Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 lipca 2016 r.

Sąd Apelacyjny - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 18 lipca 2016 r. w Gdańsku

sprawy M. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w E.

o prawo do renty

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w E.

od wyroku Sądu Okręgowego w Elblągu - IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 1 kwietnia 2016 r., sygn. akt IV U 485/15

oddala apelację.

SSA Bożena Grubba SSA Grażyna Czyżak SSA Aleksandra Urban

Sygn. akt III AUa 867/15

UZASADNIENIE

Ubezpieczony M. K. odwołał się od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział E. z dnia 31 marca 2015r., odmawiającej mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu odwołania wskazał, że jest osobą niezdolną do pracy i w jego ocenie lekarz orzecznik i komisja nieprawidłowo ustalili stan faktyczny. W 2014 r. był uznany za niezdolnego do pracy i w chwili obecnej, by uznać go za zdolnego do pracy musiałaby powstać istotna poprawa w jego stanie zdrowia, a tak się nie stało, jest nadal leczony, a w 2015r. był także hospitalizowany.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w E. wniósł o jego oddalenie. Organ rentowy powołał przepisy ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U.2015.748 ze zm., zwanej dalej ustawą emerytalną) wskazując, że Komisja Lekarska ZUS ustaliła, że skarżący nie jest niezdolny do pracy, wobec czego nie spełnia przesłanek określonych w art. 57 ust. 1 ustawy emerytalnej, niezbędnych do przyznania uprawnień do świadczenia rentowego.

Wyrokiem z dnia 1 kwietnia 2016r. Sąd Okręgowy w Elblągu Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał wnioskodawcy M. K. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 kwietnia 2015r. do dnia 31 grudnia 2016r.

Powyższe rozstrzygnięcie Sąd Okręgowy oparł na następujących ustaleniach i rozważaniach:

Ubezpieczony M. K., ur. (...), miał przyznane prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 22.03.2014r. tj. od daty zaprzestania pobierania świadczenia rehabilitacyjnego do 31.03.2015r. W dniu 02.02. 2015r. ubezpieczony wniósł o ponowne ustalenie prawa do renty.

Lekarz Orzecznik ZUS orzeczeniem z dnia 23.02.2015r. uznał, po konsultacji psychiatrycznej, że ubezpieczony jest zdolny do pracy. W wyniku złożonego sprzeciwu sprawa została skierowana do Komisji Lekarskiej, która po rozpoznaniu: zaburzeń lękowych z objawami lęku uogólnionego, napadowego i objawami zaburzeń lękowo- depresyjnych oraz nadciśnienia tętniczego uregulowanego, podtrzymała stanowisko Lekarza Orzecznika o zdolności skarżącego do pracy.

Na tej podstawie pozwany organ rentowy decyzją z 31.03.2015r. odmówił ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Skarżący nie zgodził się z decyzją organu rentowego odmawiającą mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy i wniósł odwołanie.

Sąd Okręgowy wskazał, iż stosownie do art. 57 ustawy emerytalnej, renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1) jest niezdolny do pracy,

2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3) niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b), pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a), pkt 10 lit. a), pkt 11-12, 13 lit. a), pkt 14 lit a) i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, 5 lit. a), pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Zgodnie z ust. 2 powyższego przepisu, ust. 1 pkt 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

Pojęcie niezdolności do pracy, ustalenie której jest podstawą przyznania renty precyzuje art. 12 ww. ustawy, stosownie do którego to przepisu:

ust. 1. Niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

ust. 2. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy.

ust. 3 Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Stosownie do art. 13 ust. 1 ww. ustawy przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się:

1/ stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji,

2/ możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Zważywszy na zakres wiadomości specjalistycznych niezbędnych do rozstrzygnięcia Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych: psychiatry i internisty.

Biegły internista w osobie lek. med. K. P., po rozpoznaniu: nadciśnienia tętniczego, uznał ubezpieczonego za zdolnego do pracy. W ocenie biegłego schorzenia internistyczne nie mają wpływu na zdolność skarżącego do pracy, nadciśnienie tętnicze występuje bez udokumentowanych powikłań narządowych i wymaga modyfikacji leków obniżających ciśnienie tętnicze krwi.

Kluczową była opinia biegłych lek. psychiatrów. Biegły psychiatra w osobie lek. med. R. Ł. (1) po rozpoznaniu: zaburzenia depresyjne, na podstawie dokumentacji medycznej i wykonanego badania doszedł do wniosku, że ubezpieczony cierpi na zaawansowane i przewlekłe zaburzenia depresyjne. W ocenie biegłego zaburzenia te nadal po 31.03.2015r. powodują częściową niezdolność do wykonywania pracy zawodowej do 31.12.2016r. Jak wskazał biegły w ostatnim okresie z powodu zaostrzenia schorzenia musiał być poddany kolejnej hospitalizacji. Nie można więc – zdaniem biegłego - uznać aby psychiczny stan ubezpieczonego uległ poprawie.

Z opinią biegłego psychiatry nie zgodził się organ rentowy, wskazując, że z terminów hospitalizacji wyraźnie widać pogorszenie stanu zdrowia ubezpieczonego bezpośrednio przed badaniem orzeczniczym, dlatego skarżący został skonsultowany przez specjalistę psychiatrę i lekarz ten nie stwierdził istotnych zaburzeń nastroju u ubezpieczonego, a hospitalizację potwierdzają dominujące zaburzenia lękowe. W ocenie organu opisany w opinii stan psychiczny nie wskazuje, aby ubezpieczony nie był niezdolny do pełnienia ról społecznych w tym aktywności zawodowej.

Biegły psychiatra, odnosząc się do zastrzeżeń, podtrzymał swoje stanowisko wskazując, że anhedonia, napęd psychoruchowy, w wywiadzie myśli suicydalne, wyraźnie przemawiają za uznaniem badanego za częściowo niezdolnego do pracy.

Strona pozwana podtrzymała swoje stanowisko, wnosząc o powołanie biegłego sądowego w nowej osobie.

Celem obiektywizacji zastrzeżeń, Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii biegłego w nowej osobie. Biegła psychiatra w osobie lek. med. D. W. (1) po rozpoznaniu zaburzeń depresyjnych także uznała skarżącego za częściowo niezdolnego do pracy od 31.03.2015r. do końca roku 2016r. Jak wskazała biegła badanie sądowo psychiatryczne wskazuje, że na początku ujawniały się u opiniowanego zaburzenia lękowe, a od około 2 lat dominuje przygnębienie, zaburzenie życia popędowego. Aktualny obraz kliniczny wskazuje na spowolnienie psychoruchowe trudności z koncentracją uwagi, zaburzenia afektywne stan niepokoju i lęku, bezsenność, utrata łaknienia myśli rezygnacyjne, nastawienie urojeniowe, utrata aktywności, wzmożona wybuchowość z agresją.

Z opinią biegłego nie zgodził się organ rentowy, wskazując, że biegła dokonała oceny stanu psychicznego rok po wydaniu decyzji przez ZUS i zdaniem organu stan stwierdzany w momencie wydania decyzji powinien być podstawą opinii biegłej, a biegła nie odniosła się do dokumentacji medycznej ze spornego okresu.

Sąd I instancji nie podzielił zastrzeżeń organu rentowego. Dla oceny zdolności ubezpieczonego do pracy powołani zostali biegli, których specjalizacje odpowiadały zakresem jego schorzeniom. Opinie zostały sporządzone w sposób rzetelny, przy uwzględnieniu całości dokumentacji medycznej ubezpieczonego, a także po przeprowadzeniu jego badania. Należy podkreślić, że opinie miały na celu ocenę zdolności skarżącego do pracy w kontekście posiadanych przez niego kwalifikacji oraz z uwzględnieniem dotychczasowego doświadczenia zawodowego. Gdyby więc biegli pominęli wskazane zastrzeżenie, Sąd z urzędu podjąłby decyzję o konieczności uzupełnienia ich opinii, bądź powołałby biegłych w nowych osobach. W świetle bowiem art. 286 k.p.c. za zasadne należy przyjąć, że Sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z opinii kolejnych biegłych, gdy opinia złożona w sprawie zawiera istotne braki, względnie też, gdy nie wyjaśnia wszystkich istotnych okoliczności, bądź też, gdy w sprawie wypowiadali się już różni biegli tej samej specjalności, ale ich opinie są ze sobą sprzeczne. W ocenie Sądu taka sytuacja nie miała miejsca w przedmiotowej sprawie, opinie biegłych psychiatrów wzajemnie się uzupełniały były pełne, logiczne, sporządzone z należytą starannością i w sposób wyczerpujący omawiały postawione zagadnienie.

W pierwszej kolejności Sąd Okręgowy podkreślił, że zarówno pierwszy biegły jak i biegły w nowej osobie jednoznacznie ocenili stan zdrowia psychicznego ubezpieczonego i wyciągnęli tożsame wnioski o jego niezdolności do pracy. Sąd nie neguje, że biegła D. W. dokonała badania ubezpieczonego rok po wydaniu przez ZUS decyzji, niemniej jednak z opinii tej wynika, że dokonała ona oceny stanu także na datę wydania decyzji. Z opinii tej wynika, że biegła zapoznała się całością dokumentacji medycznej, z wniosków wynika, że oceną objęła ostatnie 2 lata stanu zdrowia ubezpieczonego. Opinie biegłych wzajemnie się uzupełniają, są spójne, a wnioski przekonujące.

Sąd I instancji nie miał wątpliwości, przyjmując opinię biegłych psychiatrów jako podstawę rozstrzygnięcia. W ocenie Sądu oboje biegli tj. lek. R. Ł. i lek. D. W. wyjaśnili wszystkie istotne dla postępowania okoliczności dotyczące stanu zdrowia ubezpieczonego oraz jego zdolności do zatrudnienia. Z opinii biegłego Ł. wynikało, że anhedonia, napęd psychoruchowy, w wywiadzie myśli suicydalne, wyraźnie przemawiają za uznaniem badanego za częściowo niezdolnego do pracy, a biegła D. W. wskazywała na zaburzenia lękowe, dominuje przygnębienie, zaburzenie życia popędowego, na spowolnienie psychoruchowe, trudności z koncentracją uwagi, zaburzenia afektywne, stan niepokoju i lęku, bezsenność, utrata łaknienia myśli rezygnacyjne, nastawienie urojeniowe, utrata aktywności, wzmożona wybuchowość z agresją. W kontekście powyższych ustaleń biegłych, w ocenie Sądu, za niezasadne należało uznać stwierdzenie organu, że u ubezpieczonego widać „pogorszenie” stanu zdrowia ubezpieczonego bezpośrednio przed badaniem orzeczniczym, albowiem to „pogorszenie” – w ocenie Sądu - było także zauważalne i stwierdzone zarówno przez pierwszego jak i drugiego biegłego lek. psychiatrę.

Sad Okręgowy wskazał, że dla przyznania renty w myśl przepisów ustawy emerytalnej – spełnienie ustawowych przesłanek koniecznych dla przyznania świadczenia należy potwierdzić (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 24.03.2015r. sygn. III AUa 554/14). Zdaniem Sądu badanie przedmiotowe biegłych psychiatrów potwierdziło stanowisko ubezpieczonego w przedmiocie dalszej niezdolności do pracy. Wskutek przeprowadzonego postępowania Sąd I instancji uznał, że zaskarżona decyzja nie odpowiada prawu, w związku z czym w myśl art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. Sąd zmienił i przyznał ubezpieczonemu prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na dalszy okres.

Apelacje od wyroku wywiódł Zakład Ubezpieczeń Społecznych, zaskarżając go w całości i zarzucając:

- błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że ubezpieczony M. K. jest częściowo niezdolny do pracy w okresie od dnia 1 kwietnia 2015 r. do dnia 31 grudnia 2016 r.;

- naruszenie prawa materialnego art. 57 oraz art. 12 ust. 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tj. Dz. U. z 2015 r., poz. 748 ze zm.) poprzez przyjęcie, iż skarżący jest częściowo niezdolny do pracy i w konsekwencji przyznanie ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od dnia 1 kwietnia 2015 r. do dnia 31 grudnia 2016 r.

Wskazując na powyższe zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I Instancji.

W uzasadnieniu apelujący podniósł, że w opiniach biegłych psychiatrów nie znalazł merytorycznego uzasadnienia długotrwałej niezdolności do pracy u ubezpieczonego po zakończeniu świadczenia rehabilitacyjnego, gdyż zarówno leczenie szpitalne w okresie 04-23.02.2015 r., jak i opinia specjalisty psychiatry z 19.02.2015 r., wskazują jednoznacznie na poprawę stanu psychicznego skarżącego. Biegli sądowi badający ubezpieczonego w dniach 18.06.2015 r. oraz 20.01.2016 r.- czyli odpowiednio 3 i 10 miesięcy po wydaniu orzeczenia przez komisję lekarską ZUS, powołując się na swoje badania stwierdzili u ubezpieczonego nowe schorzenia, jakimi były zaburzenia depresyjne. Zaburzenia te zostały określone we wcześniejszym okresie w odmienny sposób, tj. jako zaburzenia lękowe, co wynika ze znajdujących się w aktach sprawy kart leczenia szpitalnego w 13.02-13.03.2014 r., 02.02-23.02.2015 r. oraz z konsultacji specjalisty psychiatry konsultanta ZUS z dnia 19.02.2015 r., a zatem brak jest podstaw do ustalenia długotrwałej niezdolności do pracy.

W ocenie organu rentowego opinie biegłych psychiatrów nie zawierają należytego odniesienia do dokumentacji medycznej dotyczącej stanu zdrowia ubezpieczonego za sporny okres oraz jej krytycznej analizy w zakresie pojęcia długotrwałej niezdolności do pracy, na którą oprócz czynnika biologicznego wynikającego ze stanu zdrowia składa się również czynnik ekonomiczno-zawodowy, będący oprócz oceny ranu zdrowia istotną składową orzekania sądowo-medycznego.

W odpowiedzi na apelację ubezpieczony wniósł o jej oddalenie, podzielając stanowisko wyrażone w uzasadnieniu Sądu I instancji.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja organu rentowego nie zasługuje na uwzględnienie, nie zawiera bowiem zarzutów uzasadniających konieczność zmiany bądź uchylenia wyroku Sądu pierwszej instancji.

Przedmiotem niniejszej sprawy była kwestia czy ubezpieczony M. K. po 31 marca 2015 r. jest nadal częściowo niezdolny do pracy, a tym samym czy nabył prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w oparciu o przepis art. 61 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tj. Dz.U. z 2015, poz. 748 j.t. – dalej: „ustawa emerytalna”).

Niezdolność do pracy definiuje art. 12 ustawy, w myśl którego niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu (ust. 1). Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (ust. 2). Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (ust. 3).

Stosownie natomiast do treści art. 13 ust. 1 pkt 1 - 2 ustawy, przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania, co do odzyskania zdolności do zatrudnienia uwzględnia się również stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia względnie rehabilitacji, a także możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Dodać jeszcze należy, iż w sprawach o ubezpieczenia społeczne sąd bada legalność decyzji na dzień jej wydania (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 20 maja 2004 r., II UK 395/03, OSNP 2005 nr 3, poz. 43 oraz z dnia 7 lutego 2006 r., I UK 154/05, LEX nr 272581), co oznacza, iż oceny medycznej i zawodowej dla oceny zdolności/niezdolności do pracy należy dokonywać również na tę datę. Postępowanie dowodowe przed sądem jest postępowaniem sprawdzającym, weryfikującym ustalenia dokonane przez organ rentowy (por. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 9 maja 2007 r., I UZP 1/07, OSNP 2007 nr 21-22, poz. 323). Sąd nie ma obowiązku przeprowadzenia dowodów w celu ustalenia niezdolności do pracy, która miała powstać po wydaniu zaskarżonej odwołaniem decyzji odmawiającej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 stycznia 2005 r., I UK 152/04, OSNP 2005 nr 17, poz. 273). Biegli sądowi, przeprowadzający na zlecenie sądu badanie stanu zdrowia ubezpieczonego, nie zastępują lekarza orzecznika ZUS, ani komisji lekarskiej ZUS. Jedynie zgodnie z posiadaną przez nich wiedzą specjalistyczną poddają merytorycznej ocenie trafność wydanego orzeczenia o zdolności do pracy lub jej braku.

Jeśli chodzi o ustalenia co do stanu zdrowia wnioskodawcy, należy stwierdzić, iż Sąd Okręgowy prawidłowo poczynił je po przeprowadzeniu postępowania dowodowego z udziałem biegłych sądowych o specjalnościach adekwatnych do ujawnionych u wnioskodawcy schorzeń, czyli biegłych psychiatrów oraz internisty. Ze względu na specjalistyczny charakter wiedzy wymaganej przy ocenie rodzaju schorzeń i stopnia ich zaawansowania decydujących o zdolności danej osoby do pracy, sąd zobligowany jest bowiem oprzeć się na opinii biegłych i nie może dokonywać ustaleń we wskazanym powyżej zakresie wbrew wnioskom wynikającym z prawidłowo sporządzonych i uzasadnionych opinii biegłych sądowych (tak np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 marca 2007r., III UK 130/06, OSNP 2008/7-8/113; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 lutego 2010r., II UK 191/09, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 stycznia 2010r., I UK 204/09).

Kluczowe w niniejszej sprawie okazały się opinie biegłych psychiatrów. Biegły psychiatra R. Ł. (1) rozpoznał u wnioskodawcy zaawansowane i przewlekłe zaburzenia depresyjne, uznając, iż zaburzenia te powodują nadal po 31 marca 2015 r. częściową niezdolność do wykonywania pracy zawodowej do 31 grudnia 2016 r. W opinii uzupełniającej biegły wyjaśnił, iż anhedonia, napęd psychoruchowy obniżony, myśli rezygnacyjne i samobójcze wyraźnie przemawiają za uznaniem ubezpieczonego za częściowo niezdolnego do pracy.

Również biegła sądowa psychiatra D. W. (1) rozpoznała u wnioskodawcy zaburzenia depresyjne, uznając, iż jest on nadal po 31 marca 2015 r. częściowo niezdolny do pracy do końca grudnia 2016 r. Biegła wyjaśniła, iż aktualny obraz kliniczny wskazuje na spowolnienie psychoruchowe, trudności z koncentracją uwagi zaburzenia afektywne, stany niepokoju i lęku, bezsenność, utratę łaknienia, myśli rezygnacyjne, nastawienie urojeniowe, utratę aktywności oraz wzmożona wybuchowość z agresją.

Sąd Apelacyjny nie widzi podstaw, by kwestionować rzetelność i prawidłowość powyższych opinii, gdyż zostały one wydane przez biegłych o specjalnościach adekwatnych
do dolegliwości leżących u podstaw przyznania ubezpieczonemu renty we wcześniejszym postępowaniu, zarówno w oparciu o badanie przedmiotowe, jak i na podstawie znajdującej się w aktach dokumentacji medycznej. Powyższe opinie odpowiadają również wymogom stawianym przez art. 285 § 1 k.p.c., albowiem zostały uzasadnione w sposób przystępny i są zrozumiałe dla osób niedysponujących wiedzą medyczną, zaś wnioski swoje biegli sformułowali jasno i czytelnie. Z opinii biegłych jednoznacznie wynika, iż stan zdrowia psychicznego wnioskodawcy nie poprawił się i nadal nie jest on zdolny do wykonywania pracy zgodnej z kwalifikacjami.

Odnosząc się do apelacji skarżącego, wskazać trzeba, iż nie zawiera ona zarzutów mogących zmienić prawidłowe rozstrzygnięcie Sądu I instancji. Pomimo bowiem że pozwany odnosi się do medycznych aspektów występujących u wnioskodawcy schorzeń, to w istocie dokonuje on jedynie odmiennej oceny stanu zdrowia ubezpieczonego i nie podważa merytorycznie i formalnie prawidłowej opinii. Biegli bowiem szczegółowo wyjaśnili, jakie aspekty występujących u wnioskodawcy schorzeń czynią go częściowo niezdolnym do pracy.

Nie zasługuje również na uwzględnienie podnoszony w apelacji zarzut, iż w karcie informacyjnej leczenia szpitalnego z dnia 23 kwietnia 2015 r. wskazano na poprawę stanu psychicznego wnioskodawcy. zauważyć należy, iż jest to jedynie poprawa w stosunku do stanu z dnia, kiedy wnioskodawca przyjmowany był na hospitalizację, a nie w stosunku do stanu z poprzedniego orzekania niezdolności do pracy. Nadto, w karcie tej podkreślono, iż jest to poprawa bez pełnego ustąpienia objawów zaburzeń.

Za niezasadne Sąd Apelacyjny uznał także odnoszenie się przez pozwanego do opinii lekarza konsultanta. Powoływanie się przez stronę na odmienną ocenę stanu zdrowia stwierdzoną przez lekarzy działających w imieniu tej strony nie może wywołać skutku w postaci odmowy wiarygodności opinii biegłych sądowych. Opinia lekarza konsultanta współpracującego z organem rentowym traktowana jest bowiem jedynie jako wyrażenie stanowiska pozwanego, a nie obiektywny i miarodajny dowód, jakim jest opinia bezstronnych biegłego sądowego.

Uznając zatem, iż wyrok Sądu Okręgowego jest prawidłowy, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację pozwanego.

SSA Grażyna Czyżak SSA Bożena Grubba SSA Aleksandra Urban