Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 15 lutego 2016 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi zasądził od Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz A. P. kwotę 5.000 złotych z odsetkami ustawowymi od dnia 21 listopada 2011 roku do dnia zapłaty oraz obciążył pozwaną obowiązkiem poniesienia kosztów procesu i nieuiszczonych kosztów sądowych, pozostawiając szczegółowe wyliczenie tych kosztów referendarzowi sądowemu.

Apelację od powyższego wyroku wniosła pozwana, zarzucając mu naruszenie:

- art. 805 k.c. poprzez przyznanie powódce odszkodowania w wysokości 5.000 zł za szkodę z tytułu umowy ubezpieczenia mieszkania, podczas gdy istniały przesłanki uzasadniające odmowę wypłaty odszkodowania polegające na niezgodnym z warunkami umowy ubezpieczenia zachowaniu powódki poprzez zamknięcie drzwi wejściowych tylko na jeden zamek;

- art. 827 § 1 zdanie drugie k.c. poprzez jego pominięcie, a polegające na rażącym niedbalstwie powódki poprzez niezamknięcie drzwi na dwa zamki wielozastawkowe;

-art. 233 §1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz dowolną a nie swobodną ocenę dowodów pozostającą w sprzeczności z doświadczeniem życiowym, polegającą na wadliwej ocenie stanu faktycznego sprawy poprzez przyjęcie, iż powódka zamknęła drzwi na dwa zamki, uwzględniając jedynie zeznanie świadka i powódki, mimo iż biegły wydając opinię miał do dyspozycji i zbadania tylko jeden zamek, a policja w swoim piśmie wskazała iż włamania dokonano poprzez wyłamanie jednej wkładki zamka, druga sprawna oraz że górny zamek znajdował się w pozycji otwarte i nie nosił widocznych śladów uszkodzeń;

- art. 235 § 1 k.p.c. polegającej na naruszeniu zasady bezpośredniości poprzez oddalenie wniosku o przeprowadzenie dowodu z zeznań powódki.

W oparciu o powyższe apelująca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie od strony przeciwnej kosztów postępowania przed sądem I instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna.

Zaskarżone rozstrzygnięcie zostało wydane na podstawie prawidłowo ustalonego stanu faktycznego, które to ustalenia Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne, jak również w następstwie bezbłędnie zastosowanych przepisów prawa materialnego.

Istota podniesionych w apelacji zarzutów sprowadzała się do kwestionowania ustaleń faktycznych przyjętych przez Sąd I instancji za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia, a mianowicie, że powódka wyjeżdżając na urlop zamknęła drzwi od domu na dwa zamki, podczas gdy zdaniem apelującej mieszkanie było zamknięte na jeden, co w dalszej kolejności doprowadziło Sąd I instancji do zasądzenia odszkodowania, mimo istnienia – wynikającej z zawartej między stronami umowy ubezpieczenia - przesłanki do jego odmowy.

Zdaniem Sądu Okręgowego apelująca, stawiając zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. w powyższym zakresie, nie zdołała jednakże wykazać, że ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego została dokonana wbrew regułom wynikającym z tego przepisu. Należy w tym miejscu podkreślić, że tylko w razie pogwałcenia reguł logicznego rozumowania bądź sprzeniewierzenia się zasadom doświadczenia życiowego, może mieć miejsce skuteczne kwestionowanie swobody oceny dowodów. Tego rodzaju uchybień nie sposób się dopatrzyć w stanowisku Sądu Rejonowego. Według Sądu Okręgowego, ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, Sąd Rejonowy wyprowadził wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym.

Przede wszystkim należy podkreślić, że powołany w sprawie biegły z zakresu mechanoskopii – mimo, że nie przeprowadził badania górnego zamka – wskazał, że po wytrychowaniu zamka bębenkowego nie będzie można włożyć od zewnątrz klucza w kanał kluczowy bębenka, a możliwym będzie otwieranie i zamykanie zamka od strony wewnętrznej (opinia, k. 87). Dalej, biegły stwierdził, iż wytrychowanie jest oddziaływaniem na elementy wewnętrzne zamka i wówczas nie pozostawia to śladów widocznych zewnętrznych dookoła zamka (opinia, k. 128). Tak też było w sprawie niniejszej, bowiem – jak wynika z zeznań świadka P. S. – górny zamek można było zamykać i otwierać od wewnątrz, natomiast od zewnątrz, z klatki schodowej było to już niemożliwe. Skoro zatem górny zamek – mimo że nie nosił śladów włamania – nie otwierał się od strony zewnętrznej, to logicznym i zgodnym z zasadami wiedzy z zakresu mechanoskopii jest, że był wytrychowany, czyli otwierany za pomocą innego niż klucz narzędzia. W związku z tym przyjąć należy, że również ten zamek został przez powódkę zamknięty na czas jej wyjazdu. Okoliczność tę dodatkowo potwierdzają zeznania świadka D. D., który w dniu wyjazdu powódki na urlop opuszczał razem z nią mieszkanie, stąd pamięta, że oba zamki w drzwiach były przez powódkę zamykane z klucza.

Przeciwne twierdzenia pozwanej, oparte na piśmie VII Komisariatu Policji z dnia 4 października 2011 r., że górny zamek znajdował się w pozycji otwarte i nie nosił widocznych śladów uszkodzeń są w świetle zebranego materiału dowodowego sprzeczne z pozostałym materiałem dowodowym, a przy tym nie stanowią o błędach w rozumowaniu i wnioskowaniu Sądu I instancji. Należy bowiem podkreślić, iż dopóki skarżący nie wykaże istotnych błędów logicznego rozumowania, sprzeczności oceny z doświadczeniem życiowym, braku wszechstronności czy też bezzasadnego pominięcia

dowodów przeciwnych, nie można uznać, że Sąd naruszył art. 233 § 1 k.p.c.

W świetle powyższego uznać należy, że powódka dopełniła wszystkich czynności warunkujących możliwość uzyskania odszkodowania w przypadku włamania zgodnie z zawartą umową ubezpieczenia, tj. zamknęła drzwi wejściowe na dwa zamki. Wobec tego, pozwana powinna wypłacić powódce odszkodowanie na podstawie łączącej strony procesu umowy ubezpieczenia w wysokości poniesionej szkody.

Z tych wszystkich względów Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako nieuzasadnioną.

Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego w punkcie 2 wyroku oparto o treść art. 98 § 1 i 3 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Na koszty poniesione przez powoda w tym postępowaniu złożyło się jedynie wynagrodzenie jego pełnomocnika w osobie adwokata, którego wysokość w kwocie 600 zł, ustalone zostało w oparciu o treść § 10 ust 1 pkt 1 w zw. z § 2 pkt 3 Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r. poz. 1800).