Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 9 lutego 2016 roku Sąd Rejonowy w Pabianicach zasądził od (...) S.A. V. (...) w W. na rzecz D. P. kwotę 6.500 złotych tytułem dalszego zadośćuczynienia wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 24 lipca 2013 r. do dnia zapłaty oraz 178,55 złotych tytułem odszkodowania wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 24 lipca 2013 r. do dnia zapłaty, a także orzekł o kosztach procesu.

Powyższe rozstrzygnięcie w zakresie zasądzonego ponad kwotę 500 zł zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami od tej kwoty od dnia 24 lipca 2013 roku do dnia zapłaty oraz w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach sądowych zaskarżył apelację pozwany. Apelujący zarzucił rozstrzygnięciu naruszenie:

- art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie przez Sąd I instancji granic swobodnej oceny dowodów i błędne przyjęcie, że kwota w łącznej wysokości 12.000 zł stanowi odpowiednią kwotę zadośćuczynienia, podczas gdy zakres obrażeń doznanych przez powódkę na skutek zdarzenia z dnia 8 lutego 2013 roku w postaci urazu głowy i szyi, stłuczenia powłok brzucha, urazu stawu skokowego prawego, a także ustalony w toku postępowania 3% uszczerbek na zdrowiu u powódki, jednoznacznie wskazuje, że zasadnym byłoby przyznanie na rzecz powódki maksymalnie kwoty 6.000 zł;

- art. 445 § 1 k.c. poprzez uznanie przez Sąd, że odpowiednią kwotą zadośćuczynienia dla powódki będzie kwota 12.000 zł, podczas gdy kwota ta jest rażąco niewspółmierna w stosunku do doznanych przez powódkę obrażeń fizycznych oraz cierpień psychicznych w związku z wypadkiem z dnia 8 lutego 2013 roku.

W oparciu o powyższe zarzuty apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie pkt 1 – poprzez zasądzenie na rzecz powódki od pozwanego kwoty 500 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia roku do dnia 24 lipca 2013 roku do dnia zapłaty i oddalenie powództwa w pozostałej części, zmianę rozstrzygnięcia o kosztach procesu zawartego w pkt 1 in fine sentencji wyroku oraz rozstrzygnięcia o nieuiszczonych kosztach sądowych zawartego w pkt 2 sentencji wyroku – stosownie do rozstrzygnięcia w zakresie należności głównej; zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów postępowania przed Sądem II Instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego powiększonych o należny podatek VAT wg stawki 23%.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna.

W pierwszej kolejności należy podkreślić prawidłowość ustalonego w sprawie stanu faktycznego, które to ustalenia Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne. Powyższej oceny nie zmienia postawiony w apelacji zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 233 § 1 k.p.c., bowiem apelujący nie zdołał wykazać, że ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego została dokonana wbrew regułom wynikającym z tego przepisu. Należy w tym miejscu podkreślić, że tylko w razie pogwałcenia reguł logicznego rozumowania bądź sprzeniewierzenia się zasadom doświadczenia życiowego, może mieć miejsce skuteczne kwestionowanie swobody oceny dowodów. Tego rodzaju uchybień nie sposób się dopatrzyć w stanowisku Sądu Rejonowego. Zdaniem Sądu Okręgowego, ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, Sąd Rejonowy wyprowadził wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym. Analiza powyższego zarzutu wskazuje na to, że nieprawidłowość zakwestionowanych ustaleń apelujący wyprowadza w istocie z faktu, że ustalenia te nie korelują z jego własną, subiektywną oceną zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, nie zaś z przedstawionymi dowodami.

Nie sposób przy tym kwestionować ustaleń zawartych w opiniach biegłych. Nie budzi bowiem wątpliwości spełnienie przez przedmiotowe opinie wszelkich wymogów formalnych. Są one wyczerpujące, jasne, fachowe i obiektywne, nie zawierają niejasności, sprzeczności, luk, zostały uzasadnione w dostatecznym stopniu. W ocenie Sądu wydane w przedmiotowej sprawie przez biegłych lekarzy opinie zasługują na przymiot wiarygodności ze względu na ich wewnętrzną spójność, zupełność i konsekwencję oraz fakt, że zostały wydane zgodnie z zasadami wiedzy specjalistycznej danego biegłego w oparciu o analizę wszystkich stwierdzonych okoliczności zdarzenia, w tym materiału dowodowego zgromadzonego w przedmiotowym postępowaniu oraz badanie przedmiotowe powódki.

W tak ustalonym stanie faktycznym, Sąd Rejonowy prawidłowo zastosował art. 445 § 1 k.c., zasądzając odpowiednią do rozmiaru cierpień powódki kwotę zadośćuczynienia. Należy przy tym podkreślić, iż zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 445 § 1 k.c. poprzez przyznanie zadośćuczynienia w wysokości rażąco zawyżonej, może być skuteczny w postępowaniu odwoławczym tylko wtedy, gdy orzeczenie w sposób oczywisty narusza zasady ustalania wysokości tego świadczenia. Praktycznie rzecz biorąc ma to miejsce tylko przy ustaleniu kwoty symbolicznej bądź też nadmiernie wysokiej (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 sierpnia 2008 r., V KK 45/08, LEX nr 438427). Korekta w postępowaniu odwoławczym przyznanej przez sąd pierwszej instancji tytułem zadośćuczynienia sumy pieniężnej możliwa jest zatem jedynie wtedy, gdy suma ta rażąco odbiega od tej, która byłaby adekwatna do rozmiarów doznanej krzywdy (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 7 maja 2008 r., I ACa 199/08, LEX nr 470056).

Apelujący zakwestionował wysokość przyznanego powódce przez Sąd Rejonowy zadośćuczynienia, wskazując na kwotę 6.000 zł jako odpowiednią. Uzasadniając tenże zarzut, apelujący przedstawił jedynie własny osąd co do zasadności przyznanej powódce kwoty. Biorąc pod uwagę ogólnie uznawane kryteria ustalania zadośćuczynienia, jak też zindywidualizowane przesłanki dotyczące sytuacji powódki, nie można przyjąć, iż przyznanie jej zadośćuczynienia w kwocie łącznej 12.000 zł jest rażącym jej zawyżeniem. Przeciwnie, zadośćuczynienie to w pełni kompensuje doznaną przez powódkę wskutek przedmiotowego wypadku krzywdę.

Podkreślić jeszcze raz należy, iż ostateczne ustalenie, jaka konkretna kwota jest „odpowiednia”, z istoty swej należy do sfery swobodnego uznania sędziowskiego opartego tak na całokształcie okoliczności sprawy, jak i na czytelnych kryteriach ocennych, rzetelnie wskazanych w treści uzasadnienia. Zmiana wysokości zadośćuczynienia przez Sąd drugiej instancji może nastąpić wyłącznie wtedy, gdy zasądzona kwota odbiega w sposób wyraźny, wręcz rażący, a nie zaś jakikolwiek, od kwoty adekwatnej do rozmiarów doznanej krzywdy.

Z uzasadnienia Sądu Rejonowego wynika, iż Sąd ten przeprowadził wnikliwą ocenę skutków wypadku w zakresie sytuacji powódki, biorąc pod uwagę intensywność i czas trwania leczenia, wielkość jej procentowego uszczerbku na zdrowiu (3 %), rozmiar jej cierpień fizycznych i psychicznych związanych z przebytymi urazami, obecnych dolegliwości bólowych. Należy przy tym wyraźnie podkreślić, iż stopień uszczerbku na zdrowiu nie może być przyjmowany jako jedyna przesłanka ustalenia wysokości zadośćuczynienia. Posługiwanie się jedynie tabelami procentowego uszczerbku na zdrowiu i stawkami za każdy procent trwałego uszczerbku dla rozstrzygnięcia zasadności roszczenia o zadośćuczynienie i jego wysokość, znajduje jedynie orientacyjne zastosowanie i nie wyczerpuje oceny zasadności sprawy.

Mając wszystko powyższe na uwadze, uznać należy, iż Sąd Rejonowy nie uchybił dyspozycji art. 445 § 1 k.p.c. bowiem ustalona i zasądzona kwota była wynikiem rzetelnej i wnikliwej analizy sytuacji powódki.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako nieuzasadnioną.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono w punkcie 2. wyroku na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Na koszty poniesione przez powódkę w tym postępowaniu złożyło się jedynie wynagrodzenie jego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, którego wysokość w kwocie 1.200 zł ustalono na podstawie § 2 ust. 4 w zw. z § 10 ust. 1, pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804).