Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 września 2016 r.

Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Legnicy

w składzie:

Przewodniczący: SSO Krzysztof Główczyński

Protokolant: star. sekr. sądowy Magdalena Teteruk

po rozpoznaniu w dniu 6 września 2016 r. w Legnicy

sprawy z wniosku S. J.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

o wysokość emerytury

na skutek odwołania S. J.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

z dnia 29 kwietnia 2016 r.

znak (...)

oddala odwołanie

SSO Krzysztof Główczyński

Sygn. akt V U 529/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 29 kwietnia 2016 r., znak: (...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L., powołując się na art. 114 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych odmówił wnioskodawcy S. J. prawa do przeliczenia podstawy wymiaru emerytury, gdyż nie przedłożył nowych dowodów, które mają wpływ na zmianę wysokości świadczenia.

Organ rentowy stwierdził, iż zaświadczenia Rp-7 z zarobkami za lata 1975 – 1991 znajduję się w aktach wnioskodawcy i były przedmiotem analizy przy realizacji poprzedniego wniosku z dnia 16 listopada 2015 r. zaś legitymacja uprawniająca do podjęcia zarobków nie stanowi dla tego organu środka dowodowego, o którym mowa w § 21 pkt 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył S. J..

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. wniósł o jego oddalenie. W odniesieniu do ustaleń zaskarżonej decyzji wskazał, iż w aktach wnioskodawcy znajdują się już zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 19 czerwca 2013 r., w którym wykazano zarobki za lata 1975 – 1979 (okres od 01.04.1975 r. do 31.12.1979 r.) oraz z dnia 16.01.2007 r., w którym wykazano zarobki za lata 1980 – 1991 (okres 01.01.1980 r. - 21.10.1991 r.) i zostały uwzględnione przy rozpatrywaniu poprzedniego wniosku, z dnia 16.11.2015 r. W obecnie przedłożonych zaświadczeniach z dnia 16 lutego 2016 r. wykazane kwoty wynagrodzeń dla poszczególnych lat są takie same jak wykazane w ww. dokumentach.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca S. J., ur. w dniu (...)., od dnia 01 czerwca 1991 r. jest uprawniony do emerytury górniczej, przyznanej decyzją z dnia 07 października 1991 r. Po przyznaniu emerytury kontynuował zatrudnienie do dnia 21 października 1991 r. Po przeliczeniu świadczenia decyzją z dnia 31 stycznia 2007 r., do ustalenia podstawy wymiaru przyjęto wynagrodzenie, które stanowiło podstawę wymiaru składek z 3 lat kalendarzowych, obejmujących okres od stycznia 1986 r. do grudnia 1998 r. oraz wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wynoszący 341,64 %, ograniczony do 250 %.

d o w ó d: w aktach emerytalnych: wniosek oświadczenie, k. 2,

świadectwo pracy, k. 19,

decyzje, k. 16 i 91.

W dniu 16 listopada 2016 r. wnioskodawca złożył wniosek o przeliczenie emerytury zgodnie z art. 110 a ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Do rozpatrzenia tego wniosku organ rentowy uwzględnił dołączone do akt emerytalnych dokumenty, zaś za okresy zatrudnienia, za które ubezpieczony nie udokumentował wynagrodzenia, tj., za okresy: od 01 marca 1952 r. do 24 września 1952 r., od 28 stycznia 1953 r. do 01 października 1953 r., od 16 listopada 1953 r. do 06 czerwca 1954 r., od 07 czerwca 1954 r. do 02 października 1955 r., od 27 kwietnia 1956 r. do 31 grudnia 1959 r. i od 01 stycznia 1969 r. do 31 marca 1975 r. uwzględnił zgodnie z art. 15 ust. 2a ustawy emerytalnej minimalne wynagrodzenia. Organ rentowy ustalił, że brak jest możliwości obliczenia wskaźnika wysokości z kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych z 20 lat kalendarzowych, z lat 1995 – 2014, poprzedzających bezpośrednio rok zgłoszenia wniosku o przeliczenie, ponieważ ubezpieczony we wskazanych latach nie pozostawał w zatrudnieniu. Wskaźnik ustalony z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, z uwzględnieniem wynagrodzenia uzyskanego w części po przyznaniu emerytury, tj. z lat 1960 – 1963 (4 lata), 1965 – 1968 (4 lata) i 1980 – 1991 (12 lat), wynosi 244,01 %. Uwzględniając powyższe, decyzją z dnia 02 grudnia 2015 r. ZUS odmówił przeliczenia emerytury na podstawie art. 110a ustawy emerytalnej, gdyż ustalony wskaźnik wysokości podstawy wymiaru nie jest wyższy od 250 %.

d o w ó d: w aktach emerytalnych: wiosek, k. 109 -110,

obliczenie wskaźnika, k. 111,

decyzja, k. 112.

Wnioskiem z dnia 14 kwietnia 2016 r. S. J. zwrócił się do organu rentowego o ponowne ustalenie wysokości emerytury w oparciu o art. 110a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Do wniosku dołączył na drukach ZUS Rp-7 zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu określające zarobki za lata kalendarzowe 1975 – 1991. W dniu 15 kwietnia 2016 r. przedłożył dodatkowo legitymację nr 19 uprawniającą do pobrania zarobków. Legitymacja ta zawiera wpisy w za lata 1971, 1973, 1974 i za pierwsze trzy miesiące 1975 r. Da każdego z tych lat wykazano:

⚫

w pierwszej rubryce kwoty dla:

- 1971 r., za I, III – VIII, X – XII kwoty miesięczne po 800 zł i za IX – 1.310 zł,

- 1973 r., za I – IX i XI – XII kwoty po 800 zł miesięcznie,

- 1974 r., za I – VIII kwoty po 900 zł miesięcznie,

- 1975 r., za II i III kwoty po 900 zł miesięcznie,

⚫

w drugiej rubryce kwoty dla:

- 1971 r., za miesiące II, IV – VI, IX – XII kolejno kwoty miesięczne: – 2.690 zł, 2.207 zł, 2.894 zł, 3.507 zł, 3.518 zł, 3.078 zł, 2.114 zł, 2.876 zł,

- 1973 r., za miesiące I – VII, IX – X i XII kolejno kwoty miesięczne: 2.719 zł, 2.001 r., 2.320 zł, 2.150 zł, 2.341 zł, 4.007 zł, 2.432 zł, 4.654 zł, 3.433 zł i 4.428 zł,

- 1974 r., za miesiące I, IV – XII kolejno kwoty miesięczne: 3.597 zł, 3.253 zł, 3.148 zł, 4.376 zł, 3.446 zł, 3.900 zł, 6.044 zł, 4.545 zł, 4.912 zł, 3.796 zł,

- 1975 r., za styczeń kwota 4.454 zł.

d o w ó d: w aktach emerytalnych: wniosek, k. 113 – 114,

zaświadczenia, k. 115 – 116,

legitymacja, k. 118.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 110a ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. jedn.: Dz.U. z 2015 r., poz. 748 z późn. zm.), wysokość emerytury oblicza się ponownie od podstawy wymiaru ustalonej w sposób określony w art. 15, z uwzględnieniem art. 110 ust. 3, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego przypadającą w całości lub w części po przyznaniu świadczenia, a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru przed zastosowaniem ograniczenia, o którym mowa w art. 15 ust. 5, jest wyższy niż 250 %. Ustalenie wysokości emerytury zgodnie z ust. 1 może nastąpić tylko raz (ust. 2).

Poza wszelkim sporem pozostaje fakt, że załączone do stanowiącego podstawę wydania zaskarżonej decyzji wniosku, zaświadczenia Rp–7 określają analogiczną wysokość wynagrodzeń, które ubezpieczony już udokumentował wcześniej przedłożonymi do akt w dniu 26 stycznia 2007 r. zaświadczeniem Rp–7 z dnia 16 stycznia 2007 r. i w dniu 25 czerwca 2013 r. zaświadczeniem Rp-7 z dnia 19 czerwca 2013 r. Zasadnie zatem organ rentowy stwierdził, iż dołączone do wniosku zaświadczenia RP-7 z zarobkami za lata 1975 – 1991 nie stanowią nowych dowodów.

W odniesieniu do argumentów uzasadnienia zaskarżonej decyzji należy wskazać, że wbrew jej treści przedłożona w sprawie legitymacja stanowi nowy dowód w sprawie. W świetle uzasadnienia zaskarżonej decyzji, w rozpoznanej sprawie zasadniczą kwestią sporną było zatem jedynie ustalenie, czy przedłożona legitymacja może stanowić podstawę ponownego obliczenia wysokości emerytury. Organ rentowy wskazał bowiem, że legitymacja nie stanowi środka dowodowego, o którym mowa w § 21 pkt 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r.

W przekonaniu Sądu legitymacja nr 19 ze względu na jej treść nie może stanowić podstawy ustalenia wysokości emerytury. Przede wszystkim należy mieć na względzie fakt, że zapisy legitymacji zawierają liczne luki. Nie jest możliwe ustalenie na jej podstawie kwot wynagrodzeń miesięcznych jakie wnioskodawcy przysługiwały. W szczególności nie jest możliwe ustalenie, czy wykazane kwoty wynagrodzeń zawierają kwoty zaliczek, czy też nie. Zapisy legitymacji nie pozwalają na ustalenie, czy ubezpieczonemu przysługiwały miesięczne kwoty wynagrodzeń wykazane tylko w prowadzonej dla każdego roku drugiej rubryce, czy też suma kwot miesięcznych, np. za styczeń 1973 r. tylko kwota 2.719 zł, czy też może taka kwota wraz z kwotą 800 zł, czyli 3.519 zł. Poza tym należy mieć na względzie także powszechnie znany fakt, że nie wszystkie składniki wynagrodzeń podlegają uwzględnieniu w podstawie wymiaru świadczeń emerytalno-rentowych. Zapisy legitymacji nie pozwalają na ustalenie poszczególnych składników wynagrodzeń miesięcznych. Wskazane wyżej braki formalne legitymacji nr 19 uniemożliwiają ustalenie rzeczywistych kwot, jakie wnioskodawca w latach 1971 i 1973 – 1975 otrzymał i jakie powinny być uwzględnione do obliczenia emerytury. Jakkolwiek zatem wnioskodawca przedłożył w sprawie nowy dowód, to ze wskazanych wyżej przyczyn legitymacja nr 19 nie pozwala na ponowne obliczenie emerytury. Nadal zatem wnioskodawca nie spełnia przesłanek określonych art. 110a ustawy emerytalnej.

Z powyższych względów, Sąd nie znajdując uzasadnionych podstaw do uwzględnienia odwołania na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., odwołanie oddalił.