Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 października 2016 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 12 października 2016 r. w Lublinie

sprawy A. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

o prawo do emerytury

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L.

od wyroku Sądu Okręgowego w Lublinie

z dnia 22 lutego 2016 r. sygn. akt VII U 1554/15

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L. na rzecz A. M. kwotę 270 (dwieście siedemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Elżbieta Czaja Barbara Hejwowska Małgorzata Rokicka-Radoniewicz

Sygn. akt III AUa 448 /16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 30 lipca 2015 roku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił A. M. prawa do emerytury uwagi na to, że na dzień 1 stycznia 1999 roku nie udowodnił co najmniej 15 - letniego okresu pracy w warunkach szczególnych, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Zakład nie uwzględnił w stażu pracy w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia w (...) Sp. z o.o. od dnia 1 marca 1976 roku do dnia 16 marca 1996 roku z uwagi na brak powołania się w świadectwie wykonywania prac w warunkach szczególnych z dnia 16 stycznia 2001 roku na Rozporządzenie z 7 lutego 1983 roku oraz określenia charakteru pracy zgodnie z tym aktem. Zakład wskazał, że w Dziale XIV, poz. 25 widnieje stanowisko „bieżąca konserwacja agregatów i urządzeń oraz prace budowlano – montażowe i budowlano – remontowe na oddziałach będących w ruchu w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie”, podczas gdy w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 16 stycznia 2001 roku podano, że wnioskodawca pracował jako „ślusarz regeneracji form odlewniczych” . W odwołaniu A. M. nie zgodził się ze wskazaną decyzją, wnosząc o jej zmianę poprzez przyznanie prawa do emerytury. W uzasadnieniu odwołujący podniósł, że pracował przy wymianie i czyszczeniu rdzeniów w odlewach aluminiowych wtryskowych.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosił o jego oddalenie.

Wyrokiem z dnia 27 lutego 2016 roku Sąd Okręgowy w Lublinie zmienił zaskarżoną decyzję i ustalił A. M. prawo do emerytury od dnia(...)roku oraz zasądził od ZUS w L. na rzecz A. M. kwotę 180 zł tytułem kosztów procesu.

Podstawą wyroku były następujące ustalenia:

A. M., urodzony (...), w dniu 17 lipca 2015 roku złożył wniosek o emeryturę. W jego treści zawarł oświadczenie o tym, że nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego. Organ rentowy uznał za udowodniony na dzień 1 stycznia 1999 roku łączny okres podlegania ubezpieczeniom w wymiarze 25 lat, 3 miesięcy i 17 dni, w tym 24 lat, 11 miesięcy i 18 dni okresów składkowych i 3 miesiące i 29 dni okresów nieskładkowych. Organ rentowy nie uwzględnił do stażu pracy w szczególnych warunkach żadnego okresu zatrudnienia ubezpieczonego.

Z dniem 25 sierpnia 1973 roku A. M. został zatrudniony w Zakładach (...) w P. (następnie Zakłady (...) w P., Zakłady (...) w P.,(...) Spółka Akcyjna w P.) na podstawie umowy o pracę w ramach wstępnego stażu pracy w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku ślusarza z przydziałem do świadczenia pracy na wydziale(...)narzędziowni. Zajmował się regenerowaniem form przywożonych do narzędziowni z wydziałów produkcyjnych. Wstępny staż pracy zakończył się w dniu 24 listopada 1973 roku. Od dnia 25 listopada 1973 roku ubezpieczony na stanowisku ślusarza regeneracyjnego świadczył pracę na wydziale (...)bezpośrednio na oddziale produkcji sprężarek hermetycznych czyli (...), tj. na hali na której odbywała się produkcja i montaż sprężarek do sprzętu gospodarstwa domowego, na której pracowało około 700 osób. Ubezpieczony pracował w brygadzie w skład której wchodziło 7 ślusarzy na odlewni, zajmując się regeneracją form do odlewu aluminium służących do odlewania stojana i wirnika do sprężarki. Zakład produkował 5 typów sprężarek i do każdego z nich zastosowanie miała inna forma. Na odlewni pracowały między innymi osoby zajmujące się obsługą wtryskarek aluminium przy produkcji sprężarek. Schemat regeneracji form był ściśle związany z procesem technologicznym produkcji sprężarek, związanym z wtryskiwaniem pod ciśnieniem aluminium do form, które się kleiło i gdy wyrzutnik nie wyrzucił detalu, nastawiacz wymontował formę, brygadzista oceniał awarię, a ślusarze regeneracyjni rozkręcali te formy ręcznie, w celu usunięcia aluminium z wkładów, przy wykorzystaniu szlifierki. W sytuacji uszkodzenia dana forma była czerniona, tj. powlekana substancją aby aluminium nie lepiło się do wkładu. Oprócz regenerowanych na bieżąco form były również formy które czekały na regenerację. Niektórzy ślusarze pracujący w brygadzie byli kierowani do regenerowania tłoczników, wykrojników, jednakże ubezpieczony pracował tylko przy regeneracji form odlewniczych. Do obowiązków ubezpieczonego należał również przegląd oraz przygotowanie form do pracy. W czasie dokonywania napraw awarii form pozostałe nie były wyłączone z procesu produkcyjnego. Form było 8 i każda z nich ważyła po 500 kilogramów, przy każdej pracował odlewnik. Ubezpieczony pracował w systemie trzy zmianowym przy wykorzystaniu rękawic azbestowych i okularów. W czasie dobowej normy czasu pracy, wynoszącej 8 godzin, regeneracji podlegało od 2 do 3 form.

W okresie od dnia 22 kwietnia 1975 roku do dnia 5 kwietnia 1977 roku ubezpieczony odbywał zasadniczą służbę wojskową. Po jej zakończeniu powrócił do pracy w dotychczasowym zakładzie pracy na dotychczas zajmowane stanowisko ślusarza regeneracyjnego z dniem 27 kwietnia 1977 roku, wykonując prace tożsame wykonywanym przed rozpoczęciem służby do zakończenia zatrudnienia.

W okresach od dnia 11 października 1978 roku do dnia 17 października 1978 roku oraz od dnia 24 sierpnia 1992 roku do dnia 11 września 1992 roku ubezpieczony korzystał z urlopów bezpłatnych.

Stosunek pracy ubezpieczonego ustał w wyniku rozwiązania umowy o pracę w drodze porozumienia stron z dniem 30 kwietnia 1998 roku.

Przesłuchani w sprawie świadkowie to osoby obce dla ubezpieczonego. Świadek L. B. pracował w zakładzie zatrudniającym skarżącego w okresie od 1983 do końca istnienia zakładu jako ślusarz regeneracji form odlewniczych i brygadzista, będąc bezpośrednim przełożonym ubezpieczonego. Świadek R. R. pracował w zakładzie pracy skarżącego w okresie od 1963 roku do 2000 roku. W okresie od 1975 roku do 1980 roku był brygadzistą na wydziale narzędziowni na pododdziale regeneracji narzędzi. W ocenie Sądu świadkowie posiadają niezbędne wiadomości dotyczące okoliczności zatrudnienia ubezpieczonego w okresie objętym sporem w zakresie w jakim okresy ich zatrudnienia pokrywają się z okresem zatrudnienia ubezpieczonego w okresie objętym sporem. Opisali zakres obowiązków skarżącego oraz warunki w jakich były one wykonywane. Zeznania świadków są logiczne, wzajemnie się uzupełniają oraz korelują z zeznaniami ubezpieczonego, wobec czego Sąd uznał je za wiarygodne. Również organ rentowy nie podniósł okoliczności które mogłyby godzić w wiarygodność ich zeznań.

Stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił również w oparciu o dowody z dokumentów.

Sąd uznał, że odwołanie A. M. jest zasadne.

Do okoliczności spornej w rozpoznawanej sprawie, należy możliwość zakwalifikowania okresu zatrudnienia skarżącego w Zakładach (...) w P. od dnia 25 sierpnia 1973 roku do dnia 30 kwietnia 1998 roku, w wymiarze 24 lat, 8 miesięcy i 6 dni, jako pracy w szczególnych warunkach, celem ustalenia, czy legitymuje się on 15 – letnim okresem tak kwalifikowanej pracy.

Zgodnie z art. 184 ust. 1 i 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2015 roku, poz. 748) – zwanej dalej ustawą emerytalną,, mężczyznom urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 65 lat oraz okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 25 lat. Emerytura przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Według § 3 rozporządzenia Rady Ministrów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia.

Natomiast § 4 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów stanowi, że pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym, co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Aby nabyć więc prawo do emerytury A. M. musiał spełnić łącznie następujące przesłanki:

1)  osiągnąć obniżony do 60 lat wiek emerytalny;

2)  nie przystąpić do otwartego funduszu emerytalnego;

3)  na dzień i stycznia 1999 roku udowodnić:

a)  co najmniej 15 - letni okres wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze oraz

b)  staż pracy w wymiarze co najmniej 25 lat.

Bezspornym jest, że ubezpieczony w dniu wydania zaskarżonej decyzji ukończył wymagane 60 lat, na dzień 1 stycznia 1999 roku legitymuje się 25 - letnim stażem pracy oraz że nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego.

Sąd zaznaczył, że skarżący występując do organu rentowego o przyznanie świadczenia emerytalnego przedłożył na okoliczność wykonywania prac w szczególnych warunkach świadectwo wystawione przez podmiot zatrudniający, wobec treści którego zakład podniósł wskazane we wcześniejszej części uzasadnienia zarzuty natury formalnej. Niewątpliwie w swej treści powołany dokument nie odpowiada wymaganiom formalnym jakie kreują przepisy prawa. Jednakże w ocenie Sądu wskazana okoliczność nie może dyskwalifikować możliwości ubezpieczonego ubiegania się o przedmiotowe świadczenie. Obowiązek sporządzenia dokumentacji w tym zakresie obciąża pracodawcę, w związku z czym wyciąganie wobec pracownika jakichkolwiek negatywnych konsekwencji braku jej sporządzenia bądź wadliwości, byłoby dla niego nazbyt krzywdzące. W postępowaniu sądowym nie znajdują zastosowania ograniczenia w zakresie dopuszczalnych źródeł dowodowych, ustanowione na potrzeby postępowania przed ZUS, a wynikających z rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno – rentowe (Dz. U. z 2011 roku, Nr 237, poz. 1412).

Przeprowadzone postępowanie dowodowe, w którym Sąd Okręgowy oparł się na dokumentach znajdujących się w aktach Zakładu i osobowych ubezpieczonego, jego zeznaniach złożonych w trybie art. 299 k.p.c. oraz zeznaniach świadków, pozwoliło ustalić w sposób pewny, że ubezpieczony wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracę w warunkach szczególnych w okresie zatrudnienia w Zakładach (...) w P. (następnie Zakłady (...) w P., Zakłady (...) w P.,(...) Spółka Akcyjna w P.) od dnia 25 listopada 1973 roku do dnia 21 kwietnia 1975 roku oraz od dnia do dnia 27 kwietnia 1977 roku do dnia 30 kwietnia 1998 roku. Z poczynionych ustaleń wynika, że ubezpieczony jako ślusarz regeneracyjny świadczył pracę na wydziale(...)bezpośrednio na oddziale produkcji sprężarek hermetycznych czyli (...), tj. na hali na której odbywała się produkcja i montaż sprężarek do sprzętu gospodarstwa domowego, w brygadzie w skład której wchodziło 7 ślusarzy na odlewni, zajmując się regeneracją form do odlewu aluminium służących do odlewania stojana i wirnika do sprężarki. Oprócz regenerowanych na bieżąco form były również formy które czekały na regenerację. Do obowiązków ubezpieczonego należał również przegląd oraz przygotowanie form do pracy. Jak ustalono w czasie dokonywania napraw awarii form pozostałe nie były wyłączone z procesu produkcyjnego. Wskazane czynności odpowiadają rodzajowi pracy opisanemu w wykazie A, Dział XIV „Prace różne”, poz. 25 „Bieżąca konserwacja agregatów i urządzeń oraz prace budowlano - montażowe i budowlano - remontowe na oddziałach będących w ruchu, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie”, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów.

Mając na uwadze ocenę charakteru prawnego okresu zatrudnienia ubezpieczonego od dnia 25 listopada 1973 roku do dnia 21 kwietnia 1975 roku Sąd uwzględnił także przy ustalaniu stażu pracy w warunkach szczególnych okresu pełnienia przez skarżącego zasadniczej służby wojskowej od dnia 22 kwietnia 1974 roku do dnia 5 kwietnia 1977 roku. Zgodnie bowiem z wypracowanym w orzecznictwie poglądem, który Sąd Okręgowy w pełni podziela, zachowanie statusu pracownika zatrudnionego w szczególnych warunkach w rozumieniu § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów w okresie pełnienia służby wojskowej, co skutkuje dopuszczalnością zaliczenia czasu tej służby do stażu uprawniającego do wcześniejszej emerytury, następuje wyłącznie w sytuacji gdy pracownik zatrudniony był w szczególnych warunkach przed jej rozpoczęciem, bez względu na to czy po zakończeniu tej służby powraca do tego zatrudnienia, jednak w przepisanym terminie. Jak wynika z poczynionych ustaleń ubezpieczony przed dniem 22 kwietnia 1973 roku wykonywał pracę w warunkach szczególnych, a po zakończeniu służby wojskowej z dniem 27 kwietnia 1977 roku powrócił do wykonywania pracy w macierzystym zakładzie pracy, czyli z zachowaniem terminu przewidzianego przez prawo. Nie podlega natomiast zaliczeniu do stażu pracy w warunkach szczególnych okres od dnia 6 kwietnia 1977 roku od dnia 26 kwietnia 1977 roku, tj. po dniu zakończenia służby w wojsku do dnia poprzedzającego dzień podjęcia pracy po tym zakończeniu.

Łączny wymiar stażu pracy w szczególnych warunkach z tytułu zatrudnienia ubezpieczonego w okresie objętym sporem, przy uwzględnieniu służby wojskowej oraz podlegających wyłączeniu ze stażu pracy w szczególnych warunkach okresów urlopów bezpłatnych, został ustalony na 24 lata, 6 miesięcy i 20 dni.

Sąd nie znalazł natomiast podstaw do zaliczenia do stażu pracy w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia skarżącego w okresie od dnia 23 sierpnia 1973 roku do dnia 24 listopada 1973 roku, w trakcie którego zajmował się regenerowaniem form odlewniczych, jednakże bezpośrednio w narzędziowni a nie na wydziałach produkcyjnych, co ma istotne znaczenie dla kwalifikacji takiej aktywności jako pracy w tak kwalifikowanych warunkach. Wskazane wyłączenie nie miało jednak znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie.

Jak bowiem wynika z poczynionych ustaleń A. M. legitymuje się ogólnym stażem pracy wynoszącym ponad 25 lat, ukończył 60 lat życia, nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego oraz pracował w warunkach szczególnych ponad wymagany co najmniej 15 – letni okres, tj. przez 24 lata, 6 miesięcy i 20 dni. Tym samym ubezpieczony spełnia wszystkie warunki do ustalenia mu prawa do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych od dnia (...)roku, tj. od dnia osiągnięcia wymaganego wieku emerytalnego, stosownie do art. 100 ust. 1 ustawy emerytalnej. W tym bowiem dniu ziścił się ostatni z warunków ustalenia prawa do świadczenia.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy zmienił zaskarżoną decyzję i na mocy wyżej wskazanych przepisów oraz art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu Sąd Okręgowy zmieniając zaskarżoną decyzję oparł na treści przepisu art. 98 § 1 i 3 k.p.c. oraz § 2 ust. 1 i ust. 2 i § 11 ust. 2 rozporządzenia z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jednolity: Dz. U. z 2013 roku, poz. 490 ze zm.). Na niezbędne koszty dochodzonych przez ubezpieczonego praw składały się koszty zastępstwa procesowego w zasądzonej wysokości, wynikającej z obowiązującej w dniu orzekania stawki minimalnej opłat.

Od tego wyroku apelację wniósł organ rentowy – Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. zaskarżając wyrok w całości.

Wyrokowi zarzucał :

- naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 184 i art 32 ust 1 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych /t.j. DZ. U. z 2015, poz. 748 ze zm./ w związku z paragrafem 2 ust. 1 i 4 ust l pkt. 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze /Dz. U. Nr 8, poz.43 ze zm./, poprzez przyjęcie, że powód spełnił warunek udowodnienia 15 lat okresów pracy w warunkach szczególnych na dzień 01.01.1999r.,

- sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, poprzez przyjęcie, iż wnioskodawca wykonywał pracę w warunkach szczególnych, przez okres wynoszący 15 lat,

- naruszenie prawa procesowego poprzez przekroczenie wyrażonej w art. 233 § 1 kpc zasady swobodnej oceny dowodów

Skarżący wnosił o zmianę wyroku poprzez oddalenie odwołania,

W odpowiedzi na apelację wnioskodawca wnosił o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Apelacja nie jest zasadna. Ustalenia Sądu I instancji i wyprowadzone na ich podstawie wnioski Sąd Apelacyjny w pełni podziela i przyjmuje za własne. Sprawia to, że nie zachodzi potrzeba powtarzania ustaleń faktycznych oraz dokonanej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku interpretacji przepisów prawa mających zastosowanie w sprawie niniejszej.

Rozstrzygnięcie przedmiotowej sprawy zależało od ustalenia, czy na gruncie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w zw. z treścią § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze możliwe jest uzyskanie przez wnioskodawcę prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych. Spośród przesłanek prawa do emerytury w niniejszej sprawy sporne było, czy wnioskodawca legitymował się, co najmniej 15-letnim okresem pracy w szczególnych warunkach.

Przede wszystkim zaznaczyć należy , że w orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, że dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy.

Jak wynika z ustaleń Sądu wnioskodawca wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracę w warunkach szczególnych w okresie zatrudnienia w Zakładach (...) w P. (następnie Zakłady (...) w P., Zakłady (...) w P.,(...)Spółka Akcyjna w P.) od dnia 25 listopada 1973 roku do dnia 21 kwietnia 1975 roku oraz od dnia do dnia 27 kwietnia 1977 roku do dnia 30 kwietnia 1998 roku. Ubezpieczony jako ślusarz regeneracyjny świadczył pracę bezpośrednio na oddziale produkcji sprężarek hermetycznych, tj. na hali na której odbywała się produkcja i montaż sprężarek do sprzętu gospodarstwa domowego, na odlewni, zajmując się regeneracją i konserwacją form do odlewu aluminium służących do odlewania stojana i wirnika do sprężarki. Do obowiązków ubezpieczonego należał również przegląd oraz przygotowanie form do pracy. Z opisywanych przez wnioskodawcę jak i świadków czynności w powiązaniu z całym cyklem produkcyjnym i procesem technologicznym wynika jednoznacznie, że regenerowane przez wnioskodawcę formy stanowiły część urządzeń służących do odlewu poszczególnych elementów, a w czasie dokonywania napraw czy konserwacji form pozostałe urządzenia nie były wyłączone z procesu produkcyjnego, a więc praca odbywała się na wydziale będącym w ruchu.

Prawidłowo więc Sąd I instancji uznał , że wskazane czynności odpowiadają rodzajowi pracy opisanemu w wykazie A, Dział XIV „Prace różne”, poz. 25 „Bieżąca konserwacja agregatów i urządzeń oraz prace budowlano - montażowe i budowlano - remontowe na oddziałach będących w ruchu, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie”, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów.

W tym stanie rzeczy nie są zasadne zarzuty naruszenia prawa materialnego wskazane w apelacji.

Wbrew twierdzeniom skarżącego, Sąd Okręgowy dokonał prawidłowych ustaleń i ocenił materiał dowodowy zgodnie z zasadami proceduralnymi, nie przekraczając granic zakreślonych w art. 233 § 1 kpc. Trzeba przede wszystkich stwierdzić, że jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych, to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (por. wyrok SN z dnia 27 września 2002 r., II CKN 817/00 LEX nr 56906).

Zdaniem Sądu Apelacyjnego, Sąd Okręgowy należycie wyjaśnił sprawę, a przeprowadzona ocena dowodów jest prawidłowa i odpowiada powyższym kryteriom. Apelacja nie wykazuje uchybień w rozumowaniu Sądu, które podważałyby prawidłowość dokonanej oceny. Podkreślić należy, iż naruszenie zasad swobodnej oceny dowodów nie może polegać na przedstawieniu przez stronę alternatywnego stanu faktycznego, a tylko na podważeniu przesłanek tej oceny z wykazaniem, że jest ona rażąco wadliwa lub oczywiście błędna - czego skarżący organ we wniesionej apelacji nie uczynił.

W świetle powyższego niezasadny jest także zarzut sprzeczności ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, polegającej na uznaniu przez Sąd I instancji, iż wnioskodawca spełnił warunek ponad 15 - letniego okresu pracy w warunkach szczególnych, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Z tych względów i na mocy powołanych powyżej przepisów oraz na podstawie art. 385 kpc Sąd Apelacyjny orzekł, jak w sentencji.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu uzasadnia art. 98 § 1 i 3 k.p.c. oraz

§ 9 ust. 2 i § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z dnia 5 listopada 2015r.).