Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 września 2016 r.

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant: st. sekr. sądowy Aleksandra Nyga

po rozpoznaniu w dniu 27 września 2016 r. w Tychach

na rozprawie

sprawy z powództwa: (...) K (...) Sp. z o.o. w M.

przeciwko: (...) Sp. z o.o. w W.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanego (...) Sp. z o.o. w W. na rzecz powoda (...) K (...) Sp. z o.o. w M. kwotę 861 zł (osiemset sześćdziesiąt jeden złotych) z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 11 listopada 2014 r. do dnia zapłaty;

2)  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 195,54 zł (sto dziewięćdziesiąt pięć złotych pięćdziesiąt cztery grosze) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 165,54 zł (sto sześćdziesiąt pięć złotych pięćdziesiąt cztery grosze) na podstawie art. 10 ust. 1 ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych.

SSR Jolanta Brzęk

Sygn. akt VI GC 251/16/3

UZASADNIENIE

Powód (...)/ K (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w M. wystąpił przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. z pozwem o zapłatę kwoty 861 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 18 listopada 2014 r. do dnia zapłaty wraz z kosztami procesu.

W uzasadnieniu powód wskazał, że pozwany został obciążony fakturą z dnia 3 listopada 2014 r. nr F/724/14, nie zgłaszał żadnych zastrzeżeń, ani reklamacji, jednakże należności nie uregulował. Nadto powód wniósł o zasądzenie kwoty 165,54 zł stanowiącą równowartość 40 euro zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych.

W dniu 2 lutego 2016 r. w sprawie o sygn. VI GNc 2767/15/5 Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym w Tychach wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

Pozwany wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty zaskarżając go w całości, wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwany podniósł, iż powód nie udowodnił dochodzonego roszczenia, gdyż dowodem takim nie może być niezaakceptowana przez pozwanego faktura, a powód nie przedłożył innych dokumentów jak chociażby potwierdzenie wykonania usługi zaakceptowanej przez pozwanego. Pozwany podniósł zarzut niewłaściwości miejscowej sądu.

Sąd ustalił co następuje:

W dniu 3 listopada 2014 r. powód wystawił na rzecz pozwanego fakturę VAT nr (...) na kwotę 861 zł brutto tytułem doradztwa w zakresie bezpieczeństwa zgodnie z umową za miesiąc listopad – analityka 501-001. Termin płatności upływał w dniu 17 listopada 2014 r. W dniu 29 stycznia 2015 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty ww. należności.

Dowód: faktura (k. 6), wezwanie do zapłaty (k. 7).

Poczynione w sprawie ustalenia faktyczne oparto o nie budzące wątpliwości, merytoryczne dokumenty znajdujące się w aktach sprawy. Sąd uznał je za wiarygodne.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo wytoczone w niniejszej sprawie przez (...)/ K (...) Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w M. przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Powód domagał się zasądzenia kwoty 861 zł wskazując, że pozwany nie uregulował należności z faktury oraz wniósł o zasądzenie kwoty 165,54 zł stanowiącą równowartość 40 euro zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości podnosząc, iż powód nie wykazał zasadności roszczenia.

W niniejszej sprawie Sąd ustalił, iż strony łączyła umowa o świadczenie usług dotycząca doradztwa w zakresie bezpieczeństwa, na co wskazuje treść dołączonej do pozwu faktury.

Zgodnie z art. 750 k.c. do umów o świadczenie usług, które nie są uregulowane innymi przepisami, stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu. Jak wynika z treści art. 734 par. 1 k.c. w związku z art. 735 par. 1 k.c. w zw. z art. 750 k.c. przez umowę o świadczenie usług strona zobowiązuje się do określonych czynności za umówionym wynagrodzeniem.

Zgodnie z treścią art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na stronie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Uwzględniając treść art. 6 k.c. trzeba stwierdzić, że do osoby występującej z pozwem należy udowodnienie faktów pozytywnych, które stanowią podstawę powództwa, gdyż z faktów tych wywodzi ona swoje prawo. Do przeciwnika natomiast należy wykazanie okoliczności niweczących to prawo lub uniemożliwiających jego powstanie (OSNP 1998/18/537).

W ocenie Sądu powód wykazał zasadność dochodzonego przez siebie roszczenia. Powód przedłożył fakturę VAT wraz z wezwaniem do zapłaty, a pozwany podniósł jedynie, że niezaakceptowana przez niego faktura nie jest wystarczająca aby udowodnić przez powoda dochodzone roszczenie. Nie sposób jest zgodzić się ze stanowiskiem pozwanego. Pozwany nie kwestionował, iż strony łączyła umowa o świadczenie usług, i nie kwestionował również, że powód wykonał w sposób należyty przedmiot umowy. Skoro powód wykonał umowę, to pozwany winien był liczyć się z koniecznością zapłaty umówionego wynagrodzenia. Pozwany nadto nie kwestionował wysokości dochodzonej należności przez powoda.

Zatem biorąc pod uwagę wyżej poczynione rozważania, Sąd uznał dochodzone przez powoda roszczenie za zasadne i w związku z tym w punkcie 1 wyroku zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 861 zł.

O odsetkach Sąd orzekł zgodnie z art. 481 k.c.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Na łączną kwotę kosztów postępowania złożyła się kwota 30,00 zł tytułem opłaty od pozwu.

Wskazać należy, że zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych wierzycielowi, od dnia nabycia uprawnienia do odsetek, o którym mowa w art. 7 ust. 1 lub art. 8 ust. 1, bez wezwania, przysługuje od dłużnika z tytułu rekompensaty za koszty odzyskiwania należności równowartość kwoty 40 euro przeliczonych na złote według średniego kursu euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym świadczenie pieniężne stało się wymagalne, dlatego też Sąd zasądził na rzecz powoda kwotę 165,54 zł, stanowiącą równowartość 40 euro.

W ocenie Sądu rozpoznającego sprawę nie jest zasadne wliczanie tego roszczenia
do wartości przedmiotu sporu. Jak stanowi przepis art. 20 k.p.c. do wartości przedmiotu sporu nie wlicza się odsetek, pożytków i kosztów, żądanych obok roszczenia głównego. Przepis ten wyłącza tzw. świadczenia uboczne spod wartości przedmiotu sporu. Rekompensata w postaci równowartości 40 euro ma natomiast charakter uboczny względem roszczenia głównego tj. należności z transakcji handlowej.

Jak wskazał S. G. w swej monografii na ten temat zasadne wydaje się zaliczenie tego roszczenia w poczet kosztów, które obejmują zarówno koszty związane z czynnościami prawa materialnego, jak i procesowego, a także inne niezbędne koszty. W opinii Sądu koszty te stanowią koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i nie ma podstaw do domagania się ich tytułem należności głównej, a w konsekwencji brak jest podstaw do wliczania tego świadczenia do wartości przedmiotu sporu.

SSR Jolanta Brzęk