Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 lutego 2016 r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

przy udziale Karoliny Rzeczyckiej-Jarosz Prokuratora Prokuratury Okręgowej,

po rozpoznaniu w dniu 24 lutego 2016 r.

sprawy P. P.

syna I. i E. z domu B. (...) r. w Ś. z art. 13§ 2 kk w zw. z art. 171 § 1 kk w zw. z art. 12 kk i art. 18 § 2 kk w zw. z art. 171 § 1 kk w zw. z art. 12 kk

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Świdnicy

z dnia 23 listopada 2015 r. sygnatura akt VI K 95/13

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  stwierdza, iż koszty procesu zaistniałe w postępowaniu odwoławczym ponosi Skarb Państwa.

  Sygn. akt IV Ka 29 /16

Prokurator Okręgowy w Świdnicy oskarżył P. P. o to, że:

1.  w bliżej nieustalonym okresie czasu, od 2001 roku do 1 sierpnia 2004 roku w Ś., w woj. (...), działając z góry powziętym bezpośrednim zamiarem, bez wymaganego zezwolenia, usiłował posiadać otrzymany od nieustalonej osoby materiał wybuchowy w postaci masy plastycznej koloru popielato – stalowego o łącznej wadze 3.891 kilograma, który przechowywał w nieustalonym miejscu, jednakże zamierzonego celu nie osiągnął, albowiem nie miał świadomości, iż opisana wyżej substancja nie była materiałem wybuchowym,

tj. o przestępstwo z art. 13 § 2 kk w zw. z art. 171 § 1 kk w zw. z art. 12 kk

2.  w okresie od 01 maja 2004 roku do 1 sierpnia 2004 roku w Ś., w woj. (...), działając z góry powziętym zamiarem, chcąc aby D. H. dopuścił się czynu zabronionego, polegającego na posiadaniu bez wymaganego zezwolenia materiału wybuchowego w postaci masy plastycznej koloru popielato – stalowego o łącznej wadze 3.891 kilograma, kilkakrotnie nakłaniał go do tego, a następnie w tym celu mu go przekazał, przy czym nie miał świadomości, iż opisana wyżej substancja nie była materiałem wybuchowym,

tj. o przestępstwo z art. 18 § 2 kk w zw. z art. 171 § 1 kk w zw. z art. 12 kk

Sąd Rejonowy w Świdnicy wyrokiem z dnia 23 listopada 2015r. sygn. akt VI K 95 /13 :

I.  Oskarżonego uniewinnił od popełnienia zarzucanych mu czynów

II.  ustalił, że koszty postępowania ponosi Skarb Państwa.

Z wyrokiem tym w całości nie pogodził się prokurator.

Apelujący powołując się na przepisy art. 437 § 2 k.p.k i art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k.

orzeczeniu temu zarzucił:

1.  obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a mianowicie przepisów art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. i 424§1 pkt 1 i 2 k.p.k., polegającą na naruszeniu zasady swobodnej oceny dowodów, obowiązku wskazania podstaw faktycznego wyrokowania oraz powinności prawidłowego uzasadnienia orzeczenia, poprzez nie wzięcie przez Sąd uwagę przy wydaniu wyroku całokształtu dowodów ujawnionych w toku rozprawy głównej, nie dokonanie oceny, mających znaczenie dla ustalenia odpowiedzialności karnej P. P., zachowań D. H. i T. K., którzy zostali skazani za czyny z art. 171 § 1 kk. i inne, pozostające w ścisłym związku z czynami zarzuconymi oskarżonemu, polegającymi na usiłowaniu posiadania materiału wybuchowego min. wyrokiem Sądu Okręgowego w Świdnicy z dnia 02 lipca 2010 r. w sprawie o sygn. III K 188/08 oraz pominięcie i nie poddanie analizie innych dowodów -zeznań T. K., E. C. poprzednio (C.), S. H. (poprzednio S.), zeznań biegłego- T. N., wyroku Sądu Okręgowego w Świdnicy z dnia 13 czerwca 2007 r. o sygn. III K 154/06 przeciwko S. S. i innym i ograniczeniu się do wskazania w uzasadnieniu orzeczenia jedynie dowodów przemawiających za uniewinnieniem oskarżonego z pominięciem szeregu istotnych dowodów wskazujących wprost na jego sprawstwo.

2. błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, a polegający na bezpodstawnym przyjęciu przez Sąd, że P. P. nie popełnił czynów opisanych w pkt 1 i 2 części wstępnej wyroku, podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy w postaci zeznań świadków: D. H., który był bezpośrednim uczestnikiem wszystkich zdarzeń, T. K., E. C. (poprzednio C.) i biegłego T. N. w powiązaniu z analizą prawomocnych wyroków Sądu Okręgowego w Świdnicy z dnia 02 lipca 2010 r, w sprawie III K 188/08 oraz z dnia 13 czerwca 2007 r. w sprawie o sygn. III K 154/06 nieodparcie prowadzą do odmiennego wniosku, że jest on sprawcą zarzucanych jemu przestępstw

Podnosząc ten zarzut wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył co następuje;

Apelacja jest całkowicie bezzasadna i jako taka nie może skutkować postulowanym orzeczeniem kasatoryjnym.

Kontrola odwoławcza zaskarżonego wyroku jednoznacznie wykazała ,iż Sąd Rejonowy poczynił w sprawie jedynie trafne ustalenia faktyczne, które oparł o prawidłowo przeprowadzone i ocenione dowody. Wnioski końcowe wyroku mieszczą się w granicach swobodnej oceny dowodów, w żadnym wypadku nie można im zarzucić dowolności, zaś uzasadnienie pisemne wyroku odpowiada wymogom art. 424 kpk.

Oczywiście błędnie apelujący podnosi zarzut obrazy prawa procesowego art. 7 kpk, art. 410 kpk i art.424 § 1 pkt.1 i 2 kpk, która miałaby mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku.

I tak, przepis art. 424 § 1 w pkt.1 kpk nakazuje sądowi przedstawić zwięzłe ( podkr.SO) wskazanie, jakie fakty sąd uznał za udowodnione lub nieudowodnione, na jakich oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych, zaś w pkt.2 wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku. Z tego obowiązku Sąd I instancji wywiązał się dobrze, omówił wszystkie istotne dowody oskarżenia, nie dopuszczając się jakichkolwiek uchybień natury logicznej, spełniając tym samym wymogi art. 7 kpk i art. 410 kpk. W szczególności bardzo dokładnie analizował jedyny dowód obciążający oskarżonego w postaci osamotnionego pomówienia w zeznaniach świadka D. H., akcentując brak konsekwencji jego relacji, jej sprzeczność z zeznaniami świadka K. G., brak potwierdzenia w innych dowodach w postaci zeznań świadków T. K.( ps. K. ) i S. H. (uprzednio noszącego nazwisko S.).

Dlaczego Sąd orzekający miałby dać wiarę relacji świadka D. H., skoro zawiera aż 3 różne wersje zdarzeń, a żadna z nich nie ma wsparcia w obiektywnych dowodach ? Świadek K. G. ( który nie zna oskarżonego i jego nazwiska nie wymienia) konsekwentnie w toku sprawy zeznawał, że D. H. proponował mu materiał wybuchowy pochodzący od K. ( podkr. SO), który nie żyje lub przebywa w zakładzie karnym, natomiast sam D. H. wyjaśniał ( k. 407-414, 859-860 akt), że pozyskał ów materiał od oskarżonego, ale materiał pochodził od S. ( podkr. SO). Obie te wersje D. H. były znane prokuratorowi w śledztwie, ale – choć powinien - ich nie weryfikował, np. przez przesłuchanie S. S. bądź osób z jego otoczenia czy inne czynności, mogące prowadzić do ustalenia pochodzenia materiału od którejś z tych osób ( S. czy K.). Tak więc wobec zaistniałych rozbieżności relacji D. H. i braku potwierdzenia którejś z nich, już na etapie postępowania przygotowawczego należało rozważyć umorzenie postępowania przeciwko oskarżonemu. Przed sądem świadek D. H. wprowadził 3-cia wersję tj. że przekazał świadkowi G. o pochodzeniu „plastiku” od K. ( T. K. ) ale tu go oszukał ( k. 982-983 akt).

Sąd I instancji dokładnie i prawidłowo analizował też podawane przez D. H. w postępowaniu przygotowawczym okoliczności czasu i miejsca przejęcia przezeń „plastiku” od oskarżonego, m.in. wykazując brak wiarygodności i w tym zakresie, bo oskarżony w mieszkaniu przy ul. (...) w Ś. – gdzie miałoby rzekomo dojść do przekazania tego materiału - nie zamieszkiwał od 1998r. ( k.1127 akt).

Tak więc finalny wniosek Sądu Rejonowego o braku wiarygodności zeznań D. H. co do rzekomego przekazania „plastiku” przez oskarżonego okazał się słuszny. Twierdzenia apelującego o niezrozumiałych przyczynach takiej oceny są oczywiście gołosłowne.

Zarzuca także apelujący brak odniesienia do dowodów wymienionych w pkt. I –m zarzutu apelacji, co miałoby świadczyć o niepełności pierwszoinstancyjnej oceny dowodów, ale najwyraźniej sam ich nie analizował, bo gdyby to uczynił , to z łatwością by dostrzegł, że nie wspierają oskarżenia, bo nie są to dowody ani obciążające oskarżonego ani nawet stanowiące poszlaki na niekorzyść oskarżonego.

Wymienia apelujący w pierwszej kolejności wyroki Sądu Okręgowego w Świdnicy z dnia 2 lipca 2010r. ( wyrok faktycznie pochodzi z roku 2009r. k. 539 akt) w sprawie III K 188/08 i Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu sygn. akt II AKa 47/10, w zakresie skazania D. H. i T. K.za czyny, których przedmiotem było nieudolne usiłowanie posiadania tej samej substancji, nie będącej materiałem wybuchowym tj. za przestępstwo kwalifikowane z art. 13 § 2 kk w zw. z art. 171 § 1 kk. Błąd Sądu I instancji miałby polegać na tym, że wyjaśnienia T. H. i T. K. w toku wskazanej sprawy cyt.” były podstawą skazania szeregu innych jeszcze osób” (nie wskazał nawet których), dalej apelujący sam sobie zaprzecza, podnosząc, że „ Oczywiście tamte wyroki nie wiązały Sądu w tej sprawie…”, ale jednak apelujący upatruje braku oceny tych wyroków jako skutkującej błędnymi ustaleniami faktycznymi i wyrokiem uniewinniającym oskarżonego ( k. 4 apelacji). Oczywiście chybiony pozostaje pogląd prokuratora, iż oparcie na wyjaśnieniach T. H. skazania innych osób w innej sprawie karnej czyni relacje tej osoby w innych postępowaniach, w tym w niniejszej, za wiarygodny i miarodajny dowód.

Oprócz wadliwie wskazanej daty wyroku brakło tu apelującemu także staranności i w innym zakresie. We wskazanym wyroku SO z dnia 2 lipca 2009r. pod sygn. akt III K 188/08 T. K.nie skazano.

Natomiast D. H. w sprawie pod sygn. akt III K 188/08 przyznał się do winy ( k. 382 v. odpis protokołu rozprawy z dnia 26.02.2009r.), w związku z czym został skazany za czyn z art. 13 § 2 kk w zw. z art. 171 § 1 kk ( pkt. V dyspozycji wyroku k. 564), został skazany także za inne czyny ( pkt. X, XI i XII dyspozycji), zaś apelację dotyczącą D. H. wywiódł tylko prokurator na korzyść oskarżonego i tylko w zakresie pkt. X, XI i XII dyspozycji – zarzut XII apelacji k. 600 v. – motywy wyroku Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu w sprawie pod sygn. akt II AKa 47/10. Zatem Sąd Apelacyjny w ogóle nie odnosił się do skazania D. H. za czyn z art. 13 § 2 kk w zw. z art. 171 § 1 kk, bo w tym zakresie apelacji nie wniesiono.

Całkowicie niezrozumiałym jest stawianie zarzutu braku analizy wyroku Sądu Okręgowego w Świdnicy z dnia 13 czerwca 2007r. sygn. akt III K 154/06 przeciwko S. S. i innym, tzw. grupie bokserów. Jakie to konkretne okoliczności zawiera ten wyrok, które byłyby przydatne do rozpoznania niniejszej sprawy, w szczególności jakie wskazuje fakty, niekorzystne dla oskarżonego, to już niestety apelujący przekonująco nie wyjaśnia. Oskarżony wszak do grupy bokserów nie należał, w sprawie tej nie wniesiono przeciwko niemu aktu oskarżenia.

Dlaczego apelujący uważa, że zeznania świadka E. C. ( uprzednio C.) to dowód wspierający oskarżenie, a którego pominięcie w analizie dowodów miałoby wpływ na treść zaskarżonego wyroku, także nie uzasadnił. Gdyby apelujący sięgnął do protokołów zeznań świadka tego świadka, to przeczytałby, że świadek nie posiada żadnej wiedzy o materiałach wybuchowych w posiadaniu jej ówczesnego konkubenta D. H. a także oskarżonego, którego nawet nie zna ( k.415-416, 860 akt).

Z tego samego powodu, równie błędnie, apelujący przywołuje brak oceny zeznań świadka T. K., który to dowód także jest przecież nieprzydatnym w sprawie. T. K. wyjawił policji miejsce zakopania przezeń w lesie przedmiotów, co do których był przekonany, że stanowią materiał wybuchowy ( w dalszym toku sprawy opinia biegłego T. N. wykluczyła, by ujawniona substancja to materiał wybuchowy ). Świadek konsekwentnie w toku wszystkich przesłuchań, tak w charakterze podejrzanego jak i świadka, nie wyjawił pochodzenia tych przedmiotów, w szczególności nie wskazał ani na oskarżonego ani na D. H., zatem zeznania te nie dostarczają żadnych ważnych informacji dla rozpoznania sprawy.

Wzmiankowana opinia biegłego z zakresu badań fizykochemicznych T. N. ( k. 477-478) poza wykluczeniem, że ujawniona substancja to materiał wybuchowy, nie wskazuje na jakiekolwiek okoliczności przydatne do ustalenia sprawstwa oskarżonego w zarzucanym mu zakresie, sam apelujący na takie też nie wskazuje.

Z jakiego powodu - zdaniem prokuratora - istotne dla ustalenia sprawstwa oskarżonego mają być zeznania świadka S. H. ( uprzednio S.), to także nie wynika. Świadek kojarzy osobę oskarżonego ale wykluczył jego udział w grupie przestępczej „bokserów”, zaprzeczył posiadaniu substancji wybuchowych, przekazywaniu komukolwiek „plastiku” jak i przedmiotów objętych zarzutem w niniejszej sprawie. Nie został także oskarżony o posiadanie materiałów wybuchowych, w tym nieudolne tej samej substancji co D. H..

Oskarżony nie przyznał się do winy, w wyjaśnieniach podał, że zna świadków sprawy T. H. i T. K., ale to nie czyni jeszcze z niego sprawcy zarzucanych mu przestępstw. Zarzut apelującego bezkrytycznego zaakceptowania przez Sąd Rejonowy cyt.” tej nieudolnej linii obrony” oskarżonego – wobec braku jakichkolwiek niepodważalnych dowodów winy - jest całkowicie dowolny i błędny.

Skoro zarzuty apelacji okazały się niezasadne, to zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy.

O związanych z postępowaniem odwoławczym kosztach procesu ( pkt.II dyspozycji) orzeczono na podstawie art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 632 pkt 2 kpk, stwierdzając poniesienie ich przez Skarb Państwa.