Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

G., dnia 13 października 2016r.

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku XII Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSR Agnieszka Rojewska
Protokolant: Anna Sokólska – Hanuszkiewicz

po rozpoznaniu w dniu 11 października 2016r. w Gdańsku
na rozprawie

sprawy z wniosku U. G.

z udziałem Gminy T., A. G., F. G., K. G., E. K., M. L.

o stwierdzenie nabycia własności nieruchomości przez zasiedzenie

postanawia:

I.  stwierdzić, iż U. G. i Z. G. nabyli z dniem 1 kwietnia 2003r. przez zasiedzenie w ramach wspólności majątkowej małżeńskiej własność nieruchomości położonej w obrębie gminy T., działka (...) o powierzchni 651 m ² stanowiącej część działki oznaczonej w ewidencji gruntów numerem 563/9, będącej własnością Gminy T., dla której prowadzona jest księga wieczysta nr (...) – oznaczonej na mapie dołączonej do opinii sporządzonej przez biegłego z zakresu geodezji i kartografii – mgr inż. M. S. w dniu 31 lipca 2015r., którą to opinię uczynić integralną częścią niniejszego postanowienia (k. 159 akt);

II.  umorzyć postępowanie w części cofniętego wniosku.

III.  kosztami postępowania obciążyć wnioskodawczynię.

IV.  nakazać pobrać od wnioskodawczyni U. G. na rzecz Skarbu Państwa –Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku kwotę 2.987,18 zł (dwa tysiące dziewięćset osiemdziesiąt siedem złotych osiemnaście groszy) tytułem wydatków tymczasowo poniesionych w sprawie przez Skarb Państwa;

V.  stwierdzić, iż w pozostałym zakresie każdy z uczestników ponosi koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie.

SSR Agnieszka Rojewska

Sygn. akt XII Ns 1549/14

UZASADNIENIE

Wnioskodawczyni U. G. wniosła o stwierdzenie, że nabyła w 2008 roku przez zasiedzenie własność nieruchomości położonej w T., składającej się z działki nr (...) o powierzchni 0,2241 ha, dla której Sąd Rejonowy Gdańsk – Północ w Gdańsku prowadzi księgę wieczystą nr (...). W uzasadnieniu wnioskodawczyni wskazała, że w 1974 r. wraz z mężem Z. G. objęła w posiadanie samoistne nieruchomość gruntową na działce nr (...) o powierzchni 0,2241 ha położoną w T.. Nieruchomość powyższa bezpośrednio przylega do nieruchomości gruntowej zabudowanej domem mieszkalnym składającej się z działek (...), którą wnioskodawczyni wraz z mężem przyjęli w posiadanie od Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej w D., a następnie nabyli na własność na podstawie umowy sprzedaży z dnia 13 grudnia 1991 r. Wnioskodawczyni wskazała, iż w dniu 23 stycznia 2012 r. zmarł jej mąż, po którym nabyła spadek w całości. Podniosła, że wraz z mężem posiadała przedmiotową nieruchomość nieprzerwanie przez okres ponad 30 lat, którą przez ten czas faktycznie władała jak właściciel. Na gruncie tym prowadzi uprawę ziemniaków, ogórków, posada nasadzenia w postaci drzew owocowych. Wzniosła też urządzenia związane z gruntem, czyni nakłady na nieruchomość.

Uczestnik postępowania Gmina T. wniosła o oddalenie wniosku i obciążenie wnioskodawczyni kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu wskazała, że wnioskodawczyni nie uprawdopodobniła okoliczności stanowiących podstawę swojego roszczenia – faktu posiadania, jego zakresu oraz charakteru. Uczestniczka podniosła, że wnioskodawczyni nie wykazała, że w 1974 r. miała objąć w posiadanie nieruchomość stanowiącą własność Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej w D.. Wskazanie na stosunek łączący wnioskodawczynię i jej męża z (...) D. i określenie celu przejęcia posiadania wyklucza możliwość objęcia nieruchomości w posiadanie samoistne. Ewentualnemu posiadaniu można, w ocenie uczestniczki, przypisać charakter posiadania zależnego na zasadzie członkostwa w Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej w D., czy też dzierżenia. (...) D. aż do 1996 r. zachowała władztwo i prawo własności nieruchomości, które następnie przekazała Gminie T.. Uczestniczka wskazała ponadto, że w 2012 r. miało miejsce wznowienie granic znaków granicznych obejmujące m.in. przedmiotową działkę nr (...). W czynności tej brała udział również wnioskodawczyni jako współwłaściciel działki nr (...) i która nie przejawiła woli traktowania działki nr (...) jako posiadacz cum animo domini. Uczestniczka podniosła, że na przedmiotowej nieruchomości w chwili obecnej znajduje się wybudowany przez uczestniczkę postępowania parking.

Na rozprawie w dniu 2 grudnia 2014 r., a następnie w piśmie z dnia 15.12.2014 r., wnioskodawczyni wskazała, że działka będąca przedmiotem wniosku uległa podziałowi i w związku z tym wnosi o stwierdzenie zasiedzenia działki nr (...), a w pozostałym zakresie cofa wniosek. Uczestnik postępowania wyraził zgodę na powyższe. Na tejże rozprawie Sąd wezwał do udziału w sprawie D. G., U. G., A. G., F. G., E. K. i M. L. jako następców prawnych Z. G..

W piśmie z dnia 30.08.2016 r. wnioskodawczyni sprecyzowała, że działkę, której dotyczy wniosek o zasiedzenie objęła w posiadanie samoistne w 1958 r.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W 1956 r. wnioskodawczyni U. G. wraz z mężem Z. G. przyjęła w posiadanie od Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej (...) w D. nieruchomość gruntową położoną w T., zabudowaną budynkiem mieszkalnym, składającą się obecnie z działek nr (...). Wnioskodawczyni była zameldowana na ul. (...) od dnia 31 marca 1954r.

(okoliczność bezsporna, poświadczenie zameldowania k. 19)

Wiosną 1958 r. wnioskodawczyni i jej mąż zajęli część działki o obecnym numerze 563/9, tj. obszar o powierzchni 651 m ², przylegający do działek nr (...) będących w ich posiadaniu. Działka ta stanowiła wówczas własność Skarbu Państwa i objęta była księgą wieczystą o nr (...) prowadzoną przez Sąd Rejonowy w Gdańsku. Działka (...) powstała z podziału działki (...). Działka (...) została podzielona m.in. na działkę nr (...), zaś decyzją o zatwierdzeniu projektu podziałki działki nr (...) z dnia 19 listopada 2012r. podzielono tę działkę m.in. na działkę (...)

(dowód: kopia akt i dokumentów księgi wieczystej Kw nr (...) – k. 287-293, wykaz zmian gruntowych k. 299 -301; wyjaśnienia wnioskodawczyni U. G. – k. 217-218, k. 69-71, kopia mapy zasadniczej k. 58, wydruk z numeracją działek po podziale k. 59)

Umową z dnia 31 marca 1988 r. Skarb Państwa przeniósł prawo własności nieruchomości stanowiącej działkę nr (...) na rzecz Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej (...) w D..

(dowód: umowa sprzedaży w formie aktu notarialnego z dnia 31.03.1988 r. – k. 288-290, decyzja Naczelnika Gminy w T. – k. 292-293)

W dniu 9 lutego 1996 r. Rolnicza Spółdzielnia Produkcyjna (...) w D. przeniosła na rzecz Gminy T. prawo własności działki nr (...).

(dowód: umowa przeniesienia prawa własności w formie aktu notarialnego z 09.02.1996 r. rep. A nr 365/1996 – k. 189-199)

Od czasu zajęcia działki będącej przedmiotem zasiedzenia, tj. od wiosny 1958 r., wnioskodawczyni i jej mąż korzystali z niej z wyłączeniem innych osób. Ogrodzili działkę siatką, posadzili żywopłot i drzewa owocowe, kosili trawę, zaczęli uprawiać ziemniaki, buraki i ogórki. Co roku zlecali oranie terenu swemu znajomemu – J. S. lub jego szwagrowi. Nie interesowali się do kogo należy zajęta przez nich nieruchomość, nie zawarli żadnej umowy na korzystanie z niej, nie uiszczali też żadnych opłat w związku z korzystaniem z tejże nieruchomości. Wnioskodawczyni oraz jej mąż traktowali działkę jak swoją własność, choć wiedzieli, że do nich nie należy.

(dowód: dokumentacja fotograficzna – k. 136-139, zeznania świadka J. S. – k. 215-216, nagranie rozprawy z dnia 26 listopada 2015r. 00:04:28- 00:22:47; zeznania świadka D. B. – k. 142- 143, nagranie rozprawy z dnia 23 czerwca 2015r. 00:20:32 – 00:34:11; zeznania świadka K. P. – k. 216-217, nagranie rozprawy z dnia 26 listopada 2015r. 00:24:09-00:33:50; zeznania świadka H. K. – k. 143-144, nagranie rozprawy z dnia 23 czerwca 2015r. 00:35:32-00:50:14; wyjaśnienia uczestnika K. G. – k. 238v-239, oraz nagranie zeznań – protokół rozprawy z dnia 29 grudnia 2015r. 00:02:04-00:24:15; wyjaśnienia wnioskodawczyni U. G. – k. 217-218, k. 69-71; nagranie wyjaśnień – protokół rozprawy z dnia 26 listopada 2015 00:37:03-00:54:12)

W dniu 13 grudnia 1991 r. Rolnicza Spółdzielnia Produkcyjna (...) w D. sprzedała wnioskodawczyni i jej mężowi nieruchomość przez nich użytkowaną, stanowiącą działki o nr (...), na której znajdował się budynek mieszkalny, w którym mieszkali.

(dowód: umowa sprzedaży w formie aktu notarialnego z dnia 13.12.1991 r. rep. A. nr 2313/1991 – k. 14)

W dniu 22 stycznia 2012 r. zmarł Z. G., do tego czasu wnioskodawczyni była w związku małżeńskim ze Z. G. i nie zawierali umów majątkowych małżeńskich. Spadek po nim nabyła wnioskodawczyni U. G. – w 2/8 częściach spadku oraz dzieci M. L., D. D., E. K., F. G., A. G. i K. G. – każde w 1/8 części spadku. Postanowieniem z dnia 19.04.2013 r. wydanym w sprawie XII Ns 1880/12 Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku dokonał podziału majątku wspólnego małżonków Z. G. i U. G. oraz działu spadku po Z. G. w ten sposób, że przyznał na wyłączną własność U. G. prawo własności nieruchomości położonej w T. obejmującej działki o numerach (...) o łącznej powierzchni 0,1116 ha.

(dowód: akt zgonu – k. 20, postanowienie Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 26.07.2012 r. w sprawie XII Ns 414/12 – k. 133, postanowienie Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 19.04.2013 r. w sprawie XII Ns 1880/12 – k. 21)

Przez cały okres korzystania przez wnioskodawczynię i jej męża z części działki nr (...) (poprzednio nr 137/14) żaden z właścicieli tej nieruchomości nie ingerował w ich posiadanie i nie przejawiał zainteresowania nieruchomością. W sytuacji, gdy działka ta została zalana, pracownicy Gminy T. udzielili odpowiedzi synowi wnioskodawczyni, że musi sobie sam poradzić.

Latem 2014 r. pracownicy Gminy T. przystąpili do prac związanych z utworzeniem parkingu przy przedszkolu znajdującym się w okolicy działki nr (...). Przed przystąpieniem do wykonywania tych prac, pracownik wykonujący te pracy, przyszedł do wnioskodawczyni i poinformował, iż rozbierają płot. Pracownicy usunęli część ogrodzenia wzniesionego przez wnioskodawczynię i jej męża na działce nr (...), wycięli jedną jabłoń.

(dowód: zeznania świadka K. K. – k. 141-142, zeznania świadka D. B. – k. 142-143, nagranie rozprawy z dnia 23 czerwca 2015r. 00:20:32 – 00:34:11; zeznania świadka H. K. – k. 143-144, nagranie rozprawy z dnia 23 czerwca 2015r. 00:35:32-00:50:14; wyjaśnienia uczestnika K. G. – k. 238v-239 oraz nagarnie zeznań – protokół rozprawy z dnia 29 grudnia 2015r. 00:02:04-00:24:15, wyjaśnienia wnioskodawczyni U. G. – k. 217-218, nagranie wyjaśnień – protokół rozprawy z dnia 26 listopada 2015 00:37:03-00:54:12, k. 69-71)

Nieruchomość objęta wnioskiem o zasiedzenie stanowi część działki oznaczonej w ewidencji gruntów nr 563/9, położonej w obrębie T., stanowiącej własność Gminy T., dla której Sąd Rejonowy Gdańsk – Północ w Gdańsku prowadzi księgę wieczystą nr (...). Obszar działki stanowiącej przedmiot wniosku o zasiedzenie wynosi 651 m ². Obecnie na części tej działki znajduje się parking utworzony przez Gminę T., zaś na pozostałej części będącej nadal w posiadaniu wnioskodawczyni znajdują się 2 wieloletnie drzewa owocowe i hałda ziemi usypana w wyniku prac związanych z utworzeniem parkingu.

(dowód: protokół oględzin nieruchomości – k. 92, opinia biegłej sądowej w zakresie geodezji i kartografii M. S. – k. 154-163)

Sąd zważył, co następuje:

Ustalając stan faktyczny w sprawie Sąd oparł się na zgromadzonych w aktach dokumentach, odpisach z ksiąg wieczystych oraz umowach sporządzonych w formie aktu notarialnego, a także na dokumentach w postaci decyzji o zatwierdzeniu projektu podziału działki, protokołu wznowienia znaków granicznych oraz dokumentacji fotograficznej. Dokumenty te nie budziły wątpliwości Sądu co do swej autentyczności i rzetelności zgromadzonych w nich informacji.

Sąd poczynił ustalenia również w oparciu o opinię biegłej sądowej z zakresu geodezji i kartografii M. S.. Opinia ta sporządzona została w sposób rzetelny przez osobę posiadającą fachową wiedzę, po przeprowadzeniu wizji w terenie i dokonaniu pomiaru geodezyjnego nieruchomości objętej wnioskiem o zasiedzenie. Ponadto żadna ze stron postępowania opinii tej nie kwestionowała.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadków K. K., D. B., H. K., J. S. i K. P., słuchanych na okoliczność charakteru i zakresu i czasu posiadania nieruchomości położonej w T. przez wnioskodawczynię. Zeznania wymienionych świadków były ze sobą zgodne, wzajemnie się potwierdzały i uzupełniały, stąd brak było jakichkolwiek podstaw, by odmówić im wiarygodności. Powołani świadkowie potwierdzili w swoich zeznaniach sposób, zakres użytkowania i formę władania przedmiotową nieruchomością przez wnioskodawców. Wszyscy świadkowie zgodnie zeznali, iż do czasu zajęcia przez Gminę T. w 2014 r. części działki (...), wnioskodawczyni wraz z mężem korzystała z tej nieruchomości z wyłączeniem innych osób. Zeznanie świadka K. P. o nieużytkowaniu działki po 2007, 2008r. Sąd uznał za nie mające wpływu na treść orzeczenia, bowiem dotyczyły okresu już po zasiedzeniu nieruchomości, a ponadto nie zostały potwierdzone przez pozostały materiał dowody w tym zeznania świadków i stron, które wskazywały, iż strony przez cały okres korzystały ze spornej nieruchomości.

Sąd dał wiarę również wyjaśnieniom wnioskodawczyni U. G. i uczestnika K. G., albowiem były one spójne, logiczne, a nadto wzajemnie się uzupełniały i korespondowały z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Na marginesie jedynie należy wskazać, iż wyjaśnienia wnioskodawczyni nie były spójne w zakresie dotyczącym chwili wejścia w posiadanie działki będącej przedmiotem wniosku o zasiedzenie. Wnioskodawczyni wskazała bowiem, że działkę objęła w posiadanie wiosną 1968 r., zaś w dalszej części wyjaśnień podała, że miało to miejsce dwa lata po otrzymaniu w 1956 r. domu od Spółdzielni, czyli w 1958 r. W ocenie Sądu rozbieżność ta, z uwagi na podeszły wiek wnioskodawczyni, nie miała wpływu na ocenę wiarygodności jej pozostałych wyjaśnień, a ponadto na ustalenie przez Sąd daty wejścia w posiadanie nieruchomości. Faktem jest bowiem, iż wnioskodawczyni zgodnie z decyzją o zameldowaniu mieszkała na ul. (...) od 31 marca 1954r. Wprawdzie dwa lata po wprowadzeniu to jest 1956r., ale Sąd zważył, iż wnioskodawczyni nie wskazała w swoich wyjaśnieniach na rok 1956, a na rok 1958r. jako rok wejścia w posiadanie nieruchomości będącej przedmiotem wniosku.

Zagadnienie stanowiące istotę niniejszego postępowania sprowadzało się do ustalenia czy wnioskodawczyni U. G., a wcześniej również i jej mąż Z. G. byli samoistnymi posiadaczami części nieruchomości położonej w gminie T., wchodzącej w skład działki nr (...), przez okres wystarczający do jej nabycia przez zasiedzenie.

Stosownie bowiem do treści przepisu art. 172 § 1 k.c., do nabycia prawa własności nieruchomości w drodze zasiedzenia prowadzi wyłącznie posiadanie samoistne. Definicję posiadania samoistnego zawiera art. 336 k.c. z którego wynika, iż posiadaczem samoistnym rzeczy jest ten, kto nią faktycznie włada jak właściciel. Tym samym posiadanie samoistne, to takie posiadanie, które odpowiada treści prawa własności. Dla zaistnienia stanu faktycznego, jakim jest posiadanie niezbędne jest równoczesne wystąpienie dwóch elementów: fizycznego ( corpus possesionis), polegającego na możliwości władania rzeczą i psychicznego ( animus possidendi) oznaczającego wolę wykonywania określonego prawa względem rzeczy. Posiadanie samoistne tym różni się od posiadania zależnego, że posiadacz, który faktycznie włada rzeczą postępuje z nią tak jakby przysługiwało mu do niej prawo własności. Ciągłość posiadania ma dotyczyć przy tym nie w ogóle władztwa faktycznego nad rzeczą, lecz władztwa mającego charakter posiadania samoistnego. Należy również podkreślić, że posiadanie samoistne musi trwać przez cały okres, niezbędny do zasiedzenia własności nieruchomości.

Z ustalonego w niniejszej sprawie stanu faktycznego wynika, zdaniem Sądu jednoznacznie, że część nieruchomości położonej w gminie T., wchodzącej w skład działki nr (...), tj. działka o powierzchni 651 m2, oznaczona numerem 563/23 na mapie dołączonej do opinii sporządzonej przez biegłą z zakresu geodezji i kartografii M. S. (k. 159 akt sprawy), była w samoistnym posiadaniu U. G. i Z. G. od dnia 1958 r., a następnie od dnia 22 stycznia 2012 r., tj. po śmierci Z. G., w samoistnym posiadaniu wnioskodawczyni U. G..

Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd ustalił bowiem, iż wnioskodawczyni U. G. oraz jej mąż Z. G. z chwilą objęcia w posiadanie części nieruchomości, opisanej powyżej, a stanowiącej własność Skarbu Państwa, a następnie Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej (...) w D., a następnie Gminy T., zachowywali się w stosunku do niej jak właściciele. Mianowicie, wnioskodawczyni i jej mąż, nie pytając nikogo o zgodę, ogrodzili zajętą nieruchomość, posadzili na niej drzewa, uprawiali warzywa, kosili trawę. Nie uiszczali żadnych opłat związanych z korzystaniem z zajętej przez nich nieruchomości. Z zeznań słuchanych w sprawie świadków wynika, iż wnioskodawczyni i jej mąż byli postrzegani przez osoby postronne jako właściciele tej nieruchomości. Świadek J. S. zeznał, że przez co najmniej 10 lat wnioskodawczyni i jej mąż zlecali mu, a wcześniej jego szwagrowi oranie działki. Z zeznań świadków D. B. oraz H. K. wynika, że U. i Z. G. dbali o zajęty przez nich teren, ogrodzili go, uprawiali na nim warzywa. Również z zeznań świadków – pracowników uczestnika postępowania Gminy T. – K. P. oraz K. K. wynika, że działka ta była uprawiana przez wnioskodawczynię. Podkreślić należy, iż każdorazowy właściciel spornej działki nie przejawiał zainteresowania tą nieruchomością i nie ingerował w samoistne posiadanie wnioskodawczyni i jej męża, do 2014r.

Mając na względzie powyższe okoliczności, w ocenie Sądu nie ulega wątpliwości, iż posiadanie spornej nieruchomości przez U. G. i Z. G., miało charakter samoistny. Sąd zważył, iż wnioskodawczyni i jej mąż objęli przedmiot zasiedzenia w posiadanie niezależnie od posiadania budynku mieszkalnego. Dzielił ich okres 2 lat od objęcia w posiadanie domu, a także nikogo nie pytali o zgodę na zajęcie nieruchomości, ani też nikt ich nie wprowadził w posiadanie przedmiotu zasiedzenia. Powyższe okoliczności wejścia w posiadanie jak i późniejszych aktów właścicielskich świadczą o posiadaniu samoistnym przedmiotu zasiedzenia.

Odnośnie terminu objęcia w posiadanie samoistne działki stanowiącej przedmiot zasiedzenia, Sąd przyjął rok 1958 jako początek wejścia w posiadanie tej nieruchomości. Z wyjaśnień wnioskodawczyni wynika bowiem, iż zaczęła ona uprawiać sporną działkę na wiosnę 1958 r., dwa lata po zamieszkaniu w domu posadowionym na działce otrzymanej od Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej w D.. Wprawdzie podczas składania wyjaśnień na rozprawie wnioskodawczyni wskazała najpierw datę 1968 r., jednak w dalszej części wyjaśnień sprecyzowała, że było to dwa lata po zamieszkaniu przez nią na sąsiedniej działce, co miało miejsce w 1956 r. Jak już wskazano przy okazji omawiania wyjaśnień wnioskodawczyni, Sąd uznał, że wnioskodawczyni, z uwagi na podeszły wiek, miała prawo nie pamiętać konkretnej daty, zwłaszcza, iż miało to miejsce tak dawno.

Art. 172 k.c. łączy wymagany do nabycia własności nieruchomości w drodze zasiedzenia upływ czasu z kwalifikacją posiadania według kryterium dobrej lub złej wiary posiadacza w chwili uzyskania przez niego posiadania. Decydująca dla oceny dobrej czy złej wiary posiadacza jest przede wszystkim jego świadomość. Przyjmuje się, że posiadaczem w dobrej wierze jest ten, kto błędnie przypuszcza, że jest właścicielem rzeczy, a w złej ten, kto wie albo wiedzieć powinien, że prawo własności nie przysługuje jemu, lecz innej osobie. Jak wynika z wyjaśnień wnioskodawczyni, zdawała sobie ona sprawę z tego, że nie jest właścicielami spornej działki. Zdaniem Sądu, wnioskodawczynię należało zatem uznać za posiadacza w złej wierze.

Do nabycia nieruchomości przez zasiedzenie konieczne jest, aby władający nieruchomością był jej posiadaczem przez określony w ustawie czas. Kodeks cywilny w aktualnym brzmieniu przewiduje dla zasiedzenia termin 20 lat w dobrej wierze i 30 lat w złej wierze.

Wskazać w tym miejscu należy, iż w chwili objęcia przez wnioskodawczynię w posiadanie samoistne działki będącej przedmiotem wniosku, obowiązywał dekret z 11 października 1946 r. (Dz.U. Nr 57, poz. 319) Prawo rzeczowe. Zgodnie z treścią art. 50 § 1 tego dekretu, kto posiada nieruchomość przez lat dwadzieścia, nabywa jej własność, chyba że w chwili objęcia nieruchomości w posiadanie był w złej wierze (zasiedzenie). Temu, kto posiada nieruchomość przez lat trzydzieści, nie można zarzucać złej wiary (§ 2).

Z kolei w dniu 1 stycznia 1965 r. weszła w życie ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny. Stosownie do treści art. XLI. § 1 przepisów wprowadzających kodeks cywilny, do zasiedzenia, którego bieg rozpoczął się przed dniem wejścia w życie kodeksu cywilnego, stosuje się od tej chwili przepisy tego kodeksu; dotyczy to w szczególności możności nabycia prawa przez zasiedzenie. Zgodnie z treścią § 2, jeżeli termin zasiedzenia według kodeksu cywilnego jest krótszy niż według przepisów dotychczasowych, bieg zasiedzenia rozpoczyna się z dniem wejścia kodeksu w życie; jeżeli jednak zasiedzenie rozpoczęte przed dniem wejścia w życie kodeksu cywilnego nastąpiłoby przy uwzględnieniu terminu określonego w przepisach dotychczasowych wcześniej, zasiedzenie następuje z upływem tego wcześniejszego terminu.

Zastosowanie terminów 10 –letnich i 20- letnich nie byłoby możliwe w realiach niniejszej sprawy, bowiem kodeks cywilny wprowadził od dnia 1 stycznia 1965r. zakaz zasiadywania nieruchomości państwowych.

Przy obliczaniu terminu zasiedzenia w niniejszej sprawie, Sąd miał na uwadze również okoliczność, iż od dnia wejścia w życie ustawy z dnia 23.04.1964 r. – kodeks cywilny, tj. od dnia 01.01.1965 r. do dnia 01.10.1990 r. obowiązywał przepis art. 177 k.c., który wykluczał możliwość zasiedzenia nieruchomości będących przedmiotem własności państwowej. Przepis ten został jednak uchylony z dniem 01.10.1990 r. przez przepis art. 1 pkt 34 ustawy z dnia 28.07.1990 o zmianie ustawy z dnia – kodeks cywilny (Dz.U. Nr 55, poz. 321). Stosownie do treści art. 10 w/w ustawy, jeżeli przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy istniał stan, który według przepisów dotychczasowych wyłączał zasiedzenie nieruchomości, a według przepisów obowiązujących po wejściu w życie tej ustawy prowadzi do zasiedzenia, zasiedzenie biegnie od dnia wejścia jej w życie; jednakże termin ten ulega skróceniu o czas, w którym powyższy stan istniał przed wejściem w życie ustawy, lecz nie więcej niż o połowę.

Z ustaleń faktycznych poczynionych w niniejszej sprawie wynika, że nieruchomość będąca przedmiotem wniosku o zasiedzenie do dnia 31 marca 1988 r. stanowiła własność Skarbu Państwa. Mając na względzie treść przytoczonego powyżej przepisu art. 177 k.c. oraz art. 10 ustawy zmieniającej kodeks cywilny, Sąd przyjął, iż termin zasiedzenia rozpoczął swój bieg w dniu 31 marca 1988 r. W związku z tym, że wnioskodawczyni oraz jej mąż byli samoistnymi posiadaczami w złej wierze, termin zasiedzenia wynosił 30 lat. Mając jednak na uwadze treść art. 10 in fine ustawy z dnia 28.07.1990 r., termin ten ulega skróceniu o połowę, tj. o 15 lat. W rezultacie należało przyjąć, iż termin zasiedzenia upłynął z dniem 31 marca 2003 r. (15 lata od dnia kiedy nieruchomość przestała stanowić własności państwowej), co oznacza, że wnioskodawczyni U. G. i Z. G. nabyli sporną nieruchomość przez zasiedzenie z dniem 1 kwietnia 2003 r.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania, Sąd na mocy przytoczonych powyżej przepisów stwierdził w punkcie I. postanowienia, iż U. G. i Z. G. nabyli z dniem 1 kwietnia 2003 r. przez zasiedzenie w ramach wspólności majątkowej małżeńskiej własność nieruchomości położonej w obrębie gminy T., działka (...) o powierzchni 651 m ² stanowiącej część działki oznaczonej w ewidencji gruntów numerem 563/9, będącej własnością Gminy T., dla której prowadzona jest księga wieczysta nr (...) – oznaczonej na mapie dołączonej do opinii sporządzonej przez biegłego z zakresu geodezji i kartografii – mgr inż. M. S. w dniu 31 lipca 2015 r., którą to opinię uczynić integralną częścią niniejszego postanowienia (k. 159 akt).

Sąd stwierdził nabycie omawianej nieruchomości przez U. G. i Z. G. w ramach wspólności majątkowej małżeńskiej, mając na względzie okoliczność, iż w dniu 1 kwietnia 2003 r. wnioskodawczyni pozostawała w związku małżeńskim ze Z. G., a pomiędzy stronami obowiązywał ustrój wspólności majątkowej. Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z 28 lutego 1978r. III CZP 7/78 „Własność nieruchomości nabyta przez jednego z współmałżonków w drodze zasiedzenia wchodzi w skład majątkowej wspólności ustawowej wówczas, gdy bieg terminu zasiedzenia zakończył się w czasie trwania wspólności ustawowej.”

W związku z tym, że wnioskodawczyni cofnęła wniosek o stwierdzenie zasiedzenia części spornej działki, tj. działek oznaczonych w ewidencji gruntów nr 563/5, 563/7 i 563/8, zaś uczestnik postępowania Gmina T. wyraził zgodę na powyższe, Sąd w punkcie II postanowienia na mocy art. 355 § 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. w zw. z art. 512 § 1 k.p.c. postępowanie w tym zakresie umorzył.

Mając na względzie okoliczność, iż interesy uczestników niniejszego postępowania były sprzeczne, Sąd w punkcie III postanowienia na mocy art. 520 § 1 k.p.c. kosztami postępowania obciążył wnioskodawczynię U. G..

Zgodnie z powyższym Sąd w punkcie IV postanowienia na mocy art. 520 § 1 k.p.c. w zw. z art. 113 ust. 1 nakazał pobrać od wnioskodawczyni U. G. na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku kwotę 2.987,18 zł tytułem wydatków tymczasowo poniesionych w sprawie przez Skarb Państwa, na które złożyło się wynagrodzenie biegłej sądowej za sporządzenie opinii w kwocie 2.669,49 zł, zwrot wydatków poniesionych przez biegłą w kwocie 275,90 zł oraz zwrot kosztów podróży poniesionych przez świadka K. P. w związku ze stawiennictwem w Sądzie na rozprawie w kwocie 41,79 zł.

W punkcie V postanowienia Sąd mając na względzie treść art. 520 § 1 k.p.c., stwierdził, iż w pozostałym zakresie każdy z uczestników ponosi koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie.

Sąd uznał, iż zastosowanie wskazanego art. 520 § 1 k.p.c. i obciążenie wnioskodawczyni kosztami opłaty, wydatków i poniesionych kosztów zastępstwa procesowego jest zasadne w niniejszej sprawie. Wnioskodawczyni zainicjowała przedmiotowe postępowanie i odniosła z tego tytułu korzyść w postaci nabycia prawa własności gruntu. Ponadto sprawa o zasiedzenie zmierza do uregulowania stanu prawnego nieruchomości i w ocenie Sądu nie można tu mówić o sprzeczności interesów, a więc nie można stosować przepisów obciążających stronę, która utraciła prawo własności kosztami postępowania w niniejszej sprawie.