Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 września 2016 r.

Sąd Rejonowy w Nysie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 9 września 2016 r., na rozprawie

sprawy z powództwa Bank (...) S.A. z siedzibą w W.

przeciwko T. M.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego T. M. na rzecz strony powodowej Bank (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 11 486,86 zł (jedenaście tysięcy czterysta osiemdziesiąt sześć złotych 86/100 groszy),

II.  zasądza od pozwanego T. M. na rzecz strony powodowej Bank (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 3 600,00 zł (trzy tysiące sześćset złotych) tytułem zwrotu poniesionych kosztów procesu.

Sygn. akt C 321/16

UZASADNIENIE

Powód, Bank (...) S.A. z siedzibą w W. żądał zasądzenia od pozwanego, T. M., kwoty 11.486,86 zł tytułem umowy o korzystanie z karty kredytowej. Powód wskazał, że na kwotę roszczenia składa się: kwota 11.486,86 zł tytułem niespłaconego kapitału.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postepowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Nadto pozwany wskazał, że powód nie wykazał, co składa się na kwotę dochodzoną niniejszym pozwem, czy jest to jedynie rzekome zadłużenie, czy doliczone są opłaty za podjęte czynności windykacyjne i jakie pozycje składają się na kwotą żądaną pozwem. Pozwany zakwestionował w całości wysokość zadłużenia. Nadto powód nie przedłożył do pozwu tabeli opłat i prowizji, z której mogłyby wynikać jakiekolwiek opłaty obciążające pozwanego.

W odpowiedzi na pismo pozwanego strona powodowa podtrzymała swoje powództwo i podkreślała, że kwota 11.486,86 zł to kwota niespłaconej należności głównej. Do kwoty tej nie zostały doliczone żadne opłaty windykacyjne.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

T. M. zawarł w dniu 12 października 2013 r. umowę o korzystanie z karty kredytowej z (...) Bank (...) SA Na jej podstawie strona powodowa wydała pozwanemu kartę kredytową i określiła limit kredytowy do kwoty 10.000 zł, natomiast pozwany zobowiązał się do wpłacania na rachunek związany z wydaną kartą co najmniej minimalnej kwoty spłaty w terminach w nich określanych.

W okresie od 3 lutego 2014r, do 3 września 2014r. pozwany wypłacił z konta kwotę 15.029,30 zł, natomiast wpłacił kwotę 3.542,37 zł. Pozwany nie dokonał wpłaty w kwocie 11.486,93 zł.

Dowód: Umowa o korzystanie z karty kredytowej k. 16-23, historia rachunku pozwanego k. 57-60, regulamin kart kredytowych k. 69-74.

W dniu 30 kwietnia 2015r. Bank (...) S.A. połączył się zgodnie z art. 124 ustawy Prawo Bankowe oraz w trybie ustawy Kodeks Spółek Handlowych z (...) Bank (...) S.A. Wskutek niniejszego połączenia nastąpiło przeniesienie całego majątku (...) BANK (...) SA jako banku przejmowanego na rzecz Banku (...) SA jako banku przejmującego. Jednocześnie z dniem 30 kwietnia 2015r. Bank (...) SA zmienił nazwę na Bank (...) S.A.

Dowód:

Okoliczność bezsporna, nadto odpis KRS strony powodowej.

W związku z niewywiązywaniem się przez pozwanego z warunków zawartej umowy strona powodowa w piśmie z dnia 15 grudnia 2015r. wezwała pozwanego do zapłaty na rzecz Banku kwoty 11.486,86 zł w terminie do dnia 22 grudnia 2015r. Natomiast pismem z dnia 7 stycznia 2016r. zaproponowała mu propozycje umorzenia części zadłużenia. spełnienia W dniu 7 stycznia 2016r. Bank (...) S.A. z siedzibą w W. na podstawie art. 95 ustawy Prawo Bankowe i na podstawie ksiąg banku wystawił wyciąg z ksiąg banku, w którym stwierdził, że dłużnik T. M. jest zobowiązany zapłacić bankowi według stanu na dzień 7 stycznia 2016r. kwotę 11.486,86 zł. tytułem niespłaconej należności głównej.

Dowód:

1.  Wyciąg z ksiąg bankowych k. 16-17,

2.  Wezwanie do zapłaty k. 55,

3.  Propozycja umorzenia części zadłużenia k. 56

Sąd zważył, co następuje

Powództwo w całości zasługuje na uwzględnienie.

Sąd ustalił stan faktyczny w oparciu o dokumenty w postaci umowy, rozliczeń i zestawień transakcji na koncie pozwanego przedłożonych przez bank, wyciągu z ksiąg banku, wezwania do zapłaty i propozycji umorzenia części zadłużenia. Wszystkie te dowody zostały przedłożone przez stronę powodową. Strona pozwana nie przedłożyła żadnego dowodu na poparcie swoich twierdzeń.

Na podstawie tak zgromadzonego materiału dowodowego, należało przyjąć, że powód udowodnił roszczenie w zakresie żądania zapłaty kapitału. Powód przedłożył w tym zakresie zestawienia transakcji, tj. historii rachunku pozwanego, z których wynika, że pozwany dokonywał wypłat na łączną kwotę 15.029,30 zł, łącznie zaś wpłat dokonał na kwotę 3.542,37 zł.

W niniejszej sprawie znajduje zastosowanie ustawa z dnia 12 września 2002 r. o elektronicznych instrumentach płatniczych (t.j. Dz. U. 2012 poz. 1232) Strony związane były umową o kartę płatniczą, na podstawie której strona powodowa zobowiązała się do przeprowadzenia określonych ustawą i umową operacji na zlecenie posiadacza elektronicznego instrumentu płatniczego – pozwanej (wypłaty, przelewy), natomiast ta ostatnia zobowiązała się do zwrotu poniesionych wydatków oraz do zapłaty należnego mu wynagrodzenia w postaci prowizji oraz odsetek umownych. Powód udzielił więc kredytu odnawialnego charakteryzującego się tym, że kredytobiorca może likwidować dotychczasowe zadłużenie, korzystając z kredytu określonego przez limit, bez konieczności podpisywania dodatkowych umów. Strona powodowa określiła limit kredytowy do kwoty 10.000 zł, natomiast pozwany zobowiązał się do wpłacania na rachunek związany z wydaną kartą kredytową co najmniej minimalnej kwoty zadłużenia.

W niniejszej sprawie pozwany nie kwestionował roszczenia co do zasady, podnosił jedynie, że strona powodowa nie wykazała, co dokładnie składa się na żądaną kwotę, nie przedłożyła żadnych tabel opłat i prowizji, z których wynikałoby co doliczyła sobie do należności głównej. Tymczasem zarówno z samego powództwa jak i z materiału zgromadzonego w sprawie wynika bezsprzecznie, że strona powodowa domaga się żądanej kwoty tytułem niespłaconego kapitału, nie doliczyła zatem do tej kwoty żadnych odsetek, opłat czy prowizji.

W zakresie rozstrzygnięcia o kosztach Sąd kierował się treścią art. 98 k.p.c., który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony

Z tych motywów, na podstawie wskazanych regulacji, orzeczono jak w sentencji.