Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 21 grudnia 2015 roku w sprawie z powództwa (...) Spółki z o.o. w C. przeciwko M. W. o zapłatę, Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi oddalił powództwo oraz zasądził od powoda na rzecz pozwanej kwotę 600 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Apelację od powyższego wyroku wniósł powód, zarzucając mu:

1.  naruszenie przepisów prawa materialnego, a to:

a)  art. 65 § 1 k.c. poprzez błędną wykładnię oświadczeń zawartych w treści załącznika nr 1 do protokołu odbioru z 04.07.2012r. i uznanie ich jako „końcowe”, a więc ostateczne rozliczenie cedenta z pozwaną, podczas gdy W. M. nie podpisał przedmiotowego protokołu (ani także załącznika), a podpisał go K. S. bez należytego umocowania, co w istocie stanowi także naruszenie art. 96 k.c., art. 98 k.c. w zw. w zw. z art. 99 § 2 k.c. oraz art. 103 § 1 k.c. poprzez ich niezastosowanie, co przy uwzględnieniu braku potwierdzenia tych czynności przez W. M., czyni protokół bezskutecznych wobec niego, a sama wystawiona faktura VAT nr (...) na podstawie tego protokołu nie stanowi końcowego i ostatecznego rozliczenia stron, a stanowi jedynie korektę poprzedniej faktury nr (...) dotyczącej tylko i wyłącznie wykonanego przedmiotu umowy, z pominięciem świadczeń dodatkowych, a więc K. S. nie posiadał umocowania do zrzeczenia się w imieniu W. M. jakichkolwiek roszczeń w przedmiotowym protokole z uwagi na treść przedmiotowej faktury;

b)  art. 353 § 1 k.c. oraz art. 65 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 353 ¹ k.c. poprzez ich błędną wykładnię i uznanie, iż pozwana nie jest zobowiązana do uregulowania zapłaty za magazynowanie towaru, w sytuacji gdy strony w treści umowy wskazały wprost wysokość kosztów magazynowania (50,00zł / dzień) oraz termin wykonania umowy, co przy uwzględnieniu okoliczność, iż w kwietniu 2012r. nie doszło do montażu z winy pozwanej wprost wskazuje na konieczność poniesienia przez pozwaną kosztów związanych magazynowaniem schodów do dnia ich faktycznego montażu w ustalonej przez strony wysokości, a strony nie doszły do porozumienia się co do zmiany terminu montażu, bowiem W. M. przyjmując informację o przesunięciu terminu wykonania umowy „wyłącznie do wiadomości” nie zrzekł się posiadanego uprawnienia do naliczania opłaty, a sam cedent nie miał obowiązku informowania pozwanej o naliczaniu przedmiotowej opłaty, bowiem zgodnie z umową z 12.03.2012r. opłata ta obciąża pozwaną (pkt. 8), a dopiero w przypadku nieskorzystania z tego uprawnienia strony zawrą odpowiednie porozumienie (pkt. 10);

c)  art. 353 § 1 k.c. poprzez jego błędną wykładnię i uznanie, iż pozwana nie jest zobowiązana do uregulowania zapłaty za listwy przypodłogowe w sytuacji gdy bezspornie strony w zawartym zleceniu nie przewidziały konieczności, ich zakupu i montażu, przez co, jako dodatkowy element zamówienia podlegają one rozliczeniu, a więc pozwana winna zapłacić za nie zgodnie z pkt. 12 zawartego zlecenia, a także w świetle art. 405 i nast. k.c., natomiast wartość przedmiotowych listew nie była przez pozwaną kwestionowana, przez co zgodnie z art. 6 k.c. została wykazana treścią zeznań świadków;

1.  naruszenie przepisów postępowania mogące mieć wpływ na wynik sprawy,
a to art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granicy swobodnej oceny dowodów, naruszenie zasad logiki i doświadczenia życiowego polegające na przyjęciu,
iż pozwana nie jest zobowiązana do zapłaty w zakresie magazynowania schodów oraz montażu (ściślej: zakupu) listew przypodłogowych w sytuacji gdy:

a)  w treści umowy strony nie przewidziały, iż cedent sprzeda na rzecz pozwanej listwy przypodłogowe, przez co w sytuacji gdy pozwana dokonała ich zamówienia, zgodnie z zasadami współżycia społecznego powstała konieczność uregulowania zapłaty za nie, (także zgodnie z pkt. 12 zawartego zlecenia), co przy uwzględnieniu braku kwestionowania przez pozwaną wysokości należności za sprzedaż listew (a jedynie kwestionowanie zasadności), uzasadnia żądanie zapłaty kwoty 750,03zł. jako wykazane zgodnie z art. 6 k.c.;

b)  strony (tj. pozwana z poprzednikiem prawnym powoda tj. W. M.) umówili się, iż termin montażu nastąpi w kwietniu 2012r., natomiast w wyniku działań pozwanej termin montaży został przesunięty na czerwiec 2012r. co skutkuje uprawnieniem cedenta do obciążenia pozwanej kosztami zmagazynowania wykonanych elementów w wysokości 50,00zł za każdy dzień magazynowania, niezależnie od faktycznie poniesionych z tego tytułu kosztów, w całym okresie pomiędzy umówionym terminem montażu, a jego faktycznym wykonaniem;

c)  pomiędzy pozwaną a cedentem nie doszło do porozumienia w przedmiocie zmiany terminu wykonania przedmiotu umowy.

W oparciu o wskazane zarzuty powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda całości dochodzonego w sprawie roszczenia; zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania sądowego wraz z kosztami zastępstwa adwokackiego, według norm przepisanych za drugą instancję, natomiast za pierwszą instancję zgodnie ze złożonym spisem kosztów z 27.11.2015r. oraz przeprowadzenie rozprawy celem rozpoznania apelacji.

W odpowiedzi na apelację strona pozwana wniosła o jej oddalenie oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja nie jest zasadna i podlega oddaleniu.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że niniejsza sprawa podlega rozpoznaniu
w postępowaniu uproszczonym i z tego względu zgodnie z przepisem art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku tego sądu powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Sąd Rejonowy poczynił prawidłowe ustalenia, które Sąd Okręgowy przyjmuje za własne, co czyni zbędnym ich ponowne przytaczanie w tym miejscu (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 sierpnia 2001 r., V CKN 348/00, LEX nr 52761, Prok. i Pr. 2002/6/40). Ustalenia te Sąd I Instancji poparł wnikliwą i rzetelną analizą zebranych dowodów, a ocena tych dowodów dokonana przez ten Sąd odpowiada zasadom logiki
i obejmuje wszystkie okoliczności sprawy. Sąd Rejonowy powołał także prawidłową podstawę prawną wyroku, przytaczając w tym zakresie stosowne przepisy.

W pierwszej kolejności należy odnieść się do przypisywanych Sądowi I instancji uchybień procesowych, gdyż z istoty rzeczy wnioski w tym zakresie determinują kierunek dalszych rozważań.

Nietrafny jest zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Przede wszystkim dla skutecznego postawienia zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. koniecznym jest wykazanie, które to konkretnie dowody były przedmiotem błędnej oceny Sądu oraz z jakich przyczyn. Apelujący tymczasem, jak wynika z uzasadnienia apelacji, nie tyle kwestionuje ocenę dowodów w sprawie przeprowadzonych co brak wyprowadzenia w oparciu o te dowody właściwych wniosków. Generalnie zarzuty skarżącego w tym zakresie sprowadzają się do forsowania własnej, korzystnej dla apelującego, oceny stanu faktycznego. W świetle zaś utrwalonych poglądów judykatury i piśmiennictwa nie jest wystarczającym uzasadnieniem zarzutu naruszenia normy art. 233 § 1 k.p.c. przedstawienie przez stronę skarżącą własnej oceny dowodów i wyrażenie dezaprobaty dla oceny prezentowanej przez Sąd pierwszej instancji.

Naruszenie art. 233 k.p.c. skarżący wyprowadzał z jego zdaniem dowolnego ustalenia przez Sąd I instancji, iż pozwana nie jest zobowiązana do zapłaty w zakresie magazynowania schodów oraz montaży (zakupu) listew przypodłogowych. Tymczasem w ocenie Sądu Okręgowego przyjęta przez Sąd I instancji ocena materiału dowodowego oraz poczynione
w jej następstwie ustalenia faktyczne są w pełni prawidłowe. Podkreślić również należy, że argumentacja apelacji sprowadza się w istocie do powielenia dotychczasowych twierdzeń, które zostały przez Sąd I instancji w sposób trafny i rzetelny ocenione.

Uchybienia w powyższym zakresie apelujący upatrywał w błędnym przyjęciu przez Sąd I instancji, iż faktura nr (...) miała charakter rozliczenia ostatecznego pomiędzy stronami, w sytuacji gdy załącznik numer 1 do protokołu odbioru, jak i sam protokół odbioru zostały podpisane przez pozwaną oraz przez K. S., który nie był osobą upoważnioną do reprezentowania W. M.. Powyższa argumentacja skarżącego nie mogła odnieść zamierzonego skutku, albowiem jak wynika z materiału dowodowego przedmiotowej sprawy protokół odbioru prac został podpisany po rozmowie z W. M., który zaakceptował jego treść i wskazał jednocześnie swojego pracownika K. S. – kierownika produkcji jako osobę upoważnioną do podpisania odbioru prac. Jak wynika również z zeznań W. M. przyznał on, iż nie zastrzegł przy odbiorze prac, że będzie żądał zapłaty za przechowywanie schodów, a następnie na podstawie przedmiotowego protokołu wystawił fakturę nr (...) bez wskazania na jakiekolwiek zastrzeżenia zarówno co do protokołu, jak i jego załączników. W tej sytuacji Sąd I instancji trafnie uznał, że taka postawa świadka w świetle zasad doświadczenia życiowego oraz treści wystawionej faktury nr (...) oznacza, że w dacie rozliczenia tego dokumentu i uiszczenia przez pozwaną brakującej części kwoty 29.000 zł brutto W. M. niewątpliwie uznawał swoje roszczenie za zaspokojone w całości. Sąd Okręgowy podziela także wniosek Sądu I instancji, iż wystawiając fakturę nr (...) działał z innych pobudek, aniżeli związanych z wykonaniem przedmiotowej umowy. W ocenie Sądu Okręgowego, interpretacja Sądu Rejonowego w zakresie treści oświadczeń zawartych w treści załącznika nr 1 do protokołu odbioru z dnia 4 lipca 2012 roku nie nasuwa żadnych wątpliwości, słusznie uznając ostateczne rozliczenie cedenta z pozwaną jako „końcowe”. Już tylko te okoliczności czyniły żądanie powoda zapłaty kwoty wynikającej z tej faktury za bezzasadne.

Sąd Okręgowy podziela także argumentację Sądu I instancji w zakresie w jakim wskazał, że nawet gdyby przyjąć, że dokonane między stronami umowy o dzieło na początku lipca 2012 roku rozliczenie nie miało charakteru ostatecznego, to żądanie pozwu należało uznać za nieudowodnione tak co do zasady, jak i wysokości. Wbrew stanowisku apelującego nie bez znaczenia miał fakt braku poinformowania pozwanej wprost o obciążeniu jej kosztami związanymi z magazynowaniem towaru. Jak wynika bowiem z akt sprawy, zgodnie z zawartą umową o działo, wykonawca miał prawo naliczania – w przypadku przesunięcia terminu – opłat za magazynowanie schodów, jednakże umowa ta dawała również stronom możliwość porozumienia się co do przesunięcia terminu jej realizacji bez obciążenia inwestora w/w kosztami. Tym samym w sytuacji przesunięcia terminu wykonania schodów przez pozwaną, co nie było w niniejszej sprawie kwestionowane, wykonawca powinien ją przy tym poinformować, czy schody te będą złożone do magazynu oraz czy będzie to się wiązać
z dodatkowymi kosztami. Tymczasem wykonawca zaniechał jakiejkolwiek informacji zarówno w zakresie magazynowania schodów, jak i konieczności poniesienia z tego tytułu dodatkowych kosztów, co wynika wprost z zeznań świadka W. M. (k. 110).
W tych okolicznościach, skoro umowa przewidywała, iż strony mogą porozumieć się co do zmiany terminu wykonania umowy bez konsekwencji zawartych w pkt. 8 i 9 umowy, zaś wykonawca przy ustaleniu nowego terminu wykonania umowy nie poinformował pozwanej
o dodatkowych kosztach, pozwana miała w pełni uzasadnioną podstawę, by przypuszczać, iż kosztami tymi nie będzie obciążona. Symptomatyczny jest przy tym fakt, który nie uszedł również uwadze Sądu I instancji, iż o konieczności opłacenia tych kosztów magazynowania pozwana nie była również informowana na etapie końcowego rozliczenia, a dopiero w październiku 2012 roku. Sąd trafnie wskazał także, że roszczenie powoda nie zostało udowodnione także co do wysokości. Nie wykazał bowiem, że były one przez niego magazynowane przez okres 58 dni. Podobnie należało ocenić zarzuty dotyczące konieczności uregulowania zapłaty za listwy podłogowe. Jak wynika z ustalonego w sprawie stanu faktycznego, po podpisaniu przez strony umowy, strony ustaliły dodatkowo, że W. M. wykona na rzecz pozwanej listwy przypodłogowe, jednakże ustaleniom tym nie towarzyszyło podpisanie aneksu do umowy, a także nie została wystawiona faktura korygująca. Sąd trafnie wskazał również, że powód nie wykazał, że koszty te zostały przez wykonawcę poniesione. Z zebranego materiału nie wynika bowiem jakie ustalenia strony poczyniły w tym zakresie, w szczególności liczby listew, ich długości, materiału, z którego mają być wykonane oraz cena. Także i w tym zakresie jak zeznał W. M. nie poinformował on pozwanej, że wykonanie listew będzie wiązało się z dodatkową opłatą, wprost wskazując w toku postępowania, iż kwestia listew w ogóle nie była konsultowana z pozwaną lub jej mężem.

Sąd Okręgowy powyższą argumentację Sądu w całości podziela i nie widzi konieczności jej uzupełniania. W tym stanie rzeczy należało uznać, iż argumentacja apelacji stanowi jedynie wyraz przyjętej linii obrony, która nie mogła się ostać.

Wśród zarzutów naruszenia prawa materialnego skarżący wskazał art. 65 § 1 k.c., art. 353 § 1 k.c. oraz art. 65 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 353 ¹ k.c. Zarzuty te nie są jednak uzasadnione wobec niewątpliwego ustalenia stanu faktycznego poczynionego przez Sąd Rejonowy, a które nie zostało skutecznie zakwestionowane rozpoznawaną apelacją. Wskazane zarzuty zostały bowiem oparte na twierdzeniach skarżącego, że pozwana nie jest zobowiązana do zapłaty w zakresie magazynowania schodów oraz montażu (zakupu) listew przypodłogowych. Twierdzenia te zostały jednak obalone. Materiał dowodowy przedmiotowej sprawy dostarczył bowiem podstawy do przyjęcia, iż powołane okoliczności nie pozostawiają wątpliwości co do braku podstaw żądania w tym zakresie. Sama polemika z taką decyzją sądu, bez wskazania argumentów, które podważałyby jej trafność i uzasadniałyby przyjęcie tezy apelującego, czyni zarzut oczywiście bezzasadnym.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. i zasądzono od powoda na rzecz pozwanej kwotę 300 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym ustaloną na podstawie § 13 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. 2013.461 j.t.) w zw. z §21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. 2015.1800).