Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 maja 2016 roku

Sąd Rejonowy w Giżycku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodnicząca: SSR Dorota Scott –Sienkiel

Protokolant: st.sekr.sąd. Aneta Dybikowska

w obecności oskarżyciela: ---------

po rozpoznaniu w dniu 20 maja 2016 roku sprawy

M. P.

córki R. i G. z d. D.

ur. (...) w G.

obwinionej o to, że: Od dnia 14.11.2014 roku do dnia 22.10.2015 roku w miejscowości M. nie wskazała osoby, której w dniu 05.11.2014 roku o godzinie 21:52:58 w miejscowości S., Gmina M. (...) powierzyła do kierowania pojazd marki O. o numerach rejestracyjnych (...). Kierujący tym pojazdem jadąc z prędkością 102 km/h przekroczył dozwoloną prędkość o 52km/h.

tj. o czyn z art. 96§ kw w zw. z art. 78 ust. 4 i 5

Prawo o ruchu drogowym

1.  Obwinioną M. P. uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu z tą zmianą, iż za datę jego popełnienia przyjmuje dzień 22 listopada 2014 roku i za to na podstawie art. 96§3 kw w zw. z art. 24§1 i 3 kw skazuje ją na karę grzywny w wysokości 400 ( czterysta) złotych.

2.  Zasądza od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 40,00 (czterdzieści) złotych tytułem opłaty i obciąża ją pozostałymi kosztami procesu w wysokości 100,00 (sto) złotych.

Sygn. akt II W 216/16

UZASADNIENIE

Na podstawie zebranych dowodów Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Na podstawie zdjęcia wykonanego radarowym przyrządem do pomiaru prędkości pojazdów, Strażnicy Straży Gminnej w M. ustalili, iż w dniu 5.11.2014 roku, o godz. 21:52:58, w S., gm. M., na drodze krajowej (...), kierowca pojazdu marki O. o nr rej. (...) jadąc z prędkością 102 km/h, przekroczył dozwoloną prędkość o 52 km/h. Ustalono, iż w/w pojazd należy do M. P.. Straż Gminna w M. zwróciła się do właściciela pojazdu z pisemnym wezwaniem o wskazanie w terminie 7 dni, kto był kierowcą przedmiotowego pojazdu w dniu 5.11.2014r. Wezwanie zostało odebrane w dniu 14 listopada 2014r. W dniu 26.11.2014r. do Straży Gminnej w M. wpłynęło pismo obwinionej, w którym oświadczyła, że po zapoznaniu się ze zdjęciem, nie jest w stanie wskazać osoby, która kierowała pojazdem. W dniu 5.11.2014r. samochodem jeździło wiele osób na trasie G.- O., w tym jej dobry kolega, obywatel Rosji, mieszkaniec K.. Wniosła o przesłanie zdjęcia lepszej jakości z uwidocznieniem twarzy osoby kierującej pojazdem, co pozwoli jej na zidentyfikowanie kierowcy. Podała, że nie prowadzi rejestru, kto, kiedy i gdzie kierował jej samochodem. W związku z tym, nie poda żadnych imion i nazwisk, gdyż nie chce narażać niewinnych ludzi. W sprawie brak było informacji, by pojazd w dacie 5.11.2014 roku użyty był wbrew woli.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dowody tj.: notatka urzędowa- raport k. 6, wezwanie, 7, potwierdzenie odbioru k. 9, pismo obwinionej k. 10-11, świadectwo legalizacji pierwotnej, k. 15. W związku z tym, że wymienione dowody są spójne, wzajemnie się uzupełniają i korespondują ze sobą, Sąd w pełni dał im wiarę.

Obwiniona M. P. nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu. Podała, że wysyłając pismo do Straży Miejskiej wykazała się wolą współpracy. Powodem, dla którego nie wskazała danych kierowcy było nieczytelne zdjęcie. Samochodem w tym dniu mogło kierować kilkanaście osób- jej mąż, znajomy z Ukrainy albo pracownicy.

Zgodnie z art. 96§3 kw - karze podlega ten, kto wbrew obowiązkowi nie wskaże na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie.

Niewskazanie polega na odmowie udzielenia informacji o osobie, której został powierzony pojazd do kierowania lub używania. „Wskazywać” oznacza bowiem m.in. „przekazywać informację” ( Praktyczny słownik współczesnej polszczyzny, red. H. Zgółkowa, t. 46, Poznań 2004, s. 148). Niewskazaniem jest udzielenie odpowiedzi negatywnej, na przykład, że nie wskaże tej osoby lub nie wie, w czyjej dyspozycji w określonym czasie był pojazd, jak też zaniechanie udzielenia odpowiedzi ( Komentarz do art. 96 Kodeksu Wykroczeń, Ryszard A. Stefański).

Obowiązek wskazania osoby, której powierzono pojazd do kierowania lub używania, ma charakter ustawowy, a jego źródłem jest art. 78 ust. 4 ustawy z dnia 20.06.1007 r. Prawu o ruchu drogowym ( Dz U z 2012 r. poz 1137 z późn. zm.), zgodnie z którym właściciel lub posiadacz pojazdu jest obowiązany wskazać na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, chyba że pojazd został użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mógł zapobiec.

Zważywszy na treść pisemnego oświadczenia obwinionej, wystosowanego do Straży Gminnej w M. (k. 10-11), przyjąć trzeba, iż M. P. nie wywiązała się z ciążącego na niej obowiązku wskazania, kto w dniu zdarzenia był kierowcą pojazdu, a tym samym wyczerpała znamiona wykroczenia z art. 96§3 kw.

W tym miejscu powołać się należy na postanowienie z dnia 26.09.2012r., Sądu Okręgowego w Białymstoku ( VIII Kz 444/12, www.bialystok.so.gov.pl), który stwierdził, iż ustawodawca przewidział możliwość niewskazania wbrew obowiązkowi przez zobowiązanego osoby kierującej lub używającej dany pojazd w oznaczonym czasie jedynie pod warunkiem wykazania, że pojazd ten został użyty po pierwsze wbrew woli i wiedzy ww., po drugie przez nieznaną osobę, po trzecie ww. nie mógł temu zapobiec. Warunki te muszą zostać spełnione łącznie. We wszystkich innych wypadkach właściciel lub posiadacz pojazdu, od którego jest żądana powyższa informacja, a która jej nie udziela, popełnia czyn z art. 96 § 3 kw. Podkreślić należy, że w niniejszej sprawie nie zachodziła żadna w przywołanych okoliczności, która zwolniłaby obwinioną z obowiązku udzielenia, żądanych przez Straż Gminną w M. informacji.

W przypadku wykroczeń formalnych, a do takich należy czyn z art. 96§3 kw, miejscem popełnienia takiego czynu jest- zgodnie z art. 4§2 kw- miejsce, w którym sprawca zaniechał działania, do którego był zobowiązany. Konstrukcja normatywna wykroczenia z art. 96§3 kw wskazuje, że czyn ten zostaje popełniony w momencie, kiedy organ w odpowiednim terminie nie uzyska informacji odnośnie osoby użytkującej pojazd w oznaczony czasie, a informacja taka – w realiach niniejszej sprawy – jest przekazana dopiero w miejscu, w którym adresat może zapoznać się z jej treścią. Mając zatem na uwadze fakt, iż przedmiotowych informacji obwiniona miała udzielić Straży Gminnej w M. do dnia 21 listopada 2014r., należało przyjąć, że wykroczenie zostało popełnione w dniu 22 listopada 2014r., co Sąd uwzględnił zmieniając opis czynu.

Wina i sprawstwo obwinionej w zakresie popełnienia zarzuconego jej czynu, nie budzi wątpliwości. Obwiniona musiała zdawać sobie sprawę z ciążących na niej – jako na posiadaczu pojazdu – obowiązków wynikających z przepisów prawa. Przy czym wskazanie osób, niezidentyfikowanych nawet z imienia i nazwiska, które teoretycznie tego dnia mogły kierować pojazdem w miejscu ujawnienia wykroczenia, nie stanowi wywiązania się z tego obowiązku.

Przy wymiarze kary grzywny Sąd, kierował się ogólnymi jej dyrektywami zawartymi w art. 33§1 - 4 kw, jak również treścią art. 24§1 i 3 kw, mając na uwadze m. in. stopień zawinienia obwinionej, społecznej szkodliwości czynu, wagę naruszonych przez obwinioną obowiązków, warunki osobiste, majątkowe sprawcy. W świetle powyższego Sąd, uznając obwinioną za winną popełnienia zarzucanego jej czynu, na podstawie art. 96§3 kw w zw. z art. 24§1 i 3 kw skazał M. P. na karę grzywny w wysokości 400 złotych.

Nadmierna prędkość pojazdów od wielu lat jest główną przyczyną wypadków w Polsce. Podnieść należy, że kierowca pojazdu stanowiącego własność obwinionej w sposób znaczny przekroczył dozwoloną w miejscu zdarzenia prędkość. Zważywszy, że obwiniona nie wskazała kierowcy pojazdu, uniemożliwiło to ustalenie, kto takim sposobem jazdy spowodował poważne zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym Zdaniem Sądu orzeczona kara będzie stanowić dla obwinionej – zgodnie z założeniami, jakie niesie za sobą każda kara- właściwą dolegliwość i jest ona adekwatna do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu, spełni cele w zakresie prewencji szczególnej, jak i ogólnej.

O kosztach rozstrzygnięto za zasadzie art. 119 kpw w zw. z art. 624§1 kpk.