Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z 27 stycznia 2016 roku Sąd Rejonowy w Zgierzu w sprawie o sygn. akt I C 1945/15 z powództwa T. K. przeciwko D. Marszałkowi o zapłatę:

1.  zasądził od D. Marszałka na rzecz T. K.:

a)  kwotę 62 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 17 marca 2015 roku do dnia zapłaty,

b)  kwotę 700 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 1 kwietnia 2015 roku do dnia zapłaty,

c)  kwotę 700 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 1 maja 2015 roku do dnia zapłaty,

d)  kwotę 62 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 16 maja 2015 roku do dnia zapłaty,

e)  kwotę 700 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 1 czerwca 2015 roku do dnia zapłaty,

f)  kwotę 700 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 1 lipca 2015 roku do dnia zapłaty,

g)  kwotę 700 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 1 sierpnia 2015 roku do dnia zapłaty,

h)  kwotę 700 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 1 września 2015 roku do dnia zapłaty,

i)  kwotę 700 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 1 października 2015 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądził od D. Marszałka na rzecz T. K. kwotę 1.467 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Apelację od powyższego orzeczenia wywiódł pozwany, będąc reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, zaskarżając je w całości.

Zaskarżonemu wyrokowi skarżący zarzucił:

1.  naruszenie przepisów prawa procesowego, co miało wpływ na treść rozstrzygnięcia, a to poprzez naruszenie przepisu:

a)  art. 352 k.p.c. poprzez pominięcie w sentencji wyroku miejsca wydania wyroku oraz podania niepełnej daty wydania wyroku,

b)  art. 328 § 2 k.p.c. poprzez zaniechanie wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa oraz dokonanie ich interpretacji, co po pierwsze czyni nieczytelnym obraz przeprowadzonego przez Sąd procesu analizy okoliczności sprawy i przeprowadzonej subsumcji pod hipotezę normy prawnej, a po drugie utrudnia lub uniemożliwia dokonanie kontroli instancyjnej wydanego orzeczenia,

c)  art. art. 233 § 1 k.p.c. wskutek braku wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego i powzięcia błędnych ustaleń faktycznych, wskutek błędnej oceny treści umowy najmu, zeznań świadków oraz pozwanego, w następstwie czego przyjęcie, że powód nie wywiązał się z ciążącego na nim obowiązku przedstawienia osoby, która wstąpić miała w stosunek dzierżawny w jego miejsce.

W oparciu o powyższe zarzuty, skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania sądowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych za obie instancje.

Ponadto strona pozwana na podstawie art. 102 k.p.c. w razie nie uwzględnia apelacji wniosła o nieobciążanie pozwanego kosztami postępowania ze względu na ciężką sytuację materialną, w jakiej znajduje się pozwany.

W odpowiedzi na apelację pozwanego, powód będąc reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł o jej oddalenie i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu przed Sądem II instancji według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna i podlega oddaleniu.

Na wstępie należy wskazać, że niniejsza sprawa rozpoznana została w postępowaniu uproszczonym, to zaś determinuje konieczność zastosowania określonych dla tego rodzaju spraw regulacji szczególnych, a zwłaszcza art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., na mocy którego Sąd II instancji ograniczył uzasadnienie jedynie do wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku zapadłego w postępowaniu odwoławczym z przytoczeniem przepisów prawa.

Podkreślić wymaga również, że zaskarżone orzeczenie zostało wydane w wyniku prawidłowo ustalonego stanu faktycznego, które to ustalenia Sąd II instancji podziela i przyjmuje za własne, jak również w następstwie prawidłowo zastosowanych przepisów prawa materialnego. Mając powyższe na względzie stwierdzić należało, że apelacja pozwanego stanowiła tylko gołosłowną polemikę z prawidłowymi ustaleniami i wnioskami Sądu Rejonowego.

Przechodząc do omówienia pokrótce zarzutu naruszenia art. 352 k.p.c. uznać należało go za bezzasadny. Miejsce bowiem rozpoznania sprawy zostało wskazane, natomiast data wydania orzeczenia została sprostowana postanowieniem Sądu Rejonowego w Zgierzu z dnia 8 kwietnia 2016 roku.

Chybionym okazał się również zarzut naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. albowiem zgodnie z normą prawną wynikającą z powołanego przepisu uzasadnienie kwestionowanego orzeczenia powinno zawierać wskazanie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia, a mianowicie: ustalenie faktów, które Sąd uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł i przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej oraz wyjaśnienie podstawy prawnej orzeczenia z przytoczeniem przepisów prawa. Jak trafnie wskazał w jednym ze swoich orzeczeń Sąd Apelacyjny w Łodzi, obraza art. 328 § 2 k.p.c. może być skutecznym zarzutem apelacji tylko wtedy, gdy uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie posiada wszystkich koniecznych elementów, bądź zawiera braki w zakresie poczynionych ustaleń faktycznych i oceny prawnej tak znaczne, że sfera motywacyjna orzeczenia pozostaje nieujawniona bądź ujawniona w sposób uniemożliwiający poddanie jej ocenie instancyjnej (wyrok S.A. w Łodzi z 3.12.2013r., I ACa 715/13, LEX nr 1416118).

W niniejszej sprawie wyżej opisana sytuacja nie miała miejsca, gdyż Sąd I instancji wskazał okoliczności faktyczne, jakie ustalił, wymienił dowody, które stanowiły podstawę ustaleń faktycznych, dokonał oceny dowodów zgromadzonych w sprawie, po czym wyjaśnił podstawę prawną rozstrzygnięcia, powołując przepisy prawa materialnego. Uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia spełnia zatem wszystkie warunki, jakie wymienia przepis art. 328 § 2 k.p.c. Podkreślić należy, że zarzut wadliwego sporządzenia uzasadnienia orzeczenia może okazać się zasadny tylko wówczas, gdy z powodu braku w uzasadnieniu elementów wymienionych w art. 328 §2 k.p.c. orzeczenie to nie poddaje się kontroli, czyli gdy treść uzasadnienia orzeczenia uniemożliwia całkowicie dokonanie oceny toku wywodu, który doprowadził do jego wydania lub w przypadku zastosowania prawa materialnego do niedostatecznie jasno ustalonego stanu faktycznego (tak np. wyrok SA w Łodzi z 6.12.2013r., I ACa 764/13, LEX nr 1416125). Taka sytuacja nie ma jednak miejsca w niniejszej sprawie, co wynika z lektury uzasadnienia zaskarżonego wyroku, którego treść, w tym również część odnosząca się do oceny prawnej, pozwala na prześledzenie toku rozumowania Sądu I instancji, który doprowadził do wydania wyroku rozstrzygającego sprawę pomiędzy stronami.

Wbrew twierdzeniom apelującego, Sąd I instancji dokonał również prawidłowej i zgodnej z kryteriami zawartymi w art. 233 § 1 k.p.c. oceny materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie. Sąd ten wydając wyrok, wziął pod uwagę zebrane dowody i przeanalizował je, wskazując, jakie okoliczności uznał za udowodnione i na jakich w tej mierze oparł się dowodach. Twierdzenia pozwanego zatem, stosownie do których nie był on obowiązany uiszczać powodowi należnego czynszu z uwagi na sprzedaż pawilonu handlowego, są bezzasadne i nie mają pokrycia w zebranym materiale dowodowym. Umowa dzierżawy łącząca strony w § 8 ust. 2 precyzyjnie określała, że dzierżawca może przedstawić nową osobę, która wstąpi w stosunek dzierżawy w jego miejsce. Przy czym wstąpienie wymaga sporządzenia pisemnego aneksu do umowy w formie pisemnej pod rygorem nieważności. Tymczasem w niniejszej sprawie powód nie został powiadomiony o sprzedaży pawilonu, a zatem nie mógł zostać podpisany aneks do umowy. Wobec tego pozwany był zobowiązany do zapłaty na rzecz powoda miesięcznego czynszu oraz podatku od nieruchomości zgodnie z umową.

Mając na uwadze powyższe, apelacja podlega oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach procesu w postępowaniu odwoławczym Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. Na koszty postępowania złożyło się jedynie wynagrodzenie pełnomocnika powoda w kwocie 1.200 zł ustalone na podstawie § 2 pkt 4 w zw. z § 10 ust.1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r., poz. 1800).