Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 12 października 2016 roku

Sąd Rejonowy w Suchej Beskidzkiej I Wydział Cywilny w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 4 października 2016 roku w Suchej Beskidzkiej na rozprawie

sprawy z wniosku M. T.

z udziałem K. T., M. K., Z. S. (1), W. H., S. H., S. K., E. R., G. W., C. B., W. T., J. B., J. K., J. H., J. K., S. K., A. R., A. C., K. K. (1), J. T. (1), H. T., A. T. (1), B. H., M. J., G. H., G. T., A. W., J. M., R. T., B. L., S. B., K. G., M. S. (1)

o zasiedzenie

p o s t a n a w i a:

1.  ustalić, że działka nr (...), o pow. 1,8705 ha, położona w Z., jedn. rej. G. (...), obręb: (...), Z., zmieniła powierzchnię, bez zmiany konfiguracji, na działkę nr (...), o pow. 1,8491 ha, zgodnie z mapą uzupełniającą wykonaną w celu aktualizacji operatu ewidencji gruntów, mgr inż. A. S. (1) z 28 lipca 2015 roku, organ prowadzący państwowy zasób geodezyjny i kartograficzny: Starosta S., identyfikator ewidencyjny materiału zasobu – operatu technicznego: P. (...).(...). (...), data wpisania operatu technicznego do ewidencji materiałów zasobu: 25 września 2015 roku, która to mapa stanowi integralną część tego postanowienia;

2.  ustalić, że działka nr (...), o pow. 1,8491 ha, położona w Z., jedn. rej. G. (...), obręb: (...), Z., została podzielona na działki: nr (...), o pow. 1,4601 ha i nr (...), o pow. 0,3890 ha, zgodnie z mapą z projektem podziału nieruchomości, mgr inż. A. S. (1) z 28 lipca 2015 roku, organ prowadzący państwowy zasób geodezyjny i kartograficzny: Starosta S., identyfikator ewidencyjny materiału zasobu – operatu technicznego: P. (...).(...). (...), data wpisania operatu technicznego do ewidencji materiałów zasobu: 25 września 2015 roku, która to mapa stanowi integralną część tego postanowienia;

3.  stwierdzić, że M. T., syn K. i J., nabył przez zasiedzenie z dniem 10 marca 2001 roku, prawo własności działki nr (...), o pow. 1,4601 ha, położonej w Z., jedn. rej. G. (...), obręb: (...), Z.;

4.  nakazać pobrać od wnioskodawcy M. T. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Suchej Beskidzkiej kwotę 11.277,08 zł (jedenaście tysięcy dwieście siedemdziesiąt siedem 08/100 złotych) z tytułu wydatków na opinie biegłego wyłożonych ze Skarbu Państwa;

5.  stwierdzić, że każdy uczestnik ponosi koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie.

Sygn. akt I Ns 28/15

UZASADNIENIE

postanowienia z dnia 12 października 2016 r., sygn. akt I Ns 28/15

W ostatecznie sprecyzowanym wniosku (k. 3- 6 t. I, k. 652, t. IV) wnioskodawca M. T. wniósł o stwierdzenie nabycia własności na jego rzecz przez zasiedzenie działki ewidencyjnej nr (...) o pow. 1,4601 ha, położonej w Z., powstałej z podziału działki nr (...), zgodnie z mapą biegłego A. S..

Wnioskodawca podał, iż przedmiotowa działka nie była objęta postępowaniem uwłaszczeniowym, wpisana jest w operacie ewidencji gruntów nr G. (...) obręb Z. jako pozostająca we władaniu uczestników niniejszego postępowania, za wyjątkiem W. B., której następcami prawnymi są J. M., C. B., R. T., M. S. (1), B. L., J. B., S. B. oraz za wyjątkiem K. S. (1), którego następcą jest uczestniczka H. T.. Wnioskodawca podał również, iż wskazana działka powstała z części parceli gruntowej l.kat. (...) gminy katastralnej Z., która objęta jest dawnym (...). Kat. Z.. Opisując stan faktyczny na gruncie, wnioskodawca wskazał, iż na mocy umowy o dożywocie z dnia 10.03.1971 r. rodzice wnioskodawcy K. i J. T. (1) otrzymali od L. i A. T. (2) – dziadków wnioskodawcy – m.in. udział wynoszący 1/8 części nieruchomości objętej poz. (...) Z., przy czym na poczet tego udziału objęli oni wydzieloną już wówczas część działki ew. nr (...) w takich granicach, w jakich obecnie się ona znajduje. Tak wydzielona działka pozostawała w samoistnym posiadaniu rodziców wnioskodawcy do dnia 13.08.1997 r. kiedy to na mocy umowy darowizny przekazali oni całe swoje gospodarstwo rolne łącznie z udziałem w spółce nr (...), a więc wydzieloną częścią działki (...) na rzecz wnioskodawcy M. T., kiedy to wnioskodawca objął w posiadanie samoistne nieruchomość, objętą wnioskiem i taki stan istnieje do dnia dzisiejszego bez przeszkód ze strony osób trzecich z tym, że od dnia 30.07.2005 t. wspólnie z żoną A. T. (1). Wnioskodawca wskazał więc, że zaliczając okres posiadania poprzedników prawnych wnioskodawcy, nabył on część działki ew. nr (...) z dniem 10.03.2001 r. Na rozprawie w dniu 4 października 2016 r. (k. 687, t. IV) wnioskodawca oświadczył, iż nie wnosi o przyznanie kosztów.

Na rozprawie w dniu 25 października 2012 r. (k. 126, t. I) uczestnicy S. H. i W. H. wnieśli o oddalenie wniosku, wskazując, iż zasiedzenie przedmiotowej nieruchomości nie jest dopuszczalne. Z kolei uczestnicy J. T. (1) i K. T. zgodzili się z wnioskiem.

Postanowieniem z dnia 25 października 2012 r. (k. 126/2) Sąd postanowił wezwać zainteresowanych w sprawie przez ogłoszenie w Gazecie (...) oraz na tablicy ogłoszeń Urzędu Gminy Z. i tut. Sądu.

Na rozprawie w dniu 28 kwietnia 2016 r. (k. 652, t. IV) uczestnik K. T. oświadczył, iż zgadza się z ostatecznie sprecyzowanym wnioskiem, z kolei uczestnicy S. H. oraz Z. S. (1), reprezentowany przez pełnomocnika- matkę Z. S. (2), wnieśli o oddalenie wniosku i oświadczyli, że nie kwestionują pozostawania przedmiotowej działki w posiadaniu wnioskodawcy, ale mają inne wątpliwości natury prawnej. Na rozprawie w dniu 4 października 2016 r. (k. 686/2, t. IV) wskazani uczestnicy sprecyzowali, iż wnoszą o oddalenie wniosku, gdyż działka objęta wnioskiem jest współwłasnością wszystkich współwłaścicieli, a K. T. korzystał z niej „nielegalnie” ponad swój udział, który odpowiadał 80 arom przedmiotowej nieruchomości i oświadczyli, że nie liczą kosztów. Uczestnik K. T. i W. T. zgodzili się z wnioskiem i nie złożyli wniosku o przyznanie kosztów postepowania.

Postanowieniem z dnia 17 października 2014 r. (k. 461, t. III), Sąd wezwał do udziału w sprawie K. G. w charakterze uczestnika.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Przedmiotem niniejszego postępowania jest działka ew. o nr (...), położona w Z., o pow. 1,4601 ha, powstała z podziału działki nr (...) zgodnie z mapą z projektem podziału biegłego A. S. (1) z dnia 28.07.2015 r. Z rzeczonego podziału powstała również działka ew. nr (...) o pow. 0,3890 ha, która nie stanowiła przedmiotu zasiedzenia. Na gruncie przedmiotowa nieruchomość stanowi w przeważającej części tereny zalesione oraz w mniejszej części użytki rolne i pastwiska. Znajduje w jej północnej części również drewniany budynek stanowiący starą kuźnię i stolarnię. Przedmiotowa działka położona jest na stoku wznoszącym się w kierunku północnym. W południowo-wschodniej części przedmiot postępowania porośnięty jest w większości młodymi drzewkami i krzakami, natomiast w kierunku północnym działka porośnięta jest stosunkowo wysokimi drzewami i stanowi las. W części północno- wschodniej znajdują się urządzenia w postaci zbitych desek, które służą do gry w tzw. Paintball’a. W rejestrze gruntów dla jednostki rejestrowej G. (...) jako współwładający działką ew. o nr (...) o łącznej pow. 1,8705 ha, stanowiącej w istocie spółkę leśną, z której powstała działka stanowiąca przedmiot niniejszego postępowania- tj. (...), a będący zarazem udziałowcami w tej spółce leśnej w Z., figurują: M. K., Z. S. (1), W. B.- każde w 1/8 części, W. H., B. H., M. J.- każde w 3/128 częściach, G. H. w 4/128 częściach, S. H. w 3/128 częściach, M. T. w 1/10 części, J. H. w 6/64 częściach, G. T. i W. T. w 1/40 części, K. S. (1) w 1/8 części, A. W. i G. W. w 1/64 części, A. R. w 1/64 części, J. K., A. C., S. K.- każde w 8/256 częściach, S. K., J. K.- każdy w 3/256 częściach oraz K. K. (1) w 2/256 częściach. W wyniku aktualizacji operatu ewidencji gruntów powierzchnia działki o nr (...) uległa zmianie z 1,8705 ha na działkę (...) o pow. 1,849 ha zgodnie z mapą uzupełniającą wykonaną przez biegłego A. S. w dniu 28.07.2015 r. Z kolei, działka ewidencyjna o nr (...) powstała z części parceli gruntowej l. lat. (...) i objęta jest Lwh. (...). kat. Z., wpisanej na rzecz: K. ze S. S. w 1/12 części, J. S. syna J. ze S. w 3/112 częściach, S. S. syna J. w 3/112 częściach, M. S. (2) córki J. w 3/112 częściach, K. S. (1) syna J. w 3/112 częściach, A. S. (3) córki J. w 3/112 częściach, F. S. syna J. w 3/112 częściach, C. S. córki J. w 3/112 częściach, J. S. syna J. ze S. w 1/42 części, S. S. syna J. w 1/42 części, M. S. (2) córki J. w 1/42 części, K. S. (1) syna J. w 1/42 części, A. S. (3) córki J. w 1/42 części, F. S. syna J. w 1/42 części, C. S. córki J. w 1/42 części, F. B. syna K. w 1/48 części, K. S. (2) syna K. w 1/12 części, K. S. (2) syna K. w 2/12 częściach, F. Z. w 1/32 części, W. z M. Z. (1) w 1/32 części, A. K. w 1/64 części, C. K. syna A. w 3/64 częściach oraz K. S. (1) syna J. w 2/12 częściach.

Dowód: opinia geodezyjna biegłego A. S. z dnia 08.11.2013 r. (k. 161, t. I) oraz z dnia 12.05.2014 r. (k. 268, t. II), mapa z projektem podziału biegłego A. S. z dnia 28.07.2015 r. (k. 589, t. III), mapa uzupełniająca wykonana w celu aktualizacji operatu ewidencji gruntów (k. 589, t. III), dokumentacja geodezyjno- kartograficzna do celów prawnych (k. 10, t. I), poświadczenie hipoteczne Lwh. (...) (k. 10), oględziny (k. 459- 461, t. III), przesłuchanie wnioskodawcy M. T. (k. 687/2, t. IV, 00:15:00- 00:35:57).

W umowie o dożywocie z dnia 10 marca 1971 r., Rep A nr 428/71, wskazane zostało, iż w rejestrze ewidencji gruntów wsi Z. wpisany jest L. T. jako władający 1/8 części nieruchomości numer (...). Na podstawie wskazanej umowy, dziadkowie wnioskodawcy: L. i A. T. (3), którzy pozostawali w posiadaniu całej przedmiotowej nieruchomości, przekazali na rzecz ojca wnioskodawcy- K. T. i jego żony- J. T. (1) m.in. posiadanie całej działki, objętej ostatecznie sprecyzowanym wnioskiem. Wcześniej ścinali tam drzewa i sadzili nowe, w drewnianym budynku stanowiącym starą kuźnię i stolarnię, wybudowanym przez L. T., przechowywali narzędzia gospodarskie. Od zawarcia wskazanej umowy, przedmiotowa działka pozostawała wyłącznie w posiadaniu rodziców wnioskodawcy: K. T. i J. T. (1), którzy zagospodarowali wskazany teren, wypasali tam bydło, kosili trawę, zbierali siano, siali zboże, z terenu zalesionego pozyskiwali drzewo na opał i budowę domu. Ścięte drzewo przeznaczali również na sprzedaż. Zamieszkiwali również w bliskim sąsiedztwie działki objętej wnioskiem, w budynku pod nr (...).

Dowód: umowa o dożywocie Rep. A nr 428/71 z dnia 10.03.1971 r. (k. 10, t. I); zeznania świadków S. G. (k. 652/2, t. IV, 00:17:00- 00:32:36), M. Z. (2) (k. 653, t. IV, 00:32:37-00:49:25); przesłuchanie wnioskodawcy M. T. (k. 687/2, t. IV, 00:15:00- 00:35:57) oraz uczestników: K. T. (k. 686, t. IV, 00:36:51- 00:49:37), W. T. (k. 686/2, t. IV, 00:55:53- 00:56:56), częściowo przesłuchanie uczestników: S. H. (k. 686/2, t. IV, 00:56:57- 01:08:57), Z. S. (1) (k. 687, t. IV, 01:19:10- 01:21:42).

Na podstawie umowy darowizny z dnia 13 sierpnia 1997 r., Rep. A nr 2848/97, K. T. i J. T. (1) przenieśli na wnioskodawcę M. T. m.in. udział w przedmiotowej spółce leśnej. Od wskazanego czasu wnioskodawca objął w posiadanie samoistne teren odpowiadający obecnej całej działce ew. nr (...), stanowiącej przedmiot niniejszego postępowania. Zakres jego władania tą działką jako posiadacza samoistnego odpowiadał zakresowi posiadania jego rodziców. Nieruchomość tę wnioskodawca zagospodarował w ten sposób, że ścinał drzewo z terenu zalesionego, które następnie sprzedawał, sadził nowe drzewa, pielęgnował je. Na terenie tym, wnioskodawca postawił również różne urządzenia, służące do gry Paintball: przeszkody, ambony, zasieki. Wnioskodawca korzysta również z budynku starej kuźni i stolarni. Część działki, stanowiącą użytki rolne wnioskodawca użyczył swojemu ojcu- K. T., aby mógł starać się o dopłaty do upraw rolnych z Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa. Wnioskodawca korzystał z przedmiotu postępowania z wyłączeniem osób trzecich. Żaden z uczestników nie zainicjował procesu przeciwko wnioskodawcy i jego poprzednikom prawnym na tle korzystania z działki objętej wnioskiem.

Dowód: umowa darowizny Rep. A nr 2848/97 z dnia 13.08.1997 r. (k. 10, t. I); zeznania świadków S. G. (k. 652/2, t. IV, 00:17:00- 00:32:36), M. Z. (2) (k. 653, t. IV, 00:32:37-00:49:25); przesłuchanie wnioskodawcy M. T. (k. 687/2, t. IV, 00:15:00- 00:35:57) oraz uczestników: K. T. (k. 686, t. IV, 00:36:51- 00:49:37), W. T. (k. 686/2, t. IV, 00:55:53- 00:56:56), ), częściowo przesłuchanie uczestników: S. H. (k. 686/2, t. IV, 00:56:57- 01:08:57), Z. S. (1) (k. 687, t. IV, 01:19:10- 01:21:42).

Wnioskodawca zawarł związek małżeński z uczestniczką A. T. (1) w dniu 30 lipca 2005 r.

Dowód: skrócony odpis aktu małżeństwa nr 40/2005 (k. 9, t. I).

W dniu 17 stycznia 2015 r. wnioskodawca nabył na podstawie umowy sprzedaży od uczestniczki K. G. działki ew. o numerach: (...) i (...), które od południa graniczą z przedmiotem postępowania.

Dowód: kopia umowy sprzedaży z dnia 17.01.2015 r., Rep. A nr 130/2015 (k. 510- 511, t. III).

Powyższe ustalenia Sądu znajdują uzasadnienie we wszystkich przeprowadzonych dowodach, które zostały powołane przy ustalaniu podstawy faktycznej rozstrzygnięcia. Dowody z przedłożonych dokumentów nie budzą zastrzeżeń Sądu i nie były kwestionowane przez uczestników. Zeznania powołanych w sprawie świadków były spójne i logiczne, zatem zasługiwały na wiarę. Świadkowie ci zamieszkują w bliskiej odległości od przedmiotu sporu, wobec czego przedstawiali posiadane wiadomości, oparte na własnych spostrzeżeniach. Sąd w całości dał wiarę również dowodom z przesłuchania wnioskodawcy i uczestników: K. T., W. T. oraz S. H.. Zeznania te wzajemnie ze sobą korespondowały i były spójne, przede wszystkim w zakresie wyłącznego posiadania przez wnioskodawcę i jego poprzedników prawnych działki, objętej ostatecznie sprecyzowanym wnioskiem.

Jedynie częściowo Sąd dał wiarę wyjaśnieniom uczestników: S. H. i Z. S. (1), a to w zakresie, w jakim wynikało z nich, iż poprzednicy prawni wnioskodawcy korzystali z przedmiotowej działki. Nie polegały na prawdzie, zdaniem Sądu, wyjaśnienia uczestnika S. H. w zakresie, w jakim twierdził, iż wnioskodawca oraz jego poprzednicy prawni korzystali z przedmiotowej nieruchomości za nieformalną zgodą pozostałych współwładających, a więc że byli jedynie posiadaczami zależnymi, bowiem żaden inny przeprowadzony dowód wskazanej okoliczności nie potwierdza. Twierdzenia uczestnika w tym zakresie są więc odosobnione, nie zasługiwały więc na wiarę. Z kolei, odnośnie uczestnika Z. S. (1), Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom wskazanego uczestnika w zakresie, w jakim podał, iż działka objęta wnioskiem była w posiadaniu wszystkich udziałowców. Powyższej okoliczności zaprzeczył bowiem nawet uczestnik S. H., którego stanowisko w sprawie było takie samo jak uczestnika Z. S. (1)- oboje żądali oddalenia wniosku, bowiem S. H. wyraźnie wskazał, iż nie neguje, że zarówno wnioskodawca, jak i jego poprzednicy prawni użytkowali wskazaną działkę oraz wycinali na niej drzewo oraz przyznał również, że zabudowania stanowiące starą kuźnię i stolarnię były w posiadaniu rodziny T..

Przy ustaleniu stanu faktycznego, Sąd uwzględnił wszystkie wcześniej wydane opinie, które doprowadziły do ostatecznego opracowania opinii przez biegłego A. S. (1) z dnia 28.07.2015 r. (k. 589, t. III), a zatem tej opinii, na podstawie której wnioskodawca sprecyzował żądanie wniosku, a Sąd orzekający oparł się w swoim postanowieniu. Żadna ze stron wskazanych opinii nie kwestionowała, a i Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania ich rzetelności oraz poprawności.

Jednocześnie, Sąd oddalił wniosek uczestnika S. H. o zobowiązanie pełnomocnika wnioskodawców do złożenia stosownych dokumentów na okoliczność, czy przedmiotowa spółka nie stanowiła wspólnoty gruntowej w rozumieniu ustawy z dnia 29.006.1963 r. o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych i czy wówczas właściciele i współwłaściciele nie powinni założyć spółki do zagospodarowania tej wspólnoty. W ocenie Sądu, stan przedmiotowej spółki wynika ze złożonych w sprawie dokumentów, stąd nie było potrzeby jego ustalania na podstawie innych dowodów, a nadto wskazany wniosek Sąd uznał za spóźniony, wobec czego nie podlegał uwzględnieniu.

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu, wniosek w ostatecznie sprecyzowanym kształcie zasługiwał na uwzględnienie.

Zasiedzenie jest sposobem nabycia własności przez nieuprawnionego posiadacza w wyniku długotrwałego, nieprzerwanego posiadania, tj. sprawowania władztwa nad rzeczą w granicach właściwych dla danego prawa, w imieniu własnym i z wolą czynienia tego dla siebie. Jednocześnie, powoduje odjęcie własności dotychczasowemu właścicielowi bądź innemu współwładającemu, którzy nie wykazywali się aktywnością w zakresie uprawnień właścicielskich wobec konkretnej nieruchomości. Przesłankami stwierdzenia zasiedzenia, zgodnie z treścią art. 172 § 1 i 2 k.c. są: samoistny charakter posiadania oraz upływ czasu, który w przypadku dobrej wiary posiadacza wynosi 20 lat, a w przypadku posiadacza w złej wierze- lat 30.

Z punktu widzenia instytucji zasiedzenia prawa własności nieruchomości, relewantne jest jedynie posiadanie samoistne. Należy zatem wskazać, iż posiadanie ma charakter samoistny, jeżeli posiadacz włada rzeczą jak właściciel (art. 336 k.c.), choć właścicielem w istocie nie jest. Posiadacz samoistny wykonuje więc wszelkie uprawnienia składające się na treść prawa własności we własnym imieniu i na własny rachunek. O tym, czy posiadanie ma charakter posiadania samoistnego, decydują okoliczności faktyczne o charakterze przede wszystkim zewnętrznym (zachowanie się posiadacza względem przedmiotu posiadania dostrzegalne dla innych osób, np. zagospodarowanie gruntu zgodnie z jego przeznaczeniem, ogrodzenie działki, wzniesienie na niej budynku itp.). Stan posiadania współtworzą fizyczny element ( corpus) władania rzeczą oraz intelektualny element zamiaru ( animus) władania rzeczą dla siebie ( animus rem sibi habendi). W przypadku posiadania samoistnego mamy na uwadze animus domini (posiadacz samoistny włada rzeczą „jak właściciel"). Konieczne jest tu wykonywanie przez posiadacza, który - co jasne - właścicielem nie jest, czynności faktycznych, wskazujących na samodzielny, rzeczywisty, niezależny od woli innej osoby stan władztwa. Mówiąc inaczej, wszystkie dyspozycje posiadacza powinny swą treścią odpowiadać dyspozycjom właściciela (tak: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 kwietnia 1999 r., I CKN 430/98; OSNC 1999, z. 11, poz. 198). Kwestia świadomości, jaką posiadacz odnosi do wykonywanego prawa, a więc przekonanie o tym, czy jest lub nie jest właścicielem posiadanej rzeczy, rzutuje natomiast na dobrą albo złą wiarę posiadania. Tak więc posiadaczem w dobrej wierze jest ten, kto błędnie przypuszcza, że jest właścicielem rzeczy, a w złej pozostaje ten, kto wie albo wiedzieć powinien, że prawo własności nie przysługuje jemu, lecz innej osobie (por.: orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 14 września 1963 r., III CR 71/62, OSNCP 1963, z. 5, poz. 111; uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 14 marca 1980 r., III CZP 14/80, OSNCP 1980, z. 9, poz. 161 albo uzasadnienie uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 6 grudnia 1991 r., III CZP 108/91, OSNCP 1992, z. 4, poz. 48). Należy również zauważyć, iż zasadą konstytucyjnie określoną - od której tylko wyjątkowo wprowadza się odstępstwa - jest nienaruszalność prawa własności. Zasiedzenie jest jednak w istocie daleko idącym odstępstwem od tej zasady, bowiem stwierdzenie przez Sąd zaistnienia opisanych wyżej przesłanek w danym postępowaniu, powoduje konieczność wydania deklaratoryjnego orzeczenia stwierdzającego nabycie własności przez posiadacza samoistnego określonej nieruchomości, a tym samym pozbawienie własności jej uprawnionego właściciela. Nabycie tej własności następuje bowiem z mocy samego prawa. Wskazane okoliczności stanowią istotę instytucji zasiedzenia, a potwierdza je również orzecznictwo sądów powszechnych oraz Sądu Najwyższego, które jednolicie uznają za niedopuszczalne oddalenia wniosku o zasiedzenie, nawet jeśli zostanie stwierdzona okoliczność, iż stwierdzenie tego zasiedzenia byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego (art. 5 k.c.).

Wszechstronna analiza zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego, doprowadziła Sąd do przekonania, iż spełnione zostały przesłanki, prowadzące do nabycia własności przedmiotowej nieruchomości przez zasiedzenie przez wnioskodawcę M. T..

Rozstrzygającym momentem dla oceny dobrej, czy złej wiary posiadacza oraz momentu początkowego biegu terminu zasiedzenia jest data uzyskania posiadania. Przy czym należy mieć również na względzie, iż stosownie do treści art. 176 § 1 k.c., jeżeli podczas biegu zasiedzenia nastąpiło przeniesienie posiadania, obecny posiadacz może doliczyć do czasu, przez który sam posiada, czas posiadania swego poprzednika. Jeżeli jednak poprzedni posiadacz uzyskał posiadanie nieruchomości w złej wierze, czas jego posiadania może być doliczony tylko wtedy, gdy łącznie z czasem posiadania obecnego posiadacza wynosi przynajmniej lat trzydzieści.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, Sąd uznał, iż poprzednicy prawni wnioskodawcy- K. i J. T. (2) objęli w posiadanie przedmiotową nieruchomość w dniu 10 marca 1971 r., tj. w dniu zawarcia umowy o dożywocie z ich poprzednikami prawnymi: L. T. i A. T. (2), którzy również pozostawali w posiadaniu wskazanej działki. Z tą chwilą K. T. i J. T. (1), nie niepokojeni przez nikogo, zachowywali się względem całej ww. działki jak właściciele, kosili na niej trawę, zbierali siano, wypasali bydło, ścinali drzewa. Co istotne, zakres ich posiadania nie był ograniczony do określonej części wskazanej nieruchomości, ale wykraczał ponad udział, który im przysługiwał w przedmiotowej spółce leśnej. Jednocześnie, jak wynika z zeznań świadków oraz wyjaśnień uczestników, posiadanie wskazanych poprzedników prawnych wnioskodawcy było wyraźnie przez nich manifestowane, a pozostali uprawnieni nie przeciwstawili się skutecznie wskazanemu zakresowi posiadania. Żaden bowiem ze świadków oraz uczestników postępowania nie twierdził, aby widział, że ktoś inny z tej działki faktycznie korzysta poza rodziną T.. Należało więc przyjąć, iż zakres tego posiadania był widoczny dla osób trzecich, w tym współwładających. Niewątpliwie więc, przyjąć należało, iż posiadanie poprzedników prawnych wnioskodawcy od wskazanego momentu miało charakter samoistny, przedmiotowa nieruchomość znajdowała się tylko „w ich rękach”, korzystali z niej z wyłączeniem innych osób, a przynajmniej okoliczność przeciwna nie wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Nie bez znaczenia pozostaje również okoliczność, iż zarówno wnioskodawca, jak i jego poprzednicy prawni zamieszkiwali w bliskiej odległości od przedmiotu zasiedzenia, bowiem na działce sąsiadującej, pod nr (...). Następnie, w dniu 13 sierpnia 1997 r. udział we wskazanej spółce leśnej został przez nich przeniesiony na wnioskodawcę, który od tego momentu również władał nią w całości z wyłączeniem innych osób. Wprawdzie uczestnik K. T. wyjaśnił, iż wnioskodawca użyczył mu część tej działki, która miała charakter rolny, jednak nawet przekazanie nieruchomości osobie trzeciej w posiadanie zależne nie pozbawia posiadacza samoistnego takiego charakteru posiadania, bowiem powyższa czynność pozostaje w zakresie uprawnień właścicielskich, które względem wskazanej nieruchomości wykonuje posiadacz samoistny. Jednocześnie, brak było podstaw do uznania, iż określone posiadanie miało charakter jedynie zależny, bowiem nie wynika to z żadnego dowodu, uznanego przez Sąd za wiarygodny. Żaden bowiem ze świadków bądź uczestników, za wyjątkiem S. H., nie wskazywał na to, aby korzystanie wnioskodawcy i jego poprzedników prawnych z przedmiotowej nieruchomości wynikało z formalnej bądź nieformalnej zgody pozostałych współwładających, co mogłoby świadczyć o zależnym charakterze takiego posiadania. Okoliczności te jednak nie zostały wykazane. Mając powyższe na uwadze, Sąd uznał, iż przesłanka posiadania samoistnego została przez wnioskodawcę udowodniona.

W odniesieniu do oceny dobrej lub złej wiary, jak już zostało zasygnalizowane, miarodajny jest jedynie moment objęcia nieruchomości w posiadanie. Późniejsze zmiany świadomości posiadacza pozostają bez wpływu na tę ocenę i w konsekwencji na długość terminu potrzebnego dla nabycia własności przez zasiedzenie, co potwierdza wykładnia gramatyczna art. 172 § 1 k.c., w którym ustawa kładzie akcent na chwilę uzyskania posiadania, a pośrednio także z brzmienia art. 176 § 1 k.c. W ocenie Sądu, wnioskodawca nie zdołał wykazać, aby objęcie w posiadanie zarówno przez jego poprzedników prawnych, jak i jego samego nastąpiło w dobrej wierze. Co więcej, wnioskodawca nawet nie twierdził, iż objęcie w posiadanie nastąpiło w dobrej wierze. Należało więc uznać, iż zarówno poprzednicy prawni wnioskodawcy, jak i on sam pozostawali w złej wierze, tj. wiedzieli, iż nie są właścicielami całej przedmiotowej działki.

Powyższe ustalenia znajdują bezpośrednie przełożenie na przyjęcie określonego terminu, koniecznego z punktu widzenia instytucji zasiedzenia nieruchomości. Na gruncie niniejszej sprawy należało zatem przyjąć okres trzydziestoletni, który w ocenie Sądu, przy uwzględnieniu możliwości doliczenia czasu posiadania poprzedników prawnych wnioskodawcy, upłynął w dniu 10 marca 2001 r. licząc od dnia 10 marca 1971 r. Jednocześnie, upływ terminu zasiedzenia nastąpił przed zawarciem przez wnioskodawcę związku małżeńskiego z uczestniczką A. T. (1), co nastąpiło w dniu 30 lipca 2005 r., należało więc uznać, iż to wyłącznie wnioskodawca nabył prawo własności wskazanej nieruchomości. Brak również podstaw do przyjęcia, aby wskazany okres zasiedzenia uległ przerwaniu, pozostali współwładający nie podjęli bowiem żadnej czynności, która przerwałaby bieg wskazanego terminu.

W związku ze stanowiskiem uczestnika S. H. w zakresie niedopuszczalności orzeczenia zasiedzenia względem wskazanej nieruchomości, godzi się wskazać, iż Sąd nie znalazł podstaw do przyjęcia, aby przedmiotowa nieruchomość stanowiła wspólnotę gruntową bądź mienie gromadzkie w rozumieniu ustawy z dnia 29 czerwca 1963 r.- o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych (Dz. U. z 2016 r., poz. 703, t.j.). Przede wszystkim, nie zostało wykazane, aby w dacie, w której nastąpiło zasiedzenie tj. 10 marca 2001 r. albo w dacie zamknięcia rozprawy, przedmiotowa nieruchomość taką wspólnotę stanowiła. W ocenie Sądu, kompleks gruntu stanowiący przedmiot niniejszego postępowania, stanowi jedynie typową spółkę leśną, która – zdaniem Sądu – może stanowić przedmiot zasiedzenia.

Na podstawie przeprowadzonych dowodów z opinii biegłego geodety, zwłaszcza zgodnie z mapą uzupełniającą do celów aktualizacji operatu ewidencji gruntów z dnia 28 lipca 2015 r. (k. 589, t. III ) oraz mapą z projektem podziału nieruchomości biegłego A. S. z dnia 28 lipca 2015 r. (k. 589, t. III) Sąd ustalił, iż działka nr (...) o pow. 1,8705 ha, położona w Z. zmieniła powierzchnię, bez zmiany konfiguracji, na działkę (...) o pow. 1,8491 ha, a następnie została podzielona na działki o nr.: (...) o pow. 1,4601 ha (stanowiącą przedmiot niniejszego postępowania) oraz (...) o pow. 0,3890 ha, o czym orzeczono w pkt. 1 i 2 sentencji postanowienia wskazując, iż powołane mapy stanowić będą integralną część postanowienia.

Mając na względzie, iż na gruncie niniejszej sprawy doszło do zasiedzenia działki, objętej ostatecznie sprecyzowanym wnioskiem, Sąd na podstawie art. 172 § 1 i 2 k.c. orzekł jak w pkt. 3 sentencji postanowienia.

Na gruncie niniejszej sprawy łączne koszty sądowe wyniosły 12.827,08 zł z tytułu kosztów wynagrodzenia biegłego oraz kosztów ogłoszenia w prasie. Odejmując od wskazanej kwoty uiszczoną przez wnioskodawcę łączną kwotę zaliczki w wysokości 1.550,00 zł, pozostałe wydatki, które tymczasowo poniósł Skarb Państwa wynosiły 11.277,08 zł. Koszty te, zgodnie z art. 520 § 2 k.p.c. winien ponieść wnioskodawca. Przedmiotowe rozstrzygnięcie leżało bowiem jedynie wyłącznie w jego interesie. Wobec powyższego Sąd nakazał pobrać od wnioskodawcy na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Suchej Beskidzkiej kwotę 11.277,08 złotych tytułem części brakujących wydatków w sprawie, o czym orzeczono w pkt. 4 sentencji postanowienia.

Na podstawie art. 520 § 1 k.p.c. Sąd stwierdził, iż w pozostałej części zainteresowani we własnym zakresie ponoszą koszty postępowania związane ze swoim udziałem w sprawie, o czym orzeczono jak w pkt. 5 sentencji postanowienia.