Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 lipca 2016 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 22 lipca 2016 r. w Gliwicach

sprawy M. F. (F.)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

o wysokość emerytury

na skutek odwołania M. F.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

z dnia 14 października 2015 r. nr (...)

oddala odwołanie.

(-) SSO Grażyna Łazowska

Sygn. akt VIII U 2356/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 14.10.2015r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. odmówił ubezpieczonemu M. F. ponownego przeliczenia wysokości emerytury na podstawie art. 110a ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. 2015.748 - dalej ustawa FUS), bowiem nowo ustalony wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury jest niższy niż 250%.

Ubezpieczony odwołał się od tej decyzji. W toku postępowania wskazał, że w latach 1968-1979 uzyskiwał wysokie wynagrodzenie, który umożliwiłoby mu uzyskanie wskaźnika powyżej 250%.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie argumentując jak w decyzji odmownej.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

W okresie od 7.02.1968r. do 31.12.1993r. ubezpieczony był zatrudniony. w KWK (...) jako kowal pod ziemią, ślusarz pod ziemią, dozorca oddziału urządzeń pod ziemią oraz sztygar zmianowy.

Z dniem 6.02.1993r. nabył prawo do emerytury górniczej, której podstawę ustalono w oparciu o przeciętne miesięczne wynagrodzenie z lat 1985-1988. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 343,14% i po myśli obowiązujących przepisów został ograniczony do 250%. Świadczenie zostało częściowo zawieszone z uwagi na kontynuowanie pracy pod ziemią.

Po zakończeniu pracy w KWK (...) w dniu 31.12.1993r. odwołujący pracował następnie dodatkowo jako emeryt u różnych pracodawców.

Od dnia (...) odwołującemu przyznano kolejną emeryturę górniczą z uwagi na ukończenie 55 roku życia. Ubezpieczony nadal kontynuował zatrudnienie.

W dniu 9.10.2015r. odwołujący wniósł o przeliczenie świadczenia na podstawie art.110a ustawy o FUS, dołączając zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z lat 1980-1993, 1996-2005, 2006-2011.

Ustalony przez organ z 20 najkorzystniejszych lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniom (tj. lat 1980-1993, 2002, 2006-2010) (...) wynosi 222,62%,

(...) z 10 kolejnych lat w okresie od 1995r. do 2014r. wynosi 68,50%.

(...) SA w K. nie posiada dokumentacji płacowej ubezpieczonego sprzed 1980r. W aktach osobowych ubezpieczonego z okresu zatrudnienia w KWK (...) brak jest dokumentów /umowy o pracę, angaży, karty zasiłkowej itp./ na podstawie których można by ustalić wysokość wynagrodzenia przysługującego mu w latach 1968-1979. Ubezpieczony nie posiada żadnych dowodów wskazujących na wysokość wypłaconego mu w tym okresie wynagrodzenia.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o akta organu rentowego i akta osobowe ubezpieczonego.

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 110a ust. 1 ustawy o FUS wysokość emerytury oblicza się ponownie od podstawy wymiaru ustalonej w sposób określony w art. 15, z uwzględnieniem art. 110 ust. 3, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego przypadającą w całości lub w części po przyznaniu świadczenia, a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru przed zastosowaniem ograniczenia, o którym mowa w art. 15 ust. 5, jest wyższy niż 250%.

Po myśli art. 15 ustawy FUS podstawę wymiaru emerytury stanowi ustalona przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne w okresie:

- kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę,

- 20 lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu.

W celu ustalenia podstawy wymiaru emerytury:

-oblicza się sumę kwot podstaw wymiaru składek i kwot, w okresie każdego roku z wybranych przez zainteresowanego lat kalendarzowych;

-oblicza się stosunek każdej z tych sum kwot do rocznej kwoty przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonej za dany rok kalendarzowy, wyrażając go w procentach, z zaokrągleniem do setnych części procentu;

- oblicza się średnią arytmetyczną tych procentów, która stanowi wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury.

W rozpoznawanej sprawie organ rentowy, w oparciu o przedłożone przez ubezpieczonego zaświadczenia o zarobkach ustalił, że WWPW:

- z 20 najkorzystniejszych lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniom (tj. lat 1980-1993, 2002, 2006-2010) wynosi 222,62%,

- z 10 kolejnych lat w okresie od 1995r. do 2014r. wynosi 68,50%,

a zatem prawidłowo, odmówił odwołującemu prawa do przeliczenia emerytury.

Ubezpieczony w toku postępowania podnosił, że uzyskiwał wysokie zarobki w latach 1968-1979 lecz okoliczności tej nie wykazał. Bezspornym jest, że informacji o wysokości wynagrodzenia za ten okres nie posiada były pracodawca, nie ma ich w aktach osobowych a i skarżący nie dysponuje żadnymi materialnymi dowodami na tę okoliczność. Utrwalonym w orzecznictwie i doktrynie jest pogląd, iż wysokości wynagrodzenia nie można ustalać w oparciu o zeznania świadków czy strony.

Zgodnie z § 21 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno - rentowe (Dz. U. z 2011 r. Nr 237, poz. 1412) środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument, na podstawie którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia.

Dla celów obliczenia wysokości emerytury organ rentowy musi dysponować pewnymi danymi, co do wysokości dochodów ubezpieczonego. Wprawdzie w postępowaniu przed sądem nie obowiązują ograniczenia, co do zakresu środków dowodowych stwierdzających wysokość wynagrodzenia i może być ono wykazywane wszelkimi środkami dowodowymi przewidzianymi w Kodeksie postępowania cywilnego, jednakże nie oznacza to, że może być określone w sposób przybliżony lub prawdopodobny. Nie jest możliwe wyliczenie wysokości wynagrodzenia, a w konsekwencji wysokości składek na ubezpieczenie społeczne oraz wskaźnika wysokości podstawy wymiaru emerytury w oparciu o wyliczenia hipotetyczne, uśredniane, przybliżone. Do ustalenia wysokości emerytury winna być przyjmowana faktyczna podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 1 października 2015r., sygn. akt III AUa 205/15, LEX nr 1817534)..

Przepisy z zakresu ubezpieczeń społecznych są bowiem normami bezwzględnie obowiązującymi i nie zawierają unormowań pozwalających na ustalenie wysokości wynagrodzenia w sposób przybliżony, prawdopodobny czy oparty jedynie na domniemaniu.

Mając powyższe na uwadze, Sąd uznał odwołanie za bezzasadne i na mocy art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł, jak w sentencji.

(-) SSO Grażyna Łazowska