Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 sierpnia 2016 roku

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie, Wydział XI Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Mariusz Zawicki

Protokolant: Natalia Głuska

po rozpoznaniu w dniu 25 sierpnia 2016 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Wierzytelności Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W.

przeciwko A. Ś.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygnatura akt: XI GC 675/16

Sprawa rozpoznana w postępowaniu zwykłym

UZASADNIENIE

Powód (...) Wierzytelności Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W. złożył pozew w Elektronicznym Postępowaniu Upominawczym przeciwko A. Ś. o zapłatę. Zażądano kwoty 52.806,45 złotych z odsetkami. Zdaniem powoda pozwany był związany z pierwotnym wierzycielem umową bankową kredytu, pozwany nie uregulował zadłużenia. Powód twierdził, że zawarł z wierzycielem pierwotnym umowę cesji wierzytelności.

Pozwany nie wniósł odpowiedzi na pozew i nie stawił się na wyznaczony termin rozprawy.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. Ś. zawarł z (...) Bank spółką akcyjną w K. umowę kredytu. Integralną częścią umowy są ogólne warunki umów. Sporządzono pismo wypowiedzenie umowy kredytu. Wystawiony został bankowy tytuł egzekucyjny. Sporządzano pisma adresowane do A. Ś..

Dowód:

- umowa, kara 18 – 19;

- harmonogram, karta 20-20v;

- wypowiedzenie, karta 21;

- (...), karta 22-22v;

- postanowienie, k. 23

- pisma, karta 24 – 26.

Zawarte zostały umowy przeniesienia portfela w dniu 19 grudnia 2014 roku między (...) Bank Spółką Akcyjną w W. a (...) Wierzytelności Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W. reprezentowany przez (...) spółkę akcyjną w W. oraz (...) spółki akcyjnej w W..

Dowód:

- umowy, karta 31-34;

- załącznik do umowy, karta 34v;

Wytworzony został dokument na którym wymienia się dane osobowe A. Ś. i pewne liczby.

Dowód:

- dokument, karta 14.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się niezasadne.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowi art. 720 kodeksu cywilnego. Zgodnie z treścią tej normy przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Stosownie do normy art. 721 k.c. dający pożyczkę może odstąpić od umowy i odmówić wydania przedmiotu pożyczki, jeżeli zwrot pożyczki jest wątpliwy z powodu złego stanu majątkowego drugiej strony. Zgodnie z normą art. 723 k.c. jeżeli termin zwrotu pożyczki nie jest oznaczony, dłużnik obowiązany jest zwrócić pożyczkę w ciągu sześciu tygodni po wypowiedzeniu przez dającego pożyczkę.

Zgodnie z art. 78 ustawy Prawo bankowe do umów pożyczek pieniężnych zawieranych przez bank stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące zabezpieczenia spłaty i oprocentowania kredytu. Stosownie do treści art. 69 ust. 1 tej ustawy przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Stosownie do ust. 2 pkt 10 cytowanego przepisu – umowa powinna w szczególności określać warunki dokonywania zmian i rozwiązania umowy. W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego trudno było ustalić jednak, czy pozwany miał zawrzeć z wierzycielem pierwotnym (bankiem) umowę pożyczki, czy też kredytu.

Godzi się również zauważyć, iż według zasady naturalnej realizacji kontraktu, zgodnie z art. 353 § l k.c. zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić.

Zgodnie natomiast z art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Natomiast art. 509 § 2 k.c. stanowi, iż wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Przedmiot sprawy dotyczy tego, czy wspomnianemu zbywcy (bankowi) przysługiwała wobec pozwanego jakakolwiek wymagalna wierzytelność będąca przedmiotem wspomnianego przelewu a jednocześnie to, czy faktycznie jakakolwiek wierzytelność w stosunku do pozwanego była przedmiotem przelewu.

W tym stanie rzeczy rolą powoda było wykazanie, iż pozwany był dłużnikiem banku. W ocenie Sądu powód obowiązkowi temu podołał. Przedłożono umowę kredytu na okoliczność istnienia zobowiązania pierwotnego.

Fakt istnienia tego zobowiązania, co do zasady, został przez powoda wykazany. Jak wynika jednak z treści § 12 umowy integralną częścią umowy są Ogólne Warunki Umów.

Dokumentów tych nie złożono, nie wiadomo jaka jest ich treść. Uznać zatem należy, że przedłożono część umowy (jej fragment) nie sposób jednak na podstawie tego dokumentu ustalić wszystkich praw i obowiązki dłużnika, trudno ustalić jak kształtował się dług pozwanej, jak został wyliczony, jakie są jego elementy składowe. Na podstawie dokumentów w aktach sprawy nie sposób zatem odnieść się co do zasadności wysokości kwoty objętej pozwem.

Jednocześnie powód powołuje się na umowę cesji.

W niniejszej sprawie powód przedstawił odpis umowy cesji, co nakazuje przyjąć, że jako taka umowa cesji została podpisana przez strony tej Podkreślenia wymaga fakt, że sama umowa ma charakter ramowy, nie wynika z niej, jakie konkretnie wierzytelności zostały przelane na powoda, w szczególności nie wynika z niej, by w zakres tej umowy wchodziły roszczenia zbywcy wobec pozwanego ze wskazanych w pozwie umowy. Umowa jest częściowo nieczytelna – posiada zakreślone fragmenty.

Do pozwu dołączono wprawdzie wydruk ze wskazaniem numeru dokumentu księgowego dotyczącego pozwanej, jednak wydruk ten nie nosi nawet znamion dokumentu prywatnego, a już z całą pewnością nie wynika z niego, iż jest on potwierdzoną przez strony umowy cesji częścią tej umowy. Z dopisku uczynionego na dokumencie wynika z kolei, że został on sporządzony przez radcę prawną B. K.. Nie jest natomiast, w przeciwieństwie do pozostałych dokumentów składających się na umowę sprzedaży wierzytelności, poświadczony przez notariusza ani opatrzony jego pieczęcią.

Warto przy tym zauważyć, że powód zawierając umowę przelewu rzekomej wierzytelności działał poprzez (...) spółkę akcyjną we W. oraz (...) spółkę akcyjną w W.. Tymczasem z załączonych do pozwu dokumentów nie wynika, aby powód udzielał pełnomocnictwa którejkolwiek z wymienionych spółek.

Wobec takiego stanu rzeczy, należy stwierdzić, że powód nie wykazał iż ma legitymację do dochodzenia roszczeń wobec pozwanej.

Rolą powoda jest dowodzenie swoich racji, prawem zaś pozwanego obrona jego interesów, a zatem kwestionowanie powództwa.

Zgodnie z zasadą kontradyktoryjności procesu cywilnego, ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania cywilnego. To one, a nie sąd są wyłącznym dysponentem toczącego się postępowania i one wreszcie ponoszą odpowiedzialność za jego wynik. Stąd to właśnie powód winien potwierdzić za pomocą dowodów prawdziwość swoich twierdzeń.

Nie może budzić wątpliwości to, że niezależnie od ustalenia podstawy faktycznej, sąd zawsze jest zobowiązany rozważyć, czy żądanie pozwu jest zasadne w świetle norm prawa materialnego. Negatywny wynik takiej analizy powoduje wydanie wyroku oddalającego powództwo (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 czerwca 1972 roku III CRN 30/72).

Wskazać należy, że sąd ma obowiązek rozważenia, czy twierdzenia strony powodowej uzasadniają należycie i w całości żądania pozwu i czy uwzględnienie tych żądań nie narusza obowiązujących przepisów. Sąd nie jest zwolniony z obowiązku dokonania prawidłowej oceny materialnoprawnej zasadności żądania pozwu opartego na tych twierdzeniach (orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 29 maja 1958 roku 1 CR 969/57, wyrok Sądu Najwyższego: z dnia 15 września 1967 roku III CRN 175/67).

Twierdzenia, na których oparte jest powództwo nie tylko nie mogą budzić wątpliwości sądu, ale powinny być poparte odpowiednim materiałem dowodowym.

Zgodnie z art. 339 § 1 i 2 k.p.c. jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny. W tym wypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa.

W niniejszej sprawie zachodziły przesłanki wydania wyroku zaocznego. Jednakże, przytoczone przez powoda okoliczności budzą wątpliwości sądu i nie sposób, opierając się na materiale dowodowym złożonym przez powoda, dojść do przekonania, że wysokość żądania znajduje oparcie w umowie zawartej z bankiem, roszczenie jest wymagalne, a odsetki i koszty poboczne wyliczono w sposób prawidłowy.

Z przedstawionych dokumentów nie sposób ustalić, jaka w chwili rzekomej umowy cesji, była wysokość długu pozwanego dochodzonego przed tutejszym sądem, że umowa cesji została zawarta.

Ponieważ pozwany nie poniósł żadnych kosztów postepowania, a wygrał postepowanie w całości, Sąd odstąpił od wydania orzeczenia o kosztach postępowania.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

4.  (...)