Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 czerwca 2016 r.

Sąd Apelacyjny - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 28 czerwca 2016 r. w Gdańsku

sprawy W. A.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

od wyroku Sądu Okręgowego w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 29 grudnia 2015 r., sygn. akt VI U 2509/14

oddala apelację.

SSA Alicja Podlewska SSA Jerzy Andrzejewski SSA Grażyna Czyżak

Sygn. akt III AUa 360/16

UZASADNIENIE

Zaskarżoną decyzją ZUS Oddział w B. odmówił ubezpieczonemu W. A. prawa do dalszej renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową. Przyczynę odmowy stanowiło orzeczenie komisji lekarskiej ZUS, która nie stwierdziła u ubezpieczonego niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową.

Odwołanie od decyzji złożył ubezpieczony, nie zgadzając się z jej treścią i wniósł o przyznanie renty z tytułu choroby zawodowej.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany ZUS podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie i wniósł o oddalenie odwołania.

Wyrokiem z dnia 29 grudnia 2015 r. Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał ubezpieczonemu W. A. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową od dnia 1 września 2014 r. na stałe oraz stwierdził, że organ rentowy ponosi odpowiedzialność za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Powyższe rozstrzygnięcie Sąd Okręgowy oparł na następujących ustaleniach i rozważaniach:

Ubezpieczony W. A. (z zawodu ciastkarz, piekarz) do dnia 31 sierpnia 2014 roku uprawniony był do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku chorobą zawodową. W dniu 14 lipca 2014 roku ubezpieczony złożył w pozwanym organie rentowym wniosek o ustalenie dalszych uprawnień do świadczenia rentowego. W efekcie złożonego wniosku ubezpieczony został poddany badaniu przez lekarza orzecznika i komisję lekarską ZUS, którzy w wydanych orzeczeniach nie stwierdzili u ubezpieczonego występowania niezdolności do pracy w związku chorobą zawodową.

W celu zweryfikowania ustaleń dokonanych przez organ rentowy Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy sądowych o specjalnościach: alergologa, laryngologa, neurologa, diabetologa, kardiologa i specjalisty medycyny pracy.

Biegli w opinii wydanej w dniu 8.07.2015 roku opinii stwierdzili u ubezpieczonego następujące schorzenia:

- Przewlekły alergiczny nieżyt nosa z narażenia na działanie pyłów mąki - obraz choroby zawodowej

- Astmę oskrzelową przewlekłą, lekką

- Alergiczne zapalenie spojówek

- Nadciśnienie tętnicze dobrze kontrolowane - bez związku z chorobą zawodową

- Cukrzycę t.2 - bez związku z chorobą zawodową

- Otyłość, zespół metaboliczny - bez związku z chorobą zawodową

- Chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa z wielopoziomową dyskopatią szyjną - bez związku z chorobą zawodową

- Zespół bólowy szyjno-barkowy objawowy - bez związku z chorobą zawodową.

Na podstawie przeprowadzonych badań sądowo-lekarskich i po zapoznaniu się z dokumentacją lekarską zawartą w aktach sprawy i ZUS oraz dostarczoną przez badanego biegli stwierdzili, iż stan jego zdrowia upośledza sprawność organizmu w stopniu powodującym trwałą częściową niezdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji w związku z chorobą zawodową. Przyczyną jest przewlekły alergiczny nieżyt nosa z narażenia na działanie pyłów mąki (jednego z najsilniejszych alergenów przemysłowych), którego to schorzenia nabawił się ubezpieczony w trakcie długotrwałej pracy zawodowej w zawodzie wyuczonym ciastkarza-piekarza. Schorzenie to potwierdził decyzją Miejski Inspektor Sanitarny w B. w dniu 26.11.1999 r. Biegli wskazali, że u ubezpieczonego współistnieje astma oskrzelowa przewlekła lekka i alergiczne zapalenie spojówek. Wobec powyższego, zdaniem biegłych, ubezpieczony nigdy już nie będzie mógł wrócić do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, z uwagi na rozwijający się obraz procesu alergicznego i jego ewolucję w organizmie (alergiczny nieżyt nosa, astmę oskrzelową z nadwrażliwością oskrzeli, alergiczne-zapalenie spojówek).

Zdaniem biegłych lekarzy sądowych, ubezpieczony jest częściowo okresowo niezdolny do pracy w związku z chorobą zawodową od dnia 1 września 2014 roku na stałe. W stosunku do poprzedniego badania w stanie zdrowia ubezpieczonego nie nastąpiła poprawa. Przyczyną niezdolności do pracy jest nadal przewlekły nieżyt nosa z narażenia na działanie pyłów mąki. Wobec powyższego, biegli nie podzielili orzeczenia wydanego przez lekarza orzecznika i komisji lekarskiej ZUS, podstawą wydanej opinii były te same dowody, którymi posługiwał się pozwany organ rentowy.

Po zapoznaniu się z wydaną przez biegłych opinią, pozwany organ rentowy wniósł do niej zastrzeżenia, w których wskazał, iż w wykonanej spirometrii nie stwierdza się upośledzenia funkcji układu oddechowego stąd ubezpieczony jest zdolny do wykonywania pracy bez narażenia na pyły mąki. W ocenie układu oddechowego przez biegłego pulmonologa nie stwierdza się ograniczenia funkcji układu oddechowego.

Ponadto ubezpieczony przekwalifikował się i podjął zatrudnienie jako konserwator w pełnym wymiarze - stąd nie wymaga przekwalifikowania.

Wobec powyższego organ rentowy wniósł o przekazanie zastrzeżeń ZUS biegłym lekarzom sądowym celem ustosunkowania się. W przypadku odmowy uwzględniania przedmiotowego wniosku pozwany wniósł o oddalenie odwołania.

W opinii uzupełniającej biegli stwierdzili, podtrzymując wnioski opinii, że u ubezpieczonego występuje alergiczny nieżyt nosa z narażenia na działanie pyłów mąki. Zarówno przy tym schorzeniu zawodowym, jak również w przypadku rozwinięcia się obrazu astmy oskrzelowej badanie spirometryczne i badanie przedmiotowe pulmonologiczne nic do sprawy nie wniosą.

Ubezpieczony (atopik) z dodatnimi testami punktowymi skórnymi na pyły mąki (co jest decydującym badaniem diagnostycznym) nigdy nie będzie mógł pracować w tym narażeniu - a jest to istotą pracy zgodnej z posiadanymi przez niego kwalifikacjami zawodowymi.

Biegli podkreślili, że ubezpieczony pracuje w zakładzie pracy chronionej, na stanowisku pracy przystosowanym do rodzaju schorzenia uznanego za zawodowe i jak dotąd stan jego zdrowia nie uległ jakiejkolwiek zmianie.

W kolejnych zastrzeżeniach organ rentowy stwierdził, że nie akceptuje opinii biegłych powtarzając dotychczasowe zarzuty.

Sąd I instancji podzielił w całości wydaną przez biegłych opinię. Opinia ta jest wyczerpująca, logiczna i zgodna z zakresami fachowej wiedzy medycznej, dlatego Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do jej podważenia pomimo zastrzeżeń zgłoszonych przez pozwanego na które odpowiedzieli biegli w opinii uzupełniającej. W ocenie Sądu kolejne zastrzeżenia pozwanego organu rentowego są pozbawione treści i brak w nich logiki. Biegli lekarze sądowi (z bardzo szerokiego zespołu) są doświadczonymi specjalistami z tych dziedzin medycyny, które odpowiadają schorzeniom powoda. Opinię wydali po zapoznaniu się z dokumentami leczenia i po przeprowadzeniu badań ubezpieczonego. W ocenie Sądu Okręgowego, okoliczność, iż ubezpieczony ukończył zawodową szkołę spożywczą, nie może świadczyć o możliwości kontynuowania przez niego zatrudnienia w wyuczonym zawodzie, skoro ubezpieczony przez całe życie zawodowe pracował jako piekarz- ciastkarz i pracy na tym stanowisku z uwagi na występujące u niego schorzenia nie może wykonywać, nadto każda praca wykonywana w przemyśle spożywczym musi się wiązać z czynnościami wykonywanymi w kontakcie na pyły mączne. Wbrew twierdzeniom pozwanego, u badanego oprócz alergicznego nieżytu nosa występuje również astma oskrzelowa przewlekła określona przez biegłych jako ewolucja w rozwoju choroby zawodowej, co oznacza, iż stan zdrowia odwołującego mimo powstrzymywania się od wykonywania pracy w narażeniu na czynniki drażniące ulega pogorszeniu. Z dokumentacji medycznej zgromadzonej w aktach organu rentowego wynika w sposób nie budzący wątpliwości, że u ubezpieczonego początkowo wystąpił nieżyt nosa przewlekły, który został opisany jako zawodowy alergiczny nieżyt nosa na mąkę. W późniejszym okresie u badanego rozwinęła się astma oskrzelowa z nadreaktywności oskrzeli- zdaniem biegłych ewolucja w rozwoju choroby zawodowej, astma oskrzelowa mimo systematycznego leczenia oraz izolacji od pierwotnego miejsca pracy- piekarz nie uległa remisji. Ubezpieczony ma orzeczony umiarkowany stopień niepełnosprawności na stałe. Analiza przypadku zdaniem biegłych wskazuje, że pacjent jest nadal częściowo niezdolny do pracy w związku z chorobą zawodową a zatem na stanowisku piekarza, może pracować jedynie na stanowisku bez kontaktu z czynnikami drażniącymi i alergizującymi górne i dolne drogi oddechowe. Biegli orzekli iż niezdolność do pracy istnieje u ubezpieczonego trwale, co wobec długotrwałego okresu pobierania renty i utrwalonego stanu zdrowia ubezpieczonego, nie ulegającego poprawie, uznać należy za słuszny wniosek.

Prawo do otrzymania renty z tytułu niezdolności do pracy związanej z chorobą zawodową reguluje przepis art. 17 ust. l ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. Nr 199, poz.1673).

Zgodnie z brzmieniem art. 17 ust. 1 przy ustaleniu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy renty szkoleniowej, renty rodzinnej (...) do ustalenia wysokości tych świadczeń oraz ich wypłaty stosuje się odpowiednie przepisy ustawy o emeryturach i rentach z FUS z uwzględnieniem przepisów niniejszej ustawy.

Ustęp 2 cyt. wyżej art. mówi zaś, iż świadczenia, o których mowa w ust. 1 przysługują niezależnie od długości okresu ubezpieczenia wypadkowego oraz bez względu na datę potwierdzenia niezdolności do pracy spowodowanej wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową. Natomiast art. 16 cytowanej ustawy przewiduje, że stały lub długotrwały uszczerbek na zdrowiu oraz jego związek z wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową ustala lekarz orzecznik.

Na podstawie przepisu art. 107 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (DZ. U. z 2009 roku nr 153, poz. 1227), prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lub z urzędu, ustalono zmianę stopnia niezdolności lub jej ponowne powstanie. Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności po przekwalifikowaniu. Częściowo niezdolną do pracy jest zgodnie z ust. 3 cytowanego przepisu osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Ubezpieczony, jak wynika z opinii wydanej przez biegłych sądowych, nie może wykonywać pracy w wyuczonym przez niego zawodzie ciastkarza - piekarza jest zatem częściowo trwale niezdolny do pracy w związku z chorobą zawodową w rozumieniu przepisu art. 12 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w związku z art. 17 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. Nr 199, poz. 1673).

Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego w przedmiotowej sprawie Sąd I instancji uznał, iż powód spełnia wszelkie warunki wymagane w art. 17 ustawy z 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy chorób zawodowych (Dz. U. z 2009 roku nr 167, poz. 1322 ).

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności Sąd Okręgowy zmienił decyzję na mocy art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c.

W pkt 2 wyroku Sąd Okręgowy zgodnie z przepisem art. 118 la ustawy emerytalno- rentowej FUS z urzędu orzekał w przedmiocie odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Zdaniem Sądu Okręgowego, w okolicznościach przedmiotowej sprawy wystąpiły podstawy do stwierdzenia odpowiedzialności organu rentowego, bowiem dowody zaprezentowane w trakcie postępowania sądowego były tożsame z dowodami, którymi dysponował pozwany organ rentowy w trakcie prowadzonego postępowania orzeczniczego. Oznacza to, że przyczyną, dla ubezpieczony uzyskał prawo do żądanego świadczenia dopiero w następstwie postępowania sądowego nie były dowody, do których organ rentowy nie mógłby się wcześniej ustosunkować, a jedynie sama odmienna ocena stanu jego zdrowia dokonana przez biegłych sądowych, wobec czego wystąpiły podstawy do stwierdzenia odpowiedzialności pozwanego organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Apelację od wyroku wywiódł pozwany organ rentowy, zaskarżając go w całości i zarzucając naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 12 i ar. 107 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z FUS w związku z art. 6 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych oraz przepisów prawa procesowego, tj. art. 233 k.p.c.

Powołując się na podaną podstawę apelacji, pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania, ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji oraz o zasądzenie od ubezpieczonego na rzecz organu rentowego kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skarżący podniósł, że ubezpieczony, ciastkarz - piekarz ze stwierdzoną chorobą zawodową, decyzją Miejskiego Inspektora Sanitarnego w B. z dnia 26 listopada 1999r. z przewlekłym alergicznym nieżytem błony śluzowej nosa z narażenia na pyły mąki oraz astmą oskrzelową, która nie była uznawana za chorobę zawodowa (badania spirometryczne nie wykazują upośledzenia funkcji układu oddechowego). Powód obecnie zatrudniony jest jako konserwator w pełnym wymiarze czasu pracy, co potwierdza załączony do akt rentowych wywiad z dnia 3 lipca 2014r.

Apelujący podkreślił, że ubezpieczony sam dokonał przekwalifikowania zawodowego, pracuje jako konserwator w pełnym wymiarze czasu pracy, zatem zgodnie z przepisem art. 12 ust. 1 ustawy emerytalnej, odzyskał zdolność do pracy.

W odpowiedzi na apelację ubezpieczony wskazał, iż nie posiada żadnych innych wyuczonych kwalifikacji zawodowych i nie został przekwalifikowany w innym zawodzie (w załączeniu pismo Prezydenta Miasta B. z dnia 22.03.2000r. o braku możliwości przekwalifikowania zawodowego). Ponadto wskazał, iż ZUS początkowo sam przyznał mu rentę szkoleniową na okres 6 miesięcy (od 24.10.1999r. do 23.04.2000r.), po czym stwierdził, że nie nadaje się do przekwalifikowania, odbierając mu prawo do w/w renty szkoleniowej. Od listopada 2011r. do chwili obecnej jest zatrudniony w Zakładzie Pracy (...)­ (...) Sp. z o.o. (umowa na czas określony), bez kwalifikacji, na stanowisku pracy przystosowanym do pracy osoby niepełnosprawnej, według schorzenia i posiadanego orzeczenia o „umiarkowanym” stopniu niepełnosprawności - orzeczonym na stałe.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego nie zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem niniejszej sprawy było spełnianie przez ubezpieczonego W. A. przesłanek przyznania mu prawa do dalszej renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową. Wnioskodawca, z zawodu ciastkarz, piekarz, do dnia 31 sierpnia 2014 r. pobierał już bowiem rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową. W sprawie brak było sporu co do występowania u wnioskodawcy choroby zawodowej (przewlekły alergiczny nieżyt nosa z narażenia na działalnie pyłków mąki – stwierdzony decyzją Miejskiego Inspektora Sanitarnego w B. z dnia 26 listopada 1999 r.), organ rentowy kwestionował natomiast niezdolność do pracy ubezpieczonego w związku z tą chorobą.

Wskazać na wstępie należy, iż Sąd Okręgowy przeprowadził stosowne postępowanie dowodowe, a w swych ustaleniach i wnioskach nie wykroczył poza ramy swobodnej oceny wiarygodności i mocy dowodów wynikające z przepisu art. 233 k.p.c.,
nie popełnił też uchybień w zakresie zarówno ustalonych faktów, jak też ich kwalifikacji prawnej. W konsekwencji, Sąd odwoławczy, oceniając jako prawidłowe ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd pierwszej instancji, uznał je za własne, co oznacza, iż zbędnym jest ich szczegółowe powtarzanie w uzasadnieniu wyroku Sądu odwoławczego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1998 r., sygn. I PKN 339/98, OSNAPiUS z 1999 r., z. 24, poz. 776).

Podstawę prawną przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową stanowi art. 6 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 30 października 2002 r. ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (dalej ustawa wypadkowa), zgodnie z którym, renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej.

Na mocy zaś art. 17 ustawy wypadkowej, przy ustalaniu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, renty szkoleniowej, renty rodzinnej i dodatku do renty rodzinnej dla sieroty zupełnej z tytułu ubezpieczenia wypadkowego, do ustalenia wysokości tych świadczeń oraz ich wypłaty stosuje się odpowiednio przepisy ustawy o emeryturach i rentach z FUS, z uwzględnieniem przepisów niniejszej ustawy.

W przedmiotowej sprawie spór między stronami dotyczył jedynie kwestii spełnienia przez wnioskodawcę przesłanki niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową.

Art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (dalej: ustawa emerytalna) stanowi, iż niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Zgodnie z ust. 2 tego przepisu, całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, zaś na mocy ust. 3, częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Dodatkowo, stosownie do treści art. 13 ust. 1 pkt 1 - 2 powołanej ustawy,
przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania, co do odzyskania zdolności do zatrudnienia uwzględnia się również stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia względnie rehabilitacji, a także możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Jeśli chodzi o ustalenia co do stanu zdrowia wnioskodawcy należy stwierdzić, iż Sąd Okręgowy prawidłowo poczynił je po przeprowadzeniu postępowania dowodowego
z udziałem biegłych sądowych o specjalnościach adekwatnych do stwierdzonych u wnioskodawcy schorzeń, czyli biegłych alergologa, laryngologa, neurologa, diabetologa, kardiologa i specjalisty medycyny pracy.

Biegli ci, po zapoznaniu się z dokumentacją medyczną wnioskodawcy oraz przeprowadzeniu badań stwierdzili, iż przewlekły alergiczny nieżyt nosa z narażenia na działalnie pyłków mąki wraz z chorobami współistniejącymi, tj. astmą oskrzelową przewlekłą lekką i alergicznym zapaleniem spojówek upośledzają sprawność jego organizmu w stopniu powodującym trwałą częściową niezdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. W ocenie biegłych, w stosunku do poprzedniego badania w stanie zdrowia wnioskodawca nie nastąpiła poprawa i już nigdy nie będzie mógł wrócić do pracy zgodnej z kwalifikacjami z uwagi na rozwijający się obraz procesu alergicznego i jego ewolucje w organizmie. W rezultacie biegli uznali, iż ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy w związku z chorobą zawodową od dnia 1 września 2014 r. na stałe.

Sąd Apelacyjny nie widzi podstaw, by kwestionować rzetelność i prawidłowość powyższej opinii, gdyż została ona wydana przez biegłych o specjalnościach adekwatnych
do stwierdzonej u wnioskodawcy choroby zawodowej oraz specjalistę medycyny pracy, zarówno w oparciu o badanie przedmiotowe, jak i na podstawie znajdującej się w aktach dokumentacji medycznej. Przedmiotowa opinia odpowiada również wymogom stawianym przez art. 285 § 1 k.p.c., albowiem została uzasadniona w sposób przystępny i jest zrozumiała dla osób niedysponujących wiedzą medyczną, zaś wnioski swoje biegli sformułowali jasno i czytelnie, a w opinii uzupełniającej odnieśli się do wszystkich zastrzeżeń organu rentowego. Ocena opinii dokonana w oparciu o właściwe dla jej przedmiotu kryteria zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, przy uwzględnieniu poziomu wiedzy biegłych, podstaw teoretycznych zaprezentowanego stanowiska, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych wniosków przekonuje, iż jest ona miarodajna dla poczynienia ustaleń w przedmiocie niezdolności wnioskodawcy do pracy w związku ze stwierdzoną u niego chorobą zawodową.

Odnosząc się zaś do podniesionego w apelacji zarzutu, iż ubezpieczony sam dokonał przekwalifikowania zawodowego, gdyż pracuje jako konserwator, wyjaśnić należy, iż pracuje on w zakładzie pracy chronionej, na stanowisku pracy przystosowanym do rodzaju schorzenia uznanego za chorobą zawodową. W ocenie Sądu Apelacyjnego, pracy w warunkach specjalnie przystosowanych do możliwości osoby niepełnosprawnej bądź chorej nie można zaś utożsamiać ze zdolnością do pracy w tzw. normalnych warunkach, a o takiej pracy jest mowa w art. 13 ustawy emerytalnej. Okoliczność wykonywania przez wnioskodawcę pracy na stanowisku konserwatora w zakładzie pracy chronionej pozostaje zatem bez znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Reasumując, w ocenie Sądu Apelacyjnego, wnioski wyprowadzone przez Sąd Okręgowy na podstawie przedmiotowej opinii są logiczne i prawidłowe. W związku z powyższym, Sąd II instancji nie znalazł podstaw do podważenia oceny tego dowodu dokonanej przez Sąd Okręgowy, uznając również, iż Sąd ten trafnie zmienił zaskarżoną decyzję pozwanego i przyznał wnioskodawcy rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową na okres od dnia 1 września 2014 r. na stałe.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację pozwanego.

SSA Grażyna Czyżak SSA Alicja Podlewska SSA Jerzy Andrzejewski