Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Poznań , dnia 20 lipca 2016 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: SSO Sławomira Hańczewska

Protokolant: st. sekr. sąd. Monika Szulc

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 06 lipca 2016 r. w Poznaniu sprawy z powództwa

I. (...) w W.

przeciwko

T. P. (1)

o zapłatę

1.  Zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 309.175,67 zł (trzysta dziewięć tysięcy sto siedemdziesiąt pięć złotych sześćdziesiąt siedem groszy) z ustawowymi odsetkami od dnia 20 stycznia 2014r. do dnia zapłaty.

2.  Kosztami postepowania obciąża pozwanego i z tego tytułu zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 7.200 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego oraz kwotę 8.290,79 zł tytułem kosztów postępowania sądowego.

SSO Sławomira Hańczewska

Sygn. akt I C 313/15

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 20 stycznia 2014 r. sprecyzowanym pismami z dnia 21 maja 2014 r. i z dnia 14 lipca 2015 r. I. (...) z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od pozwanego T. P. (1) na swoją rzecz kwoty 309.175,67 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 20 stycznia 2014 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa według norm przepisanych.

Powód w uzasadnieniu swego stanowiska wskazał, że w dniu 18 listopada 2009 r. pozwany zawarł z (...) SA z siedzibą w W. umowę o kredyt gotówkowy nr (...) P., który mimo precyzyjnie ustalonych warunków kontraktu nie został zaspokojony, wobec czego kredytodawca dokonał w dniu 20 czerwca 2013 r. cesji przysługującej mu wierzytelności na rzecz powoda. Zbycie wierzytelności nastąpiło na podstawie art. 509 k.c. , o czym zbywca wierzytelności powiadomił pozwanego jako dłużnika pisemnym zawiadomieniem. Pomimo wzywania powoda do dobrowolnej zapłaty pozwany nie uregulował zaległej należności (k. 3-8, k. 17-22 k., 14-15, k. 94-95).

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym wydanym dnia 29 lipca 2014 r. Referendarz Sądowy Sądu Okręgowego w Poznaniu orzekł zgodnie z żądaniem pozwu (k.22).

Postanowieniem z dnia 19 stycznia 2015 r. Sąd Okręgowy w Poznaniu uchylił nakaz zapłaty z dnia 29 lipca 2014 r. (k. 54, k.61).

Zarządzeniem z dnia 4 maja 2014 r. Przewodniczący dla pozwanego ustanowił kuratora w osobie Moniki Szulc (k. 75, k. 84, k. 86).

W odpowiedzi na pozew pozwany T. P. (1) wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych .

W uzasadnieniu pozwany zarzucił nieskuteczność wypowiedzenia przez (...) SA umowy kredytu pismem z dnia 4 lutego 2011 r. z powodu nie wykazania przez powoda umocowania do tej czynności osób podpisujących ww. pismo w imieniu banku. Pozwany podniósł także brak legitymacji czynnej powoda, albowiem nie wykazano, że umowa sprzedaży wierzytelności datowana na dzień 20 czerwca 2013 r. zawarta pomiędzy (...) SA a I. (...) została ważnie zawarta Zdaniem pozwanego powód nie wykazał bowiem, aby nabył wierzytelność wynikającą z udzielonego pozwanemu kredytu. Wyjaśnił, że powód nie wykazał umocowania pełnomocników działających w imieniu banku, ani też umocowania pełnomocników do działania w imieniu powoda do zawarcia umowy cesji wierzytelności oraz nie udowodnił, że na rachunek zbywcy wpłynęła cena za przeniesienie wierzytelności (k. 105-108).

W piśmie procesowym z dnia 24 sierpnia 2015 r. powód zaprzeczył podniesionej przez pozwanego nieskuteczności umowy cesji. Podniósł, że przedstawił dowody na okoliczności skuteczności cesji wierzytelności i uiszczenia przez powoda wierzycielowi pierwotnemu należnej z tego tytułu ceny. Podkreślił, że wysokość ceny stanowi tajemnicę przedsiębiorstwa i stąd nie może podlegać ujawnieniu. Cena jest elementem umowy zawartej pomiędzy cedentem, a cesjonariuszem w związku z czym pozostaje ona bez wpływu na zasadność roszczenia oraz zakres praw i obowiązków dłużnika. Nadto dotychczasowy wierzyciel pismem z dnia 17 lipca 2013 r. zawiadomił dłużnika o przelewie wierzytelności. Zatem w sytuacji kiedy cedent składa wyraźne oświadczenie w przedmiocie skutecznego przelewu wierzytelności, zdaniem powoda potwierdza on tym samym zapłatę ceny przez cesjonariusza i pełną realizację umowy sprzedaży wierzytelności przez jej strony. Powód w sposób szczegółowy wskazał także na umocowanie osób, które zawarły umowę sprzedaży wierzytelności z dnia 20 czerwca 2013 r. Odnosząc się do kwestii braku wymagalności roszczenia, wynikającego z rzekomego nieskutecznego wypowiedzenia umowy, będącego z kolei efektem złożenia oświadczenia w przedmiocie wypowiedzenia umowy kredytu przez osoby, które nie posiadały umocowania do reprezentowania (...) SA, powód podał, że brak pełnomocnictw osób podpisujących się pod wypowiedzeniem umowy nie może przesądzić automatycznie o nieskuteczności złożonego oświadczenia. Zasadniczym zaś dowodem wymagalności roszczenia jest w ocenie powoda ww. umowa sprzedaży wierzytelności, która została podpisana przez osoby umocowane do tej czynności przez (...) SA i stronę powodową. W związku z tym treść tej umowy potwierdza skuteczność oświadczenia o wypowiedzeniu umowy kredytu, wskutek czego w ocenie powoda roszczenie stało się wymagalne w całości. Oprócz tego wymagalność roszczenia potwierdzają dokumenty w postaci bankowego tytuł egzekucyjnego nr (...) z dnia 6 czerwca 2012 r. wraz z klauzulą wykonalności oraz harmonogram spłat kredytu z którego wynika wymagalność poszczególnych jego rat (k.117-118).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód I. (...) z siedzibą w W. prowadzi działalność gospodarczą na podstawie wpisu do rejestru funduszy inwestycyjnych prowadzonego przez Sąd Okręgowy w Warszawie pod numerem (...), którego celem inwestycyjnym jest osiąganie przychodów z lokat netto Funduszu, wzrostu wartości aktywów Funduszu w wyniku wzrostu wartości lokat oraz osiąganie zysku ze zbywania lokat .

Fundusz ten został utworzony na czas nieokreślony .

Okoliczności bezsporne, a nadto dowód: wyciąg z Rejestru Funduszy Inwestycyjnych (k. 72), odpis z rejestru KRS I. (...) Spółka Akcyjna z (...) w W. (k. 71).

W dniu 18 listopada 2009 r. pozwany T. P. (1) zawarł z (...) SA z siedzibą w W. umowę o kredyt gotówkowy nr (...) P. na kwotę 200.000 zł, na cele konsumpcyjne.

Zgodnie z postanowieniami zawartej umowy strony ustaliły między innymi, że kredyt te będzie oprocentowany według zmiennej stopy procentowej w stosunku rocznym obowiązującej w (...) SA, której wysokość jest ustalana według stawki referencyjnej, którą stanowi WIBOR 3M i marży, która w okresie kredytowania jest stała i wynosi 6,5 punktów procentowych. O zmianie wysokości oprocentowania kredytodawca zobowiązał się zawiadamiać kredytobiorcę o każdej takiej zmianie wraz ze wskazaniem terminu, od którego ta stawka obowiązuje, strony ustaliły także, iż kapitał będzie spłacany w 93 ratach miesięcznych równych a odsetki będą spłacane w ratach miesięcznych w wysokości i terminach ustalonych w planie spłaty kapitału i odsetek stanowiącym integralną cześć umowy ( § 1, § 5 pkt 1, 2 i,6, § 8 pkt 1 umowy).

W § 12 umowy kredytowej strony ustaliły, iż kwoty niespłaconych w całości lub w części rat kredytu w terminach określonych w planie spłaty (…) stają się następnego dnia po upływie tych terminów zadłużeniem przedterminowym i wymagalnym.

W § 16 pkt 1 ppkt 1-4 strony wskazały, że (...) SA może wypowiedzieć umowę spłaty kredytu w przypadku:

-wystąpienia zaległości w spłacie dwóch pełnych rat kredytu, za co najmniej dwa okresy płatności,

-nieustanowienia przez kredytobiorcę dodatkowego zabezpieczenia o którym mowa w § 14 ust.2,

-braku wpływu środków pieniężnych w deklarowanej wysokości na rachunek kredytobiorcy lub rozwiązania umowy o prowadzenie tego rachunku ,gdy kredyt został zabezpieczony umownym prawem potrącenia wymagalnej wierzytelności (...) SA z wierzytelnościami kredytobiorcy z tytułu środków pieniężnych wpływających oraz środków przechowywanych na tym rachunku,

-niedotrzymania przez kredytobiorcę innych warunków udzielenia kredytu określonych w umowie lub w umowie o zabezpieczenie spłaty kredytu.

Wypowiedzenie umowy z powodu wystąpienia zaległości w spłacie dwóch rat kredytowych za co najmniej dwa okresy płatności zgodnie z ustaleniami stron miało być poprzedzone wysłaniem przez (...) SA do kredytobiorcy przesyłką poleconą wezwania do zapłaty zaległych należności, które kredytobiorca był obowiązany zapłacić w terminie 7 dni pod rygorem wypowiedzenia umowy kredytowej, termin wypowiedzenia wynosił 30 dni ( § 16 pkt 2 i 3 umowy).

W ramach spłaty zaciągniętego kredytu pozwany dokonał łącznie płatności 8 rat, uiszczając kwotę 22.773,20 zł, która zgodnie z informacjami zawartymi w harmonogramie została zaliczona na poczet kapitału głównego i odsetek. Następne zaprzestał spłaty zadłużenia. Terminem wymagalności pierwotnej niespłaconej wymagalności, a 9-tej wg harmonogramu raty był dzień 15 września 2010 r.

W związku ze spłatą zadłużenia przez pozwanego (...) SA wyraziło zgodę na zmianę planu spłaty zadłużenia i przedstawiło aneks do umowy i nowy harmonogram spłaty kredytu.

W dniu 2 grudnia 2010 r. między (...) SA i pozwanym został zawarły aneks nr do umowy kredytu gotówkowego P..

Pozwany nie skorzystał z oferowanej propozycji i nie podjął się dalszej spłaty zobowiązania.

Oświadczeniem z dnia 4 lutego 2011 r. umowa kredytu została pozwanemu przez (...) SA wypowiedziana. Oświadczenie o wypowiedzeniu umowy zostało doręczone pozwanemu w dniu 18 lutego 2011 r.

Dowód: wniosek o udzielenie kredytu, umowa o kredyt gotówkowy nr (...) P. wraz z aneksem nr (...) oraz harmonogramem spłat kredytu (k. 40-60, k. 146-162), oświadczenie o wypowiedzeniu umowy kredytu z dnia 4 lutego 2011 r. wraz z dowodem nadania (k.96-97), odpis pełny z rejestru (...) SA z siedzibą w W. (k. 119-140).

Kredytodawca po wystawieniu bankowego tytułu egzekucyjnego nr (...), co nastąpiło dnia 6 czerwca 2012 r. wystąpił o nadanie sądowej klauzuli wykonalności, która faktycznie została nadana sprostowanym postanowieniem z dnia 6 lipca 2012 r. Sądu Rejonowego Poznań w Ś. w sprawie o sygn. akt I Co 1137/12.

Umową z dnia 20 czerwca 2013 r. wraz z zawartym do umowy aneksem, (...) SA (kredytodawca) przeniósł na powoda między innymi przedmiotową wierzytelność wynikającą z tytułu wykonawczego w postaci bankowego tytułu egzekucyjnego opatrzonego klauzulą wykonalności.

W umowie cesji wierzytelności wskazano, że dane wrażliwe, w tym dane stanowiące tajemnicę handlową przedsiębiorstwa zawarte w treści niniejszej umowy m.in. dotyczące ceny sprzedaży wierzytelności zostały celowo ukryte ( § 3 i § 4 umowy).

Umowa sprzedaży wierzytelności wraz z aneksem zostały podpisane w imieniu (...) SA przez G. Ż. (Zastępcę Dyrektora Centrum Restrukturyzacji i Windykacji) i M. W. (Kierownika Zarządu), zaś w imieniu powoda przez T. J. (Pełnomocnika) oraz M. G. (Członka Zarządu).

Z wyciągu ksiąg bankowych z dnia 26 czerwca 2013 r. wynika, że na wymagalne zadłużenie pozwanego składają się: należność główna w wysokości 189.247,30 zł, odsetki w wysokości 102.406, 31zł naliczane do dnia 25 czerwca 2013 r. od kwoty niespłaconej należności głównej, prowizje i opłaty bankowe w wysokości 3.771,82 zł - łącznie 295.425,43 zł, zaś dalsze należne odsetki od dnia 26 czerwca 2013 r. do dnia całkowitej zapłaty należności głównej naliczane będą od należności głównej w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego (...).

Pismem z dnia 17 lipca 2013 r. (...) SA jako zbywca wierzytelności zawiadomił o fakcie dokonanej cesji pozwanego. Wskazał, że przeniesienie wierzytelności stało się skuteczne w dniu 25 czerwca 2013 r.

Pismem z dnia 18 lipca 2013 r. powód wezwał do spłaty zadłużenia w kwocie 296.975,70 zł w terminie do dnia 25 lipca 2013 r. które to wezwanie okazało się bezskuteczne.

Kwota zadłużenia pozwanego na dzień 20 stycznia 2014 r. wynosiła 316.085,03 zł.

Dowód: bankowy tytuł egzekucyjny nr (...) z dnia 6 czerwca 2012 r. (k. 63, k. 164), wniosek kredytodawcy o nadanie bankowemu tytułu egzekucyjnemu nr (...) z dnia 6 czerwca 2012 r. (k. 61-62, k. 163), wniosek kredytodawcy z dnia 6 września 2012 r. (k. 98), wyciąg z ksiąg bankowych z dnia 26 czerwca 2013 r. (k. 39), dokument dotyczący szczegółów zadłużenia pozwanego (k. 65), umowa sprzedaży wierzytelności z dnia 20 czerwca 2013 r. wraz z aneksami, pełnomocnictwami z podpisami potwierdzonymi notarialnie i załącznikami (k. 23-38, k. 67-70), pismo z dnia 17 lipca 2013 r. (...) SA - zbywcy wierzytelności (k. 66), opinia z dnia 29 marca 2016 r. biegłą sądową z dziedziny nauk ekonomicznych A. P. (k. 184-190).

Powyższe okoliczności znalazły potwierdzenie w dokumentach zawartych w aktach sprawy złożonych przez stronę powodową, których autentyczność nie była kwestionowana przez żadną ze stron postępowania, do czego Sąd także nie znalazł uzasadnionych podstaw, uznając je za wiarygodny materiał dowody.

Sąd pozytywnie ocenił przydatność opinii sądowej z dnia 29 marca 2016 r. sporządzonej przez biegłą sądową z dziedziny nauk ekonomicznych A. P.. Strony nie zgłosiły żadnych zarzutów do tej opinii, a również Sąd nie znalazł podstaw ku temu, aby jej moc dowodową zakwestionować. Co za tym idzie, Sąd uznał, że opinia ta dostarczyła tzw. wiadomości specjalnych w rozumieniu art. 278 § 1 k.p.c. w dziedzinie nauk ekonomicznych.

Opinia ta została opracowana przez osobę obcą w stosunku do stron, a zatem niezainteresowaną tym, aby w sprawie zapadło korzystne rozstrzygnięcie dla którejkolwiek z nich. Osoba ta jawiła się jako obiektywna i bezstronna, posiadająca wieloletnie doświadczenie na polu praktyki i teorii. Z lektury tej opinii wynika, że biegła analizując sytuację dotyczącą zadłużenia pozwanego wobec powoda w sposób zrozumiały i rzetelny przedstawiła jakie kwoty składały się na to zadłużenie, jednocześnie wskazując w opinii na źródła wiedzy i opis stosowanej przez nią metodologii oraz narzędzi, a także opis przeprowadzania kalkulacji. Nadto należy zwrócić uwagę, że opinia ta posiada wymagane przez przepis art. 285 § 1 k.p.c. uzasadnienie. Cechuje się logiką, spójnością i konsekwencją wniosków, nie zawiera ponadto twierdzeń wzajemnie sprzecznych, które uniemożliwiałyby poczynienie ustaleń co do zadłużenia pozwanego wobec powoda.

Sąd zważył, co następuje:

Roszczenie powoda zasługiwało w całości na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie nie budziło wątpliwości, że:

-w dniu 18 listopada 2009 r. pozwany podpisał z (...) SA z siedzibą w W. umowę o kredyt gotówkowy w kwocie 200.000 zł z przeznaczeniem na cele konsumpcyjne,

-wystawienie przez kredytodawcę w dniu bankowego tytułu egzekucyjnego nr (...) z dnia 6 czerwca 2012 r., któremu została nadana sądowa klauzula wykonalności,

-wezwanie przez powoda pozwanego do spłaty zadłużenia w kwocie 296.975,70 zł w terminie do dnia 25 lipca 2013 r.

-zawiadomienie pozwanego pismem z dnia 17 lipca 2013 r. przez (...) SA jako

zbywcy wierzytelności o fakcie dokonanej cesji na rzecz powoda.

Strona pozwana kwestionowała natomiast skuteczność wypowiedzenia kredytu i ważność dokumentów w postaci wypowiedzenia przez (...) SA umowy o kredyt gotówkowy z dnia 4 lutego 2011 r. oraz skuteczne zawarcie przez (...) SA z powodem umowy cesji wierzytelności z dnia 20 czerwca 2013 r. głównie z przyczyn formalnych. Mianowicie zarzucała, iż, wypowiedzenie umowy kredytowej zostało podpisane przez osoby nie upoważnione do tej czynności ze strony (...) SA, a umowa cesji wierzytelności została podpisana zarówno w imieniu (...) SA jak i powoda przez osoby do tego nieuprawnione oraz iż w umowie nie wskazano ceny sprzedaży wierzytelności. Oznacza to, iż umowa cesji nie została ważnie zawarta, a tym samym powód nie wykazał, aby nabył wierzytelność wynikającą z umowy kredytowej z dnia 18 listopada 2009 r.

Roszczenie powoda zostało oparte na podstawie umowy o kredyt .

Umowa kredytu została uregulowana w art. 69 i nast. ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t. jedn. opubl. Dz.U. 2012 r., poz. 1376 ze zm.). Do jej elementów przedmiotowo istotnych należy zobowiązanie banku do oddania do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwoty środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, zobowiązanie kredytobiorcy do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, do zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz do zapłaty prowizji od udzielonego kredytu (art. 69 ust. 1 ustawy).

Art. 69 ust. 2 cyt. ustawy określa formę i treść umowy kredytu.

W rozpatrywanej sprawie umowa o kredyt zawarta przez pozwanego T. P. (2) (pozwany nie negował nigdy autentyczności swego podpisu pod umową oraz aby nie otrzymał kwoty kredytu) i poprzednika prawnego powoda w dniu 18 listopada 2009 r. odpowiadała obowiązującym przepisom o formie jej zawarcia i treści.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że nie zasługują na uwzględnienie zarzuty pozwanego dotyczące nie dojścia do skutku umowy cesji wierzytelności z dnia 20 czerwca 2013 r. wraz z zawartym do niej aneksem, a wskutek tego braku legitymacji czynnej powoda do dochodzenia zawartych w pozwie roszczeń .

W myśli art. 510 § 1 k.c. umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

W tym zakresie pozwany ogranicza się jedynie do bardzo lakonicznego sformułowania, mianowicie, iż nie wykazano, aby umowa sprzedaży wierzytelności została ważnie zawarta, albowiem powód nie udowodnił, aby nabył wierzytelność wynikającą z kredytu udzielonego pozwanemu przez (...) SA, przede wszystkim z uwagi na brak umocowania osób podpisujących umowę sprzedaży wierzytelności do podjęcia w tym zakresie czynności prawnych z ramienia stron umowy oraz wskutek braku wskazania w umowie cesji ceny wierzytelności.

W oparciu o materiał dowodowy zgromadzony w sprawie należało stwierdzić, że przedłożone przez powoda dokumenty w postaci pełnomocnictw potwierdzają, iż G. Ż. (Zastępca Dyrektora Centrum Restrukturyzacji i Windykacji) i M. W. (Kierownik Zarządu), które prezentowały kredytodawcę pozwanego oraz T. J. (Pełnomocnik) oraz M. G. (Członek Zarządu), którzy reprezentowali powoda przy zawieraniu umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 20 czerwca 2013 r. wraz z aneksem, działały prawidłowo w granicach udzielonych im pełnomocnictw.

Nadto należy podkreślić, iż podpisy osób, które prezentowały podmioty będące stronami umowy cesji zostały notarialnie poświadczone.

Fakt posiadania przez powoda dokumentacji dotyczącej przedmiotowego kredytu, również wskazanie w załączniku do umowy cesji wierzytelność w kwocie wskazanej w wyciągu z ksiąg bankowych, szczegółowe oznaczenie numeru umowy kredytowej z dnia 18 listopada 2009 r., jednoznacznie dowodzą, iż doszło do przeniesienia wierzytelności wynikającej z umowy kredytu na podstawie umowy z dnia 20 czerwca 2013 r.

Niezasadne okazały się także zarzuty pozwanego dotyczące nieskuteczności umowy cesji ze względu na niewskazanie w niej ceny sprzedaży wierzytelności. W umowie cesji wierzytelności wskazano bowiem, że dane wrażliwe, w tym dane stanowiące tajemnicę handlową przedsiębiorstwa zawarte w treści niniejszej umowy m.in. dotyczące ceny sprzedaży wierzytelności zostały celowo ukryte ( § 3 i § 4 umowy). W związku z ty cena sprzedaży wierzytelności nie mogła zostać w umowie ujawniona. Nadto Sąd podziela stanowisko powoda, iż cena jest elementem umowy zawartej pomiędzy cedentem, a cesjonariuszem w związku z czym pozostaje ona bez wpływu na zasadność roszczenia oraz zakres praw i obowiązków dłużnika. Z materiału dowodowego zebranego w sprawie wynika także, że powód uiścił na rzecz zbywcy wierzytelności (...) SA należną z tego tytułu cenę. Dotychczasowy wierzyciel pismem z dnia 17 lipca 2013 r. zawiadomił bowiem pozwanego o przelewie wierzytelności. Zatem w sytuacji kiedy cedent złożył wyraźne oświadczenie w przedmiocie skutecznego przelewu wierzytelności, w ocenie Sądu potwierdził on tym samym zapłatę ceny przez cesjonariusza i pełną realizację umowy sprzedaży wierzytelności przez jej strony.

Sąd uznał również za bezpodstawne zarzuty pozwanego dotyczące nieskuteczności wypowiedzenia umowy kredytowej z dnia 4 lutego 2011 r., a tym samym wymagalności roszczenia.

Przy rozważaniu tego zarzutu trzeba zwrócić uwagę na przyczynę zarzucanej nieskuteczność wypowiedzenia wskazaną w odpowiedzi na pozew dotyczącą niewykazania przez powoda umocowania osób, które skierowały do pozwanego pismo o wypowiedzeniu umowy kredytowej, która okazała się zdaniem Sądu chybiona.

W myśl art. 97 k.c. osobę czynną w lokalu przedsiębiorstwa przeznaczonym do obsługi publiczności poczytuje się razie wątpliwości za umocowaną do dokonywania czynności prawnych, które zazwyczaj bywają dokonywane z osobami korzystającymi z usług tego przedsiębiorstwa.

Oznacza to, że w związku ze standardowymi czynnościami realizowanymi przez banki, w tym przez poprzednika prawnego powoda, do których zaliczane jest prowadzenie np. rachunków bankowych, udzielanie kredytów i pożyczek, pracownicy banków podejmujący te czynności, posiadają do tego stosowne umocowanie.

Nadto Sąd podzielił stanowisko powoda w którym wskazał on, że nawet gdyby przyjąć, iż (...) nie udzielił pełnomocnictwa osobom, które podpisały się pod wypowiedzeniem umowy kredytowej pozwanemu, to okoliczność ta nie może automatycznie przesądzić o nieskuteczności złożonego oświadczenia.

Zdaniem Sądu dowodem wskazującym na wymagalności roszczenia, jest przede wszystkim umowa sprzedaży wierzytelności z dnia 20 czerwca 2013 r., która tak jak była o tym mowa we wcześniejszej części uzasadnienia, została ważnie zawarta. Oznacza to, że treść ww. umowy potwierdza skuteczność uprzedniego oświadczenia o wypowiedzeniu umowy kredytu, co z kolei implikuje fakt, że roszczenie wobec pozwanego stało się wymagalne w całości. Skuteczność wypowiedzenia umowy kredytowej i wymagalność roszczenia potwierdzają także dokumenty w postaci bankowego tytuł egzekucyjnego nr (...) z dnia 6 czerwca 2012 r. wraz z klauzulą wykonalności oraz harmonogram spłat kredytu z którego wynika wymagalność poszczególnych jego rat.

Również roszczenie odsetkowe powoda było uzasadnione. Jego podstawę stanowi przepis art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Podstawą do skapitalizowania przez powoda zaległych odsetek ustawowych oraz do żądania zasądzenia odsetek od tej kwoty stanowi przepis art. 482 § 1 k.c., który stanowi, że od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa, chyba że po powstaniu zaległości strony zgodziły się na doliczenie zaległych odsetek do dłużnej sumy.

Reasumując, powyższe rozważania prowadzą do wniosku, iż żądanie pozwu jest w pełni uzasadnione (pkt 1. wyroku).

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 par 1 k.p.c. w związku z § 6 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 7.200 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego i 8.290,79 zł tytułem kosztów postepowania sądowego.

Na koszty te składała się poniesiona przez powoda opłata sądowa od pozwu, wynagrodzenie pełnomocnika procesowego powoda, wynagrodzenie biegłego i uiszczona przez powoda zaliczka na poczet kuratora (3.865 zł, 7.200zł, 825,79 zł, 3.600 zł) .

SSO Sławomira Hańczewska