Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 lipca 2016 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca: SSR Daria Wojciechowska

Protokolant: Tomasz Janiak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 27 kwietnia 2016 r., 1 czerwca 2016 r., 20 lipca 2016r. sprawy M. C., c. R. i J., ur. (...) w Buenos - A.

obwinionej o to że:

W dniu 15 czerwca 2015r. tj. 7 dni od daty otrzymania pisma wysłanego na adres zameldowania, będąc właścicielem samochodu marki D. nr rej. (...), wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej nie wskazała, komu powierzyła pojazd do kierowania lub używania w dniu 06 lutego 2015r. ok. godz. 16.15

tj. za wykroczenie z art. 96 § 3 KW w związku z art. 78 ust. 4 Ustawy z dnia 20.06.1997 Prawo o ruchu drogowym Dz. U. Nr 108 poz. 908 z późn zm.

orzeka

I.  Obwinioną M. C. uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu i za to na podstawie art. 96 § 3 kw skazuje ją i wymierza jej karę grzywny w wysokości 200 złotych.

II.  Zasądza od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa 30 złotych tytułem opłaty, obciąża ją kosztami postępowania w sprawie w kwocie 100 złotych.

Sygn. akt V W 6181/15

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 6 lutego 2015 roku ok. godz. 16:15 nieustalony kierowca zatrzymał pojazd marki D. o n rej. (...) przy ulicy (...) w W. w strefie obowiązywania znaku drogowego B-36 „zakaz zatrzymywania się”. Strażnik miejski J. S., który ujawnił powyższe zdarzenie pozostawił na szybie pojazdu wezwanie do osobistego stawienia się w terminie 7 dni w siedzibie Straży Miejskiej m.st. W.. /k. 1 notatka urzędowa, k. 2 zdjęcia/

Straż Miejska podjęła czynności wyjaśniające, w celu ustalenia tożsamości sprawcy. Na podstawie Centralnej Ewidencji Pojazdów i Kierowców Straż Miejska ustaliła, że właścicielem pojazdu marki D. o n rej. (...) jest M. C. zamieszkała przy ul. (...) w W.. Straż Miejska w dniu 23 maja 2015 roku za pośrednictwem poczty wezwała pisemnie M. C. /k. 5 wezwanie/, do wskazania w terminie 7 dni od otrzymania wezwania, komu powierzyła wskazany pojazd do kierowania lub używania w dniu 6 lutego 2015 roku ok. godz. 16:15. W wezwaniu Straż Miejska wskazała, że w przypadku niedopełnienia obowiązku wynikającego z art. 78 ust. 4 i 5 ustawy Prawo o ruchu drogowym, popełni ona wykroczenie z art. 96 § 3 k.w oraz, że w związku z powyższym zakończenie prowadzonych czynności wyjaśniających w sprawie nastąpi poprzez wyrażenie zgody na przyjęcie mandatu karnego kredytowanego w wysokości 200 złotych. Wezwanie to M. C. odebrała w dniu 8 czerwca 2015 roku. /k. 6 zwrotne potwierdzenie odbioru/

M. C. w związku z powyższym wezwaniem, nie stawiła się we wskazanej siedzibie Straży Miejskiej, nie wypełniła też żadnego z przesłanych przez Straż Miejską załączników i nie udzieliła odpowiedzi na zadane jej pytania. Straż Miejska pismem z dnia 11 sierpnia 2015 r. przesłała na adres M. C. pismo z pouczeniami o konsekwencjach nie nadesłania wyjaśnień na poprzednie wezwania, pismo to nie zostało odebrane przez M. C..

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: dokumentów w postaci: n/u (k. 1), zdjęcia (k. 2), korespondencja ukaranej (k. 23, 36), które to dokumenty wobec braku przeciwdowodów i braku kwestionowania ich przez żadną stronę, Sąd ocenił jako odpowiadające prawdzie,

Obwiniona M. C. nie została przesłuchana. Sąd wobec tego, iż obwiniona nie stawiła się na wyznaczonym terminie rozprawy, nie usprawiedliwiła swojego niestawiennictwa, jak również nie wniosła o odroczenie rozprawy, przeprowadził w dniu 20 lipca 2016 roku na podstawie art. 71 § 4 kpw rozprawę zaocznie pod nieobecność obwinionej, a po zamknięciu przewodu sądowego wydał wyrok zaoczny.

M. C. w piśmie z dnia 18 czerwca 2016 r. wskazała, iż często wyjeżdża do córek poza granice Polski i nie jest w stanie odbierać kierowanej do niej korespondencji. Zawnioskowała o ponowne przesłanie jej wystawionego mandatu, który zapłaci.

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Obwiniona nie stawiła się na terminie rozprawy i nie złożyła wyjaśnień. Pomimo powyższego Sąd uznał, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy jest wystarczający do rozpoznania sprawy i na jego podstawie ustalił stan faktyczny. Sąd oceniając zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie miał podstaw do odmówienia wiarygodności i autentyczności zgromadzonych w sprawie dowodów z dokumentów, bowiem pochodziły one od osób i organów uprawnionych do ich sporządzenia w ramach posiadanych przez nich kompetencji, a nadto nie były kwestionowane przez żadną ze stron postępowania.

Obwinionej M. C. zarzucono, że w dniu 15 czerwca 2015r. tj. 7 dni od daty otrzymania pisma wysłanego na adres zameldowania, będąc właścicielem samochodu marki D. nr rej. (...), wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej nie wskazała, komu powierzyła pojazd do kierowania lub używania w dniu 06 lutego 2015r. ok. godz. 16.15 tj. o wykroczenie z art. 96 § 3 KW w związku z art. 78 ust. 4 Ustawy z dnia 20.06.1997 Prawo o ruchu drogowym Dz. U. Nr 108 poz. 908 z późn zm.. Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę M. C. w odniesieniu do przypisanego jej czynu. Nie ma żadnych wątpliwości, że w dniu 6 lutego 2015 roku ok. godz. 16.15 strażnik miejski ujawnił wykroczenie drogowe, którego sprawcą była osoba kierująca/używająca pojazdu marki D. nr rej. (...). Nie budzi wątpliwości Sądu także fakt, iż obwiniona wobec wezwania Straży Miejskiej nie wykonała ciążącego na niej obowiązku wskazania, komu w dniu zdarzenia powierzony został ww. pojazd do używania/kierowania. Potwierdziły to zebrane w sprawie dowody w postaci notatki urzędowej /k. 1/, dokumentacji fotograficznej /k. 2/, oraz korespondencji /k. 3-9/, które zostały uznane na rozprawie za ujawnione.

Zgodnie z art. 96 § 3 kw, karze grzywny podlega ten, kto wbrew obowiązkowi nie wskaże na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. Wykroczenie określone w art. 96 § 3 kw ma na celu m.in. ustalenie kierującego pojazdem w razie popełnienia przestępstwa lub popełnienia wykroczenia z udziałem tego pojazdu. Przepis ten odnosi się wprost do obowiązku wynikającego z art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym, zgodnie z którym właściciel lub posiadacz pojazdu jest obowiązany wskazać na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, chyba że pojazd został użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mógł zapobiec.

W niniejszej sprawie do obwinionej skierowane zostało wezwanie, w którym została ona pouczona o treści art. 96 § 3 kw i art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym i wezwana do pisemnego wskazania danych osoby, której pojazd w oznaczonym w tym piśmie czasie został powierzony do używania lub kierowania i udzielenia odpowiedzi w terminie 7 dni od dnia otrzymania pisma. W doktrynie wskazuje się, że sytuacja, w której osoba osobiście zobowiązana odebrała kierowane do niej pismo (co obwiniona uczyniła w dniu 8 czerwca 2015 roku - k. 6) uprawnionego organu i nie udzieliła na nie właściwej odpowiedzi lub w ogóle jej zaniechała, przesądza o popełnieniu przez nią wykroczenia stypizowanego w art. 96 § 3 kw. ( por. W. Jankowski [w:] Grzegorczyk T. (red.), Jankowski W., Zbrojewska M., Kodeks wykroczeń. Komentarz, Wolters Kluwer 2013). W takim przypadku niewskazaniem będzie również zaniechanie udzielenia odpowiedzi na powyższe pytanie.

Ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że M. C. w ogóle nie udzieliła żadnej odpowiedzi na wezwanie Straży Miejskiej, a jak wskazuje się w orzecznictwie, możliwość niewskazania osoby kierującej lub używającej pojazd przez zobowiązanego istnieje jedynie wtedy, gdy zobowiązany wykaże, że pojazd został użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną mu osobę, czemu nie mógł on zapobiec ( postanowienie SO w Białymstoku z dnia 26 września 2012 r., VIII Kz 444/12, Lex nr 1294031).

W przedmiotowej sprawie na M. C., jako właścicielu pojazdu, ciążył prawny obowiązek takiego postępowania, w kontekście art. 96 § 3 kw i w art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym, by mogła zgodnie z ustawą zrealizować obowiązek udzielenia informacji organowi. Oznacza to, że osoba zobowiązana wobec organu ma obowiązek posiadania danych na temat tego, kto używał jej pojazd (lub pojazd znajdujący się w jej posiadaniu) i czynić to może w sposób dla siebie dogodny i przez siebie obrany, np. poprzez zwykłe – zapamiętywanie tych faktów, bądź jeśli osoba nie przechowuje w pamięci takich danych np. poprzez powierzenie ewidencjonowania takich zdarzeń innym osobom lub prowadzenie notatek – tak by zgodnie z ustawą móc efektywnie wywiązać się z obowiązku wobec organu, w sytuacji zwrócenia się o takie dane przez organ zgodnie z art. 96 § 3 kw. Nie ma zatem żadnych wątpliwości, iż obwiniona nie udzielając odpowiedzi na wezwanie Straży Miejskiej nie wypełniła ciążącego na niej obowiązku.

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał obwinioną M. C. za winną popełnienia zarzucanego mu wykroczenia z art. 96 § 3 kw.

Przy wymiarze kary Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 33 kw. Wymierzając karę obwinionej, Sąd baczył by dolegliwość tej kary była adekwatna do stopnia jej winy i społecznej szkodliwości czynu. Sąd wziął także pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze jakie ma odnieść kara oraz uwzględnił dyrektywę prewencji generalnej w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Sąd doszedł do wniosku, że orzeczona wobec obwinionej kara grzywny w wysokości 200 zł jest adekwatna do przeciętnego stopnia społecznej szkodliwości czynu obwinionej oraz będzie odpowiednio dolegliwa. Poprzez orzeczenie względem M. C. wskazanej kary grzywny, w ocenie Sądu zrealizowane zostaną cele prewencji indywidualnej, jak i prewencji generalnej i ukształtuje prawidłową postawę wobec prawa. Nadto orzeczona kara sprzyjać będzie przestrzeganiu przez obwinioną porządku prawnego w przyszłości, uświadamiając jej konieczność udzielania na żądanie organów państwowych informacji o tym komu pojazd był powierzony w określonym czasie.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 118 § 1 kpw w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia, a także na podstawie art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych.