Pełny tekst orzeczenia

WYROK CZĘŚCIOWY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

S., dnia 8 września 2016 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie, Wydział XI Gospodarczy,

w składzie:

Przewodniczący: SSR Aleksandra Wójcik-Wojnowska

Protokolant: Karolina Mateja

po rozpoznaniu w dniu 8 września 2016 r. w Szczecinie na rozprawie

sprawy z powództwa (...) z siedzibą w W.

przeciwko M. B. (1), R. B. (1), M. B. (2)

o zapłatę

I.  oddala powództwo wobec M. B. (2),

II.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego M. B. (2) kwotę 1217 zł (jeden tysiąc dwieście siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt XI GC 506/16

Sprawa rozpoznawana w postępowaniu zwykłym

UZASADNIENIE

Powód (...) Wierzytelności Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W. złożył w dniu 15 września 2015 r. pozew przeciwko M. B. (1), R. B. (1) i M. B. (2) o zapłatę kwoty 10000 złotych z odsetkami umownymi w wysokości 4-krotności stopy lombardowej NBP od 15.09.2015 ro do dnia zapłaty. W uzasadnieniu swojego żądania powód podniósł, iż pozwanych (...) Bank S.A. łączyła umowa kredytu, z tytułu której pozwani otrzymali określoną w umowie kwotę pieniężną. G. Bank został przejęty przez (...) Bank, ten z kolei przez (...) Bank S.A., który następnie zmienił nazwę na (...) Bank S.A. Umowa kredytu została wypowiedziana, bank wystawił bankowy tytuł egzekucyjny, egzekucja przeciwko pozwanym okazała się bezskuteczna. W dniu 19.12.2014 r. w drodze umowy przelewu powód nabył wierzytelność przeciwko pozwanym.

Postępowanie wobec M. (...) i R. B. zostało zawieszone.

Pozwany M. B. wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów. Podniósł zarzut przedawnienia, zakwestionował wysokość wierzytelności oraz jej nabycie przez powoda.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 26.10.2007 r. została zawarta umowa kredytu pomiędzy (...) Bankiem S.A. a pozwanymi. Bank udzielił pozwanym kredytu w kwocie 141444,33 zł na zakup pojazdu. Kredyt oprocentowany był wg zmiennej stopy procentowej, która w dniu podpisania umowy wynosiła 11,90 % w stosunku rocznym. Oprocentowanie stanowiło sumę oprocentowania podstawowego banku dla danego rodzaju kredytów na zakup pojazdu oraz stałe marży 0%. Prowizja wyniosła 3% kwot kredytu. Kredyt miał być spłacany zgodnie z harmonogramem stanowiącym załącznik do umowy. Opłaty i prowizje określać miała tabela. W razie opóźnienia w terminowym regulowania rat, bank był uprawniony do pobierania od niespłaconego w terminie kredytu podwyższonych odsetek w naliczonych wg stopy procentowej w wysokości średniego oprocentowania WIBOR dla 3-miesięcznych lokat na rynku międzybankowym z 10 ostatnich dni roboczych ostatniego miesiąca poprzedniego kwartału powiększonej o 25 punktów procentowych. W dniu sporządzenia umowy oprocentowanie to wynosiło 25%. Do umowy miały zastosowanie ogólne warunki umów w zakresie kredytowania pojazdów.

Dowód: umowa z załącznikami k. 65-68

Umowa została wypowiedziana 28.04.2010 r., z 30-dniwym terminem wypowiedzenia

Dowód: wypowiedzenie k. 22-23

W dniu 20.12.2010 r. G. (...) Bank wystawił przeciwko pozwanym bankowy tytuł egzekucyjny, opiewający na następujące kwoty: 102259,17 zł należności głównej, 12676,71 zł odsetek umownych, 3803,80 zł odsetek za opóźneinei,205,86 zł opłat i prowizji.

Postanowieniem z 7.03.2011 r. (...) P. i Zachód w S. nadał powyższemu tytułowi klauzulę wykonalności w części.

W toku postępowania egzekucyjnemu wierzycielowi przekazano 161,01 zł.

Egzekucja przeciwko pozwanym została umorzona 3.10.2012 r.

Dowód: bankowy tytuł egzekucyjny k. 84, postanowienie k. 86-87, adnotacja komornika k. 85 zł., postanowienie k. 82-83

(...) Bank S.A jest następcą prawnym G. Banku.

Niesporne, nadto odpis z KRS k. 58-62

W dniu 19.12.2014 roku (...) Bank S.A. (zbywca) i powódka (nabywca) zawarli umowę sprzedaży wierzytelności, wynikających z umów kredytu, wyszczególnionych w załączniku nr 1 i 2.

W załączniku pod poz. 19846 wskazano umowę z 26.10.2007r. zawartą z pozwanymi, wysokość zadłużenia 202661,15 zł, z czego 102259,17 zł kapitał, 12676,71 zł odsetki umowne, 85398,14 zł odsetki karne 2327,13 zł koszty.

Dowód:

- umowa z załącznikami k. 34-62

Pismem z 19.12.2014 r. G. (...) Bank zawiadomił pozwanych o przelewie.

Dowód: pismo k. 63

Pismem z 23.01.2015 r. powód wezwał pozwanych do zapłaty.

Dowód: pismo k. 64

W dniu 30.09.2015 r. powód wniósł o zawezwanie do próby ugodowej przeciwko pozwanym.

Dowód: wniosek k. 75, zawiadomienie k. 77

Sąd zważył co następuje:

Powództwo nie jest zasadne.

Powód dochodził w niniejszej sprawie roszczenia wynikającego z umowy kredytu. Zgodnie z art. 69 ust. 1 ustawy Prawo bankowe przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Formę i niezbędną treść umowy określa ustęp 2 tego artykułu.

Umowa kredytu pomiędzy G. Bankiem i pozwanymi została przedstawiona, wynika z niej udzielenie pozwanym kredytu w kwocie 141444,33 zł. Pozwany nie przedstawił dowodów na częściową choćby spłatę zadłużenia, wobec czego istnienie wierzytelności w kwocie co najmniej takiej, jaka wskazana jest w pozwie, nie budzi wątpliwości. Następstwo prawne banków w niniejszej sprawie nie było kwestionowane.

Legitymację do dochodzenia roszczeń powód wywodził z umowy cesji. Zgodnie z art. 509 i 510 k.c., wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania; wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Pozwany kwestionował skuteczność nabycia przez powoda wierzytelności, jednakże powód przedstawił umowę przelewu, zawierającą podpisy przedstawicieli banku, przy czym w załączniku wskazano, że chodzi m. in. o umowę zawartą z pozwanymi. Przedstawione zostały także pełnomocnictwa i odpisy z KRS, potwierdzające, że umowę zawarły osoby umocowane do działania. Ponadto powód przedstawił pismo – zawiadomienie o przelewie – pochodzące od banku, będącego pierwotnym wierzycielem, co nakazuje domniemywać, że umowa, nawet jeśli zostałaby zawarta bez stosownych umocowań, została przez obie strony potwierdzona.

Powództwo zostało oddalone z uwagi na podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia.

Zgodnie z art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. W przedmiotowym postępowaniu wobec tego, że sprawa dotyczy (zgodnie z twierdzeniami pozwu) roszczeń banku należy przyjąć trzyletni termin przedawnienia. Jak wynika z przestawionych przez powoda dokumentów, umowa została wypowiedziana 28.04.2010 r., z 30-dniwym terminem wypowiedzenia. Zakładając około tygodnia na doręczenie korespondencji, termin wygaśnięcia umowy należy ustalić najpóźniej na 6.06.2010 r. Od tej daty należy liczyć 3-letni termin przedawnienia. Powód wskazywał w niniejszej sprawie, że wystąpienie przez bank o klauzulę i wszczęcie egzekucji na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego spowodowało przerwanie biegu przedawnienia, a skoro powód stał się wierzycielem na mocy umowy przelewu, to wstąpił w całokształt sytuacji prawnej poprzednika, także co do skutków przerwania biegu przedawnienia. Identyczny stan faktycznych był przedmiotem rozważań Sądu Najwyższego, który uchwałą z dnia 29 czerwca 2016 r. (III CZP 29/16) stwierdził, że nabywca wierzytelności niebędący bankiem nie może powoływać się na przerwę biegu przedawnienia spowodowaną wszczęciem postępowania egzekucyjnego na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego w klauzulę wykonalności (art. 123 § 1 pkt 2 k.c.). Sąd Najwyższy wskazał w uzasadnieniu tej uchwały, że w przypadku wierzytelność objętej bankowym tytułem wykonawczym sytuacja prawna cesjonariusza kształtuje się odmiennie od sytuacji prawnej nabywcy wierzytelności objętej innym tytułem, co wynika z uprzywilejowanej sytuacji banku jako wierzyciela. Uprawnienie do wystawiania bankowego tytułu egzekucyjnego przysługiwało wyłącznie bankom i tylko na ich rzecz mogła być nadana klauzula wykonalności. Cesjonariusz nie będący bankiem nie mógł kontynuować egzekucji wszczętej przez bank i nie mógł uzyskać klauzuli w trybie art. 788 k.p.c. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 19 listopada 2014 r., II CSK 196/14 (nie publ.), przerwanie biegu przedawnienia na podstawie art. 123 § 1 pkt 1 k.p.c. następuje, co do zasady, tylko pomiędzy stronami postępowania, jeżeli z istoty łączącego je stosunku prawnego wynika, że są materialnie zobowiązane lub uprawnione, a więc skutek przerwania zachodzi tylko w podmiotowych i przedmiotowych granicach czynności podjętej przez wierzyciela. Wniosek o wszczęcie egzekucji wywołuje zatem skutek przerwy wtedy, gdy pochodzi od wierzyciela wskazanego w tytule egzekucyjnym, na rzecz którego została wydana klauzula wykonalności; nie jest bowiem wystarczająca tożsamość wierzytelności lecz konieczna jest również identyczność osób, na rzecz których czynność ta została dokonana. Skutki prawne postępowania egzekucyjnego wszczętego na podstawie bankowego tytułu wykonawczego związane są więc tylko z podmiotami w nim uczestniczącymi na podstawie tego tytułu w granicach podmiotowych i przedmiotowych ukształtowanych treścią klauzuli wykonalności. Nie może umknąć uwadze, że przerwa biegu przedawnienia została spowodowana czynnością banku zmierzającą do egzekwowania roszczenia, podczas gdy nabywcy nie będącemu bankiem miałaby służyć do jego dochodzenia. Nabywca wierzytelności nie będący bankiem nabywa wierzytelność w swej treści i przedmiocie tożsamą z wierzytelnością zbywającego banku, ale nie wchodzi w sytuację prawną zbywcy wywołaną przerwą biegu przedawnienia i rozpoczęciem biegu na nowo. Czynność wszczęcia postępowania egzekucyjnego przez bank wywołuje materialnoprawny skutek przerwy biegu przedawnienia jedynie w stosunku do wierzyciela objętego bankowym tytułem wykonawczym, natomiast nabywca wierzytelności nie będący bankiem, nawet jeżeli nabycie nastąpiło po umorzeniu postępowania egzekucyjnego na podstawie art. 824 § 1 pkt 3 k.p.c. i rozpoczęciu biegu terminu przedawnienia w stosunku do banku na nowo, nie może się powołać na przerwę biegu przedawnienia wywołaną wszczęciem postępowania egzekucyjnego przez pierwotnego wierzyciela będącego bankiem. Wyjątkowość przywileju wystawiania bankowego tytułu egzekucyjnego prowadzi do wniosku, że skoro nie może on być podstawą egzekucji na rzecz innych osób, niż w nim wskazane za wyjątkiem następstwa prawnego po stronie wierzyciela innego banku, to również materialnoprawne skutki wszczęcia postępowania egzekucyjnego jako czynności wierzyciela – banku prowadzącej do przerwy biegu przedawnienia dotyczą wyłącznie tego wierzyciela i nie dotyczą nabywcy nie będącego bankiem.

Sąd rozpoznający niniejszą sprawę podziela w całości powyższe stanowisko Sądu Najwyższego, co prowadzi do wniosku, że przerwanie biegu przedawnienia przez bank nie ma skutku wobec powoda. Skoro zaś wierzytelność stała się wymagalna 6.06.2010 r., a pozew wniesiono 15 września 2015 r., to nastąpiło to po upływie 3-letniego terminu przedawnienia i pozwany może skutecznie uchylić się od zaspokojenia powoda.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. i § 6 pkt. 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)