Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 września 2016 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca: SSR Anna Walenciak

Protokolant: st. sekr. sądowy Beata Jachnis

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 lipca 2016 r. i 8 września 2016 r. sprawy

M. D. s. S. i L. z domu C. ur. (...) w H.,

obwinionego o to że:

w dniu 24.03.2016 r. około godziny 11.23 w W. jadąc Alejami (...) od strony ulicy (...) w kierunku do ulicy (...) naruszył zasady przewidziane w art. 26 ust. 3 pkt. 2 Prawo o ruchu drogowym w ten sposób, że na drodze publicznej kierując samochodem osobowym marki V. o nr rej. (...) przed skrzyżowaniem z ulicą (...) ominął pojazd, którego kierujący jechał w tym samym kierunku, lecz zatrzymał się w celu ustąpienia pierwszeństwa pieszemu znajdującego się na oznakowanym przejściu dla pieszych,

tj. za wykroczenie z art. 97 kw w zw. z art. 26 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 20. 06. 1997 r. Prawo o ruchu drogowym,

orzeka

I.  obwinionego M. D. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu wykroczenia z art. 97 kw w zw. z art. 26 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 20. 06. 1997 r. Prawo o ruchu drogowym i za to na podstawie art. 97 kw w zw. z art. 24 § 1 i 3 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 500 (pięćset) złotych,

II.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych tytułem opłaty oraz kwotę 100 (sto) złotych tytułem zryczałtowanych kosztów postępowania.

Sygn. akt V W 1758/16

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 24 marca 2016 r. około godz. 11.23 M. D. kierował samochodem osobowym marki V. o nr rej. (...). Jechał środkowym pasem Alej (...) od strony ulicy (...) w kierunku do ulicy (...). W tym samym czasie, przed skrzyżowaniem z ulicą (...) na prawym pasie przeznaczonym do skrętu w prawo, zatrzymał się samochód ciężarowy, zamierzający skręcić w prawo i ustępujący pierwszeństwa pieszemu. M. D. widząc zatrzymany pojazd ciężarowy, ominął go z lewej strony nie ustępując pierwszeństwa przechodzącemu po przejściu pieszemu. Powyższe obserwowali funkcjonariusze Policji pełniący służbę w rejonie dzielnicy O. w patrolu zmotoryzowanym i dokonali zatrzymania M. D. oraz kilku innych kierujących pojazdami, którzy również nie ustąpili pierwszeństwa przechodzącemu pieszemu. Zdarzenie zostało nagrane wideorejetratorem PolCam, posiadającym ważne świadectwo legalizacji, w który wyposażony był pojazd służbowy funkcjonariuszy Policji dokonujących zatrzymania do kontroli M. D..

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowo wyjaśnień obwinionego M. D. /k. 7, k. 35 – 36 – e-protokół z rozprawy z dnia 27 lipca 2016 r.,/, zeznań świadka R. M. /k. 2 – 3, k. 41 – 42, e-protokł z rozprawy z dnia 8 września 2016 roku/, a także dokumentów w postaci: n/u /k. 1/, płyta CD k. 11 /opisana na k. 10 pod pozycją 1/592/16/, świadectwo legalizacji /k. 12/, dane z rejestru PESEL /k. 13/.

Obwiniony M. D. zarówno przed Sądem jak i w toku postępowania przygotowawczego nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu wykroczenia. Przesłuchany w postępowaniu przygotowawczym wyjaśnił, iż nie widział pieszego, który stał za samochodem ciężarowym, skręcającym w prawo. Dalej obwiniony wskazał, iż zauważył samochód ciężarowy, który skręcał w prawo, a dopiero po zrównaniu się z nim zobaczył, że ww. samochód przepuszcza pieszego, który stał na krawędzi przejścia dla pieszych i zaznaczył, że czas na hamowanie miał praktycznie zerowy, zwłaszcza, że poruszały się za nim samochody. M. D. podkreślił, iż był nieświadomy, że znajduje się tam przejście dla pieszych, co uzasadnił tym, że znak informujący o przejściu jest usytuowany nisko i w trakcie zdarzenia był zasłonięty przez samochód ciężarowy, a on sam nie chciał gwałtowanie hamować i stwarzać dodatkowego zagrożenia. Powyższe obwiniony potwierdził przed Sądem i dodał, iż samochód ciężarowy znajdował się na pasie nakazującym skręt w prawo, a on nie widział przejścia dla pieszych.

M. D. ma 45 lat, prowadzi własną działalność gospodarczą i osiąga miesięczny dochód w wysokości 6000 zł. Ma na utrzymaniu dwoje dzieci. Nie był karany, nie był również leczony psychiatrycznie ani odwykowo.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd jedynie częściowo dał wiarę wyjaśnieniom obwinionego, w tym zakresie, w którym potwierdził on, że w dniu objętym zarzutem prowadził samochód osobowy marki V. o nr rej. (...) i przy skrzyżowaniu z ulicą (...) ominął z lewej strony pojazd ciężarowy, który był zatrzymany na pasie przeznaczonym do skrętu w prawo. Powyższe w całości zostało bowiem potwierdzone pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Natomiast ta część wyjaśnień obwinionego, w których nie przyznał się do popełnienia zarzucanego wykroczenia jawi się jako nielogiczna i obrazująca brak refleksji obwinionego nad podstawowymi zasadami w ruchu drogowym, jak również obrazuje brak elementarnej obserwacji zarówno znaków drogowych jak i sytuacji na drodze. Obwiniony wskazywał na to, iż nie widział przejścia dla pieszych i także pieszego, co w kontekście jego wyjaśnień jawi się jako przyjęta przez obwinionego linia obrony, nakierowana na uniknięcie odpowiedzialności. Odtwarzając przebieg wydarzeń z dnia 24 marca 2016 roku, Sąd oparł się przy tym przede wszystkim na osobowym źródle dowodowym w postaci relacji bezpośredniego świadka zdarzenia funkcjonariusza Policji oraz w pełni potwierdzającym je nagraniu z wideorejestratora. Świadek R. M. opisał okoliczności przeprowadzanych wobec obwinionego czynności służbowych, jasno podając, że obwiniony ominął z lewej strony samochód ciężarowy oraz wskazał, iż na rzeczonym przejściu dla pieszych znaki są bardzo czytelne, są pasy i oznaczenie przejścia dla pieszych znajduje się ok 60 m wcześniej. Świadek podkreślił, że tego dnia zatrzymali 6 innych pojazdów za to samo wykroczenie. Zeznania funkcjonariusza Policji w pełni potwierdza nagranie z wideorejestratora, znajdujące się na płycie CD opisanej na k. 10 pod pozycją 1/592/16/, ponadto świadek ten jest osobą obcą dla obwinionego i zeznawał na okoliczności znane mu w związku z pełnionymi przez siebie obowiązkami służbowymi, a zatem jego zeznania zasługują na uznanie za wiarygodne. Pomocnicze okazały się również pozostałe zgromadzone źródła pozaosobowe z dokumentów w postaci: n/u /k. 1/ oraz świadectwo legalizacji /k. 12/, które zostały ujawnione na rozprawie. W ocenie Sądu powyższe dowody pozaosobowe ze względu na swój charakter i rzeczowy walor nie budziły wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności, Sąd nie znalazł bowiem powodów, które podważałyby ich wiarygodność.

W świetle zatem zeznań świadka, nagrania z wideorejestratora oraz zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, uznać należało, iż nie jest możliwe aby obwiniony – jeśliby przestrzegał zasad prawa o ruchu drogowym - nie zdawał sobie sprawy z tego, że w miejscu, w którym zatrzymał się samochód ciężarowy znajduje się przejście dla pieszych. Przejście dla pieszych jest bowiem oznakowane prawidłowo, znajduje się na całej długości jezdni Alej (...) prowadzących w obie strony, a zatem, wbrew wskazaniom obwinionego jest widoczne i nawet obecność większego gabarytowo pojazdu nie wpływała na rozeznanie kierujących innymi pojazdami, iż w tym miejscu jest przejście dla pieszych – zwłaszcza że kilkadziesiąt metrów wcześniej znajdował się znak informujący o tym przejściu dla pieszych.

Reasumując, w ocenie Sądu brak jest wątpliwości, że zarzucany obwinionemu we wniosku o ukaranie czyn rzeczywiście miał miejsce, i że obwiniony wyczerpał wszystkie ustawowe znamiona pozwalające na pociągnięcie do odpowiedzialności za popełnienie wykroczenia z art. 97 kw. Zgodnie z treścią art. 97 kw karze grzywny do 3.000 złotych lub karze nagany podlega uczestnik ruchu lub inna osoba znajdująca się na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, a także właściciel lub posiadacz pojazdu, który wykracza przeciwko innym przepisom ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym lub przepisom wydanym na jej podstawie. Ta ogólnie sformułowana norma prawna wymaga dopełnienia przez wskazanie konkretnego naruszenia przepisów określających porządek i bezpieczeństwo na drogach. W przypadku zarzutu postawionego obwinionemu dopełnieniem tym jest art. 26 ust 3 pkt 2 ustawy Prawo o Ruchu Drogowym. Przepis ten wskazuje, iż kierującemu pojazdem zabrania się omijania pojazdu, który jechał w tym samym kierunku, lecz zatrzymał się w celu ustąpienia pierwszeństwa pieszemu. Nie ulega wątpliwości, iż M. D. prowadząc swój pojazd gdy zbliżał się do przejścia dla pieszych winien zachować wzmożoną ostrożność, a tym bardziej obserwując zachowanie kierującego pojazdem ciężarowym, również się zatrzymać. Sam obwiniony wskazał, iż widział, że pojazd ciężarowy zatrzymał się, chociaż zatem pojazd ten znajdował się na pasie przeznaczonym do skrętu w prawo, jeżeli jednak na przejściu dla pieszych nie znajdowała by się żadna osoba, kierujący pojazdem ciężarowym manewr ten wykonywałby w sposób płynny, bez konieczności zatrzymania pojazdu. Sam fakt, że pojazd dokonał zatrzymania w miejscu, gdzie znajduje się przejście dla pieszych, niezależnie czy pieszy był widoczny zza tego pojazdu czy też nie, winien skutkować zatrzymaniem pojazdu przez obwinionego. Dobitnie sytuację tą obrazuje nagranie na płycie CD. Wszakże nie ulega wątpliwości, iż kierujący pojazdem, który zbliża się do przejścia dla pieszych, musi zachować szczególną ostrożność i zwiększyć uwagę nie tylko co do zachowania pieszych znajdujących się przed przejściem dla pieszych lub w jego najbliższej okolicy, ale także w odniesieniu do innych uczestników ruchu drogowego, a wypadku zatrzymania innego pojazdu bezwzględnie nie może go omijać. Omijając zatrzymany pojazd ciężarowy, w bezpośredniej bliskości przejścia dla pieszych i mając z tego powodu utrudnioną widoczność na znaczną część tego przejścia, obwiniony, zgodnie z art. 26 ust. 1 Prawa o ruchu drogowym, a więc zasadą zachowania szczególnej ostrożności, winien dostosować prędkość pojazdu do zaistniałych warunków tak, by w przypadku nagłego wejścia zza tego pojazdu na przejście pieszego, móc skutecznie zareagować, aby nie stwarzać zagrożenia dla pozostałych uczestników ruchu. Nie ma zatem znaczenia w rozpatrywanej sprawie także fakt, który podnosi obwiniony, że nie był on w stanie zareagować kiedy widział już pieszego na przejściu z uwagi na natężenie ruchu, bowiem jeżeli przed przejściem dla pieszych pojazd zatrzymuje się w celu przepuszczenia pieszych lub gdy zatrzymując się przed przejściem utrudnia jego obserwację, należy wówczas zachować szczególną ostrożność i zmniejszyć prędkość aby zareagować w sposób odpowiedni. Art. 26 ust. 1 i ust. 3 pkt 2 Prawa o ruchu drogowym, wręcz zakazuje omijania stojącego tak pojazdu i wjeżdżania na przejście dla pieszych.

Wymierzając obwinionemu karę, Sąd kierował się przesłankami zawartymi w art. 33 kw oraz szczególnie w art. 24 § 1 i 3 kw i ustawowymi granicami zagrożenia przewidzianymi przez ustawodawcę, oceniając zwłaszcza stopień społecznej szkodliwości czynu, a także cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele, jakie ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego. Wykroczenie wskazane w art. 97 kw zagrożone jest karą grzywny do 3.000 złotych lub karą nagany. Sąd wymierzył obwinionemu karę grzywny w wysokości 500 zł, uznając tę karę za adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości przedmiotowego wykroczenia. W ocenie Sądu wymierzona kara będzie stanowiła odpowiednią dolegliwość dla obwinionego, która w ocenie Sądu skłoni obwinionego do krytycznego zastanowienia się nad swoim postępowaniem, mając oddziaływanie prewencyjne. W ocenie Sądu orzeczona kara będzie oddziaływać wychowawczo na obwinionego, jak i pozwoli na osiągnięcie celów kary na płaszczyźnie społecznego jej oddziaływania, ugruntowując słuszne społeczne przekonanie, że sprawcy wykroczeń drogowych muszą liczyć się z odpowiednimi konsekwencjami niezgodnego z zasadami prawa o ruchu drogowym postępowania.

Orzeczenie o zryczałtowanych wydatkach postępowania oraz o opłacie Sąd wydał na podstawie art. 118 § 1 kpw w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia i art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane koszty postępowania, które w sprawie o wykroczenie, rozpoznanej na rozprawie wynoszą 100 zł i wymierzył mu opłatę w wysokości 50 zł.