Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 marca 2016 roku

Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Litwińska – Bargiel

Protokolant: Edyta Szmigiel

po rozpoznaniu w dniu 24 marca 2016 roku w Dzierżoniowie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) (...) z siedzibą w W.

przeciwko J. G.

o zapłatę kwoty 1.152,02 zł

oddala powództwo.

UZASADNIENIE

Strona powodowa, (...) (...) w W., złożyła w elektronicznym postępowaniu upominawczym pozew, w którym zażądała zasądzenia na swoją rzecz od pozwanej J. G.kwoty 1152,92 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 18 lipca 2014 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu.

W uzasadnieniu podał, że pozwana zawarła w dniu 19.07.2006r. umowę rachunku oszczędnościowo - rozliczeniowego z (...) Bank (...) S.A., na mocy której otrzymał środki finansowe. Pozwana nie wywiązała się z obowiązku zwrot otrzymanej kwoty wraz z oprocentowaniem, opłatami i prowizjami. W związku z czym Bank wypowiedział jej umowę. W dniu 24 marca 2014r. bank zbył wierzytelność wobec pozwanej na rzecz powoda.

Na dochodzoną kwotę 1152,02 zł składają się następujące należności:

- 928,14 zł tytułem należności głównej,

- 186,86 zł tytułem odsetek naliczonych przez poprzedniego wierzyciela

- 37,02 zł odsetki ustawowe od kwoty kapitału w wysokości 928,14 zł naliczone przez powoda za okres od dni 27.03.2014r. do dnia wniesienia pozwu w niniejszej sprawie. Pozwana została poinformowana o zmianie wierzyciela oraz wezwana do zapłaty. Pomimo tego zadłużenie nie zostało spłacone.

Postanowieniem z dnia 15 października 2014 r. Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym i przekazania sprawy do Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie.

Pismem z dnia 24 listopada 2014 r. strona powodowa uzupełniła braki formalne pozwu poprzez przesłanie pełnomocnictwa oraz podtrzymała swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19.07.2006r. pozwana J. P. (P. (...)) zawarła z (...) Bank (...) S.A. umowę rachunku oszczędnościowo - rozliczeniowego (...). Bank zobowiązał się do otwarcia i prowadzenia rachunku na rzecz posiadacza rachunku i zapewnienie mu dostępu do bankowości elektronicznej. Był to rachunek indywidualny. Posiadacz rachunku zobowiązał się do zapewnienia systematycznych wpływów na (...) w okresach 1 miesiąca w wysokości nie niższej niż 86 zł. Środki pieniężne na koncie były oprocentowane według zmiennej stopy procentowej, która na dzień zawarcia umowy wynosiła 0%. Za usługi świadczone przez (...) S.A. były pobierane opłaty i prowizje zgodnie z Taryfą prowizji i opłat. Zgodnie strony ustaliły, że posiadacz rachunku nie będzie korzystał z dopuszczalnego salda debetowego (§ 14). Bank zastrzegł sobie prawo do pobierania, bez odrębnej zgody posiadacza rachunku, należności z tytułu niedopuszczalnego salda debetowego oraz niespłaconych w terminie należności z tytułu: prowizji i opłat bankowych, odsetek, transakcji dokonanych przy użyciu kart bankowych oraz innych kredytów udzielonych przez (...) S.A. ze środków pieniężnych wpływających na (...) oraz ze środków pieniężnych zgromadzonych na (...).

Dowód- umowa rachunku oszczędnościowo- rozliczeniowego (...) z dnia 19.07.2006r.- k. 34-36

W dniu 24 marca 2014r. (...) Bank (...) S.A.oraz (...) (...) w W.zawarły umowę sprzedaży wierzytelności, w tym zobowiązania pozwanej z tytułu umowy z dnia 19.07.(...). o nr (...)- (...)-270-41.

Strony w/w umowy zawarły w dniu 17 kwietnia 2014r. Aneks nr (...) do w/w umowy.

Dowód- umowa przeniesienia portfela z dnia 24.03.2014r. wraz załącznikiem- k. 37-69,

- aneks nr (...) z dnia 17 kwietnia 2014r- k.147-152.

Pismem dnia 25 kwietnia 2014r. (...) Bank (...) S.A.oraz powód zawiadomił pozwaną, iż wierzytelności z tytułu umowy (...), zawartej w dniu 19.07.2006r. wraz ze wszelkimi prawami została zbyta na rzecz powoda- (...) (...) w W.. Przeterminowane zadłużenie na dzień 26 marca 2014r. wynosiło 1115,00 zł, z czego:- kapitał 928,14 zł

- odsetki 186,86 zł.

Dowód- zawiadomienia z dnia 25.04.2014r. wraz z dowodem nadania– k. 28-32,

Pismem z dnia 08.04.2015r. powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 22 066,50 zł do dnia 15.04.2015r.

Dowód- wezwanie do zapłaty z dnia 08.04.2015r.- k.56.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny, o czym stanowi art. 339 § 1 k.p.c. Na mocy art. 339 § 2 k.p.c. wydając wyrok zaoczny przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. W toku niniejszego procesu pozwana zachowała postawę całkowicie bierną. Nie złożyła odpowiedzi na pozew, nie stawiła się także na rozprawie. W przedmiotowej sprawie spełnione zostały zatem powyższe przesłanki do wydania wyroku zaocznego. Jednocześnie w ocenie Sądu nie wystąpiły przesłanki pozytywne zawarte w treści 339 § 2 k.p.c..

Należy wskazać, że niezależnie od wynikającego z przytoczonego wyżej domniemania prawdziwości twierdzeń powoda z rzeczywistym stanem rzeczy, Sąd ma każdorazowo obowiązek krytycznego ustosunkowania się do jego twierdzeń z punktu widzenia ich ewentualnej zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy. W przypadku wątpliwości w tym przedmiocie, Sąd nie może wydać wyroku zaocznego, opierając się tylko na twierdzeniach powoda o okolicznościach faktycznych. Należy przeprowadzić postępowanie dowodowe w celu wyjaśnienia powstałych wątpliwości (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 października 1998 roku, I CKU 85/98, LEX nr 1216211; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 września 1997 roku, I CKU 115/97, LEX nr 1227454).

Zawarte w pozwie twierdzenia budziły poważne wątpliwości Sądu, wobec czego uznał on za konieczne przeprowadzenie postępowania dowodowego.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że przelew wierzytelności uregulowany w przepisach art. 509 k.c., w relacji dłużnik cedowanej wierzytelności, a jej cesjonariusz powoduje zmianę podmiotu, któremu dłużnik powinien spełnić świadczenie. Z chwilą dokonania cesji nabywca wierzytelności uzyskuje, bowiem status wierzyciela, przy czym nie można pomijać, że cesjonariusz nabywa w drodze przelewu tylko tyle praw, ile przysługiwało jego poprzednikowi prawnemu (cedentowi). Z powyższego wynika, że cesjonariusz nie może żądać od dłużnika świadczenia w większym rozmiarze aniżeli mógł to uczynić cedent. Sytuacja prawna dłużnika nie może ulec na skutek przelewu pogorszeniu w porównaniu z sytuacją, jaka istniała przed przelewem (por. uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 14 lutego 2013 roku, V ACa 733/12, LEX nr 1289450). Należy jednocześnie podkreślić, że warunkiem otrzymania należności przez nabywcę długu jest udowodnienie, iż takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 lipca 2006 roku, V CSK 187/06, „Monitor Prawniczy” 2006, nr 16, s. 849).

Ciężar dowodowy we wskazanym zakresie spoczywał zatem na stronie powodowej. Zgodnie bowiem z treścią art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Normie tej w warstwie procesowej odpowiadają art. 3 k.p.c., zgodnie z którym strony zobowiązane są przedstawiać dowody i art. 232 k.p.c., według którego strony są zobowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z jakich wywodzą skutki prawne.

W ocenie Sądu materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie dawał podstaw do uznania, ażeby zaistniały przesłanki uzasadniające obciążenie pozwanej należnościami dochodzonymi pozwem a wynikającymi z dokumentów przedstawionych Sądowi do oceny. Powód nie wykazał bowiem dostatecznie, że służy mu wierzytelność wobec pozwanej. Z dołączonych dokumentów przez powoda wynika wprawdzie fakt zawarcia przez pozwaną umowy rachunku oszczędnościowo- rozliczeniowego (...) z dnia 19.07.2006r. Jak wynika z treści tej umowy głównym jej celem było otwarcie i prowadzenie rachunku przez Bank wraz z opcją usług bankowości elektronicznej. Strony wyraźnie zastrzegły w treści § 14 umowy że posiadacz rachunku nie będzie korzystał z dopuszczalnego salda debetowego. Brak jest natomiast dowodów, że pozwana złamała ten zakaz i doprowadziła do salda ujemnego na swoim rachunku. O fakcie istnienia oraz wysokości zobowiązania pozwanej świadczyłaby przede wszystkim historia rachunku bankowego, ale powód jej nie dołączył. Powód nie przedłożył również- pomimo tego, że powoływał się na ten dokument w uzasadnieniu pozwu- wypowiedzenia tej umowy przez bank. Tym samym należy przyjąć, że oprócz w/w umowy powód nie załączył żadnego innego dowodu świadczącego o istnieniu i wysokości zadłużenia. Dowodem na potwierdzenie tego faktu nie może być umowa sprzedaży wierzytelności wraz z aneksem oraz zawiadomienie pozwanej o przelewie wraz z wezwanie do zapłaty, gdyż mają charakter następczy i dokumentują działania, które miały mieć miejsce po powstaniu zadłużenia.

Nie można podzielić argumentacji powoda, że oświadczenie banku zawarte w umowie sprzedaży wierzytelności o wysokości zadłużenia pozwanej ma moc dokumentu urzędowego zgodnie z art. 95 prawa bankowego. Przywołany przepis stanowi, że księgi rachunkowe banków i sporządzone na ich podstawie wyciągi oraz inne oświadczenia podpisane przez osoby upoważnione do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych banków i opatrzone pieczęcią banku, jak również sporządzone w ten sposób pokwitowania odbioru należności mają moc prawną dokumentów urzędowych w odniesieniu do praw i obowiązków wynikających z czynności bankowych oraz ustanowionych na rzecz banku zabezpieczeń i mogą stanowić podstawę do dokonania wpisów w księgach wieczystych. Moc prawna tych dokumentów urzędowych nie obowiązuje w odniesieniu do dokumentów wymienionych w tym przepisie w postępowaniu cywilnym (ust. 1a). Oświadczenie banku zawarte w umowie sprzedaży wierzytelności nie spełnia wymogów formalnych (np. nie jest opatrzne pieczęcią banku), ale przede wszystkim na mocy wyraźnego wyłączenia z ust. 1a w postępowaniu cywilnym ma tylko charakter dokumentu prywatnego. W takim też charakterze oświadczenie to też zostało ocenione przez Sąd.

Mając powyższe na uwadze, należało przyjąć, iż żaden z przedstawionych przez powoda dokumentów nie pozwalał na zweryfikowanie kwoty przypadającej mu należności (prawidłowości jej oznaczenia w umowie sprzedaży wierzytelności); na ich podstawie nie można było ustalić w jaki sposób powód obliczył wysokość zadłużenia, ani też, w oparciu o jakie zasady określił wysokość przysługujących mu odsetek.

Wskazać w tym miejscu należy, że strona powodowa jest przedsiębiorcą korzystającym z profesjonalnej obsługi prawnej. Z tych względów powinna być świadoma zasad prowadzenia procesu cywilnego i występowania w nim w charakterze strony aktywnej. Przypomnieć jednak wypada, iż strona powodowa nie może się powoływać przed Sądem na dokumenty, nawet gdyby ich treść była znana pozwanej, jeżeli nie zostały przedstawione jako dowody w sprawie. Przedstawienie dowodów w rozumieniu art. 3 k.p.c. i art. 232 k.p.c. oznacza w wypadku dowodów z dokumentów po prostu ich złożenie do akt sprawy w załączeniu do pisma procesowego albo podczas rozprawy. Zatem strona powodowa zastępowana przez profesjonalnego pełnomocnika powinna wykazać się należytą aktywnością dowodową i w zakresie dokumentów przedłożyć je Sądowi wraz z pozwem. W przypadku zaś braku dokumentów uzasadniających roszczenie winna była jeszcze przed wszczęciem procesu zwrócić się do swojego kontrahenta z umowy cesji o przekazanie dokumentów niezbędnych do dochodzenia roszczenia. Zaniechanie strony powodowej w tym zakresie może tylko zadziałać na jej niekorzyść. Uznać zatem należało, iż strona powodowa w toku niniejszego postępowania wykazała się bierną postawą.

Mając więc na uwadze, że strona powodowa nie udowodniła istnienia oraz wysokości dochodzonej wierzytelności, należało powództwo oddalić.