Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VI Gz 153/16

POSTANOWIENIE

Dnia 23 września 2016 r.

Sąd Okręgowy w Toruniu Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący SSO Joanna Rusińska (spr.)

Sędziowie SO Zbigniew Krepski, SR (del) Piotr Nazarewicz

po rozpoznaniu w dniu 23 września 2016r.

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa J. D.

przeciwko Gminie M. G.

o zapłatę

na skutek zażalenia powoda na postanowienie Sądu Rejonowego w Toruniu o kosztach procesu zawarte w pkt II wyroku z dnia 4 lipca 2016r., sygn. akt V GC 647/15

postanawia

1. zmienić zaskarżone postanowienie w ten sposób, że podwyższyć zasądzoną w nim kwotę 5.248,45 zł do kwoty 5.393,44 zł (pięć tysięcy trzysta dziewięćdziesiąt trzy złote czterdzieści cztery grosze),

2. oddalić zażalenie w pozostałym zakresie,

3. nie obciążać pozwanego kosztami postępowania zażaleniowego.

Zbigniew Krepski Joanna Rusińska Piotr Nazarewicz

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 4 maja 2016 r. Sąd Rejonowy w Toruniu uwzględnił powództwo w całości i zasądził od pozwanego na rzecz powoda koszty postępowania w kwocie 5.248,45 zł. W uzasadnieniu wyroku stwierdził, że podstawą takiego rozstrzygnięcia jest art.98 k.p.c.

Powód wniósł zażalenie domagając się zmiany postanowienia zawartego w wyroku poprzez podwyższenie zasądzonych kosztów do kwoty 5.574,41 zł, zarzucając Sądowi I instancji, iż nie uzasadnił zaskarżonego orzeczenia i bezzasadnie odmówił zasądzenia należnych stronie wygrywającej kosztów dojazdu ustalonych według art.34a ust.2 ustawy z 6 września 2001 r. ustawy o transporcie drogowym (Dz.U. z 2012 r. poz. 1265 ze zm.) w zw. z § 2 pkt 1 b rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używanych do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz.U. 27, poz.271).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zasadny jest zarzut braku należnego uzasadnienia rozstrzygnięcia o kosztach sądowych, gdyż jego motywy przedstawione w wygłoszonym uzasadnieniu nie spełniają wymogów z art.338 § 2 k.p.c. Ten mankament procesowy nie eliminował jednak możliwości dokonania kontroli instancyjnej, gdyż analiza akt wskazuje, że na zasądzone od pozwanego na rzecz powoda koszty składa się opłata od pozwu, wynagrodzenie pełnomocnika według norm przepisanych z opłatą od pełnomocnictwa i wykorzystana część zaliczki na wynagrodzenie biegłego. Sąd I instancji nie uwzględnił natomiast ujętego w spisie kosztów wydatków na trzykrotny dojazd pełnomocnika powoda z G. do T. w łącznej kwocie 325,96 zł Brak zasądzenia tej kwoty jest przedmiotem zażalenia.

Zażalenie jest częściowo uzasadnione.

W orzecznictwie ugruntowane jest pogląd, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi zastępowanemu przez pełnomocnika będącego adwokatem lub radcą prawnym koszty jego przejazdu do sądu, jeżeli w okolicznościach sprawy były one niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Nie ulega wątpliwości, że obecność pełnomocnika pozwanego na rozprawach przez Sądem I instancji była nie tylko celowa, ale i niezbędna, co realizuje przesłanki z art.98 k.p.c.

W tej sytuacji wniosek pozwanego o zasądzenie kosztów dojazdu jest co do zasady uzasadniony. Dalszą kwestią jest natomiast ustalenie wysokości tych kosztów. W uchwale z dnia 29 czerwca 2016 r. Sąd Najwyższy stwierdził, że kosztami przejazdu do sądu pełnomocnika będącego adwokatem lub radcą prawnym - jeżeli ich poniesienie było niezbędne i celowe w rozumieniu art. 98 § 1 k.p.c. - są koszty rzeczywiście poniesione (sygn. III CZP 26/16, LEX nr 2067029). W uzasadnieniu tej uchwały Sąd Najwyższy wskazał, że ich wysokości nie może być wyliczona na podstawie przepisów rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz.U. z 2013 r., poz. 167) i rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używanych do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz.U. 27, poz.271 ze zm.). Rozporządzenie z dnia z dnia 29 stycznia 2013 r. zostało wydane na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 77⁵ k.p., a rozporządzenie z dnia 25 marca 2002 r. na podstawie art. 34a ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 125, poz. 1371 z późn. zm.), w związku z odesłaniem zawartym w § 4 ust. 4 rozporządzenia z dnia z dnia 29 stycznia 2013 r. Obydwa rozporządzenia pozostają więc na obszarze prawa pracy i dotyczą wyłącznie stron stosunku pracy, a co oczywiste, niedopuszczalne jest stosowanie bez wyraźnej podstawy prawnej przepisów dotyczących pracowników do osób niemających takiego statusu. Poza tym, w związku z unormowaniem zawartym w art. 85 ust. 1 oraz art. 88, 90 i 91 u.k.s.c., stosowanie tych przepisów do radców prawnych i adwokatów prowadziłoby do ich uprzywilejowania w stosunku do innych uczestników postępowania, w tym także do stron.

Zestawienie kosztów, na które powołuje się pełnomocnik skarżącego nie jest zatem miarodajne dla ustalenia rzeczywistych kosztów przejazdu. Koszty te, wyszczególnione przez pełnomocnika w spisie złożonym na ostatniej rozprawie, podlegają kontroli Sądu na podstawie art. 233 k.p.c. (postanowienie składu siedmiu sędziów SN z dnia 27.11.2002 r., III CZP 13/02, OSNC 2004, nr 1, poz. 6). Przy czym z uwagi na brak zastosowania w/w rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r., i nie wykazanie przez stronę w inny sposób rzeczywistych kosztów dojazdu pełnomocnika, Sąd odwoławczy samodzielnie ustalił wysokość tych kosztów według ilości zużytego paliwa i jego ceny. Dokonując weryfikacji podanych przez pełnomocnika kosztów dojazdu (130 km. x 3), na podstawie ogólnie dostępnych informacji, Sąd drugiej II ustalił, że pojazd R. (...) o pojemności 1,6 l. spala na 100 km, ok.5,5 l - na trasie (www.encyklopedia.moto.pl/r./megane/spalanie), zaś średnia cena paliwa E 95 w województwie (...) wynosi ok.4,5 zł (http/nafta.wnp.pl). W tej sytuacji, na trasie 130 km pojazd pełnomocnika spalił ok. 7,15 l. benzyny. Mając na uwadze, że pełnomocnik pozwanego trzy razy przejechał na rozprawę i przejechał w sumie 390 km., to powinien zużyć 32,22 l. benzyny(130 x 3) za łączną kwotę 144,99 zł (32,22 x 4,5). Taka też kwotę na podstawie art.98 § 1 k.p.c. należało dodatkowo zasądzić od pozwanego na rzecz powoda (5.2848,45 zł + 144,99 zł = 5.393,44 zł).

Z przytoczonych wyżej względów, na podstawie art.386 § 1 k.p.c. w zw. z art.397 § 2 k.p.c. Sąd Okręgowy zmienił zaskarżone postanowienie (punkt 1), oddalając zażalenie w pozostałej części jako bezzasadne na podstawie art.385 k.p.c. w zw. zart.397 § 2 k.p.c. (punkt 2).

Sąd II instancji nie obciążył pozwanego kosztami postępowania zażaleniowego na podstawie art.102 k.p.c., mając na uwadze szczególne okoliczności w sprawie takie jak to, że powód nie wykazał rzeczywistych kosztów powołując się jedynie na akt prawny, który nie miał zastosowania w sprawie oraz to, że ostatecznie do Sądu należało wyliczenie należnej kwoty.

Zbigniew Krepski Joanna Rusińska Piotr Nazarewicz

(...)

(...),

(...)

(...) (...)

(...)

VI Gz 153/16

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

UZASADNIENIE