Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

Syndyk Masy Upadłości (...) w upadłości likwidacyjnej wniósł pozew przeciwko G. M. , w którym domagał się zapłaty kwoty 6.729,49 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 28 maja 2015 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W dniu 31 sierpnia 2015 r. w sprawie o sygn. akt VIII GNc 4538/15 Sąd Rejonowy w Bydgoszczy wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym orzekł zgodnie żądaniem pozwu. Od nakazu zapłaty pozwana wniosła sprzeciw, w którym zaskarżyła orzeczenie w całości. Wniosła jednocześnie o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

Sąd Rejonowy ustalił, iż w dniu 29 marca 2013 r. (...) zawarła z G. M. prowadzącą działalność gospodarczą pod firmą (...) umowę najmu budynku „(...) oraz (...) stanowiących klub rozrywkowy z kręgielnią o powierzchni użytkowej 1999,16 m położony w B. przy ul. (...). Na mocy zawartej umowy najemca poza czynszem określonym w § 3 ust. 1 umowy był zobowiązany do zawarcia odrębnej umowy na dostawę usług związanych z używaniem i utrzymaniem przedmiotu najmu. Strony w § 3 ust. 4 zd. 2 umowy postanowiły, że jeżeli powyższe okazałoby się to niemożliwe, wynajmujący zawrze takie umowy i będzie refakturował bez narzutu, dostawę usług na najemcę wraz z kopią danej faktury za media, zaś najemca zobowiązał się do wpłacania na konto wynajmującego kwotę podaną na fakturze VAT. Postanowieniem z dnia 7 października 2013 r. w sprawie o sygn. akt XV GU 76/13 Sąd Rejonowy w Bydgoszczy ogłosił upadłość (...) Sp z o.o. obejmującą likwidację majątku upadłego. Sąd wyznaczył syndyka masy upadłości w osobie G. F.. Na podstawie dokonanego w dniu 13 maja 2015 r. rozliczenia energii elektrycznej sporządzonej z uwzględnieniem wskazań liczników energii elektrycznej Syndyk Masy Upadłości G. F. wystawił pozwanej fakturę nr (...) na kwotę 6.729,49 zł. Wskazano w niej 14 dniowy termin zapłaty należności upływający z dniem 27 maja 2015 r. Faktura wraz z indywidualnym rozliczeniem została wysłana do pozwanej drogą pocztową.

W związku z brakiem płatności powód pismem z dnia 2 czerwca 2015 r. skierował do pozwanej wezwanie do zapłaty wskazując w nim nieprzekraczalny termin 15 czerwca 2015 r. Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o wyżej wymienione dowody z dokumentów złożonych przez stronę powodową, których prawdziwość i autentyczność nie budziła wątpliwości Sądu oraz na podstawie zeznań powoda złożonych na rozprawie w dniu 9 lutego 2016 r.

Autentyczność i prawdziwość przedstawionych dokumentów nie wzbudziła wątpliwości Sądu. W ocenie Sądu zeznania powoda były rzeczowe i logiczne a także korespondowały z zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Sąd dał im wiarę w całości. Sąd wobec braku jakiegokolwiek dowodu na poparcie twierdzeń pozwanej, iż za wskazany okres poboru energii elektrycznej już zapłaciła uznał, że, okoliczność ta nie została przez pozwaną udowodniona.

Sąd Rejonowy zważył, iż strony niniejszego postępowania łączył stosunek obligacyjny w postaci umowy najmu. W zawartej w dniu 29 marca 2013 r. umowie oprócz postanowień dotyczących wysokości miesięcznego czynszu najmu terminów jego płatności, wskazano również obowiązek najemcy w zakresie ponoszenia kosztów dostawy mediów. Zgodnie z treścią § 3 ust. 4 umowy najmu najemca był zobowiązany do ponoszenia kosztów usług związanych z używaniem i utrzymaniem przedmiotu najmu. W przepisie tym wskazano również, że w przypadku, gdy wynajmujący zawrze umowę na dostawę usług, będzie refakturował na rzecz najemcy, bez narzutu dostawę tych usług. Powód postępując zgodnie z wskazanymi postanowieniami umowy wystawiał pozwanej faktury wskazując w nich termin do zapłaty. Pozwana nie uiściła należności wynikającej z wystawionej w dniu 13 maja 2015 r. faktury nr (...).

W treści wniesionego sprzeciwu pozwana zakwestionowała powyżej wskazaną fakturę wskazując, że nie została ona jej doręczona wraz ze szczegółowym opisem, za jaki okres dotyczy. Wskazała również, że może przypuszczać, że za wskazany okres poboru energii elektrycznej już zapłaciła. Pozwana, na przytoczone powyżej okoliczności nie przedstawiła jednak żadnego dowodu wskazującego na spłatę kwestionowanej należności. Samo twierdzenie strony o faktach wobec braku jakiegokolwiek dowodu na poparcie swoich twierdzeń jest niewystarczające w procesie cywilnym. Sąd zważył, że o zasadności istnienia roszczenia powoda przesądzają przepisy art. 659 k.c. oraz zapisy § 3 ust. 4 zawartej umowy najmu. Zgodnie z nimi, kwestią bezsporną był, leżący po stronie pozwanej obowiązek uiszczania opłat za użytkowanie energii elektrycznej.

Jak wynika z dołączonych do sprawy dokumentów, jak również złożonych na rozprawie w dniu 9 lutego 2016 r. zeznań powoda, indywidualne rozliczenia energii były wysyłane do pozwanej za pośrednictwem poczty. Rozliczenia zawierały wskazanie odczytu początkowego i końcowego. Powód zeznał również, że pozwana zawsze kwestionowała fakt otrzymania dokumentów. Pozostali najemcy, za wyjątkiem strony pozwanej, nie kwestionowali dokonywanych rozliczeń i regulowali należne opłaty za energię. Niezależnie od powyższego podnieść należy, iż nawet gdyby przyjąć wersję pozwanej, iż w maju 2015r. powód nie doręczył pozwanej przedmiotowej faktury VAT wraz z indywidualnym rozliczeniem to pozwana uzyskała wiedzę o wystawionej na jej rzecz fakturze z wezwania do zapłaty wysłanego do niej w dniu 2 czerwca 2015 r. , a nadto sama do sprzeciwu dołączyła fakturę za energię wystawioną przez (...) SA na upadłego. Pozwana musiała zatem się liczyć z obowiązkiem zapłaty za energię, w przypadku, iż nie kwestionowała jej poboru i w przypadku braku refaktury i jednoczesnego wezwania do zapłaty, winna dołożyć należytej staranności celem ustalenia jej wysokości i doręczenia szczegółowego rozliczenia.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd na podstawie § 3 ust. 4 umowy zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 6.729,49 zł. O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 i 99 k.p.c., stosując zasadę odpowiedzialności za wynik procesu.

Wyrok zaskarżyła pozwana w całości zarzucając sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału wskutek naruszenia przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, a mianowicie art. 233 § 1 kpc przez dokonanie oceny dowodów w sposób nie wszechstronny i oparty jedynie na interpretacji zdarzeń , które przedstawiła strona powodowa w kwestii okoliczności w związanych z dostarczeniem pozwanej faktury będącej przedmiotem pozwu , błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, polegający na tym, że Sąd I Instancji uznał, że pozwana G. M. otrzymała fakturę będącą przedmiotem pozwu albo miała wiedzę czego ona dotyczy mimo iż z materiału dowodowego a mianowicie wynikającego z samego zeznania powoda oraz treści pozwu oraz twierdzenia pozwanej nie można wskazać, że tak było w istocie , ponadto w ocenie strony odwołującej nie zostało wykazane, że faktura w sposób oczywisty została dostarczona pozwanej G. M.. Pozwana wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku w części zawartej w pkt. I i oddalenie powództwa , zmianę zaskarżonego wyroku w części zawartej w pkt. II i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przypisanych oraz zasadzenie kosztów procesu w postępowaniu apelacyjnym w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przypisanych , ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

Powód wniósł o oddalenie apelacji oraz o zasądzenie kosztów postępowania odwoławczego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Apelacja okazała się niezasadna.

Bezpodstawny okazał się przede wszystkim zarzut naruszenia art. 233 § 1 kpc . Jak słusznie wskazał Sąd Rejonowy twierdzenia pozwanej , iż nigdy nie otrzymała faktury nr (...) z dnia 13.05.2015 r. na kwotę 6.729,49 zł nie zostały niczym poparte. To samo dotyczy twierdzeń , iż faktura będąca przedmiotem pozwu nigdy do pozwanej nie dotarła. Pozwana nie stawiła się celem przesłuchania , w związku z czym Sąd Rejonowy prawidłowo pominął dowód z jej zeznań. Samo zaś twierdzenie strony nie może być dowodem.

Słusznie sąd zauważył , iż powód zeznał , iż pozwana zawsze kwestionowała fakt otrzymania dokumentów a pozostali najemcy, za wyjątkiem strony pozwanej, nie kwestionowali dokonywanych rozliczeń i regulowali należne opłaty za energię. Prawidłowo też Sąd Rejonowy podkreślił , iż nawet gdyby przyjąć wersję pozwanej, iż w maju 2015r. powód nie doręczył pozwanej przedmiotowej faktury VAT wraz z indywidualnym rozliczeniem to uzyskała ona wiedzę o wystawionej na jej rzecz fakturze z wezwania do zapłaty wysłanego do niej w dniu 2 czerwca 2015 r. , a nadto sama do sprzeciwu dołączyła fakturę za energię. Nieuprawnione i nieudowodnione są zatem twierdzenia pozwanej , że nigdy nie otrzymała rzeczonej faktury. Gdyby jednak z ostrożności przyjąć , że pozwana nie otrzymała owego wezwania , to nie kwestionowała przecież roszczenia co do zasady , nie negowała prawidłowości rozliczeń przedstawionych przez syndyka i nie uregulowała zobowiązania , mimo posiadanej już w trakcie procesu wiedzy o zaległościach w rozliczeniach z powodem. Cała obrona pozwanej opierała się w istocie na fakcie rzekomego niedostarczenia jej faktury.

Pozwana chcąc wykazać zasadność swych twierdzeń powinna stawić się w sądzie i złożyć zeznania , gdyż na niej spoczywał w takiej sytuacji ciężar udowodnienia faktów , z których wywodzi skutki prawne. Znamienne , iż w apelacji również zawarto same twierdzenia bez poparcia ich stosownymi wnioskami dowodowymi.

W takiej sytuacji apelację należało oddalić w myśl art. 385 kpc a o kosztach postępowania rozstrzygnąć w myśl art. 98 kpc.