Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I Cz 626/13

POSTANOWIENIE

Dnia 6 listopada 2013r.

Sąd Okręgowy w Słupsku, IV Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Andrzej Jastrzębski

Sędziowie: SSO Mariola Watemborska

SSO Mariusz Struski (spr.)

po rozpoznaniu w dniu 6 listopada 2013r.

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa B. P.

przeciwko Z. P.

o zaspokojenie potrzeb rodziny

na skutek zażalenia obowiązanego Z. P. na postanowienie Sądu Rejonowego w Chojnicach z dnia 23 sierpnia 2013r. , sygn. akt IIIRC 263/13

postanawia:

oddalić zażalenie.

Sygn. akt I Cz 626/13

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem (sprostowanym następnie z urzędu w dniu 12 września 2013r.) Sąd Rejonowy w Chojnicach udzielił powódce zabezpieczenia przez zobowiązanie pozwanego płacenia na jej rzecz kwoty 700zł. miesięcznie, do dnia 10 każdego miesiąca z góry, począwszy od 1 sierpnia 2013r. z ustawowymi odsetkami w razie opóźnienia w zapłacie. Oceniając żądanie zabezpieczenia przez pryzmat przepisów art. 730 1 k.p.c. i art. 753 § 1 k.p.c. oraz art. 27 k.r.o. Sąd Rejonowy wskazał, że roszczenie powódki uznać należy za uprawdopodobnione i usprawiedliwione. W ocenie Sądu meriti zgłoszone przez nią żądanie obejmuje ciążący na powodzie obowiązek zaspokajania rodziny w rozumieniu art. 27 k.r.o.

Zażalenie od powyższego orzeczenia wywiódł pozwany zarzucając mu:

- naruszenie art. 27 k.r.o. poprzez przyjęcie, że pozwany nie przyczynia się według swoich możliwości do zaspakajania potrzeb rodziny, a powódka nie jest wstanie pokryć ich w stopniu wystarczającym o dochody z majątku wspólnego i osobistego,

- naruszenie art. 753 § 1 k.p.c. , 730 1 k.p.c. i art. 738 k.p.c. przez ustalenie momentu początkowego obowiązku alimentacyjnego od dnia 1 maja 2009r. w sytuacji, , gdy pozew został złożony 7 sierpnia 2013r. oraz poprzez bezpodstawne przyjęcie, że roszczenie jest uprawdopodobnione. Mając na uwadze powyższe skarżący wniósł o zmianę powyższego postanowienia i oddalenie wniosku w przedmiocie udzielenia zabezpieczenia roszczeń alimentacyjnych.

W odpowiedzi na zażalenie powódka domagała się jego oddalenia.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.

Wskazany przez Sąd I instancji jako podstawa rozstrzygnięcia art. 27 kro stanowi, iż oboje małżonkowie obowiązani są, każdy według swych sił oraz swych możliwości zarobkowych i majątkowych, przyczyniać się do zaspokajania potrzeb rodziny, którą przez swój związek założyli. Obowiązek alimentacyjny przewidziany w art. 27 kro powstaje przez zawarcie małżeństwa. Źródłem jego jest wzajemny obowiązek pomocy, współdziałania dla dobra rodziny i zaspokajania jej potrzeb (art. 23 i art. 27 kro). Zakres obowiązku alimentacyjnego pomiędzy małżonkami kształtuje zasada, że stopa życiowa małżonków, nawet pozostających w faktycznym rozłączeniu, powinna być z reguły równa. Dlatego też obowiązek małżonka z art. 27 kro nie powstaje i nie zależy od tego, czy drugi małżonek znajduje się w niedostatku, lecz od tego, by jeden z małżonków nie mógł zaspokajać swoich potrzeb w takim zakresie, w jakim może to uczynić małżonek drugi. Trzeba przy tym zważyć, że potrzeby rodziny stanowią potrzeby z istoty swej wspólne, jak również indywidualne potrzeby małżonków (patrz uchwała Pełnego Składu Sądu Najwyższego - Izba Cywilna i Administracyjna z dnia 16 grudnia 1987 r. w sprawie III CZP 91/86, LexPolonica nr 304360).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, zważyć należy, iż bezspornym jest, że :

a/ pozwany opuścił rodzinę i nie kwestionuje wysokości uzyskiwanych przez siebie dochodów, które kształtują się obecnie na poziomie około 9000zł. miesięcznie;

b/ powódka utrzymuje się z renty 560zł. miesięcznie oraz z czynszu z wynajmu lokali na poziomie 1300zł.

Pozostałe okoliczności związane ze sposobem faktycznego podziału majątku wspólnego, uzyskiwania dochodów z najmu lokali i samochodów, ponoszenia obciążeń kredytowych, pozostają pomiędzy stronami sporne. W tym zakresie, obydwie strony formułując wzajemne oskarżenia i zarzuty wywiodły szereg wniosków dowodowych, które będą dopiero przedmiotem procesowych dociekań sądu a quo.

Zdaniem Sądu Okręgowego, nie przesądzając racji żadnej ze stron uznać należy jednak, że nie sposób przyjąć aby na moment orzekania w sprawie zabezpieczenia istniał materiał dowodowy pozwalający na przyjęcie, że obowiązany pokrywa koszty utrzymania żony w taki sposób, że sytuacja materialna uprawnionej pozostaje na równym poziomie z mężem.

Za bezpodstawne dla wyniku zabezpieczenia uznać należy także odwoływanie się w zażaleniu do uzyskanego przez uprawnioną odszkodowania za wypadek komunikacyjny. Przeczy temu charakter świadczenia uzyskanego z tego tytułu, który należy do majątku odrębnego oraz wobec trwania związku małżeńskiego nie musi podlegać przeznaczeniu na bieżące koszty utrzymania uprawnionej. Ponadto twierdzenia uprawionej wskazują na przeznaczenie tych środków również na potrzeby i zobowiązania obowiązanego.

Zgodzie z treścią przepisu art. 730 1 k.p.c. oraz zważywszy na dyspozycję art. 753 § 1 zd. 2 k.p.c., podstawą zabezpieczenia w sprawach o alimenty jest jedynie uprawdopodobnienie istnienia roszczenia. Uprawdopodobnienie obwarowane jest mniejszymi wymogami niż udowodnienie faktu, dlatego nie można odmówić wiarygodności twierdzeniom uprawnionej z tej wyłącznie przyczyny, iż zostały one zaprzeczone przez obowiązanego. Nadto łączna wysokość dochodów i kosztów utrzymania uprawnionej z uwzględnieniem zasądzonych alimentów nie wydaje się zawyżona ani zaniżona oraz nieadekwatna do realiów możliwości samego obowiązanego. Odmienny pogląd na obecnym etapie postępowania pozostawałby w sprzeczności z zasadą równej stopy życiowej małżonków.

Z powyższych przyczyn oraz przy uwzględnianiu sprostowanego z urzędu w dniu 12 września 2013r. zaskarżonego postanowienia, zgodnie z sugestią obowiązanego co do poprawności chwili, od której należałoby zasądzić raty alimentacyjne, brak jest podstaw do uznania zasadności zarzutów zażalenia.

Mając powyższe na względzie, Sąd Okręgowy oddalił zażalenie ( art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. przy zastosowaniu art. 13 § 2 k.p.c.).