Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II Ca 579/13

POSTANOWIENIE

Dnia 23 października 2013 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie następującym:

Przewodniczący Sędzia Sądu Okręgowego Ewa Bazelan (sprawozdawca)

Sędziowie: Sądu Okręgowego Anna Ścioch - Kozak

Sądu Rejonowego Anna W.- Ławnikowicz (delegowana)

Protokolant Sekretarz sądowy Emilia Trąbka

po rozpoznaniu w dniu 23 października 2013 roku w Lublinie

na rozprawie

sprawy z powództwa A. S.

przeciwko S. S., E. S., O. S., K. S.

o opróżnienie i wydanie lokalu mieszkalnego

na skutek apelacji pozwanego S. S. od wyroku Sądu Rejonowego w Lublinie z dnia 3 kwietnia 2013 roku, sygn. akt II C 407/12

postanawia:

I. odrzucić apelację;

II. zasądzić od pozwanego S. S. na rzecz powódki A. S. kwotę 60 zł (sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu za drugą instancję.

Sygn. akt II Ca 579/13

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 3 kwietnia 2013 roku w sprawie o sygn. II C 407/12 Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie: nakazał pozwanym S. S., E. S., O. S. i K. S. opróżnienie wraz z rzeczami prawa ich reprezentującymi i wydanie powódce A. S. lokalu mieszkalnego nr (...), położonego w L. przy ul. (...) (pkt I), stwierdził, że pozwanemu S. S. przysługuje uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego i nakazał wstrzymanie wobec S. S. wykonania opróżnienia lokalu do czasu złożenia przez G. L. oferty umowy najmu lokalu socjalnego (pkt II i III), stwierdził, że pozwanym E. S., O. S. i K. S. nie przysługuje uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego (pkt IV) i orzekł o kosztach procesu (pkt V).

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany S. S. (k. 97) zarzucając wyrokowi błąd w ustaleniach faktycznych polegający na nieuwzględnieniu, iż w lokalu zamieszkuje od siedmiu lat także S. A., jego 92-letnia teściowa, która jest obłożnie chora i niezdolna do samodzielnej egzystencji, czego Sąd nie uwzględnił w orzeczeniu. Precyzując apelację, pismem z dnia 13 maja 2013 roku (k. 114) pozwany S. S. wskazał, że zaskarża wyrok w części dotyczącej punktu IV. Wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez wskazanie, że S. A., E. S. i K. S. przysługuje uprawnienie do lokalu socjalnego i nakazanie wstrzymanie wobec nich opróżnienia i wydania lokalu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje

Apelacja pozwanego S. S., jako niedopuszczalna podlegała odrzuceniu w myśl art. 373 k.p.c. w zw. z art. 370 k.p.c.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że S. S. zaskarżył wyrok Sądu pierwszej instancji w punkcie IV., czyli w części, w jakiej Sąd Rejonowy stwierdził, że pozwanym E. S., O. S. i K. S. nie przysługuje prawo do otrzymania lokalu socjalnego. Samemu S. S. Sąd Rejonowy przyznał uprawnienie do lokalu socjalnego (pkt II.) i orzeczenie w tej części jest prawomocne. Tym samym S. S. zaskarżył rozstrzygnięcie, które w ogóle nie dotyczy jego osoby, a innych pozwanych, nie będąc jednocześnie ani pełnomocnikiem, ani przedstawicielem ustawowym pozostałych pozwanych, wobec czego nie ma on interesu prawnego w zaskarżeniu tego orzeczenia, które nie dotyka jego praw i obowiązków.

Zgodnie z ugruntowanym w orzecznictwie Sądu Najwyższego stanowiskiem, posiadanie interesu prawnego stanowi formalną przesłankę dopuszczalności wniesienia środka zaskarżenia. Uczestnik postępowania nie jest bowiem uprawniony do wniesienia środka odwoławczego wyłącznie na korzyść innego uczestnika postępowania (tak m.in. orzeczenia Sądu Najwyższego: z dnia 13 października 2006 roku, sygn. akt III CK 371/05, LEX nr 607264, z dnia 10 września 1997 roku, sygn. akt II CKN 345/97, LEX nr 50523, z dnia 1 kwietnia 2003 roku, sygn. akt II CKN 1413/00, LEX nr 78822, uchwała Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 1991 roku, sygn. akt III CZP 34/91, zam. OSNC 1991, z. 2, poz. 24).

Z tego względu apelacja S. S. co do punktu IV. wyroku podlegała odrzuceniu jako niedopuszczalna.

W pozostałym zakresie (co do braku orzeczenia o uprawnieniu S. A. do lokalu socjalnego) apelacja dotyczyła orzeczenia nieistniejącego, co także czyni ją niedopuszczalną. Należy wskazać, że środek odwoławczy przysługuje stronie wyłącznie od orzeczenia istniejącego ( sententia existens). Orzeczenie, które prawnie nie istnieje nie może podlegać zaskarżeniu. Nie wywołuje ono bowiem skutków prawnych i tym samym nie zachodzi potrzeba jego uchylenia ani zmiany.

W wyroku Sądu Rejonowego brak jest jakiegokolwiek rozstrzygnięcia dotyczącego S. A. - zarówno w odniesieniu do orzeczenia jej eksmisji, jak i ewentualnego uprawnienia do lokalu socjalnego. Nie istnieje zatem przedmiot zaskarżenia, zaś wniesienie środka odwoławczego przeciw orzeczeniu nieistniejącemu, podlega - jako niedopuszczalne - odrzuceniu.

Mając na względzie powyższe okoliczności, w oparciu o przepisy art. 373 k.p.c. w zw. z art. 370 k.p.c. apelację S. S., wniesioną przeciw orzeczeniu nieistniejącemu oraz w odniesieniu do rozstrzygnięć, które nie dotyczą skarżącego, należało odrzucić jako niedopuszczalną, co znalazło wyraz punkcie I. w sentencji postanowienia.

Z uwagi na odrzucenie apelacji Sąd Okręgowy na mocy art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. i zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 60 zł tytułem zwrotu kosztów procesu za drugą instancję – wynagrodzenie pełnomocnika zgodnie z § 13 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 10 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (pkt II.)

II Ca 579/13

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

UZASADNIENIE