Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 października 2016 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Siedlcach Anny Olech-Maciąg

po rozpoznaniu w dniu 24 października 2016 r.

sprawy K. M. (1) i H. S.

oskarżonych z art.56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii

na skutek apelacji, wniesionych przez obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim

z dnia 26 kwietnia 2016 r. sygn. akt II K 602/14

zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; zasądza na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonego K. M. (1) 510 zł, zaś od H. S. 610 zł tytułem częściowego obciążenia ich kosztami postępowania odwoławczego, zwalnia natomiast od ponoszenia opłaty w pozostałych częściach.

Sygn. akt II Ka 521/16

UZASADNIENIE

K. M. (1) oskarżony był o to, że:

I.  w okresie czasu od 1 marca 2012 r. do 31 sierpnia 2013 w S. i W. w województwie (...), w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, uczestniczył w obrocie znaczną ilością środków odurzających w postaci 825 g kokainy, w ten sposób, że wielokrotnie, co najmniej 10 razy zamówił i nabył, od Ł. T. w pakietach po 200, 100 lub 50 g kokainy w cenie 100 zł za 1 gram, przy czym w okresie od 1 lipca 2013 r. do 31 sierpnia 2013 r. w W. wprowadził do obrotu 120 gram kokainy, sprzedając ją ustalonym osobom w celu dalszej odsprzedaży w cenie 110 zł za 1 gram, osiągając korzyść majątkową w kwocie 13 200 zł, a nadto około 100 gram udzielił odpłatnie m in. w W., G. nieustalonym osobom w cenie 100 zł za 1 gram osiągając korzyść majątkową w kwocie nie mniejszej niż 10 000 zł, a pozostałą ilość zużył na własne potrzeby,

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2012.124 j.t.) w zw. z art. 12 k.k.

H. S. oskarżony był o to, że:

II.  w okresie czasu od 1 listopada 2012 r. do 30 sierpnia 2013 r. w S. i W. w województwie (...), w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, uczestniczył w obrocie znacznej ilości środków odurzających w postaci kokainy, w ten sposób, że wielokrotnie, co najmniej 11 razy, zamówił i nabył, w celu dalszej odsprzedaży, od ustalonych osób nie mniej niż 1000 g łącznie, w pakietach po 200, 100, czy 50 g kokainy, w cenie 80 zł za 1 gram, a następnie w W. wprowadził do obrotu nie mniej niż 850 gram kokainy, sprzedając ją ustalonym osobom w celu dalszej odsprzedaży w cenie 100 zł za 1 gram, osiągając korzyść majątkową w kwocie 85 000 zł, 100 g zniszczył w sierpniu 2014 r. w W., a 50 g zużył na własne potrzeby, czyniąc sobie z popełnienia przestępstwa stałe źródło dochodu,

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2012.124 j.t.) w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

Sąd Rejonowy w Mińsku Mazowieckim wyrokiem z dnia 26 kwietnia 2016r. orzekł:

I.  oskarżonego K. M. (1) uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu wyczerpującego dyspozycję art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2012 r. poz.124 j.t. z późn.zm.) w zw. z art. 12 k.k., przyjmując, że zamówienie i nabycie środków odurzających w postaci kokainy nastąpiło od ustalonych osób, a sprzedaż kokainy nastąpiła na rzecz nieustalonych osób i za ten czyn na podstawie art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2012 r. poz. 124 z późn. zm.) skazał go na karę 2 lat pozbawienia wolności i karę grzywny w wymiarze 200 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 30 złotych, na podstawie art. 45 § 1 kk w brzmieniu obowiązującym w dacie popełnienia tego czynu i w zw. z art. 4 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego K. M. (1) przepadek korzyści majątkowej w kwocie 23.200 zł;

II.  oskarżonego H. S. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu wyczerpującego dyspozycję art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2012 r. poz.124 j.t. z późn.zm.) w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., przyjmując, że sprzedaż kokainy nastąpiła na rzecz nieustalonych osób i za ten czyn na podstawie art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2012 r. poz. 124 z późn. zm.) w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył mu karę 3 lat pozbawienia wolności i karę grzywny w wymiarze 500 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 40 złotych, na podstawie art. 45 § 1 kk w brzmieniu obowiązującym w dacie popełnienia tego czynu i w zw. z art. 4 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego H. S. przepadek korzyści majątkowej w kwocie 85.000 zł;

III.  na podstawie art. 63 § 1 kk w brzmieniu obowiązującym w dacie popełnienia tych czynów i w zw. z art. 4 § 1 k.k. na poczet orzeczonych kar pozbawienia wolności zaliczył oskarżonym okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie: w przypadku oskarżonego K. M. (1) od dnia 19 lutego 2014 r. do dnia 09 kwietnia 2014 r., zaś w przypadku oskarżonego H. S. od dnia 19 lutego 2014 roku do dnia 02 czerwca 2014 roku, przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

IV.  zasądził od oskarżonych: K. M. (1) i H. S. po 1.189 zł od każdego z nich tytułem zwrotu wydatków poniesionych w sprawie oraz tytułem opłaty: od K. M. (1) kwotę 1.500 zł, a od H. S. kwotę 4.400 zł.

Apelację od tego wyroku wnieśli obrońcy obojga oskarżonych.

Obrońca oskarżonego H. S. wyrokowi zarzucił:

I. mogącą mieć wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania, a mianowicie:

1. art. 7, 410 i 424 § 1 pkt 1 i 2 i 424 § 2 k.p.k. poprzez:

-

nienależyte rozważenie treści wyjaśnień oskarżonego złożonych w toku śledztwa, co w konsekwencji doprowadziło do uznania ich za wiarygodny dowód w sprawie ,w sytuacji gdy wyjaśnienia te zawierały istotne sprzeczności co ilości zakupowanych przez oskarżonego środków odurzających oraz przeznaczenia tychże środków odurzających,

-

zaniechanie ustosunkowania się do dowodów z dokumentów w postaci odpisu skróconego aktu urodzenia córki oskarżonego A. S. oraz zaświadczenia z P. (...)- co w konsekwencji doprowadziło do pominięcia tych dowodów przy ustalaniu stanu faktycznego sprawy,

-

bezpodstawne odmówienie wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego złożonym w toku postępowania sądowego w sytuacji gdy wyjaśnienia te znalazły potwierdzenie w uznanych za wiarygodne dowody w postaci zeznań świadków M. S. i E. O., postanowienia o umorzeniu śledztwa w sprawie dilera narkotykowego o ps. (...) (k-708-710) oraz opinii sądowo-psychiatrycznej,

-

bezpodstawne obdarzenie wiarygodnością fragmentów zeznań świadka M. P. w części dotyczącej uzgodnień pomiędzy oskarżonym H. S. i świadkiem Ł. T. co do uczestnictwa w obrocie środkami odurzającymi, jak również nienależyte rozważenie treści zeznań świadka M. P. w części dotyczącej ilości środków odurzających przekazanych przez świadka oskarżonemu H. S. oraz dalszego przeznaczenia tych środków odurzających - co w konsekwencji doprowadziło do pominięcia treści tych zeznań przy ustalaniu stanu faktycznego sprawy,

-

nienależyte rozważenie treści zeznań świadka A. P. w części dotyczącej częstotliwości przyjazdów oskarżonego do miejsca zamieszkania świadka M. P.,

-

zaniechanie szczegółowego ustosunkowania się do treści zeznań świadków M. S. i E. O. o treści korzystnej dla oskarżonego - co w konsekwencji doprowadziło do pominięcia treści tych dowodów przy ustalaniu stanu faktycznego sprawy,

-

bezpodstawne odmówienie wiarygodności zeznaniom świadków Ł. T., P. W. i M. M. (1) - co w konsekwencji doprowadziło do pominięcia treści tych dowodów przy ustalaniu stanu faktycznego sprawy oraz oceny wiarygodności wyjaśnień oskarżonego H. S. oraz wiarygodności zeznań świadka M. P.,

-

zaniechanie wyjaśnienia podstawy prawnej rozstrzygnięcia w zakresie przyjęcia, iż oskarżony w zakresie czynu przypisanego mu w pkt II wyroku uczynił sobie z popełnienia przestępstwa stale źródło dochodów w rozumieniu art. 65 § 1 k.k. - co w konsekwencji skutkuje niemożnością dokonania przez Sąd II instancji kontroli oprawności rozumowania Sądu I instancji w tym zakresie,

2. art. 624 § 1 k.p.k. poprzez zaniechanie zwolnienia oskarżonego w całości lub w części od ponoszenia wydatków i opłaty, w sytuacji gdy niskie dochody oskarżonego oraz fakt pozostawania na jego utrzymaniu żony i małoletniego dziecka dawały podstawy do uznania, że uiszczenie wydatków w kwocie 1 189 złotych oraz opłaty w kwocie 4 400 złotych byłoby dla oskarżonego zbyt uciążliwe;

II. mogący mieć wpływ na treść orzeczenia błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę tego orzeczenia poprzez przez dowolne, nie poparte całokształtem zebranego materiału dowodowego, niezgodne z zasadami wiedzy, doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania przyjęcie, iż:

-

oskarżony H. S. w okresie objętym zarzutem aktu oskarżenia uczestniczył w obrocie znacznej ilości kokainy w ten sposób, że zamówił i nabył w celu dalszej odsprzedaży nieustalonym osobom (w tym mężczyźnie o pseudonimie (...)) nie mniej niż 1000 gram kokainy, z czego wprowadził do obrotu niemniej niż 850 gram kokainy sprzedając ją nieustalonym osobom,

-

oskarżony osiągnął korzyść majątkową w kwocie 85 000 złotych,

-

oskarżony uczynił sobie z popełnienia przestępstwa stałe źródło dochodów.

podczas gdy analiza zebranego materiału dowodowego przemawia przeciwko takiemu ustaleniu;

III. naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie:

-

art. 1 § 1 k.k. poprzez umieszczenie w opisie czynu przypisanego oskarżonemu w pkt II wyroku czynności w postaci zniszczenia w sierpniu 2014 roku w W. 100 gram środków odurzających w postaci kokainy oraz zużycia na własne potrzeby 50 gram środków odurzających w postaci kokainy, w sytuacji gdy czynności te nie wypełniają znamion czynu z art. 56 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (t.j. Dz.U. 2012.124) przypisanego oskarżonemu w pkt II wyroku,

-

art. 4 § 1 k.k. poprzez bezpodstawne przyjęcie, iż przepisami względniejszymi dla oskarżonego w części dotyczącej orzeczenia o karze są przepisy kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym w dacie popełnienia przez oskarżonego zarzuconego mu czynu - podczas gdy przepisami względniejszymi dla oskarżonego były przepisy obowiązujące w dacie orzekania.

IV.rażącą niewspółmierność kary orzeczonej wobec oskarżonego H. S. poprzez wymierzenie mu kary 3 lat pozbawienia wolności oraz kary grzywny w rozmiarze 500 stawek dziennych po 40 złotych każda w sytuacji gdy stopień zawinienia oskarżonego, sytuacja materialna i rodzinna oskarżonego oraz wzgląd na społeczne oddziaływanie kary przemawiały za orzeczeniem wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności w niższym rozmiarze z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres lat 5, ewentualnie orzeczeniem wobec oskarżonego jednocześnie kary 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz kary ograniczenia wolności w rozmiarze 2 lat na podstawie art. 37b k.k. oraz kary grzywny w mniejszym rozmiarze.

Podnosząc powyższe zarzuty i powołując się na treść art. 437 § 1 i 2 oraz art. 438 pkt i 4 k.p.k., skarżący wniósł o:

1)  zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej oskarżonego H. S. poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu, ewentualnie

2)  zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej oskarżonego H. S. poprzez zmianę opisu i kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu w pkt II wyroku poprzez:

-

wyeliminowanie z opisu czynu przypisanego oskarżonemu w pkt II wyroku czynności polegających na zniszczeniu w sierpniu 2014 roku w W. 100 gram środków odurzających w postaci kokainy oraz zużyciu na własne potrzeby 50 gram środków odurzających w postaci kokainy,

-

przyjęcie, iż w/w dopuścił się czynu z art. 62 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (t.j. Dz.U. 2012.124) polegającego na posiadaniu znacznej ilości środków odurzających w postaci kokainy,

-

wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 5 lat, z jednoczesnym oddaniem oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora sądowego oraz zobowiązaniem go do poddania się terapii w zakresie uzależnienia od środków psychotropowych, ewentualnie

-

zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej oskarżonego H. S. poprzez: wyeliminowanie z opisu czynu przypisanego oskarżonemu w pkt II wyroku czynności polegających na zniszczeniu w sierpniu 2014 roku w W. 100 gram środków odurzających w postaci kokainy oraz zużyciu na własne potrzeby 50 gram środków odurzających w postaci kokainy,

-

wyeliminowanie z opisu czynu przypisanego oskarżonemu w pkt II wyroku znamienia „uczynienia sobie z popełnienia przestępstwa stałego źródła dochodu" oraz wyeliminowanie z kwalifikacji prawnej czynu art. 65 § 1 k.k.,

-

zmianę opisu czynu przypisanego oskarżonemu w pkt II wyroku poprzez przyjęcie, iż oskarżony uzyskał korzyść majątkową w kwocie 50 000 złotych i w konsekwencji orzeczenie przepadku korzyści majątkowej uzyskanej z przestępstwa w kwocie 50 000 złotych,

-

wymierzenie oskarżonemu w miejsce kary 3 lat pozbawienia wolności kary 6 miesięcy pozbawienia wolności (z zaliczeniem na jej poczet okresu rzeczywistego pozbawienia oskarżonego wolności w przedmiotowej sprawie) oraz jednocześnie kary 2 lat ograniczenia wolności polegającej na obowiązku wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne na podstawie art. 37b k.k.

-

zmniejszenie wymiaru kary grzywny orzeczonej wobec oskarżonego do 200 stawek dziennych po 20 złotych każda,

-

zwolnienie oskarżonego od ponoszenia wydatków i opłaty.

Obrońca oskarżonego K. M. (1) wyrokowi zarzucił rażącą niewspółmierność orzeczonej kary w stosunku do oskarżonego, jako kary zbyt surowej (tj. kary pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat), poprzez niezastosowanie wobec oskarżonego instytucji warunkowego zawieszenia wykonania tej kary.

Podnosząc ten zarzut skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej orzeczenia o karze pozbawienia wolności i wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat z warunkowym jej zawieszeniem na okres próby 5 lat (na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk.

Na rozprawie apelacyjnej obrońcy oskarżonych poparli apelacje i wnioski w nich zawarte. Prokurator wniósł natomiast o nieuwzględnienie apelacji obrońców. Oskarżeni przyłączyli się do stanowiska swoich obrońców, nadto skarżony zwrócił się o wymierzenie kary wolnościowej z uwagi na sytuację rodzinną i podjęcie terapii antynarkotykowej.

Sąd Okręgowy w Siedlcach zważył, co następuje.

Apelacja obrońcy oskarżonego H. S. zarzucająca sądowi meriti błąd w ustaleniach faktycznych, obrazę przepisów prawa materialnego i procesowego oraz rażącą niewspółmierność kary jak również wnioski w nich zawarte o uniewinnienie ewentualnie o zmianę wyroku, jako niezasadne na uwzględnienie nie zasługują. Podobnie należy ocenić apelację obrońcy oskarżonego K. M. (1), która zarzuca rażącą niewspółmierność wymierzonej mu kary. Stwierdzić, bowiem należy, iż sąd I instancji trafnie ustalił w sprawie stan faktyczny oraz dokonał jego prawidłowej oceny pod względem prawnym. Również dokonana przez sąd rejonowy ocena dowodów nie zawiera błędów zarówno logicznych jak i prawnych. Nie budzi też wątpliwości rozmiar wymierzonych obu oskarżonym kar, które nie mogą być uznane za rażąco surowe.

W celu zachowania większej przejrzystości uzasadnienia w pierwszej kolejności sąd okręgowy odniesie się do apelacji obrońcy oskarżonego H. S., jako dalej idącej.

Przypomnieć w tym miejscu wypada, że zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego, „Przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. m.in. wtedy, gdy:

1/ jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy;

2/ stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i niekorzyść oskarżonego;

3/ jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wiedzy i doświadczenia życiowego – uargumentowane w uzasadnieniu wyroku.” (por. OSN KW 1991, z. 7-9, poz. 41).

Zdaniem Sądu Okręgowego w Siedlcach dokonana przez sąd meriti ocena dowodów w odniesieniu do obu oskarżonych została przeprowadzona zgodnie z cyt. orzeczeniem Sądu Najwyższego tak, że w pełni korzysta z ochrony art. 7 k.p.k.. Sąd rejonowy szczegółowo bowiem wykazał, czym kierował się dokonując takiej, a nie innej oceny dowodów oraz co zdecydowało, iż jedne dowody obdarzył wiarygodnością, a innym tego waloru odmówił. Apelacja obrońcy oskarżonego S. w tej części stanowi w zasadzie polemikę z oceną dowodów dokonaną przez sąd I instancji. Stwierdzić należy, iż argumenty sądu rejonowego zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, są bardziej przekonywujące od tych podniesionych w apelacjach.

Odnosząc się meriti do apelacji obrońców oskarżonego S., należy podnieść, iż w ocenie Sądu Okręgowego w Siedlcach zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd I instancji z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, odpowiada zasadom logicznego rozumowania i zasadom doświadczenia życiowego. Fakt ten nie pozwala zatem przyjąć, iż w niniejszej sprawie sąd przekroczył granice swobodnej oceny dowodów, a tym samym, dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych, mogącego mieć wpływ na treść wydanego orzeczenia.

Zgodnie z powszechnie akceptowanym stanowiskiem Sądu Najwyższego, ustalenia faktyczne wyroku tylko wtedy nie wykraczają poza ramy swobodnej oceny dowodów, gdy poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz prowadzi do sędziowskiego przekonania odzwierciedleniem, którego powinno być uzasadnienie orzeczenia (wyrok SN z dnia 5 września 1974 r., II KR 114/74 OSNKW 1975, nr 2, poz. 28).

Dokonując oceny dowodów w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy w Mińsku Mazowieckim sprostał wymogom płynącym ze wskazanego wyżej orzeczenia Sądu Najwyższego, dlatego rozumowanie sądu I instancji spotkało się z całkowitą aprobatą ze strony sądu odwoławczego i co za tym idzie, w odniesieniu do oskarżonego S. nie wymaga jakiejkolwiek korekty. Sąd rejonowy wnikliwie rozpatrzył wszystkie okoliczności i dowody ujawnione w toku rozprawy, na ich podstawie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne oraz należycie wykazał winę tego oskarżonego. Nie ma również wątpliwości co do tego, że postępowanie w przedmiotowej sprawie przeprowadzone zostało starannie, a ocena materiału dowodowego dokonana przez sąd I instancji nie wykazuje błędów natury logicznej, i jak już wspomniano wyżej nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów, chronionej przepisem art. 7 k.p.k.. Na stwierdzenie powyższych okoliczności pozwala uważna lektura uzasadnienia zaskarżonego wyroku. W pisemnych motywach zaskarżonego wyroku sąd I instancji szczegółowo wskazał bowiem dowody, które obdarzył przymiotem wiarygodności oraz wyjaśnił, z jakich powodów dał im wiarę. Szczegółowo wskazał także dowody, którym waloru wiarygodności odmówił i precyzyjnie oraz przekonywująco wyjaśnił, z jakich przyczyn na wiarę nie zasługują. Ustalenia poczynione w tym zakresie przez Sąd Rejonowy w Mińsku Mazowieckim są zatem prawidłowe i w ocenie Sądu Okręgowego w Siedlcach nie noszą cech błędu.

Sąd Najwyższy wielokrotnie wypowiadał się w przedmiocie błędu w ustaleniach faktycznych wskazując, że zarzut ten czyni zasadnym nie sama odmienna ocena materiału dowodowego przez skarżącego, lecz wykazanie, jakich konkretnych uchybień w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w dokonanej ocenie materiału dowodowego (por. wyrok SN z dnia 22 stycznia 1975r., I KR 197/74, OSNKW 1975/5/58).

Zdaniem Sądu Okręgowego w Siedlcach, w świetle zgromadzonego materiału dowodowego, twierdzenia skarżącego w odniesieniu do oskarżonego S. stanowią jedynie nieuzasadnioną polemikę z ustaleniami sądu I instancji. Dokonując szczegółowej analizy zgromadzonego materiału dowodowego sąd odwoławczy podzielił pogląd sądu rejonowego, iż ujawnione dowody sprawiają, że okoliczności popełnienia przedmiotowego przestępstwa przez oskarżonego S. nie budzą wątpliwości i jednoznacznie wskazują na jego winę.

W tym miejscu, ażeby nie powtarzać wszystkich argumentów przytaczanych
w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, sąd odwoławczy uznał za stosowne ograniczyć się tylko do wskazania najistotniejszych okoliczności, które przemawiają za uznaniem za prawidłowe ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd Rejonowy w Mińsku Mazowieckim.

W pierwszej kolejności sąd odwoławczy odniesie się do zarzutu obrazy przepisów prawa procesowego szczegółowo wskazanych w apelacji oraz ścisłe powiązanego z nimi zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych. Nie ulega wątpliwości, iż podstawą ustaleń faktycznych poczynionych w sprawie niniejszej były wyjaśnienia samego oskarżonego S. jak i zeznania świadka M. P.. Wprawdzie dowody te nie do końca były identyczne w swojej treści, jednakże konsekwentnie wskazywały na wchodzenie przez oskarżonego w posiadanie kokainy za pośrednictwem P.. Jeżeli chodzi o różnice w treści dowodów na poszczególnych etapach postepowania, to sprowadzała się ona, co do zasady jedynie do ilości posiadanych przez oskarżonego narkotyków. Oskarżonemu zarzucono i przypisano popełnienie przestępstwa z art. 56 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. W tej sytuacji bez znaczenia dla jego ewentualnej odpowiedzialności karnej ma znaczenie komu oskarżony zbywał narkotyki. Jeżeli chodzi o określenie ilości narkotyków, to decydujące znaczenie miały tu wyjaśnienia samego oskarżonego. Podczas postepowania przygotowawczego oskarżony zawarł z prokuratorem ugodę co do wymiaru kary i środków kompensacyjnych. W swoich wyjaśnieniach (k. 381-383), które były podstawą ugody oskarżony szczegółowo określił rozmiar swojej przestępczej działalności, proponując jednocześnie wymiar kary i środka kompensacyjnego. Podkreślenia wymaga fakt, iż uczynił to w obecności swojego obrońcy. W tej sytuacji trudno zgodzić się ze stwierdzeniem, że nie zdawał sobie sprawy z roli jakiej spełnią jego wyjaśnienia w dalszej części procesu. Twierdzenie, iż oskarżony ten chcąc się „przypodobać” organom ścigania, znacznie zawyżył ilość narkotyków jest zdaniem sądu okręgowego nieprzekonywujące. Również sytuacja rodzinna oskarżonego nie uprawdopodobnia sytuacji, iż celowo składał on fałszywe wyjaśnienia w odniesieniu do ilości narkotyków. Zdaniem Sądu Okręgowego w Siedlcach były więc wszelkie podstawy do przypisania oskarżonemu takiej ilości narkotyków, jaką prokurator w oparciu o wyjaśnienia oskarżonego z k. 391-383 umieścił w akcie oskarżenia. Nie było więc podstaw do podzielenia zarzutów I apelacji obrońcy odnoszącego się do oceny materiału dowodowego.

Ustosunkowanie się do ostatniego podpunktu zarzutu I, nie wyjaśnienia przyjęcia w kwalifikacji prawnej czynu oskarżonego art. 65§1 k.k., zostanie omówione w dalszej części uzasadnienia.

Zasadne obdarzenie wiarygodnością wyjaśnień oskarżonego z k. 381-383, czyni całkowicie nieuzasadnionym zarzut błędu w ustaleniach faktycznych.

Nie sposób zgodzić się ze stanowiskiem obrońcy, iż w przypadku oskarżonego S. sąd rejonowy dopuścił się również obrazy przepisów prawa materialnego, skutkującego koniecznością zmiany opisu czynu oskarżonego poprzez wyeliminowanie z niego - zniszczenia w sierpniu 2014 r. 200g narkotyku i zużycia 50 gramów kokainy na własne potrzeby. Jest rzeczą oczywistą, iż zarówno zniszczenie jak i przeznaczenie narkotyku na własne potrzeby musiało się wiązać z ich wcześniejszym posiadaniem. Wyeliminowanie tego fragmentu zachowania oskarżonego, jak tego chce jego obrońca musiałoby się wiązać z koniecznością przypisania S. sprawstwa ich posiadania, czyli przestępstwa z art. 62 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Nie ulega dla sądu odwoławczego żadnej wątpliwości, iż w przypadku posiadania na własne potrzeby 50 g narkotyków nie może mieć zastosowania art. 62a. Tak więc zarzut apelacji obrońcy obrazy prawa materialnego i wniosek w tej części, pozostaje zdaniem Sądu Okręgowego w Siedlcach w sprzeczności z art. 86§1 k.p.k.. Sąd odwoławczy nie mógł więc dokonać jakiejkolwiek korekty w tej części, ponieważ nie było środka odwoławczego na niekorzyść oskarżonego.

Nie można też twierdzić, iż sąd dopuścił się obrazy art. 4§1 k.k.. Na wstępie zauważyć należy, iż ustawa o przeciwdziałaniu narkomani nie uległa zmianie tak jak kodeks karny. Tak więc ewentualna zmiana mogła jedynie dotyczyć sposobu wymierzania kary. Jednakże podnieść należy, iż wymiar kary należy do sądu. To sąd winien rozstrzygnąć jaką karę i w jakiej wysokości należy wymierzyć oskarżonemu za popełnione przestępstwo. To, że obowiązujące przepisy przewidują np. możliwość nadzwyczajnego złagodzenia kary, wymierzanie kary mieszanej czy też nawet możliwość odstąpienia od jej wymierzenia nie oznacza wcale, że sąd musi takie nadzwyczajne instytucje stosować. Sposób wymierzenia kary regulują przede wszystkim przepisy art. 53 i 55 k.k. i jeśli sąd dochodzi do przekonania, iż nie musi stosować instytucji szczególnych odnoszących się do wymiaru kary, i wymierza karę na zasadach ogólnych, to nie można mówić zdaniem Sądu Okręgowego w Siedlcach o obrazie art. 4§1 k.k..

Obrońca zarzucił również obrazę przepisów prawa procesowego poprzez nie wyjaśnienie dlaczego uznał, iż z popełnienia przestępstwa oskarżony S. uczynił sobie stałe źródło dochodu. Przypomnieć wypada, że sąd przypisał oskarżonemu popełnienie przestępstwa w okresie do 1 listopada 2012 r. do 30 sierpnia 2013 r., czyli w okresie 10 miesięcy. Przyjmując nawet, iż zniszczenie 100 g kokainy pochodziło w całości z jednego zakupu, jak również 50 g zużytych na własne potrzeby również oskarżony nabył jednorazowo, to pozostałe narkotyki nabywał co najmniej 9 razy. Łącznie nabył 850 g narkotyków, osiągając z ich zbycia korzyść majątkową w wysokości 85 000 zł. Regularność nabywania narkotyków w powiązaniu z ilością uzyskanych z ich sprzedaży środków dawała pełną podstawę do uznania, iż korzyści uzyskane przez oskarżonego z handlu narkotykami stanowiły dla niego stałe źródło dochodu.

Podsumowując należy stwierdzić, iż sąd I instancji szczegółowo wykazał, czym kierował się odmawiając wiarygodności tym fragmentom wyjaśnień tego oskarżonego, co do ilości narkotyków, poza tymi, które złożył podczas przesłuchania gdy dobrowolnie poddawał się karze. To rozumowanie sądu meriti nie zawiera żadnych luk czy też wewnętrznych sprzeczności tak, że w pełni korzysta z ochrony art. 7 k.p.k.. Apelacja, co już sygnalizowano stanowi nieuprawnioną polemikę z oceną dowodów dokonaną przez sąd rejonowy. Jak słusznie zauważył Sąd Najwyższy „Odmienna ocena dowodów korzystna dla oskarżonego jest naturalnie prawem obrońcy. Nie wynika z niej jednak samo przez się, by ocena dokonana w sprawie przez sądy orzekające charakteryzowała się dowolnością”. (por. Lex 55214).

Kierując się powyższymi przesłankami sąd odwoławczy nie znalazł podstaw do przyjęcia, że podczas rozpoznawania sprawy niniejszej sąd I instancji dopuścił się też błędu w ustaleniach faktycznych, jak również obrazy przepisów prawa procesowego w odniesieniu do oskarżonego S., a tym samym do uwzględnienia apelacji jego obrońcy w części dotyczącej winy.

Jeżeli chodzi o ostatni zarzut apelacji obrońcy oskarżonego S. oraz apelację obrońcy oskarżonego M. zarzucające rażącą niewspółmierność wymierzonej obu oskarżonym kary, to również nie było podstaw do ich podzielenia.

Czyn z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomani przypisany wszystkim oskarżonym jest zagrożony karą pozbawienia wolności od lat dwóch. Ilość narkotyków wprowadzonych przez oskarżonych do obrotu, pozwalały wprawdzie wymierzyć oskarżonym kary w granicach dolnego ustawowego zagrożenia, jednakże nie dawała podstaw do jej zawieszenia, nawet przy uwzględnieniu ich sytuacji rodzinnej. Zasadnie też sąd I instancji uznał, iż w odniesieniu do oskarżonych winien mieć zastosowanie przy wymiarze kary również art. 55 k.k.. Kierując się ogólnymi regułami wymiaru kary przewidzianymi w art. 53 k.k., sąd rejonowy zasadnie przyjął, iż oskarżonemu M. powinna być wymierzona kara 2 a S. 3 lat pozbawienia wolności. Nie było też podstaw do stosowania wobec oskarżonych instytucji przewidzianej w art. 37b k.k.. Nie pozwalał na to stopień społecznej szkodliwości czynów wyrażający się właśnie ilością narkotyków w obrocie, którymi uczestniczyli obaj oskarżeni. Przy ocenie wymiaru kary nie można pominąć też faktu, iż wymiar ten jest zgodny z ugodą jaką zawarli oskarżeni z prokuratorem w tym przedmiocie - k. 241-243 M. i k. 381-383 S.. W ugodzie tej, co wymaga podkreślenia uczestniczyli obrońcy obu oskarżonych. Nie można więc powiedzieć, iż godząc się na dobrowolnie bezwzględny wymiar kary pozbawienia wolności, obaj oskarżeni nie mieli pełnej wiedzy o konsekwencjach wynikających z treści zawartej ugody.

Wymierzona oskarżonym K. M. (2) i H. S. kary są zatem adekwatne do stopnia zawinienia, rozmiaru wyrządzonych szkód, uwzględniają ich sytuacje rodzinne i materialne oraz powinny spełnić wymogi zarówno prewencji ogólnej jak i indywidualnej. Nie było więc również podstaw do uwzględnienia apelacji obrońców w częściach dotyczących kary.

Orzeczenie o kosztach uzasadnia przepis art.627 k.p.k..

Z tych wszystkich względów Sąd Okręgowy w Siedlcach orzekł jak w wyroku.