Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 sierpnia 2016 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu X Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodnicząca: SSR Katarzyna Malinowska

Protokolant: sekr. sądowy Katarzyna Domańska

po rozpoznaniu w dniu 11 sierpnia 2016 r. w Toruniu

sprawy z powództwa (...) Państwowych SA w W.

przeciwko S. R.

o zapłatę

oddala powództwo.

SSR Katarzyna Malinowska

UZASADNIENIE

Powód (...) Państwowe Spółka Akcyjna wniósł 13 maja 2015 r. pozew o zapłatę kwoty 1.050 zł wraz z odsetkami i kosztami procesu, przeciwko pozwanemu S. R..

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że dochodzona kwota wynika z zawartej między stronami umowy sprzedaży użytkowania wieczystego, a dokładnie z § 6 umowy z którego wynika obowiązek pozwanego rekompensaty uiszczonej przez powoda opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego gruntu, w okresie w którym posiadanie użytkowania gruntu przeszło na pozwanego.

W dniu 1 grudnia 2015 r. Referendarz Sądy w tutejszym Sądzie wydał nakaz zapłaty zgodny z żądaniem pozwu, który to nakaz utracił moc z uwagi na wniesienie przez pozwanego sprzeciwu od nakazu zapłaty.

W uzasadnieniu sprzeciwu wniesiono o oddalenie powództwa w całości, podniesiono również zarzut przedawnienia. Wskazano, że wprawdzie zgodnie z §6 umowy sprzedaży wynika, że pozwany zobowiązał się do uiszczenia opłaty za użytkowanie wieczyste gruntu, jednakże dopiero po powstaniu tego zobowiązania po 1 czerwca 2013 r. Podano, że powód uiścił opłaty za użytkowanie wieczyste za 2013 r. do dnia 31 marca 2013 r., tym samym pozwany zobowiązany był do zapłaty opłaty rocznej dopiero za rok 2014 r. Zdaniem pozwanego strony nie przewidziały w umowie obowiązku zwrotu już uiszczonych przez powoda opłat za 2013 r.

W piśmie procesowym powoda nadanym dnia 7 marca 2016 r. pełnomocnik podtrzymał stanowisko w sprawie, zaprzeczył również przedawnieniu zobowiązania.

Na rozprawie, która odbyła się 11 sierpnia 2016 r. strona pozwana podtrzymała wniosek o oddalenie powództwa.

Sąd ustalił, co następuje:

Powód i pozwany w dniu 24 maja 2013 r. zawarły umowę sprzedaży użytkowania wieczystego gruntu położonego w miejscowości L. o numerze 93/2, dla której prowadzona jest księga wieczysta o nr (...).

Bezsporne oraz dowód:

- akt notarialny z dnia 24 maja 2013 r. – k. 21-27 akt

§ 6 umowy sprzedaży brzmi: „ stawający postanawiają, że korzyści i ciężary związane z nabywanym przedmiotem tego aktu przechodzącą na kupującego od dzisiaj i od dzisiaj ponosić on będzie wszelkie koszty i wydatki oraz opłaty związane z utrzymanie, przy czym obowiązek uiszczania podatku od nieruchomości i rocznych opłat za użytkowanie wieczyste gruntu obciążać będzie nabywcę od dnia 1 (pierwszego) czerwca bieżącego roku”.

Bezsporne

Powód jeszcze przed sprzedażą użytkowania wieczystego gruntu, uiścił opłatę roczną za użytkowanie wieczyste w wysokości 1.800 zł. Kwota ta wynikała z decyzji Wojewody K.- (...) z dnia 30 sierpnia 2011 r.

Bezsporne oraz dowód:

- decyzja z dnia 30 sierpnia 2011 r. – k. 28 akt

- historia rachunku bankowego powoda – k. 29 akt

Pomimo wezwania pozwanego do zapłaty, nie uiścił on dochodzonej przez powoda kwoty.

Bezsporne

Sąd zważył, co następuje:

Przedstawiony stan faktyczny, Sąd ustalił w oparciu o dokumenty załączone do akt sprawy, a w szczególności o treść aktu notarialnego stanowiącego umowę sprzedaży wieczystego użytkowania gruntu. Dokumentom tym Sąd w pełni dał wiarę, ponieważ układały się w logiczną całość, a ich prawdziwość nie była w żaden sposób kwestionowana przez strony.

Zgodnie z art. 6 k.c. istnienie sporu między stronami, co do zasady obliguje jedną z nich do udowodnienia faktów mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Na podstawie art. 6 oraz art.232 k.p.c. ciężar dowodu spoczywa na stronie, która z określonych faktów wywodzi skutki prawne. Innymi słowy ten, kto powołując się na przysługujące mu prawo (żądania czegoś od innej osoby) obowiązany jest udowodnić fakty (okoliczności faktyczne) uzasadniające to żądanie, ten zaś, kto odmawia uczynienia zadość żądaniu (czyli neguje uprawnienie żądającego) obowiązany jest udowodnić fakty, wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje.

Zgodnie z zasadą kontradyktoryjności ciężar dowodu w sądowym postępowaniu cywilnym spoczywa na stronach tego postępowania. To one, a nie sąd są wyłącznym dysponentem toczącego się postępowania i to one wreszcie ponoszą odpowiedzialność za jego wynik (por. m. in. uzasadnienie wyroku SN z dnia 15 lipca 1997 r., I CKN 415/99, LEX nr 83805; wyrok SN z dnia 07 października 1998 r., II UKN 244/98, OSNAPiUS 1999, nr 20, poz. 662). Jednocześnie w doktrynie i praktyce orzeczniczej podkreśla się, że sąd powinien korzystać z przewidzianego w art. 232 zdanie drugie k.p.c. uprawnienia powściągliwie i z umiarem, pamiętając, że taka inicjatywa należy przede wszystkim do samych stron i że cały rozpoznawany spór jest ich sprawą, a nie sądu (por. m. in. uzasadnienie wyroku SN z dnia 05 listopada 1997 r., III CKN 244/97, OSNC 1998, nr 3, poz. 52). Stwierdzić zatem należy, że sąd przeprowadza dowody zawnioskowane przez strony postępowania. Jednakże w sytuacjach szczególnych, sąd posiada uprawnienie w zakresie dopuszczenia dowodu niewskazanego przez strony, gdyby według jego (obiektywnej i weryfikowalnej w toku instancji) oceny zebrany w toku sprawy materiał dowodowy nie wystarczał do jej rozstrzygnięcia (por. uzasadnienie wyroku SN z dnia 10 grudnia 1997 r., II UKN 394/97, OSNAPiUS 1998, nr 20, poz. 614; wyrok SN z dnia 11 lipca 2001 r., V CKN 406/00, Prok. i Pr. 2002, nr 4, poz. 45).

W ocenie Sądu, w niniejszej sprawie nie zaistniała sytuacja szczególna implikująca okoliczność powołania dowodu z urzędu, zebrane dowody były wystarczające do rozstrzygnięcia sprawy,

W przedmiotowej sprawie bezspornym był fakt zawarcia przez strony umowy sprzedaży użytkowania wieczystego gruntu położonego w L.. Bezsporne również było to, że opłata roczna z tytułu użytkowania wieczystego za rok 2013 r. została uiszczona przez stronę powodową do dnia 31 marca 2013 r. Sporne pozostawało natomiast to, czy pozwany zobowiązany jest do zwrotu powodowi części uiszczonej opłaty rocznej za okres, w którym nabył on prawo użytkowania wieczystego tj. od czerwca do grudnia 2013 r., wobec brzmienia § 6 umowy sprzedaży.

Zgodnie z art. 238 k.c. wieczysty użytkownik uiszcza przez czas trwania swego prawa opłatę roczną. Opłatę roczną zgodnie z przepisami o gospodarce nieruchomości uiszcza się do 31 marca każdego roku, z góry za dany rok bieżący.

Postanowienia umowne zawarte w § 6 umowy przewidują, że korzyści i ciężary związane z nabywanym przedmiotem tego aktu przechodzą na kupującego od dzisiaj (tj. od dnia zawarcia umowy) i od dzisiaj ponosić on będzie wszelkie koszty i wydatki oraz opłaty związane z utrzymanie, przy czym obowiązek uiszczenia podatku od nieruchomości i rocznych opłat za użytkowanie wieczyste gruntu obciążać będzie nabywcę od dnia 1 czerwca bieżącego roku.

Z treści §6, w ocenie Sądu nie wynikają okoliczności, na które powołuje się powód. Przeciwnie do twierdzeń powoda, wydaje się, że strony nie określiły w sposób ścisły kto będzie ponosił opłatę roczną z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości położonej w L..

Skoro opłata za użytkowanie wieczyste aktualizuje się z dniem 1 stycznia każdego roku, a jest płatna do 31 marca, a została ona już przez powoda uiszczona i w dniu 1 czerwca nie powstał nowy obowiązek do uiszczeni opłaty (zaktualizowany po 1 czerwca), to w żaden sposób nie można interpretować z §6, że pozwany zobowiązał się do rekompensaty części opłaty powodowi, przypadającej na czas nabycia prawa użytkowania wieczystego gruntu tj. za okres od czerwca do grudnia 2013 r.

W ocenie Sądu, z dokumentu jasno wynika, że dopiero należności powstałe po 1 czerwca 2013 r. będą ciążyły na nabywcy prawa, natomiast obowiązek zapłaty rocznej powstał 1 stycznia 2013 r.

Mając na względzie, fakt, że ciężar dowodu w sprawie spoczywał na powodzie, a nie wykazał on w żaden sposób by rozumienie §6 przez strony było inne niż to co jasno wynika z jego brzmienia, należało uznać, że nie udowodnił on okoliczności, na które powołuje się w celu dochodzenia roszczenia.

Biorąc pod uwagę powyższe Sąd oddalił powództwo zgodnie z art. 353 §1 k.c. a contrario w zw. z art. 238 k.c. a contrario w zw. z § 6 umowy sprzedaży prawa użytkowania wieczystego z dnia 24 maja 2013 r.

Na marginesie uznać należy, że zarzut przedawnienia zgłoszony przez pozwanego, należy uznać za nietrafiony. Rację ma strona powodowa, że bieg przedawnienia zgodnie z art. 123§1 pkt 1 k.c. przerywany jest przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju (…) Za taką czynność należy bezwzględnie uznać wniesienie powództwa. Termin przedawnienia upływał w przedmiotowej sprawie 25 maja 2015 r. natomiast pozew wniesiony został 13 maja 2015 r., a więc bieg terminu przedawnienia został przerwany i biegł on na nowo.

Sąd nie orzekł o kosztach postępowania, bowiem wszelkie koszty w sprawie poniosła wyłącznie strona powodowa.