Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 sierpnia 2016 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Daria Wojciechowska

Protokolant: Tomasz Janiak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 sierpnia 2016 r.

sprawy M. N. s. M. i H. z domu R. ur. (...) w W.

obwinionego o to że:

W dniu 19 kwietnia 2016 roku około godziny 00.20 w W. jadąc po drodze publicznej ulicą (...) od strony ulicy (...) w kierunku do Al. (...) wykroczył przeciwko przepisom określonym w § 27 ust.1 Rozporządzenia MSWiA w sprawie znaków i sygnałów drogowych, w ten sposób, że kierując samochodem osobowym marki F. o nr rej. (...) jechał z prędkością 89 km/h i przekroczył dopuszczalną prędkość 60 km/h o 29 km/h,

tj. za czyn z art. 92a KW w zw. z § 27 ust.1 Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz. U. Nr 170 z 2002r., poz. 1393; z późniejszymi zmianami.)

orzeka

I.  Obwinionego M. N. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 92a kw skazuje go i wymierza mu karę grzywny w wysokości 300 złotych.

II.  Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa 30 złotych tytułem opłaty , obciąża go kosztami postępowania w sprawie w kwocie 100 złotych.

Sygn. akt V W 2424/16

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19 kwietnia 2016 roku M. N. kierował samochodem marki F. o nr rej. (...) i jechał w W. ulicą (...) od strony ulicy (...) w kierunku do Al. (...). Około godz. 00:20 M. N. poruszał się kierowanym samochodem z prędkością 89 km/h, przy obowiązującym w tym miejscu ograniczeniu prędkości do 60 km/h, w wyniku czego przekroczył dopuszczalną prędkość o 29 km/h.

Naruszenie przepisów ruchu drogowego przez M. N. – kierującego samochodem marki F. o nr rej. (...) ujawnił funkcjonariusz Policji M. S., który wraz z funkcjonariuszem policji A. Ż. pełnił w tym czasie służbę radiowozem oznakowanym w rejonie dzielnicy W. O. i na ul. (...) dokonywał kontroli statycznej prędkości pojazdów poruszających się od strony ulicy (...) w kierunku do Al. (...) za pomocą przyrządu do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym – radarowy: o znaku fabrycznym(...) nr fabryczny: (...). Urządzenie, którym M. S. dokonał pomiaru prędkości samochodu marki F. o nr rej. (...) kierowanego przez M. N. posiadało aktualne świadectwo legalizacji. Funkcjonariusze Policji zatrzymali pojazd kierowany przez M. N.. W trakcie kontroli policyjnej funkcjonariusze Policji poinformowali M. N. o przekroczeniu przez niego dozwolonej prędkości oraz okazali mu na urządzeniu pomiarowym zarejestrowaną prędkość jego pojazdu. M. N. w trakcie policyjnej kontroli skorzystał z przysługującego mu prawa do odmowy przyjęcia nałożonego na niego mandatu karnego kredytowanego.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: zeznań świadka A. Ż. /k. 3, 32/, a także notatki urzędowej /k. 1/, kserokopii świadectwa legalizacji /k. 9/, informacji o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego /k. 11/ oraz danych z Systemu Rejestrów Państwowych: Rejestru PESEL /k. 12/.

Obwiniony M. N. nie stawił się na rozprawę w dniu 3 sierpnia 2016 roku pomimo prawidłowego wezwania. Nie usprawiedliwił swojej nieobecności. Sąd, przeprowadził rozprawę zaocznie i wydał w sprawie wyrok zaoczny.

Sąd zważył, co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę M. N. w odniesieniu do przypisanego mu czynu.

Zeznania przesłuchanego w sprawie funkcjonariusza Policji: świadka A. Ż. /k. 3, 32/ Sąd uznał w całości za wiarygodne, spójne i logiczne. Świadek ten jest osobą obcą dla obwinionego, zrelacjonował on jedynie okoliczności dotyczące jego służby i opisał czynności przez niego podejmowane oraz zaobserwowane zachowanie obwinionego. Nie miał on żadnego interesu, żeby obciążać obwinionego o popełnienie wykroczenia, którego ten nie popełnił. Sąd stwierdził brak podstaw do kwestionowania wartości dowodowej zeznań, zgodnych z pozostałym wiarygodnym zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Zeznania świadka A. Ż. znajdują nadto potwierdzenie w treści notatki urzędowej, sporządzonej przez świadka w dniu zdarzenia. Choć świadek ten nie pamiętał na rozprawie głównej okoliczności zdarzenia, to jednak po odczytaniu złożonych przez niego w postępowaniu wyjaśniającym zeznań, przypomniał sobie interwencję i potwierdził ich autentyczność. W złożonych przed Sądem zeznaniach świadek A. Ż. potwierdził nadto, że pomiaru prędkości pojazdu kierowanego przez obwinionego dokonał asp. M. S. przy pomocy urządzenia Rapid 1a i ww. pomiar prędkości pojazdu został wykonany na ulicy jednojezdniowej o dwóch pasach ruchu z odległości 150-200 metrów. W złożonych zeznaniach świadek wskazał również, iż występowało wówczas bardzo małe natężenie ruchu i w związku z tym oraz z uwagi na doświadczenie zawodowe funkcjonariusza policji, który przeprowadzał ww. pomiar prędkości pojazdu, nie może być mowy o mierzeniu prędkości innego pojazdu.

Wiarygodny dowód w sprawie stanowiły ponadto ujawnione na rozprawie dokumenty. Ich treści nie budziły wątpliwości co do zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy ani nie były kwestionowane przez strony.

Obwinionemu M. N. zarzucono popełnienie czynu określonego w art. 92a Kodeksu Wykroczeń w zw. z § 27 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych.

Wykroczenie określone w art. 92a kw polega na tym, że sprawca, prowadząc pojazd, nie stosuje się do ograniczenia prędkości określonego ustawą lub znakiem drogowym. Wykroczenie to może być popełnione umyślnie, bądź nieumyślnie. W sprawie niniejszej ograniczenie prędkości było określone znakiem drogowym B-33 „ograniczenie prędkości do 60 km/h”. Zgodnie z § 27 ust. 1 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 roku w sprawie znaków i sygnałów drogowych, znak B-33 „ograniczenie prędkości” oznacza zakaz przekraczania prędkości określonej na znaku liczbą kilometrów na godzinę.

W świetle powyższych ustaleń faktycznych znajdujących oparcie w zebranych w sprawie dowodach, w ocenie Sądu obwiniony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona wykroczenia z art. 92a Kodeksu Wykroczeń w zw. z § 27 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych. Obwiniony bowiem w dniu 19 kwietnia 2016 roku około godziny 00.20 w W. jadąc po drodze publicznej ulicą (...) od strony ulicy (...) w kierunku do Al. (...) wykroczył przeciwko przepisom określonym w § 27 ust.1 Rozporządzenia MSWiA w sprawie znaków i sygnałów drogowych, w ten sposób, że kierując samochodem osobowym marki F. o nr rej. (...) jechał z prędkością 89 km/h i przekroczył dopuszczalną prędkość 60 km/h o 29 km/h. Z całokształtu materiału dowodowego bezsprzecznie wynika, że obwiniony nie zastosował się do obowiązku jazdy z prędkością dozwoloną.

Okoliczności wskazane we wniosku o ukaranie potwierdziły się przede wszystkim w zeznaniach funkcjonariusza Policji A. Ż., który w ramach swoich obowiązków służbowych pełniąc służbę radiowozem oznakowanym wraz z funkcjonariuszem policji M. S. w rejonie dzielnicy W. O., na ul. (...) dokonywali kontroli statycznej prędkości pojazdów poruszających się od strony ulicy (...) w kierunku do Al. (...) za pomocą przyrządu do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym – radarowy: o znaku fabrycznym (...) nr fabryczny: (...), które posiadało ważne świadectwo legalizacji.

Przechodząc do rozważań w kwestii strony podmiotowej zarzuconego wykroczenia, całość okoliczności sprawy pozwoliła na przyjęcie, że obwiniony działał umyślnie, z zamiarem bezpośrednim. Jako osoba dorosła, uprzednio przeszkolona jako kierowca w zakresie podstawowych przepisów z zakresu ruchu drogowego, miał pełną świadomość ciążących na nim obowiązków wynikających z tych właśnie przepisów ruchu drogowego. Obwiniony świadomie przekroczył dopuszczalną prędkość.

Dokonując wymiaru kary Sąd uwzględnił przesłanki wskazane w art. 33 § 1 i 2 kw oraz w art. 24 § 1 i 3 kw. Wymierzając obwinionemu karę grzywny, Sąd baczył by dolegliwość tej kary była adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu oraz wziął pod uwagę jej cele zapobiegawcze i wychowawcze, a także dyrektywę prewencji generalnej w zakresie kształtowania świadomości społecznej.

Jako okoliczność obciążającą Sąd potraktował uprzednią karalność obwinionego za wykroczenie drogowe /k. 11/ – przekroczenie dopuszczalnej prędkości, co świadczy o lekceważeniu przez obwinionego przepisów ruchu drogowego.

Uwzględniając cele prewencji indywidualnej Sąd uznał, że karą adekwatną będzie kara grzywny w wysokości 300 zł. Sąd miał na względzie stopień społecznej szkodliwości czynu, który był wysoki – obwiniony kierując pojazdem przekroczył dozwoloną prędkość aż o 29 km/h, poruszając się z prędkością 89 km/h. W ocenie Sądu kara grzywny w wysokości 300 zł będzie odpowiednia i dostatecznie dolegliwa dla obwinionego, sprzyjająca ochronie porządku prawnego w przyszłości. Orzeczona kara w ocenie Sądu skłoni obwinionego do zastanowienia się nad swoim postępowaniem i uświadomi obwinionemu, że sprawcy wykroczeń drogowych muszą liczyć się z odpowiednimi konsekwencjami naruszania przepisów o ruchu drogowym, co sprzyjać będzie przestrzeganiu przez obwinionego porządku prawnego.

Orzeczenie o zryczałtowanych wydatkach postępowania oraz o opłacie wydano na podstawie art. 118 § 1 kpw w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia i art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w wysokości 100 zł i wymierzył mu opłatę w wysokości 30 zł.