Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 września 2016r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 września 2016r. w S.

odwołania H. N.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 7 marca 2016 r. Nr (...)

w sprawie H. N.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do emerytury

zmienia zaskarżoną decyzję i ustala, że ubezpieczonemu H. N. przysługuje prawo do emerytury od dnia (...)

Sygn. akt IV U 312/16

UZASADNIENIE

Decyzją z 7 marca 2016 r. Nr (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S., działając na podstawie art. 184 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015 r. poz. 748 ze zm.) oraz przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.) odmówił H. N. prawa do emerytury wskazując, że ubezpieczony nie udowodnił, iż do dnia 1 stycznia 1999r. osiągnął 15-letni staż pracy w warunkach szczególnych, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Organ rentowy do pracy w warunkach szczególnych nie zaliczył ubezpieczonemu żadnego okresu zatrudnienia, gdyż przedłożone przez H. N. świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych oraz ogólne świadectwa pracy zawierają sprzeczne informacje co do rodzaju wykonywanych prac, wymieniając m. in. pracę na stanowisku szlifierza, frezera, operatora maszyn do obróbki wiórowej odlewów żeliwnych oraz ślusarza-tokarza-wiertacza.

Odwołanie od w/w decyzji złożył H. N. wnosząc o jej zmianę i ustalenie mu prawa do emerytury. W uzasadnieniu wskazał, że legitymuje się prawidłowo wystawionymi świadectwami wykonywania pracy w warunkach szczególnych, stąd też jego odwołanie jest zasadne (odwołanie k.1).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie powołując się na przepisy prawa i uzasadnienie zawarte w zaskarżonej decyzji (odpowiedź organu rentowego na odwołanie k.3-4).

Sąd ustalił, co następuje:

Ubezpieczony H. N. w dniu (...) ukończył 60.-ty rok życia. W dniu 20 stycznia 2016 r. wystąpił do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z wnioskiem o ustalenie prawa do emerytury (k. 1-4 akt emerytalnych). Na podstawie przedłożonych do wniosku dokumentów organ rentowy ustalił, że na dzień 1 stycznia 1999r. ubezpieczony udowodnił staż ubezpieczeniowy w wymiarze 25 lat, z czego 24 lata, 4 miesiące i 13 dni stanowią okresy składkowe. ZUS nie zaliczył ubezpieczonemu żadnego okresu jako pracy w warunkach szczególnych. Przyczyną powyższego była zaistniała w przedłożonej dokumentacji pracowniczej rozbieżność pomiędzy nazwami stanowiska, na którym pracował ubezpieczony. Organ rentowy podał bowiem, iż z wydanego przez (...) Sp. z o. o. w Ż. świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach (k. 19 akt emerytalnych) wynika, że w okresie od 10 maja 1979 r. do 31 grudnia 1998 r. ubezpieczony pracował jako szlifierz. Z wydanego przez (...) Sp. z o. o. w Ż. w dniu 25 lutego 2016 r. świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych (k. 43 akt emerytalnych) wynika zaś, iż w okresie od 1 sierpnia 1983 r. do 30 września 1988 r. ubezpieczony był zatrudniony jako frezer. Z kolei w świadectwie pracy wydanym w dniu 30 listopada 2001 r. podano następujące stanowiska: ślusarz, tokarz, wiertacz (k. 18 akt emerytalnych). Ze względu na nieudowodnienie wymaganego ustawą 15 –letniego stażu pracy w warunkach szczególnych, zaskarżoną decyzją z 7 marca 2016 r. organ rentowy odmówił ubezpieczonemu przyznania emerytury (decyzja k.45 akt emerytalnych).

H. N. został skierowany do odbycia stażu w zawodzie tokarza od dnia 2 lipca 1974 r. w Kombinacie (...) w W. Zakład (...) Zakład (...) w Ż. (późniejsza nazwa (...) Sp. z o. o. w Ż.). Po jego upływie ubezpieczony został zatrudniony na czas nieokreślony w tym zakładzie. Przedsiębiorstwo to zajmowało się obróbką hydrauliki siłowej, w tym korpusów żeliwnych, pomp, rozdzielaczy zaworów, złącz hydraulicznych z surowych odlewów żeliwnych, które przychodziły do zakładu ze (...). Ubezpieczony przez pierwszy okres pomimo takiego angażu przerzucany był ze stanowiska na stanowisko. Powyższa praktyka stosowana była w zakładzie, aby sprawdzić umiejętności pracownika. Taka praktyka była do czasu powołania ubezpieczonego do zasadniczej służby wojskowej. Następnie w okresie od 24.04.1976 r. do 12.04.1979 r. ubezpieczony odbywał zasadniczą służbę wojskową.

Po odbyciu zasadniczej służby wojskowej dnia 10 maja 1979 r. ubezpieczony powrócił do pracy w wyżej wymienionym zakładzie i zostały mu powierzone obowiązki tokarza, ale faktycznie ubezpieczony stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracował jako szlifierz korpusów żeliwnych. Ubezpieczony był operatorem szlifierki pneumatycznej i pracował przy obróbce odlewów żeliwnych wykonując ich obróbkę zgrubną i wstępną wykończeniową na płasko. Następnie od 01.08.1983 r. ubezpieczony został przeniesiony na stanowisko operatora frezarki i jego praca również polegała na obróbce wykończeniowej odlewów żeliwnych. Ubezpieczony w powyższym zakładzie pracy wykonywał od 10 maja 1979 r. tylko prace na stanowisku szlifierza a następnie frezera, na innych stanowiskach do końca swojego zatrudnienia w tej firmie nie pracował. Do zadań ubezpieczonego należało obrabianie surowych odlewów, z których wykonywane były m.in. pompy. H. N. obrabiał korpusy żeliwne przy użyciu szlifierki pneumatycznej. Do jego zadań należało obrabianie otworów oraz wypływek. Ubezpieczony pracując jako frezer, zajmował się przeszlifowaniem na gładko korpusów z żeliwa.

W okresie od 10 maja 1979 r. do 31 grudnia 1998 r. ubezpieczony stale i w pełnym wymiarze faktycznie wykonywał wyłącznie obowiązki szlifierza i frezera, mimo tego, iż w angażach znajdujących się w aktach osobowych wskazano, że pełnił on następujące funkcje: od 10 maja 1979 r. tokarza, od 1 sierpnia 1983 r. frezera, od 1 października 1988 r. ślusarza-brygadzisty, od 1 sierpnia 1989 r. tokarza-brygadzisty, od 1 czerwca 1989 r. ślusarza, od 1 października 1990 r. ślusarza brygadzisty, od 1 lipca 1993 r. ślusarza-tokarza-wiertacza. W okresie zatrudnienia w (...) Sp. z o. o. w Ż. ubezpieczony nie korzystał z urlopów bezpłatnych.

Ubezpieczony złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku otwartego funduszu emerytalnego, za pośrednictwem ZUS, na dochody budżetu państwa (okoliczności niesporna, oświadczenie zawarte we wniosku o emeryturę -k. 2 akt emerytalnych).

Powyższy stan faktyczny został ustalony na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie w postaci dokumentów znajdujących się w aktach osobowych ubezpieczonego: skierowania na odbycie stażu k. 22, karty obiegowej zmiany k. 26, angaży k. 29-54; dokumentów zgromadzonych w aktach emerytalnych: świadectw wykonywania pracy w warunkach szczególnych (k. 19 i k. 43), ogólnego świadectwa pracy (k. 18), dowodu z zeznań świadków: W. K. (k.16v-17), T. P. (k. 17-17v), zeznań ubezpieczonego w charakterze strony (k.17v-18), które Sąd obdarzył wiarygodnością.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie H. N. okazało się uzasadnione.

Zgodnie z art.184 ust.1 i 2 wyżej wymienionej ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku emerytalnego przewidzianego w art.32, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy, tj. w dniu 1 stycznia 1999r. osiągnęli okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat dla kobiet i 65 lat dla mężczyzn oraz osiągnęli okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art.27 ustawy, a także nie przystąpili do otwartego funduszu emerytalnego albo złożyli wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa. W myśl art. 32 ust.1 i 4 przywołanej wyżej ustawy pracownikom zatrudnionym w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze przysługuje emerytura w wieku 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn, a w myśl przywołanego wyżej art.27 ustawy wymagany okres składkowy i nieskładkowy wynosi co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn. Zgodnie z § 3 i § 4 ust.1 pkt 1 i 3 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A załącznika do rozporządzenia, nabywa prawo do emerytury w w/w wieku, jeżeli ukończył wiek emerytalny wynoszący 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn oraz ma wymagany okres zatrudnienia tj. co najmniej 20 lat w przypadku kobiety i 25 lat w przypadku mężczyzny a w tym co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Ponadto zgodnie z § 2 ust.1 przedmiotowego rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku.

Rozstrzygnięcie niniejszej sprawy wymagało zbadania, czy ubezpieczony posiada wymagany 15 letni staż pracy w warunkach szczególnych na datę 1 stycznia 1999 r. Poza sporem pozostawało bowiem, że ubezpieczony osiągnął wymagany ustawą wiek z dniem 12 stycznia 2016 r., złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku otwartego funduszu emerytalnego na dochody budżetu państwa oraz spełnił przesłankę „ogólnego” stażu pracy.

Przeprowadzone przez Sąd postępowanie dowodowe dało podstawy do ustalenia, że ubezpieczony w okresie od 10 maja 1979 r. do 31 grudnia 1998 r. stale i w pełnym wymiarze pracował wyłącznie jako szlifierz na szlifierce pneumatycznej a od 01 sierpnia 1983 r. na stanowisku frezera. Okoliczność ta wynika jednoznacznie ze złożonych w sprawie zeznań ubezpieczonego oraz zatrudnionych w podobnym okresie co ubezpieczony w tym samym zakładzie pracy świadków W. K. i T. P.. Pierwszy ze świadków pracował jako technolog, drugi zaś jako kontroler jakości. Złożone zeznania wzajemnie się uzupełniają. Dlatego też, zdaniem Sądu, zasługują na wiarę. Są przy tym przekonujące i dają pełny obraz pracy faktycznie wykonywanej przez ubezpieczonego. Zgodnie z obrazem wyłaniającym się z tych zeznań, ubezpieczony w wyżej wymienionym okresie pracował wyłącznie jako szlifierz i frezer. Ustalenia tego, w ocenie Sądu, nie mogą podważyć rozbieżności pomiędzy zawartymi w angażach oraz świadectwach pracy określeniach stanowiska pracy H. N.. Wspomniani świadkowie jak i sam ubezpieczony w zeznaniach wykluczyli, by H. N. miał zajmować się innego rodzaju pracą niż szlifierz lub frezer. Podali oni przy tym, iż ubezpieczony nie pełnił funkcji brygadzisty ślusarzy czy tokarzy, ani nie wykonywał pracy ślusarza-tokarza-wiertacza, na co wskazywały angaże zgromadzone w aktach osobowych oraz ogólne świadectwo pracy. Konsekwentne i stanowcze zeznania wyżej wymienionych osób stanowią dowód, który przesądza o przyjęciu jakiego rodzaju pracę świadczył faktycznie ubezpieczony. Jednocześnie, podkreślenia wymaga, iż decydujące znaczenie dla kwalifikacji pracy wykonywanej w warunkach szczególnych ma nie użyta w dokumentacji nazwa stanowiska, a rodzaj faktycznie świadczonej pracy.

Świadczona przez ubezpieczonego praca na stanowisku szlifierza oraz frezera w wyżej wymienionym okresie stanowi pracę w warunkach szczególnych wymienioną w wykazie A, dziale III, poz. 23 załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Praca ubezpieczonego polegała bowiem na oczyszczaniu i wykańczaniu odlewów żeliwnych za pomocą szlifierki pneumatycznej i frezarki. W zakładzie pracy wytwarzane były bowiem z surowych odlewów żeliwnych m.in. korpusy, zawory, pompy hydrauliczne, rozdzielacze. Praca wykonywana przez ubezpieczonego została również wymieniona w zarządzeniu nr 3 Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z dnia 30 marca 1985 r. w sprawie stanowisk, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu hutnictwa i przemysłu maszynowego w dziale III pod poz. 23 tj. wybijanie, oczyszczanie i wykańczanie odlewów, w pkt 3 operator maszyn do obróbki wiórowej odlewów żeliwnych, co odpowiada pracy frezera oraz pkt 9 wykańczacz odlewów, co odpowiada pracy szlifierza.

Tym samym stwierdzić należy, iż H. N. wykazał, że do dnia 1 stycznia 1999 r. świadczył pracę w warunkach szczególnych przez 19 lat, 7 miesięcy i 21 dni.

W oparciu o powyższe ustalenia Sąd uznał, że ubezpieczony udowodnił wszystkie, wyrażone w art. 184 ust. 1 i 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, przesłanki do przyznania mu emerytury w wieku obniżonym.

Dlatego też odwołanie ubezpieczonego zasługuje na uwzględnienie. W konsekwencji Sąd, na podstawie art.477 ¹⁴ § 2 kpc, zmienił zaskarżoną decyzję i ustalił, że H. N. przysługuje prawo do emerytury od (...) r., tj. od ukończenia przez wymienionego 60-tego rok życia.