Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 listopada 2015 roku.

Sąd Rejonowy w Golubiu-Dobrzyniu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Izabela Bejger

Protokolant: st. sekr. sądowy Barbara Dera

w obecności oskarżyciela Prok. Rej. -

po rozpoznaniu w dniu 8 kwietnia 2015 roku, 14 września 2015 roku, 2 listopada 2015 roku

sprawy A. S.

s. T. i B. z domu N.

ur. (...) w Ś.

oskarżonego o to, że:

I.  w dniu 27 października 2014 roku w miejscowości F., gm. K., pow. (...) (...), woj. (...)- (...), działając wbrew przepisom ustawy, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, uczestniczył w obrocie znaczną ilość środka odurzającego w postaci ziela konopi innych niż włókniste o wadze netto 490,89 grama oraz znaczną ilością substancji psychotropowej w postaci amfetaminy o wadze netto 487,05 grama, w ten sposób, że odpłatnie przyjął wskazany środek odurzający oraz substancję psychotropową, celem dostarczenia i przekazania ich innej osobie

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii

II.  w dniu 27 października 2014 roku w miejscowości F., gm. gm. K., pow. (...) (...), woj. (...)- (...), działając wbrew przepisom ustawy, posiadał środek odurzający w postaci ziela konopi innych niż włókniste o wadze netto 3,34 grama oraz substancję psychotropową w postaci amfetaminy o wadze netto 1,46 grama

tj. o przestępstwo z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii

ORZEKA:

I.  uznaje oskarżonego A. S. za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie I aktu oskarżenia tj. przestępstwa z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na mocy art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii wymierza mu karę 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na mocy art. 70 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych w postaci:

- substancji proszkowej koloru białego o wadze netto 487,05 grama (po badaniach o wadze netto 434,2 grama);

- suszu roślinnego koloru zielonego o wadze netto 490,89 grama (po badaniach o wadze netto 475,40 grama);

- reklamówki oraz worka foliowego, w których znajdowała się substancja proszkowa koloru białego o wadze netto 487,05 grama;

- reklamówki, w której znajdował się susz roślinny koloru zielonego o wadze netto 490,89 grama; przechowywanych w Składnicy Dowodów Rzeczowych tut. sądu pod pozycją 7/15;

III. uznaje oskarżonego A. S. za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie II aktu oskarżenia, tj. przestępstwa z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na mocy art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii wymierza mu karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;

IV. na mocy art. 70 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych w postaci:

- substancji proszkowej koloru białego o wadze netto 1,46 grama (po badaniach o wadze netto 1,22 grama)

- suszu roślinnego koloru zielonego o wadze netto 3,43 grama (po badaniach o wadze netto 3,13 grama), przechowywanych w Magazynie (...) w B., zarządzając ich zniszczenie;

V. na mocy art. 44 § 2 kk orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodu rzeczowego w postaci folii aluminiowej, w której znajdowała się substancja proszkowa koloru białego o wadze netto 1,46 grama i folii aluminiowej, w której znajdował się susz roślinny koloru zielonego o wadze netto 3,43 grama, przechowywanych w Składnicy Dowodów Rzeczowych tut. sądu pod pozycją 7/15;

VI. na mocy 85 kk i art. 86 § 1 kk w miejsce jednostkowych kar pozbawienia wolności orzeczonych wobec oskarżonego wymierza mu karę łączną w wysokości 2 (dwóch) lat i 7 (siedmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

VII. na mocy art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu okres zatrzymania od dnia 27 października 2014 roku, godz. 12.35 do dnia 28 października 2014 roku, godz. 15:30, przyjmując, iż stanowi to dwa dni rzeczywistego pozbawienia wolności;

VIII. zwalnia oskarżonego od obowiązku uiszczenia opłaty sądowej, zaś wydatkami poniesionymi w sprawie obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt II. K. 21/15

UZASADNIENIE

W dniu 27 października 2014 roku funkcjonariusze policji P. L. i S. D. w miejscowości K. zatrzymali do kontroli drogowej pojazd marki O. (...) nr rej. (...). Kierującym pojazdem był A. S.. Funkcjonariusze dokonali jego przeszukania, w wyniku którego w kieszeni jego spodni znaleźli dwa zawiniątka z folii aluminiowej- jedno z zawartością białego proszku o wadze 1,46 grama, drugie z zawartością zielonego suszu o wadze 3,43 grama. Ponadto w pojeździe pod siedzeniem kierowcy ujawniono reklamówkę z proszkiem koloru białego o wadze netto 483,05 grama, a pod siedzeniem pasażera reklamówkę z suszem koloru zielonego o wadze netto 490,89 grama. Przedmiotowe substancje były przedmiotem badania biegłego i okazało się, że kwalifikują się jako środki, o których mowa w ustawie o przeciwdziałaniu narkomanii tj jako amfetamina i marihuana.

A. S. był w przyszłości karany sądownie, w tym za przestępstwa z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

Dowód:

- protokół przeszukania – karta 4;

- protokoły użycia testera narkotycznego- karta 5-6, 7 akt;

- protokoły przeważenia- karta 13, 14, 15, 16 akt;

- dane o karalności – karta 28, 70 akt;

- dowody rzeczowe – karta 30 akt.

Oskarżony w toku postępowania przygotowawczego był kilkukrotnie przesłuchiwany i za każdym razem przyznawał się do zarzucanych mu przestępstw w całości. W postępowaniu przygotowawczym wyjaśnił, że dwa miesiące przed datą zarzucanych mu przestępstw kupił od dwóch nieznanych mu mężczyzn tabakę. Po pewnym czasie jeden z tych mężczyzn skontaktował się z nim telefonicznie i zlecił mu przewiezienie czegoś, za co oskarżony miał otrzymać kwotę 1.000 złotych. Oskarżony oświadczył, że zgodził się na to, bowiem brakowało mu pieniędzy. Jednocześnie z jego wyjaśnień wynikało, że wiedział, że ma przewieźć narkotyki z W. do Stacji (...) w K.. Podał, że mężczyźni ci mieli je odebrać w K., ale w ich miejsce przyjechała policja. W toku postępowania przygotowawczego, oskarżony wyrażał nawet wolę dobrowolnego poddania się karze, o ile jak stwierdzał będzie ona dla niego korzystna. Przed sądem oskarżony również werbalnie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu przestępstw, jednak co do pierwszego zarzutu stwierdził, że został „wrobiony” przez mężczyznę o pseudonimie (...), który jego zdaniem współpracował z policją. Twierdził, że policjanci wiedzieli kto to jest, co to jest za mężczyzna, nawet pokazali mu jego wizerunek w laptopie. Nadto sugerował, że nie wiedział co przewozi, a chodziło mu tylko o zarobienie pieniędzy. Wyjaśnienia oskarżonego sąd uznał za niewiarygodne i sprzeczne z zasadami logicznego rozumowania. Oskarżony sam był w nich niekonsekwentny. Raz twierdził, że nie wiedział, co przewoził, innym razem z treści jego wyjaśnień wynikało, że miał świadomość, że są to narkotyki , bo nawet wziął sobie trochę na spróbowanie. Ponadto dopiero w toku postępowania sądowego wskazywał na mężczyznę o pseudonimie (...) o którym wcześniej będąc trzykrotnie przesłuchiwanym w postępowaniu przygotowawczym nie wspomniał ani słowem. Nadmienić przy tym należy, iż niewiarygodne jest jego twierdzenie, jakoby funkcjonariusze policji okazywali mu mężczyznę o takim pseudonimie, bowiem pozostaje to w sprzeczności z uznanymi na wiarygodne z zeznaniami świadków funkcjonariuszy policji P. L. i S. D.. Świadkowie Ci nie mieli żadnych podstaw, aby obciążać oskarżonego bezzasadnie, narażając się na ewentualną odpowiedzialność karną. Nadto stwierdzić należy, że gdyby takie okazanie zostało przeprowadzone, to taka czynność musiałaby zostać odpowiednio udokumentowana w aktach sprawy, a nie została, więc należy domniemywać, że nie była przeprowadzona i jest jedynie wymysłem oskarżonego. Należy zauważyć, że oskarżony przed sądem twierdził, że nie wiedział, że przewoził narkotyki, podczas gdy w śledztwie wskazywał, że miał taką świadomość. Był on więc niekonsekwentny i zmienny w swoich własnych twierdzeniach. W ocenie Sądu również wskazywanie dopiero w wyjaśnieniach składanych przed sądem na mężczyznę o pseudonimie (...) miało na celu jedynie kształtowanie linii obrony przez oskarżonego i zdaniem oskarżonego miało go uwolnić od odpowiedzialności karnej za zarzucane mu czyny. Jednak jeszcze raz należy podkreślić, że w ocenie sądu oskarżony wymyślił o sobie mając na celu obronę swojej własnej osoby przed odpowiedzialnością karną, bowiem będąc przesłuchiwanym przez policją, a także przez prokuratora w postępowaniu przygotowawczym nic o takiej osobie nie mówił. Ponadto wskazać należy, że tak naprawdę nie ma to większego znaczenia dla jego odpowiedzialności bowiem gdyby nawet założyć, że taka osoba brała udział w przedmiotowym zdarzeniu to i tak nie zwalniałoby to z odpowiedzialności samego oskarżonego i dla kwestii jego odpowiedzialności za zarzucane mu czyny nie ma to żadnego znaczenia. Oskarżony patrząc na poprzednie skazania a w szczególności wyrok za czyn z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii ma interes w tym by konstruować z jego punktu widzenia korzystna dla siebie linię obrony i aby próbować przerzucać odpowiedzialność na inne osoby. W zakresie zaś zawiniątek sam przecież wyjaśniał, że były one przeznaczone na jego potrzeby.

Sąd dał wiarę opiniom sporządzonej do sprawy w zakresie charakteru zabezpieczonych u oskarżonego substancji karta 112-119 akt, albowiem były one jasne, pełne i nie budziły żadnych wątpliwości. Nie były kwestionowane przez żadną ze stron postępowania.

Sąd uznał za zgodne z prawda zeznania przesłuchanych w sprawie świadków funkcjonariuszy policji P. L. i S. D.. Zeznania tych świadków podważały wiarygodność wyjaśnień oskarżonego. Sąd uznał je za wiarygodne ponieważ w przeciwieństwie do oskarżonego mieliby oni dużo więcej do stracenia zeznając nieprawdę. Brak jest jakichkolwiek podstaw do kwestionowania tych zeznań. Były one spójne i logiczne. To oskarżony potwierdził własnoręcznym podpisem protokół przesłuchania swojej osoby jako zgodny z rzeczywistym stanem rzeczy, a dopiero przed sądem zmienił treść swoich wyjaśnień. Ponadto jak zeznał świadek L. odnosząc się do treści wyjaśnień oskarżonego w zakresie ewentualnego udziału osoby o pseudonimie (...), to ta osoba znana jest miejscowej policji, ale jak podkreślił nie miała żadnego związku z tą sprawą. Zaś świadek D. również zeznał, iż oskarżony nie zeznawał, że został przez kogoś wrobiony, a taką wersję przedstawił dopiero przed sądem. Niczego nie kwestionował będąc słuchanym przez policjantów, do których pracy i wykonywania obowiązków służbowych nie zgłaszał żadnych zastrzeżeń będąc później przesłuchiwanym przez prokuratora.

Oskarżony w ocenie sądu swoim zachowaniem wyczerpał znamiona czynu z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii. Zgodnie z tym przepisem kto, wbrew przepisom art. 33–35 i 37, wprowadza do obrotu środki odurzające, substancje psychotropowe lub słomę makową albo uczestniczy w takim obrocie, podlega grzywnie i karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8. Jeżeli przedmiotem czynu, o którym mowa w ust. 1, jest znaczna ilość środków odurzających, substancji psychotropowych lub słomy makowej, sprawca podlega grzywnie i karze pozbawienia wolności od lat 2 do 12 - ust. 3. Zastrzeżeń nie budziła kwalifikacja prawna czynu zarzuconego oskarżonemu, gdyż żadna ze stron jej nie kwestionowała, dlatego też nie wymaga ona szczegółowego uzasadnienia. Oskarżony uczestniczył w obrocie środkami odurzającymi w postaci ziela konopi innych niż włókniste oraz substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w ten sposób, że przyjął odpłatnie te substancje w celu dostarczenia i przekazania ich innej osobie i przewoził je swoim autem. Środki, które przyjął, o wadze netto 490,89 grama oraz 487,05 grama, bez wątpienia były znacznej ilości.

Uznając oskarżonego za winnego, sąd wymierzył mu karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Okolicznością obciążającą dla oskarżonego przede wszystkim była jego dotychczasowa karalność (karta karna – k. 70), w tym za przestępstwo z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii związane z posiadaniem dużej ilości środka odurzającego (odpis wyroku w sprawie II K 667/11). Oskarżony już raz skorzystał z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary. Jak pokazują jednak realia niniejszej sprawy, wymierzona kara nie przyniosła zamierzonych celów. Za orzeczeniem kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia przemawiał również wysoki stopień społecznej szkodliwości przestępstwa, którego dopuścił się oskarżony. W ocenie sądu przebywanie oskarżonego na wolności będzie stanowić dla niego asumpt do dalszej bezkarności i nie powstrzyma przed popełnieniem kolejnych przestępstw narkotykowych. Zdaniem sądu jedynie kara izolacyjna w wymiarze 2 lat i 6 miesięcy postawi dostateczną tamę dla dotychczasowej bezkarności oskarżonego. W przekonaniu sądu orzeczona kara pozbawienia wolności – tak co do rodzaju, jak i wysokości – jest adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu oskarżonego. Zdaniem sądu taka kara w sposób właściwy uwzględnia zarówno okoliczności popełnionego przestępstwa jak i osobowość sprawcy, będąc w odczuciu społecznym karą sprawiedliwą. W tym miejscu ponownie zauważyć należy, iż przestępstwo, którego dopuścił się oskarżony zagrożone jest karą pozbawienia wolności do lat 12. Orzeczona kara w tym przypadku nie może zatem razić surowością. W świetle przytoczonych powyżej argumentów orzeczenie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, co byłoby możliwe w przypadku zastosowania art. 69 § 1 kk w brzmieniu sprzed nowelizacji po myśli art. 4 § 1 kk, byłoby w przekonaniu sądu niczym nieuzasadnioną gratyfikacją.

W związku z niedopatrzeniem sądu w stosunku do oskarżonego nie została orzeczona kara grzywny. Tym samym nie została uwzględniona dyspozycja art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, zgodnie z którą sprawca przestępstwa spenalizowanego w tym przepisie podlega karze grzywny i karze pozbawienia wolności.

Stosownie do art. 70 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii orzeczono przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych w postaci: substancji proszkowej koloru białego o wadze netto 487,05 grama (po badaniach o wadze netto 434,2 grama), suszu roślinnego koloru zielonego o wadze netto 490,89 grama (po badaniach o wadze netto 3,13 grama), znajdujących się w Magazynie (...) w B., a także reklamówki oraz worka foliowego, w których znajdowała się substancja proszkowa koloru białego o wadze netto 487,05 grama oraz reklamówki, w której znajdował się susz roślinny koloru zielonego o wadze netto 490,89 grama, przechowywanych w Składnicy Dowodów Rzeczowych tut. sądu pod pozycją 7/15.

O kosztach procesu orzeczono po myśli art. 624 § 1 kpk. sąd zwolnił oskarżonego od obowiązku uiszczenia opłaty, zaś wydatkami w sprawie obciążył Skarb Państwa. Dokonując powyższego rozstrzygnięcia sąd miał na uwadze, iż oskarżony utrzymuje się jedynie z prac dorywczych i nie posiada żadnego majątku. Z tego względu zdaniem sądu poniesienie przez oskarżonego kosztów procesu było dla oskarżonego zbyt uciążliwe.

Sygn .akt II K 21/15

Uzupełnienie uzasadnienia

Artykuł 62 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii penalizuje niezgodne z ustawą posiadanie środków odurzających lub substancji psychotropowych wymienionych w załączniku do niniejszej ustawy. Jak ustalono w oparciu o zebrane dowody w szczególności zeznania świadków-funkcjonariuszy policji oskarżony S. posiadał środek odurzający w postaci ziela konopi innych niż włókniste o wadze netto 3,34 grama oraz substancję psychotropową postaci amfetaminy o wadze netto 1,46 grama. Charakter, rodzaje tych środków ustalono w oparciu o opinię biegłego, która nie budziła żadnych wątpliwości a ich ilość w oparciu o wyniki ich ważenia. Bez wątpienia ilość tych środków pozwalała na przypisanie oskarżonemu wypełnienia znamion 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Przestępstwo to można popełnić umyślnie z zamiarem bezpośrednim lub ewentualnym. Zdaniem Sądu oskarżony popełnił go z zamiarem bezpośrednim. Jest on osobą, która nie po raz pierwszy ma kontakt z tego rodzaju substancjami. Był on już w przyszłości karany za przestępstwo z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, a nadto w niniejszy sprawie zarzucono mu popełnienie przestępstwa z 56 ust. 3 tejże ustawy tj. uczestnictwo w obrocie znaczną ilością środka odurzającego i znaczną ilością substancji psychotropowej w postaci amfetaminy. Nie sposób więc uznać, że oskarżony jest w tym zakresie nowicjuszem i nie wiedział co posiadał. Wobec powyższego musiał być świadomy zawartości dwóch zawiniątek. Nie ma wątpliwości, że posiadał substancje, o których mowa w ustawie o przeciwdziałaniu narkomanii skoro dwa zawiniątka z ich zawartością znaleźli funkcjonariuszy w kieszeni jego spodni w chwili przeszukania. Mając więc na uwadze wcześniejszą karalność oskarżonego w tym między innymi za przestępstwo z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz wagę i charakter przestępstw jakie zarzucono mu w niniejszej sprawie Sąd przyjął i przypisał mu popełnienia tego przestępstwa w wersji podstawowej, a nie uprzywilejowanej czyli wypadku mniejszej wagi. Obrońca nie wnosił o zmianę kwalifikacji prawnej czynu z art. 62 u.p.n. Nielogicznym byłoby w ocenie sądu przypisywanie oskarżonemu przestępstwa z artykuł 56 ust. 3 ustawy, czyli bardzo poważnego przestępstwa o wysokim stopniu społecznej szkodliwości a z drugiej strony przy drugim czynie przypisywanie mu typu uprzywilejowanego. Przy rozstrzyganiu bowiem, czy mamy do czynienia z wypadkiem mniejszej wagi czy typem podstawowych nie decydują jedynie elementy przedmiotowe ale również podmiotowa strona czynu. Oskarżony był w przyszłości karany sądownie za przestępstwa narkotykowe o czym Sąd już wspominał, ale nie tylko za takie ( w 2015 roku a więc stosunkowo niedawno także za przestępstwo z art. 291 § 1 kk). Mimo to oskarżony kontynuował przestępczą działalność. Nie był w związku z tym z pewnością osobą niekaraną ani na chwilę wyrokowania przez Sąd I Instancji ani nie jest nią aktualnie. Ponadto na tę ocenę nie może mieć wpływu jedynie ilość posiadanych środków bowiem nawet niewielka ich ilość nie prowadzi automatycznie do przyjęcia typu uprzywilejowanego. To całościowa ocena konkretnego czynu zabronionego decyduje o jego kwalifikacji. Zestawienie ponownej karalności za przestępstwa z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z zarzutami postawionymi w tej sprawie oskarżonemu dowodzi faktu, że oskarżony jest osobą wysoce zdemoralizowaną a fakt łamania przepisów tej ustawy nie ma charakteru marginalnego i incydentalnego. Należy też pamiętać, że A. S. posiadał przy sobie dwa rodzaje środków tj. odurzające i substancję psychotropową.

Uznając oskarżonego za winnego czynu z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, sąd wymierzył mu karę 2 miesięcy pozbawienia wolności. Okolicznością obciążającą dla oskarżonego przede wszystkim była jego dotychczasowa karalność, w tym za przestępstwo z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, posiadanie zarówno substancji psychotropowej jak i środka odurzającego. W tym miejscu zauważyć należy, iż to przestępstwo, którego dopuścił się oskarżony zagrożone jest karą pozbawienia wolności do lat trzech. Orzeczona kara praktycznie oscyluje w granicach dolnego zagrożenia ustawowego i w tym przypadku nie może z pewnością razić surowością. Przy takim określeniu jej wymiaru w sytuacji gdy sąd dochodzi do wniosku, że oskarżony nie zasługuje na inny rodzaj kary, a A. S. na pewno na inny nie zasługuje, tylko na karę pozbawienia wolności dywagacje głębsze na temat tego, czy jest to typ podstawowy czy uprzywilejowany są pozbawione sensu, tym bardziej, że jedynie część kary orzeczonej za ten czyn została objęta węzłem kary łącznej. Nawet przy tej kwalifikacji jaką przyjął sąd oskarżony nie został potraktowany surowo wręcz przeciwnie. W przekonaniu sądu orzeczona kara pozbawienia wolności zarówno za czyn z art. 62 jak i kara łączna pozbawienia wolności – tak co do rodzaju, jak i wysokości – są adekwatne do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynów oskarżonego. Zdaniem sądu taka kara w sposób właściwy uwzględnia zarówno okoliczności popełnionych przestępstw jak i osobowość sprawcy, będąc w odczuciu społecznym karą sprawiedliwą. Na mocy art. 70 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii orzeczono przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych w postaci: substancji proszkowej koloru białego o wadze netto 1,46 grama, suszu roślinnego koloru zielonego o wadze netto 3,43 grama, przechowywanych w Magazynie (...) w B., zarządzając ich zniszczenie oraz na mocy art. 44 § 2 kk sąd orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodu rzeczowego w postaci folii aluminiowej, w której znajdowała się substancja proszkowa koloru białego o wadze netto 1,46 grama i folii aluminiowej, w której znajdował się susz roślinny. W przypadku skazania za przestępstwo nielegalnego posiadania środków odurzających lub substancji psychotropowych określonych w art. 62 u.p.n sąd obligatoryjnie orzeka przepadek tych środków i substancji. Z uwagi na fakt , że przepis ten dotyczy jedynie środków odurzających i substancji psychotropowych zaszła potrzeba orzeczenia przepadku folii aluminiowych, w których oskarżony miał zawinięte posiadane przy sobie substancję psychotropową i środek odurzający a które służyły do popełnienia przestępstwa na mocy art. 44§ 2 kk. Ponieważ przepis art. 70 ust 2 u.p.n stanowi że orzekając przepadek sąd może zarządzić zniszczenie środka odurzającego lub substancji psychotropowej, sąd tak właśnie zarządził.

Na mocy art. 85 § 1 i art. 86 § 1 kk wymierzone kary jednostkowe połączono węzłem kary łącznej w wymiarze 2 lat i 7 miesięcy pozbawienia wolności. Stosownie do treści art. 63 § 1 kk na poczet tej kary sąd zaliczył oskarżonemu okres zatrzymania od dnia 27 października4 2015 roku godz. 12.35 do dnia 28 października 2014 roku godz. 15.30. W przekonaniu sądu tak kary jednostkowe, jak i kara łączna – zarówno co do rodzaju, jak i wymiaru – w sposób trafny oddają stopień winy i społecznej szkodliwości popełnionych czynów. Taka kara w sposób właściwy uwzględnia zarówno okoliczności popełnionych przestępstw jak i osobowość sprawcy, będąc w odczuciu społecznym karą sprawiedliwą. Decydując się na orzeczenie kary izolacyjnej sąd miał przede wszystkim na uwadze wyjątkowo wysoki stopień społecznej szkodliwości czynów jakich dopuścił się oskarżony. Przestępstwa związane z narkotykami to przestępstwa powszechnie potępiane społecznie, wywołujące skrajnie negatywne emocje. Oskarżony uczestniczył w obrocie znacznej ilości amfetaminy i środka odurzającego, przyczyniając się tym samym do narażenia na uzależnienie od tego środka wielu osób. Ponadto sąd zważył, iż w realiach przedmiotowej sprawy nie sposób przyjąć wobec oskarżonego pozytywnej prognozy kryminologicznej. Oskarżony nie zdobył się na refleksję odnoszącą się do swojego postępowania, nie wykazał skruchy, forsując przed sądem nieudolną linię obrony. Mimo świadomości grożącej mu kary, bo był już karany za przestępstwo z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i nie tylko kontynuował swój proceder i ponownie łamał prawo. Oskarżony musiał mieć zatem pełną świadomość nieuchronności grożącej mu kary. Mimo to w dalszym ciągu kontynuował swoją działalność przestępczą. Nie przestał on popełniać kolejnych przestępstw narkotykowych. Okoliczności te dały sądowi podstawę do przyjęcia, iż orzeczenie w stosunku do oskarżonego kary wolnościowej przede wszystkim nie spełniałoby aspektów prewencji indywidualnej. W ocenie sądu w przedmiotowej sprawie tylko kara bezwzględna postawi tamę przestępczym działaniom oskarżonego, w szczególności związanym z narkotykami. Oskarżony zdaje się nie rozumieć jak szkodliwe było jego zachowanie. Poprzez pobyt w zakładzie karnym będzie mógł zdobyć się na krytyczną refleksję co do swojego postępowania. W tym miejscu zauważyć należy, iż czyny zarzucane oskarżonemu zagrożone są karami pozbawienia wolności od 2 do lat 12 a drugi czyn do 3 lat pozbawienia wolności. Kara łączna mogła zostać orzeczona po wymierzeniu kar jednostkowych w granicach od 2 lat i 6 miesięcy do 2 lat i 8 miesięcy. W tych okolicznościach kara łączna w wymiarze 2 lat i 7 miesięcy, nie może razić surowością. Sąd zastosował zasadę pośrednią pomiędzy absorpcją a kumulacją. Oskarżony nie zasługiwał na pełną absorpcję z uwagi na okoliczności przytoczone powyżej przy uzasadnianiu kar jednostkowych. Ponadto jedynie nadmienić należy, że oskarżony już raz skorzystał z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary. Jak pokazują jednak realia niniejszej sprawy, wymierzona kara nie przyniosła zamierzonych celów. Za orzeczeniem kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia przemawiał również wysoki stopień społecznej szkodliwości przestępstw, którego dopuścił się oskarżony. W ocenie sądu przebywanie oskarżonego na wolności będzie stanowić dla niego asumpt do dalszej bezkarności i nie powstrzyma przed popełnieniem kolejnych przestępstw narkotykowych. Zdaniem sądu jedynie kara łączna izolacyjna w wymiarze 2 lat i 7 miesięcy postawi dostateczną tamę dla dotychczasowej bezkarności oskarżonego. W świetle przytoczonych powyżej argumentów orzeczenie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, co byłoby możliwe w przypadku zastosowania art. 69 § 1 kk w brzmieniu sprzed nowelizacji po myśli art. 4 § 1 kk, byłoby w przekonaniu sądu niczym nieuzasadnioną gratyfikacją.