Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 31 października 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Rzeszowie, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 31 października 2013 r.

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z wniosku M. R.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w J.

o rentę rodzinną

na skutek zażalenia wnioskodawczyni na postanowienie Sądu Okręgowego w Rzeszowie z dnia 13 września 2013 r. sygn. akt IV U 2139/13

postanawia:

oddalić zażalenie

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Okręgowy w Rzeszowie na podstawie art. 477 ⁹ § 3 ¹ kpc odrzucił odwołanie wnioskodawczyni od decyzji ZUS

Oddziału w J. z dnia 24 lipca 2013 r. odmawiającej M. R.

prawa do renty rodzinnej, ponieważ wnioskodawczyni nie wniosła sprzeciwu od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z dnia 1.07.2013 r., a tym samym nie wyczerpała dwuinstancyjnego trybu orzeczniczego przed organem rentowym.

W zażaleniu na powyższe postanowienie wnioskodawczyni domagała się

jego uchylenia i rozpoznania odwołania.

W uzasadnieniu wnioskodawczyni wskazała na sprzeczność daty powstania niezdolności do pracy z treścią orzeczenia Komisji Lekarskiej do Spraw Inwalidztwa i Zatrudnienia z dnia 16 lipca 1985 r., które było wystarczające dla ustalenia uprawnień do renty rodzinnej. Nadto wnioskodawczyni wskazała, że nie wnosiła sprzeciwu do komisji lekarskiej ZUS, gdyż w orzeczeniu lekarza orzecznika ZUS z dnia 1 lipca 2013 r. zawarte zostało rozstrzygnięcie, że całkowita niezdolność do pracy powstała w związku

z naruszeniem sprawności organizmu przed ukończeniem 18 roku życia.

Sąd Apelacyjny w Rzeszowie zważył, co następuje:

Zażalenie wnioskodawczyni nie może odnieść zamierzonego skutku, ponieważ zaskarżone postanowienie Sądu Okręgowego w Rzeszowie nie

narusza prawa.

Stosownie do art. 477 ⁹§3 ¹ kpc Sąd I instancji był zobligowany odmówić merytorycznego rozpoznania sprawy w sytuacji nie wyczerpania przez wnioskodawczynię pełnego trybu orzeczniczego w postępowaniu

przedsądowym i złożenia odwołania opartego wyłącznie na zarzutach dotyczących oceny stanu zdrowia ( vide: uchwała SN z dnia 15 marca 2006 r., II UZP 17/05, OSNP 2006/15-16/245 ).

Zgodnie bowiem z art. 14 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, oceny niezdolności do pracy, jej stopnia oraz ustalenia daty powstania niezdolności do pracy, trwałości lub przewidywanego okresu niezdolności do pracy lub do samodzielnej egzystencji, związku przyczynowego niezdolności do pracy lub śmierci z określonymi okolicznościami, a także celowości przekwalifikowania zawodowego dokonuje lekarz orzecznik ZUS w formie orzeczenia. Od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS przysługuje osobie zainteresowanej sprzeciw do komisji lekarskiej ZUS, który należy wnieść w terminie 14 dni od doręczenia orzeczenia.

Dopiero wyczerpanie opisanego dwuinstancyjnego trybu administracyjnego otwiera drogę sądową w sprawach o świadczenie z ubezpieczeń społecznych, do którego prawo uzależnione jest od stwierdzenia niezdolności do pracy.

Natomiast nie wniesienie sprzeciwu od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS skutkować winno - w świetle regulacji zawartej w art. 477 ⁹§ 3 ¹kpc – odrzuceniem następnie złożonego odwołania, opartego wyłącznie na zarzutach dotyczących tego orzeczenia.

W tym miejscu, zważywszy na argumentację użytą w zażaleniu, należy wyraźnie podkreślić, że określenie ,,oparcie odwołania wyłącznie na zarzutach dotyczących orzeczenia” oznacza orzeczenie lekarza orzecznika ZUS dotyczące wszystkich kwestii ujętych w art. 14 ust. 1 pkt.1-5 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, a więc nie tylko stwierdzenia niezdolności do pracy, lecz

również jej stopnia, trwałości lub przewidywanego okresu niezdolności do

pracy, czy też niezdolności do samodzielnej egzystencji ustalenia daty

powstania niezdolności do pracy i niezdolności do samodzielnej egzystencji

oraz związku przyczynowego niezdolności do pracy lub śmierci z określonymi okolicznościami. Orzeczenie, co do każdej z powyższych okoliczności daje bowiem organowi rentowemu podstawę do wydania decyzji o określonej treści (tak też Sąd Najwyższy w powołanej wyżej uchwale).

Odnosząc poczynione rozważania do rozpoznawanej sprawy stwierdzić wypadnie iż wnioskodawczyni orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 1 lipca 2013 r. otrzymała tego samego dnia, co potwierdziła własnoręcznym

podpisem ( k. 14 akt organu rentowego). Pod treścią tego orzeczenia znalazło się czytelne i wyraźne pouczenie o terminie i sposobie wniesienia sprzeciwu oraz o skutkach braku sprzeciwu. Wnioskodawczyni nie wniosła w ustawowym

terminie sprzeciwu, natomiast w złożonym w dniu 9 lipca 2012 r. odwołaniu do Sądu zakwestionowała ustalenia lekarza orzecznika ZUS w zakresie daty powstania całkowitej niezdolności do pracy.

W tym miejscu wyjaśnić należy, że orzeczenie Komisji Lekarskiej do Spraw Inwalidztwa i Zatrudnienia z dnia 16 lipca 1985 r., na które powołuje się wnioskodawczyni, nie jest wiążące w postępowaniu o przyznanie prawa do renty rodzinnej, a o zdolności do pracy wnioskodawczyni musi wypowiedzieć się lekarz orzecznik ZUS i ewentualnie – w następstwie zaskarżenia jego orzeczenia przez stronę – komisja lekarska ZUS, zgodnie z wyżej opisanym trybem postępowania. Dlatego też wnioskodawczyni winna postąpić po myśli art. 14 ust. 2 c ustawy o emeryturach i rentach z FUS i wystąpić do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z dnia 1 lipca 2013 r.

W zażaleniu wnioskodawczyni poddała w wątpliwość celowość składania sprzeciwu wobec zawartego w orzeczeniu lekarza orzecznika ZUS z dnia 1 lipca 2013 r. ustalenia: ,, całkowita niezdolność do pracy powstała w związku z naruszeniem sprawności organizmu przed ukończeniem 18 roku życia”.

Zauważyć jednak przyjdzie, że w powyższej dacie, w stosunku do wnioskodawczyni wydane zostały dwa orzeczenia:

- pierwsze (zawierające powyższe ustalenie), na skutek wniosku M.

R. o przyznanie renty socjalnej, załatwionego pozytywnie decyzją z dnia 26

lipca 2013 r.;

- drugie, w toku postępowania o prawo do renty rodzinnej, gdzie lekarz orzecznik ZUS stwierdził, że trudno ustalić datę powstania całkowitej niezdolności do pracy, ale nie przypadała ona przed dniem 20.06. 1986 r. Wobec orzeczenia tej treści, wnioskodawczyni dążąc do wykazania spełnienia warunków z art. 68 ust. 3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, zważywszy na jej wiek i datę śmierci ojca, musi zakwestionować takie ustalenie dotyczące

daty powstania niezdolności do pracy, poprzez złożenie sprzeciwu do komisji lekarskiej ZUS.

Dodać również należy, że wbrew twierdzeniom wnioskodawczyni, ustalenie

całkowitej niezdolności do pracy powstałej w związku z naruszeniem

sprawności organizmu przed ukończeniem 18 roku życia, nie jest wystarczające

do przyjęcia, że to całkowita niezdolność do pracy powstała w tym okresie.

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w sentencji na podstawie art.

385 kpc w zw. z art. 397§2 kpc.