Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 lipca 2016 r.

Sąd Rejonowy w Ostrowie Wielkopolskim II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący:Sędzia Sądu Rejonowego Beata Kośmieja

Protokolant:st. sekr. sąd. Katarzyna Kosmowska

przy udziale Prokuratora: -

po rozpoznaniu w dniu 18.05.2016 r., 15.06.2016 r. 11.07.2016 r.,

sprawy

J. Ż. - syna L. i D. z domu P., urodzonego (...) w m. Koło

oskarżonemu o to, że:

w dniu 19 lutego 2015r. w miejscowości (...), gm. R. woj. (...) groził spaleniem dobytku C. P. (1) przy czym groźba ta wzbudziła w zagrożonej uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona ;

- tj. o czyn z art. 190 § 1 kk

******************

I.  Na podstawie art. 66 § 1 i 2 kk i art. 67 § 1 kk postępowanie karne wobec oskarżonego J. Ż. o popełnienie czynu z art. 190 § 1 kk warunkowo umarza na okres próby 1 (jednego) roku od uprawomocnienia się wyroku;

II.  Na podstawie art. 67 § 3 kk orzeka od oskarżonego J. Ż. na rzecz pokrzywdzonej C. P. (1) nawiązkę w kwocie 100,00 zł (sto złotych 00 groszy);

III.  Na podstawie art. 627 kpk i art. 7 ustawy z dnia 23.06.73 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U Nr 49 z 83 r. z późn. zm.) zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w tym kwotę70,00 zł tytułem wydatków i kwotę 60,00 zł tytułem opłaty;

(-) SSR B. K.

II K 842/15

UZASADNIENIE

W dniu 19 lutego 2015 roku oskarżony J. Ż. na prośbę swojej znajomej N. T. udał się do miejscowości (...) w celu pomocy w odzyskaniu kluczy od jej samochodu marki H., które zostały zarekwirowane przez T. B. (1) znajomego C. P. (1), która był właścicielką ww posesji i która była w konflikcie z N. T. na tle sposobu korzystania z tej nieruchomości przez N. T. i z uwagi na to, że C. P. (1) uważała, że N. T. jest jej dłużniczką. C. P. (1) chciała zatrzymać samochód w zastaw w zamian za nieuregulowane należności.

Po wyjściu z auta oskarżony podszedł do samochodu C. P. (1) w którym siedziała ona na miejscu kierowcy, na miejscu pasażera – jej matka K. P. (1), a na tylnym siedzeniu T. B. (1) i zażądał od T. B. wydania kluczyków. T. B. odpowiedział, że kluczyki przekazał C. P. (1), która odmówiła ich wydania oskarżonemu. Oskarżony stwierdził, że jeżeli nie otrzyma kluczyków, to i tak odjedzie autem N. T. gdyż posiada zapasowe kluczyki, a ponadto zagroził wszystkim spaleniem z tym, że słowa te odnosiły się tylko do C. P. (1). Oskarżony był agresywny. Następnie oskarżony wsiadł do H. i odjechał. Po około jednej godzinie oskarżony wrócił, został wtedy wylegitymowany przez policję. Pokrzywdzona nabrała obawy, że groźba zostanie spełniona z uwagi na to, że oskarżony znał także miejsce zamieszkania pokrzywdzonej w K., gdyż kiedyś był tam razem z N. T.. Oskarżony nie był dotąd karany sądownie.

Powyższy stan faktyczny sprawy Sąd ustalił na podstawie zeznań świadków C. P. k. 5-7, 15-16, 23-24 i 79, K. P. k. 13-14 i 87, T. B. k. 11-12 i 80, notatki urzędowej k. 2-3, karty karnej k. 22,52.

Oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że nie groził pokrzywdzonej, a powodem wylegitymowania go przez funkcjonariuszy policji miał być fakt, że powiedział coś pod adresem C. P. (1). Oskarżony podał, że będąc przy samochodzie C. P. powiedział jedynie, że i tak odpali samochód N. T..

Sąd odmówił wiary wyjaśnieniom oskarżonego. Ze zgodnych i wzajemnie uzupełniających się zeznań świadków C. P., K. P., T. B. wynika, że padła z ust oskarżonego groźba spalenia. Wypowiedział on tę groźbę w liczbie mnogiej niemniej z zeznań świadków i okoliczności sprawy wynika, że dotyczyła ona jedynie C. P. (1), albowiem to ona była właścicielką posesji w G. i K.. Oskarżony wyraził się jasno i wyraźnie mówiąc „ spalę was” i w związku z tym to sformułowanie w zestawieniu ze słowami oskarżonego o „odpaleniu” samochodu nie mogło zostać przez świadków źle usłyszane bądź zrozumiane, zresztą oskarżony nie powoływał się na to, aby tak mogło być. Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego co do tego, że nie wie jaką policjant podął przyczynę wylegitymowania go. Okoliczność iż był legitymowany prowadzi do wniosku, ze C. P. (1) zgłosiła już w dniu 19.02.2015r. fakt skierowania wobec niej gróźb ze strony oskarżonego. Sąd uwzględnił zeznania pokrzywdzonej, iż obawiała się spełnienia groźby, albowiem oskarżony faktycznie znał miejsce zamieszkania pokrzywdzonej, w czasie zajścia był agresywny, występował po stronie N. T. z którą pokrzywdzona była w konflikcie. Wina oskarżonego nie budzi wątpliwości.

Sąd zważył co następuje:

Zgodnie z art. 66 § 1 i 2 kk Sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy nie karanego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie on przestrzegał porządku prawnego, a w szczególności nie popełni przestępstwa. W myśl art. 67 § 1 kk Sąd określił okres próby w najniższym ustawowym wymiarze.

Zdaniem Sądu okoliczności popełnienia przez oskarżonego przestępstwa nie budzą wątpliwości natomiast wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne. Oskarżony użył tylko jeden raz groźby, nie powtórzył jej kolejny raz, w czasie pobytu na posterunku policji przeprosił pokrzywdzoną C. P. (1), które to przeprosiny nie zostały jednak przyjęte przez pokrzywdzoną z uwagi na to, że oskarżony przeprosił nie za skierowanie w stosunku do niej gróźb tylko mówiąc, że przeprasza ją jeśli czuje się obrażona. Należy zauważyć, że od chwili zdarzenia minęło już prawie już półtora roku i w tym czasie miedzy oskarżonym, a pokrzywdzoną nie było żadnych zatargów. Zdarzenie miało charakter incydentalny i powstało na tle konfliktu, który istniał nie pomiędzy pokrzywdzoną, a oskarżonym lecz pomiędzy pokrzywdzoną, a N. T.. Na tle okoliczności przedmiotowej sprawy można powiedzieć, że stopień społecznej szkodliwości czynu nie jest znaczny tzn. jest „niewielki”, „mały”, „niski”. Nie można jednak powiedzieć, że stopień ten był „znikomy”.

Oskarżony nie był dotąd karany sądownie, pracuje. Zdaniem Sądu jego właściwości i warunki osobiste uzasadniają zatem przypuszczenie, że będzie on przestrzegał porządku prawnego.

Obligatoryjnie na podstawie art. 67 § 3 kk Sąd orzekł nawiązkę od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonej w symbolicznej kwocie 100 zł.

Z uwagi na to, że oskarżony posiada dochody Sąd na podstawie art. 627 kpk i art. 7 ustawy z dn. 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w tym kwotę 70 zł tytułem wydatków i kwotę 60 zł tytułem opłaty.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak na wstępie.

(-) SSR B. K.