Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 sierpnia 2016 r.

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant: st. sekr. sądowy Aleksandra Nyga

po rozpoznaniu w dniu 23 sierpnia 2016 r. w Tychach

na rozprawie

sprawy z powództwa: (...) Sp. z o.o. w G.

przeciwko: K. W.

o zapłatę

1)  umarza postępowanie co do należności głównej;

2)  zasądza od pozwanej K. W. na rzecz powoda (...) S.A. w G. kwotę 212,44 zł (dwieście dwanaście złotych czterdzieści cztery grosze) tytułem odsetek;

3)  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 562,89 zł (pięćset sześćdziesiąt dwa złote osiemdziesiąt dziewięć groszy) tytułem stosunkowego rozdzielenia kosztów.

SSR Jolanta Brzęk

Sygn. akt VI GC 85/16/3

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 8 września 2014 roku wniesionym do Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie przeciwko K. W., powód (...) Sp. z o.o. w G. wniósł o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów procesu oraz kwoty 1.557,99 złotych wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od kwot:

- 644,47 zł od dnia 7 listopada 2013 r.

- 573,50 zł od dnia 6 listopada 2013 r.

- 340,02 zł od dnia 22 października 2013 r.

W uzasadnieniu powód wskazał, że zawarł z pozwaną umowę kompleksowej sprzedaży energii elektrycznej. W związku z powyższym powód wystawił stosowne dokumenty opiewające na zużycie energii elektrycznej oraz świadczenie usług przesyłowych. Pozwana nie wnosiła o wdrożenie procedury reklamacyjnej co od stanu licznika. Powód wezwał pozwaną do zapłaty jednak ta nie uregulowała zaległych płatności.

Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny nakazem zapłaty o sygn. akt VI Nc-e 1280461/14 wydanym w elektronicznym postępowaniu upominawczym w dniu 11 września 2014 roku uwzględnił powyższe powództwo w całości.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty wydanego w elektronicznym postępowaniu upominawczym, pozwana K. W. wniósł o oddalenie powództwa.

W uzasadnieniu powódka przyznała, była winna powodowi łącznie kwotę 1.557,99 zł jednak ta należność została już spłacona przez pozwaną w ratach.

Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny postanowieniem o sygn. akt VI Nc-e 1280461/14 wydanym w dniu 24 września 2015 r. przekazał sprawę do Sądu Rejonowego w Tychach Wydziału Gospodarczego.

W odpowiedzi na sprzeciw od nakazu zapłaty z 9 marca 2016 r. pełnomocnik powoda cofnął powództwo w zakresie kwoty należność głównej w wykosić 1.557,99 zł wraz z zrzeczeniem się roszczenia, równocześnie wnosząc o zasądzenie kosztów postępowania oraz odsetek ustawowych od kwot:

- 340,00 zł od dnia 22 października 2013 r. do 2 września 2014 r., tj. kwoty 38,27 zł;

- 140,00 zł od dnia 3 września 2014 r. do 24 września 2014 r. tj. kwoty 1.10 zł;

- 573,50 zł od dnia 6 listopada 2013 r. do 24 września 2014 r. tj. 65,98 zł;

- 513,52 zł od dnia 25 września 2014 r. do 22 października 2014 r. tj. 5,12 zł;

- 313,52 zł od dnia 23 października 2014 r. do 10 listopada 2014 r. tj. 2,12 zł;

- 113,52 zł od dnia 11 listopada 2014 r. do 25 listopada 2014 r. tj. kwoty 0,61 zł;

- 644,47 zł od dnia 7 listopada 2013 r. do 25 listopada 2014 r. tj. kwoty 88,14 zł;

- 593,98 zł od dnia 26 listopada 2014 r. do 15 grudnia 2014 r. tj. kwoty 4,23 zł;

- 443,98 zł od dnia 16 grudnia 2014 r. do 30 grudnia 2014 r. tj. 1,89 zł;

- 393,98 zł od dnia 31 grudnia 2014 r. do 23 stycznia 2015 r. tj. 2,07 zł;

- 293,98 zł od dnia 24 stycznia 2015 r. do 10 lutego 2015 r. tj. 1,16 zł;

- 200,00 zł od dnia 11 lutego 2015 r. do 26 lutego 2015 r. tj. 0,70 zł;

- 100,00 zł od dnia 27 lutego 2015 r. do 15 kwietnia 2015 r. tj. 1,05 zł.

W uzasadnieniu powód wskazał, że pozwana uregulowała swoje zobowiązania po dniu wniesienia pozwu przez powoda. Ostatnia wpłata miała miejsce 15 kwietnia 2015 r.

Pozwana w piśmie procesowym z dnia 21 czerwca 2016 r. podniosła, że należność główną spłaciła dobrowolnie w całości oraz, że nie otrzymała wezwania do zapłaty odsetek.

Sąd ustalił, następujący stan faktyczny:

W dniu 19 grudnia 2007 r. powódka zawarła z (...) Sp. z o.o. w G. umowę kompleksową dostarczania energii elektrycznej. Następnie w dniu 13 czerwca 2012 r. zawarła z (...) sp. z o.o. umowę kompleksową dostarczania energii elektrycznej.

Dowód: umowa z dnia 19.12.2007 r. (k. 60-66), umowa z dnia 13.06.2012 r. (k. 67-73), załącznik nr 1 do umowy z dnia 13 czerwca 2012 r.

W związku z łączącą strony umową, powód wystawił faktury VAT nr (...). Wystawiane faktury powód przesyłał pozwanej droga mailową.

Dowód: faktury VAT (k. 75-76, 78-79, 81-82), mail z dnia 23.10.2013 r. (k. 80), mail z 22.10.2013 r. (k. 77), protokół zdawczo odbiorczy 9k. 90-92, 93-95)

Wezwaniem do zapłaty z dnia 24 lipca 2014 r. powód wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 619,54 zł natomiast wezwaniem do zapłaty z dnia 24 lipca 2014 r. powód wezwał pozwaną do zapłaty 644,47 zł.

Dowód: wezwania do zapłaty (k. 83,84), dowód doręczenia (k. 85)

Pozwana w celu uregulowania należność wobec powoda dokonała następujących wpłaty na rzecz powoda:

- 100,00 zł w dniu 15 kwietnia 2015 r.;

-100,00 zł w dniu 26 lutego 2015 r.;

- 93,98 zł w dniu 10 lutego 2015 r;

- 100,00 zł w dniu 23 stycznia 2015 r.;

- 150,00 zł w dniu 15 grudnia 2014 r.;

- 50,00 zł dnia 30 grudnia 2014 r.;

- 200,00 zł w dniu 10 listopada 2014 r;.

- 164,01 zł w dniu 25 listopada 2014 r.;

- 200,00 zł w dniu 22 października 2014 r.;

- 200,00 zł w dniu 2 września 2014 r.;

- 200,00 zł w dniu 24 września 2014 r.

Dowód: wydruki z rozdziałów wpłat (k. 96-102)

Oceniając materiał dowody w sprawie Sąd dał wiarę dowodom z dokumentów, gdyż ich prawdziwość i autentyczność nie zostały przez strony zakwestionowane.

Sąd zważył, co następuje:

Spór stron postępowania oparł się o wykonanie obowiązków z zawartej kompleksowej umowy sprzedaży energii elektrycznej. Strona powodowa w związku z dostarczeniem energii elektrycznej i wystawieniem faktur VAT domagała się zapłaty za dokonaną sprzedaż.

W zakresie sprzedaży energii elektrycznej kodeks cywilny normuje zasady tej umowy w art. 535 k.c. do art. 555 k.c.

W toku procesu strona powodowa cofnęła powództwo w zakresie kwoty należności głównej wnosząc o zasądzenie odsetek ustawowych od uregulowanej kwoty zobowiązania w związku z uregulowaniem przez stronę pozwaną należności po dniu wniesienia pozwu. Wobec tych okoliczności zakres sporu został ograniczony do żądania zasądzenia odsetek ustawowych od uregulowanej kwoty należności oraz zapłaty kosztów postępowania.

W treść sprzeciwu pozwana potwierdziła fakt powstania zobowiązania wobec powoda wskazując jednocześnie, że należność została spłacona przez pozwaną. Tym samym potwierdziła zasadność i wysokość roszczenia dochodzonego przez powoda. Dokonując płatności potwierdziła zawarcie umowy, jej wykonanie przez stronę powodową oraz wysokość ustalonej ceny. W związku z tym powstanie stosunku prawnego pomiędzy stronami zostało potwierdzone.

Zgodnie z art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Przyjąć należy założenie, iż opóźnienie w wykonaniu świadczenia pieniężnego zawsze rodzi szkodę, bez względu na to, jakie zamiary w odniesieniu do oczekiwanego świadczenia miał wierzyciel (wyrok SN z dnia 7 lipca 2011 r., II CSK 635/10; wyrok SN z dnia 16 grudnia 2011 r., V CSK 38/11).

Chwilę, w której dłużnik dopuszcza się opóźnienia, określić należy na podstawie art. 476 k.c. Zgodnie z nim dłużnik dopuszcza się zwłoki, gdy nie spełnia świadczenia w terminie, a jeżeli termin nie jest oznaczony, gdy nie spełnia świadczenia niezwłocznie po wezwaniu przez wierzyciela. Nie dotyczy to wypadku, gdy opóźnienie w spełnieniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Przepis ten wskazuje na obiektywny stan faktyczny, który jest podstawą postawienia dłużnikowi zarzutu nieterminowego wykonania zobowiązania. Chwila, o której mowa, jest odmiennie ustalana w zależności od tego, czy dłużnik jest zobowiązany do świadczenia terminowego, czy do świadczenia bezterminowego. Pojęcie opóźnienia w zapłacie dłużnej sumy wiąże się z terminem spełnienia świadczenia (wyrok SN z dnia 24 lipca 2008 r., IV CSK 151/08).

W przedmiotowej sprawie świadczenie dłużnika miało charakter terminowy, gdyż został on określony jednoznacznie w wystawionych fakturach VAT . Pozwana natomiast dokonywała płatności na rzecz powoda dopiero po upływie terminu płatności, dokonując ostatniej płatność dnia 15 kwietnia 2016 r.

Prawo wierzyciela do żądania od dłużnika zapłaty odsetek za czas opóźnienia w wykonaniu świadczenia pieniężnego nie jest uzależnione ani od wykazywania po stronie wierzyciela szkody wynikłej z opóźnienia, ani przyczynami zależnymi od dłużnika zachowania noszącego znamiona winy (wyrok SA w Katowicach z dnia 6 kwietnia 2006 r., I ACa 2087/05). Powstanie tego prawa jest niezależne od tego, czy roszczenie o odsetki zostało podniesione, czy też nie, wynikają one bowiem z samego faktu opóźnienia (wyrok SN z dnia 10 sierpnia 2005 r., I CK 110/05).

Mając powyższe na uwadze, Sąd na mocy art. 481 k.c. orzekł jak w pkt. 2 sentencji wyroku i zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie.

W odpowiedzi na sprzeciw od nakazu zapłaty z dnia 9 marca 2016 r. pełnomocnik powoda cofnął pozew w zakresie należności głównej wraz z zrzeczeniem się roszczenia, z powodu dokonania płatności przez pozwaną.

Zgodnie z art. 203 § 1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia - aż do wydania wyroku. W myśl art. 355 § 1 k.p.c. Sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew lub jeżeli wydanie wyroku stało się z innych przyczyn zbędne lub niedopuszczalne. Przy czym zauważyć należy, że pozwana uregulowała tytułem zaległości kwotę 200 zł jeszcze przed wniesieniem pozwu przez powoda. w tym zakresie należy uznać przegraną powoda to jest w 13% całości roszczenia.

Mając powyższe na względzie, Sąd orzekł na podstawie art. 355 § 1 k.p.c., jak w pkt. 1 sentencji wyroku.

Zgodnie z art. 100 k.p.c. w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. Na koszty procesu powoda składały się kwoty 17,00 zł z tytułu uiszczonej opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, kwota 30,00 zł z tytułu uiszczonej opłaty sądowej oraz koszt zastępstwa procesowego strony pozwanej ustalone zgodnie z §6 pkt. 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z dnia 3 października 2002 r. ze zm.) w kwocie 600,00 zł. Strona pozwana nie poniosła żadnych kosztów w niniejszym procesie. W związku z powyższym łączny koszt procesu wyniósł 647,00 zł. Powód utrzymał się ze swoim żądaniem w 87 %, a zatem 13 % powinno obciążyć powoda (647,00 zł x 13 % = 84,11 zł). Powód poniósł koszt w wysokości 647,00 zł a zatem różnicę (647,00 zł - 84,11 zł = 562,89 zł) powinna zwrócić mu pozwana o czym orzeczono w 3 punkcie sentencji wyroku.

SSR Jolanta Brzęk