Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 8 marca 2016 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi - Widzewa w Łodzi w sprawie o sygn. akt II C 923/15 oddalił powództwo Miasta Ł. przeciwko M. J..

Apelację od powyższego wyroku wniosła strona powodowa zaskarżając go w całości.

Zaskarżonemu wyrokowi apelujący zarzucił naruszenie:

I.  przepisów postępowania, które mogły mieć wpływ na wynik sprawy, tj.:

1)  art. 217 § 2 k.p.c. poprzez jego zastosowanie i uznanie wniosków dowodowych powoda za spóźnione, podczas gdy te zgłoszone zostały na pierwszej rozprawie i nie zmierzały do przedłużenia postępowania,

2)  art. 227 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie i oddalenie wniosków dowodowych powoda zgłoszonych na rozprawie, zmierzających do wykazania okoliczności mających istotne znaczenie dla sprawy,

3)  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i pominięcie znacznej części materiału dowodowego i przyjęcie, że pozwany nie jest zobowiązany do zapłaty odszkodowania za bezumowne zajmowanie lokalu, pomimo że pozwany wykorzystywał przedmiotowy lokal m. in. do przechowywania rzeczy, czy sporadycznych noclegów,

4)  art. 253 k.p.c. poprzez jego błędne zastosowanie i przyjęcie, że powód nie wykazał prawdziwości dokumentów w postaci karty lokalu i rozliczenia finansowego podczas gdy pozwany nie podniósł takiego zarzutu,

II.  prawa materialnego, tj. przepisu art. 18 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i zmianie Kodeksu cywilnego poprzez jego błędną jego wykładnię i przyjęcie, że dla istnienia obowiązku zapłaty odszkodowania konieczne jest zamieszkiwanie w lokalu, podczas gdy zgodnie z brzmieniem w/w przepisu odszkodowanie należne jest za bezumowne zajmowanie lokalu.

W konkluzji do podniesionych zarzutów, apelujący wniósł o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania lub ewentualnie o zmianę w całości zaskarżonego wyroku i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 3 232,79 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz o zasądzenie na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, za obie instancje według norm przepisanych.

Ponadto skarżący wniósł o rozpoznanie postanowień Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi wydanych na rozprawie w dniu 1 marca 2016 roku oddalających wnioski dowodowe powoda, a które miały wpływ na rozstrzygnięcie sprawy.

W odpowiedzi na apelację powoda, pozwany reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika wniósł o jej oddalenie oraz o zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jako niezasadna, podlegała oddaleniu.

Sąd Rejonowy, zachowując wszelkie wymogi przewidziane treścią art. 233 § 1 k.p.c. dokonał prawidłowej oceny całego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i w oparciu o nią wywiódł słuszne wnioski jurydyczne. Swoje rozstrzygnięcie tenże Sąd wyczerpująco i przekonywująco uzasadnił. Przedstawioną przez Sąd Rejonowy argumentację Sąd Okręgowy w całości podziela.

Przede wszystkim należy podkreślić, że Sąd I instancji słusznie oddalił wnioski dowodowe zgłoszone przez stronę powodową na rozprawie w dniu 1 marca 2016 roku, jako spóźnione. Powód bowiem składając wnioski dowodowe nie wykazał, że nie zgłosił ich wcześniej bez swojej winy lub, że uwzględnienie tych dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo, że występują inne wyjątkowe okoliczności.

Tym samym Sąd II instancji również uznał, że wnioski dowodowe należało oddalić, albowiem dowody te na tym etapie postępowania i w okolicznościach faktycznych tej sprawy uznać należało za spóźnione (art. 381 k.p.c.).

Nie zasługuje również na uwzględnienie zarzut naruszenia art. 227 k.p.c. z przyczyn o których mowa była powyżej.

Podkreślić należy również, że powód na okoliczność zamieszkiwania przez pozwanego w przedmiotowym lokalu przedstawił jedynie dokument w postaci karty lokalu i dokument w postaci „wykazu zaległości”.

Jak słusznie przyjął, Sąd I instancji wobec zaprzeczenia w/w okoliczności przez pozwanego, dokumenty te nie mogły stanowić dowodu w sprawie.

Ponadto zauważenia wymaga, że to na powodzie ciążył obowiązek wykazania faktu zamieszkiwania przez pozwanego w lokalu mieszkalnym numer (...) przy ulicy (...) w Ł. w okresie objętym żądaniem pozwu. Powód jednakże nie sprostał temu obowiązkowi.

Stwierdzić również trzeba, że ocena ustalonych w sprawie okoliczności faktycznych w kontekście art. 18 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i zmianie Kodeksu cywilnego dokonana przez Sąd Rejonowy jest trafna.

Trudno jest zatem podzielić argumentację powoda, jakoby pozwany zajmował przedmiotowy lokal tym bardziej, że jest właścicielem innego mieszkania. Ponadto pozwany został wymeldowany z lokalu nr (...) położonego przy ul. (...) w Ł. z powodu nie zamieszkiwania przez niego w przedmiotowym lokalu. Nadto brak jest dowodów potwierdzających, aby pozwany faktycznie przebywał w przedmiotowym lokalu. Nie można również uznać, aby sam fakt dokonywania okazjonalnych wpłat przez pozwanego świadczył o tym, że pozwany zajmował przedmiotowy lokal. Tym bardziej, że pozwany przyznał, że uiszczał należne opłaty mając nadzieje na umożliwienie mu przez Gminę wykupienie mieszkania.

Wobec powyższych rozważań Sąd Okręgowy oddalił apelację na podstawie art. 385 k.p.c.

Mając na względzie wynik postępowania apelacyjnego oraz fakt, iż pozwany był reprezentowany w tym postępowaniu przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie adwokata, który złożył wniosek o zasądzenie od powoda kosztów przedmiotowego postępowania, o kosztach tych Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. Na koszty poniesione przez pozwanego w wysokości 600 zł złożyło się jedynie wynagrodzenie pełnomocnika, którego wysokość ustalono na podstawie § 2 pkt 3 w zw. z § 10 ust.1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r. poz. 1800).