Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 września 2016 r.

Sąd Rejonowy Szczecin - Centrum w Szczecinie Wydział XI Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Andrzej Muzyka

Protokolant: Wiktoria Skulska

po rozpoznaniu w dniu 28 września 2016 r. w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Państwowych spółki akcyjnej w W.

przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w S.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powoda (...) Państwowych spółki akcyjnej w W. na rzecz pozwanej (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S. kwotę 4817 zł (cztery tysiące osiemset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR A. M.

Sygn. akt XI GC 318/16, dnia 26 października 2016 r.

UZASADNIENIE

(sprawa rozpoznana w postępowaniu zwykłym)

W dniu 10 lutego 2016 r. (...) Państwowe spółka akcyjna w W. wniosła pozew przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w S. o zapłatę kwoty 13.444,74 zł wraz z odsetkami opisanymi w pozwie oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

Wskazała, że na dochodzoną kwotę składają się dwa czynsze z tytułu najmu nieruchomości za okres od 1 września 2015 r. do dnia 31 października 2015 r. Powódka wskazała, że oddała pozwanej w najem plac częściowo utwardzony kostką brukową (nr inwentarzowy (...)), tor boczny nr 6 o dł. 258 mb, teren pod torem o łącznej powierzchni 1161 m2 w G., usytuowanych na dz. 113/1, AM 1, obręb G..

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. Potwierdziła fakt zawarcia umowy o której mowa w pozwie. Wskazała, że od października 2010 r. umowa nie była wykonywana przez strony. Powódka nigdy nie poinformowała pozwanej o uruchomieniu toru i ponownej możliwości korzystania z niego. Pozwana wobec tych okoliczności wypowiedziała umowę. Pozwana powołała się na art. 26 ust. 1 pkt 2 ustawy o rachunkowości.

Powódka podtrzymała swoje stanowisko w piśmie z dnia 9 czerwca 2012 r.. Wskazała, że powód nie mógł korzystać z toru numer 6 jedynie do 21 grudnia 2011 r. Powołała się na treść notatki z dnia 30 czerwca 2015 r. Wskazała, że zmiany umowy wymagały formy pisemnej pod rygorem nieważności. Wskazała na naruszenie art. 246 kpc. Zakwestionowała, że pismo z dnia 27 grudnia 2010 r. została podpisane przez osobę uprawnioną.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 31 sierpnia 2008 r. została zawarta umowa najmu pomiędzy (...) Państwowymi spółką akcyjną w W. (wynajmującym) a (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w S. (najemcą). Umowa została zawarta na czas nieokreślony (§ 5).

Zgodnie z § 1 ust. 1 wynajmujący zobowiązał się oddać najemcy plac o łącznej powierzchni 540 m2 częściowo utwardzany kostką brukową (nr inwentarzowy (...)), tor boczny nr 6 o dł. 258 mb, teren pod torem o łącznej powierzchni 1161 m2 w G. usytuowanych na dz. 113/1, AM 1, obręb G.. W § 1 ust. 2 stwierdzono, że przedmiot najmu jest w posiadaniu najemcy.

W § 2 określono cel najmu. Wskazano, że przedmiot najmu będzie wykorzystywany na składowanie, załadunek i transport kruszywa.

W myśl § 3 począwszy od 2 grudnia 2009 r. najemca miał płacić czynsz miesięcznie z góry na podstawie otrzymanych faktur VAT w terminie 14 dni od daty jej wystawienia w wysokości:

- za plac utwardzany w kwocie 4148 zł (2000 m2 x 1,70zł/m2 + 22% VAT w kwocie 748 zł)

- za tor w kwocie 1312,55 zł (258 m2 x 4,17 zł/m2 + 22% VAT w kwocie 236,69 zł)

- za teren pod torem w kwocie 963,17 zł (1161 m2 x 0,68 zł/m2 + 22% VAT w kwocie 173,69 zł).

Stawki czynszu mogły być zmieniane stosownie do wysokości wzrostu średniorocznego wskaźnika cen towarów i usług konsumpcyjnych ogłaszanego przez GUS na dzień 1 stycznia – bez konieczności sporządzania aneksu do umowy (§ 3 ust. 7).

Opłatę za dojazd wynajmujący miał pobierać w kwocie 200 zł (§ 4 ust. 4 umowy).

W myśl § 5 ust. 2 umowy umowa mogła być rozwiązana z trzymiesięcznym okresem wypowiedzenia przez każdą ze stron.

Zgodnie z § 11 pkt 1 umowy zamiana umowy wymaga formy pisemnej pod rygorem nieważności.

Dowód:

- umowa z dnia 31 sierpnia 2009 r., k. 31-36.

Pismem z dnia 22 października 2010 r. (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w S. wskazała (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W., że nie zostały zrealizowane zamówienia wagonów w dniach 7 października 2010 r., 8 października 2010 r., 20 października 2010 r., 21 października 2010 r., 5 października 2010 r., 14 października 2010 r., 12 października 2010 r., 13 października 2010 r., 18 października 2010 r., 19 października 2010 r., 22 października 2010 r.

W odpowiedzi (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. poinformowała (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w S. że w związku z kapitalnym remontem toru nr 2 do stacji Ś. Ś. do stacji K. Główne w dniach od 25 października 2010 r. do dnia 13 grudnia 2010 r. całkowicie zostaje wrzymany ruch na tym terenie, wobec czego nie będzie możliwości obsługi punktu ładunkowego w G..

Dowód:

- pismo z dnia 22 października 2010 r., k. 57-58,

- pismo z dnia 26 października 2010 r., k. 59.

Pismem z dnia 24 listopada 2010 r. (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w S. wezwała (...) Państwowe spółkę akcyjną w W. do natychmiastowego usunięcia naruszeń ww. umowy polegających na niemożliwości korzystania przez najemcę z nieruchomości, tj. toru bocznego o dł. 258 mb położonej w G. usytuowanym na działce nr (...), obręb G.. W piśmie powołano się na określony w umowie jej cel, a mianowicie składowanie, załadunek i transport kruszywa na ww. działce i przy użyciu opisanego toru. Najemca wskazał, że również w tym celu ma zawartą umowę spedycji z (...) spółkę a ograniczoną odpowiedzialnością w W.. Wskazano, że cześć terenu objęta umową z dnia 31 sierpnia 2008 r. została zajęta przez firmę dokonującą remontu infrastruktury (rozstawiono, kontenery, sprzęt itp.)

Dowód

- pismo z dnia 24 listopada 2010 r.,

W odpowiedzi pismem z dnia 27 grudnia 2010 r. (...) Państwowe spółka akcyjna w W. poinformowała (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w S., że do czasu zakończenia modernizacji toru 2 na linii Ś. – K. Główne umowa z dnia 31 sierpnia 2009 r. zostaje zawieszona.

Dowód:

- pismo- zeznania świadka J. G., k. 102,

- zeznania świadka T. G., k. 102-104,

- przesłuchanie w charakterze pozwanej M. K., k. 104.

z dnia 27 grudnia 2010 r., k. 62.

W dniu 6 grudnia 2012 r. (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w S. wysłała do (...) Państwowych spółki akcyjnej w W. potwierdzenie salda, wskazujące, że łączne saldo operacji wynosi 0 zł.

Dowód:

- potwierdzenie salda z dowodem nadania, k. 63-74.

W dniu 11 marca 2013 r. sporządzono pismo wskazujące, że (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w S. korzystała z toru bocznego numer 6 w 2012 r. kilkanaście razy.

Dowód

- pismo z dnia 11 marca 2013 r., k. 83.

W dniu 9 kwietnia 2013 r. sporządzono pismo wskazujące, że odbiór robót modernizacyjnych toru 2 głównego zasadniczego na linii kolejowej nr 286 K. Główne – W. Główny szlak K. Główne – Ś. jest torem czynnym. Wskazano, że odbiór robót końcowych modernizacyjnych został dokonany w dniu 21 grudnia 2011 r.

Dowód:

- pismo z dnia 9 kwietnia 2013 r., k. 82.

W dniu 10 kwietnia 2013 r. odbyło się spotkanie (...) Państwowych spółki akcyjnej w W. oraz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S. na którym ustalono, że (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w S. wystąpi z pismem dotyczącym wysokości odszkodowania za użytkowanie nieruchomości w okresie zawieszenia. Wskazano, że od dnia 1 maja 2013 r. umowa z dnia 31 sierpnia 2009r . zostanie odwieszona. Osoby działające w imieniu (...) Państwowych spółki akcyjnej w W. nie miały umocowania do podejmowania wiążących decyzji.

Dowód:

- notatka urzędowa, k. 94,

- zeznania świadka T. G., k. 102-104,

W dniu 30 czerwca 2015 r. odbyło się spotkanie reprezentantów (...) Państwowych spółki akcyjnej w W. oraz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S.. Ustalono, że umowa z 2009 r. zostanie rozwiązana za porozumieniem stron. Za okres od stycznia 2012 r. do 30 czerwca 2015 r. (...) Państwowe spółka akcyjna w W. miała przedstawić propozycję kwoty odszkodowania.

Dowód:

- pismo z dnia 30 czerwca 2015 r., k. 84.

W dniu 4 września 2015 r. (...) Państwowe spółka akcyjna w W. wystawiła fakturę VAT na kwotę 6722,37 zł, która obejmowała okres od 1 września 2015 r. do 30 września 2015 r.

Należność obliczono zgodnie z § 3 i § 4 umowy z dnia 31 sierpnia 2008 r., przyjmując stawkę podatku VAT w kwocie 23 %.

W dniu 2 października 2015 r. (...) Państwowe spółka akcyjna w W. wystawiła fakturę VAT na kwotę 6722,37 zł, która obejmowała okres od 1 października 2015 r. do 30 października 2015 r.

Należność obliczono zgodnie z § 3 i § 4 umowy z dnia 31 sierpnia 2008 r., przyjmując stawkę podatku VAT w kwocie 23 %.

Dowód:

- faktura VAT z dnia 4 września 2015 r., k. 37.

- faktura VAT z dnia 2 października 2015 r., k. 38.

Z dniem 30 lipca 2015 r. (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w S. wypowiedziała umowę z dnia 31 sierpnia 2009 r. na podstawie § 5 pkt 2 umowy, z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia.

Dowód:

- wypowiedzenie, k. 75.

We wrześniu 2015 r. i październiku 2015 r. (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w S. nie korzystała z toru bocznego nr 6 o dł. 258 mb, terenu pod torem o łącznej powierzchni 1161 m2 w G. oraz częściowo korzystała z placu o łącznej powierzchni 540 m2 (nr inwentarzowy (...)), usytuowanych na dz. 113/1, AM 1, obręb G.. Na placu było złożone kruszywo (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w S.. Z powierzchni placu korzystały również brygady remontowe. Na placu składowano tłucznie, nienależące do (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w S..

Do końca października 2015 r. (...) Państwowe spółka akcyjna w W. nie poinformowała (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S. o możliwości korzystania z przedmiotu najmu opisanego w § 3 umowy z dnia 31 sierpnia 2009 r.

Dowód:

- zeznania świadka J. G., k. 102,

- zeznania świadka T. G., k. 102-104,

- przesłuchanie w charakterze pozwanej M. K., k. 104.

W dniu 6 listopada 2015 r. przedmiot umowy z dnia 31 sierpnia 2009 r. został wydany (...) Państwowym spółce akcyjnej w W. przez (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w S..

Dowód:

- protokół, z dnia 6 listopada 2015 r., k. 76

Pismem z dnia 18 stycznia 2016 r. (...) Państwowe spółka akcyjna w W. wezwała (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w S. do zapłaty kwoty 13444,74 zł.

Dowód:

- pismo z dnia 18 stycznia 2016 r. z dowodem nadania, k. 39-41.

Sąd zważył następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Stan faktyczny w przedmiotowej sprawie częściowo był bezsporny. Bezsporny był fakt zawarcia umowy. Spór dotyczył tego czy umowa była wykonywana, czy powstał po stronie pozwanego obowiązek świadczenia czynszu na podstawie zawartej umowy. Stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów, które nie były kwestionowane. Strony wyprowadzały jedynie z nich odrębne skutki prawne. Zeznania świadków oraz dowód z przesłuchania reprezentanta pozwanej Sąd uznał za wiarygodne. Zeznania są spójne i logiczne. Strona powodowa nie naprowadziła dowodów przeciwnych, w szczególności z zeznań osób podpisujących dokumenty po stronie powodowej.

W przedmiotowej sprawie strony zawarły umowę najmu. Zgodnie z art. 659 § 1 kc przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Zwrócić należy uwagę na zapis art. 662 § 1 kc, zgodnie z którym wynajmujący powinien wydać najemcy rzecz w stanie przydatnym do umówionego użytku i utrzymywać ją w takim stanie przez czas trwania najmu.

Umowa najmu jest umową wzajemną, albowiem obie strony zobowiązują się w taki sposób, że świadczenie jednej z nich ma być odpowiednikiem świadczenia drugiej (art. 487 § 2 kc).

Taka kwalifikacja umowy najmu rodzi konsekwencji w zakresie wymagalności świadczeń wzajemnych.

Zgodnie bowiem z art. 488 § 1 kc świadczenia będące przedmiotem zobowiązań z umów wzajemnych (świadczenia wzajemne) powinny być spełnione jednocześnie, chyba że z umowy, z ustawy albo z orzeczenia sądu lub decyzji innego właściwego organu wynika, iż jedna ze stron obowiązana jest do wcześniejszego świadczenia.

W ocenie Sądu obowiązek wcześniejszego świadczenia jest wpisany również w treść umowę najmu i wynika po stronie wynajmującego z art. 662 § 1 kc. Przez cały okres najmu, czyli już od momentu gdy umowa zaczyna obowiązywać wydaną rzecz wynajmujący powinien utrzymywać w stanie przydatnym do umówionego użytku.

Przepis art. 669 § 1 i 2 kc uszczegółowia termin wymagalności świadczenia wzajemnego i jest przepisem szczególnym w stosunku do art. 488 § 1 kc, ale jedynie jeżeli chodzi o świadczenie najemcy. Stanowi on, że najemca obowiązany jest uiszczać czynsz w terminie umówionym (§ 1). Jeżeli termin płatności czynszu nie jest w umowie określony, czynsz powinien być płacony z góry, a mianowicie: gdy najem ma trwać nie dłużej niż miesiąc - za cały czas najmu, a gdy najem ma trwać dłużej niż miesiąc albo gdy umowa była zawarta na czas nieoznaczony - miesięcznie, do dziesiątego dnia miesiąca (§ 2 kc). Strony mogą się więc umówić, że czynsz będzie płatny już od dnia wydania, a może być również płatny później (jak to miało miejsce w niniejszej sprawie).

Z przepisu art. 488 § 1 kc w zw. z art. 662 § 1 kc wynika natomiast, że dopóki wynajmujący nie wyda najemcy rzeczy w stanie przydatnym do umówionego użytku roszczenie o czynsz (świadczenie wzajemne) nie staje się wymagalne.

Przepis art. 488 § 2 kc stanowi natomiast, że jeżeli świadczenia wzajemne powinny być spełnione jednocześnie, każda ze stron może powstrzymać się ze spełnieniem świadczenia, dopóki druga strona nie zaofiaruje świadczenia wzajemnego.

Przepis ten konstruuje zarzut odraczający, iż skoro jedna ze stron umowy nie otrzymała należnego świadczenia wzajemnego to nie ma obowiązku spełnienie swojego świadczenia. Zarzut ten oznacza, że jeżeli z powództwem o świadczenie wzajemne wystąpiła strona, która sama powinna świadczyć wcześniej to powództwo powinno zostać oddalone jako przedwczesne.

W przypadku umów o charakterze ciągłym, do których należy umowa najmu ocenę czy wynajmujący wydał najemcy przedmiot najmu należy podejmować dla każdego okresu rozliczeniowego, z który najemca ma płacić umówiony czynsz. Przepis art. 664 § 1 kc stanowi, że jeżeli rzecz najęta ma wady, które ograniczają jej przydatność do umówionego użytku, najemca może żądać odpowiedniego obniżenia czynszu za czas trwania wad. Powyższe potwierdza tezę, że jeżeli rzecz najęta ma wady, które uniemożliwiają przewidziane w umowie używanie rzeczy to wówczas z uwagi na brak świadczenia wzajemnego wynajmującego najemca nie jest w ogóle zobowiązany do zapłaty czynszu.

Na gruncie przedmiotowej sprawy w ocenie Sądu pozwana w istocie podniosła zarzut odraczający. Strona powodowa natomiast nie wykazała, że spełniła świadczenie wzajemne w postaci udostepnienie przedmiotu najmu opisanego w § 3 umowy z dnia 31 sierpnia 2009 r. we wrześniu 2015 r. i październiku 2015 r. To w ocenie Sądu powódkę obciążał ciężar wykazania tej okoliczności (art. 6 kc).

Wskazać w tym miejscu należy, że strona pozwana powołała się na treść pisma z dnia 27 grudnia 2010 r. W piśmie wskazano, że umowa z dnia 31 sierpnia 2009r . zostaje „zawieszona” do czasu modernizacji toru nr 2 na linii Ś. – K. G..

Przesłuchani w sprawie świadkowie i członek zarządu pozwanej zgodnie zeznali, ze zrozumieli wskazane pismo zrozumieli jako czasowe zawieszenie wykonywania obowiązków z umowy z dnia 31 sierpnia 2009 r. W ocenie Sądu biorąc pod uwagę treść art. 448 § 2 kc oraz pisma z dnia 27 grudnia 2010 r., na mocy tego pisma strony zawarły porozumienie na mocy którego umowa z dnia 31 sierpnia 2009 r. choć formalnie będzie obowiązywać, to zarazem nie powstaje przez okres zawieszenia wzajemna wymagalność świadczeń wynikających z umowy z dnia 31 sierpnia 2009 r. Stan na mocy tego porozumienia był w istocie podobny do podniesienia zarzutu odraczającego z art. 448 § 2 kc. Przy czym strony wzajemnie taki stan akceptowały. Takie porozumienie w ocenie Sądu jest dopuszczalne w świetle art. 353 (1) kc. W ocenie Sądu porozumienie to nie stanowi zmiany umowy i § 11 umowy z dnia 31 sierpnia 2009 r. nie ma do niego zastosowania. Brak jest w aktach sprawy dowodu, że takie porozumienie zostało zmienione. Co prawda w notatce z dnia 10 kwietnia 2013 r. wskazano, ze umowa zostanie odwieszona od dnia 1 maja 2013 r. Świadek T. G. wskazał, jednak, że odwieszenie umowy było połączone z ustaleniem roszczeń odszkodowawczych. Podniósł, że osoby obecne w dniu 10 kwietnia 2013 r. nie były uprawnione do podejmowania decyzji w imieniu powoda. Zwracał się on w imieniu spółki do powoda już po spotkaniu, ale okazało się, że osoby obecne na spotkaniu już nie są pracownikami powoda. Z zeznaniami tego świadka koresponduje treść notatki z dnia 30 czerwca 2015 r. (k. 84) w której również wskazano, że strony kontaktować się będą w spawie odszkodowania. Mowa jest o tym, ze umowa z 2009 r. zostanie rozwiązana za porozumieniem stron. Z treści tej notatki, w ocenie Sądu wynika, że w dniu 10 kwietnia 2013 r. nie dokonano ostatecznych ustaleń w przedmiocie „odwieszenia umowy”. Powyższe potwierdza świadek T. G.. Strona powodowa nie naprowadziła dowodu przeciwnego. W szczególności nie zawnioskowała o dowód z zeznań świadków – osób podpisujących notatki w imieniu powoda, co mogłoby prowadzić do ustalenia woli obu stronę podpisujących wskazane dokumenty. Brak dowodu w tym zakresie obciąża stronę powodową.

W ocenie Sądu pismo z dnia 11 marca 2013 r., poza dowodem na okoliczność iż zostało sporządzone, nie może prowadzić do dalej idących ustaleń faktycznych. Przez przyjęcie, że treść tego pisma jest prawdziwa, Sąd omijałby dowód z przesłuchania świadków. Dokument ten dotyczy roku 2012 r. Tymczasem o tym, że umowa jest zawieszona mowa jest jeszcze w notatce z dnia 10 kwietnia 2013 r. Przy czym chodzi tu o wydanie umożliwiające realizację celu umowy (§ 2 umowy) a więc również transport kruszywa.

W ocenie Sądu uzgodniona przez stronu instytucja „zawieszenia umowy”, choć potwierdza twierdzenia strony pozwanej to nie wpływa na tyle na rozstrzygnięcie w sprawie , że ewentualne ocena, iż strony uzgodniły „odwieszenie umowy” prowadzi do uwzględnienia powództwa.

Strona pozwana twierdziła bowiem, że umowa nie była wykonywana od października 2010 r. przez powoda, również we wrześniu i październiku 2015 r.

Powyższe potwierdzają zeznania świadków i pozwanej. W tym miejscu zapis § 1 pkt 2 umowy również nie jest rozstrzygający, albowiem został on wpisany do umowy w dniu 31 sierpnia 2009 r. a wykazane zostało, że co najmniej w dniu 27 grudnia 2010 r. (k. 62) powódka nie wykonała swojego świadczenia.

Strona powodowa powinna więc wykazać we wrześniu 2015 r. i październiku 2015 r. wydała pozwanej plac o łącznej powierzchni 540 m2 częściowo utwardzany kostką brukową (nr inwentarzowy (...)), tor boczny nr 6 o dł. 258 mb, teren pod torem o łącznej powierzchni 1161 m2 w G. usytuowanych na dz. 113/1, AM 1, obręb G., ewentualnie że wydanie nastąpiło wcześniej i taki stan we wrześniu 2015 r. i październiku 2015 r. się utrzymywał.

Takiego dowodu w aktach nie ma, co czyni zarzut z art. 488 § 2 kc zasadnym.

W ocenie Sądu przekonywujące są zeznania T. G., że skoro pozwana nie została formalnie zawiadomiona przez powódkę o możliwości korzystania z torów zgodnie z umową, nie można mówić o wydaniu. Świadek logicznie zeznał, że nie jest specjalistą i nie każde tory które są połączone nadają się do ruchu. Powyższe jest zgodne z zasadami doświadczenia życiowego.

Pozwana nie ustosunkowała się do zarzutu braku uzgodnienia sald, który to zarzut oparty był na treści art. 26 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości. Brak argumentacji w tym zakresie przemawia za tym, że twierdzenia pozwanego o braku obowiązku zapłaty za ten okres były uzasadnione. Powyższe potwierdza również, że przez długi czas powódka akceptowała „zawieszenie wykonania umowy”, a podjęcie przez nią działań zmierzających do egzekwowania kwot wynikających z umowy najmu wynikło z wypowiedzenia umowy przez pozwaną, która nie chciała dłużej akceptować istnienia i związania formalnie umową, która nie była realizowana.

W ocenie Sądu to powódkę obciążał ciężar wykazania, że pismo z dnia 27 grudnia 2010 r. podpisała osoba nieuprawniona. Powódka przeczy tej okoliczności, tymczasem pismo zostało wystawione w odpowiedzi na wezwanie pozwanej adresowane na adres oddziału pozwanej. Same zaprzeczenie tej okoliczności w tym zakresie nie jest wystarczające, gdyż dokument pochodził od strony powodowej, i stanowi odpowiedź na pismo pozwanej. Powyższe wprowadza domniemanie, ze podpisała je jednak osoba uprawniona. Powódka poza zaprzeczeniem dalej idących twierdzeń i dowodów w tym zakresie nie naprowadziła.

Z zeznań świadków wynika, że w części pozwana korzystała z placu, który był jednym z elementów przedmiotu umowy. W ocenie Sądu powódka mogłaby się domagać czynszu z § 3 najmu tylko wówczas gdyby był zrealizowany cel umowy z § 2 umowy najmu. Rzeczy musi być bowiem przydatna do umówionego użytku (art. 662 § 1 kc). Cel umowy wiązał ze sobą składowanie, załadunek i transport kruszywa. Możliwość składowania kruszywa na placu, z którego nie mogło być transportowane nie realizuje celu umowy z § 2. Powyższe potwierdzają zeznania świadka T. G., który wskazał, że wobec nierealizowania umowy przez powódkę, działalność pozwanej został znacznie ograniczona. Pozwana zatrudniała na początku 57 osób, a na dzień rozprawy 7. Co się za tym wiąże roszczenie powódki nie jest zasadne choćby w części. Przyjęcie innego stanowiska nie zmienia rozstrzygnięcia w sprawie. Powódka nie wykazała bowiem ani w jakiej części plac był wykorzystywany przez pozwaną, ani w jaki sposób obliczyć czynsz za wykorzystywanie jedynie części placu. Sporadyczne transporty o których zeznał T. G., w ocenie Sądu nie odbywały się na podstawie umowy z dnia 31 sierpnia 2009 r. albowiem świadek wskazał, że wymagały każdorazowo zgody powoda i były z nim uzgadniane.

Podsumowując powódka ani nie doręczyła pozwanej informacji o możliwości korzystania z przedmiotu najmu w pełnym zakresie zgodnie z § 3 i 2 umowy, ani też nie wykazała w toku sprawy, że wykonała swoje świadczenia jako wynajmujący. Nie ma żadnego dowodu, że pozwany mógł swobodnie korzystać z toru nr 6, o którym mowa w § 1 umowy we wrześniu i październiku 2015 r.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w pkt I wyroku.

W pkt II orzeczono o kosztach procesu na podstawie art. 98 § 1 kpc. Powódka przegrała proces w całości. Na koszty procesu poniesione przez pozwaną składało się wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w stawce minimalnej w kwocie 4800 zł powiększone o opłatę skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

SSR A. M.

Sygn. akt XI GC 318/16, dnia 26 października 2016 r.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

SSR A. M.