Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 marca 2016 r.

Sąd Okręgowy w Przemyślu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący SSO Anna Kicman

Protokolant st. sekr. sądowy Barbara Bełz

po rozpoznaniu w dniu 9 marca 2016 r. w Przemyślu

na rozprawie

sprawy J. P. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w R.

o emeryturę

na skutek odwołania J. P. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w R.

z dnia 26 stycznia 2016 r., znak: ENS/25/035109784

I.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje wnioskodawcy J. P. (1) prawo do emerytury, począwszy od 16 grudnia 2015 r.,

II.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w R. na rzecz wnioskodawcy J. P. (1) kwotę 240 zł (słownie złotych: dwieście czterdzieści) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt III U 148/16

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 9 marca 2016 r.

Decyzją z dnia 26 stycznia 2016 r., znak: ENS/25/035109784, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. odmówił wnioskodawcy J. P. (1) prawa do emerytury.

W podstawie prawnej powołano art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015, poz. 748) oraz § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r., Nr 8, poz. 43 ze zm.).

W uzasadnieniu wskazano, że Zakład odmówił przyznania emerytury, ponieważ na dzień 1 stycznia 1999 r. wnioskodawca nie udowodnił 15 lat zatrudnienia w szczególnych warunkach. Zakład przyjął za udowodnione na dzień 1 stycznia 1999 r. okresy nieskładkowe w wymiarze 9 miesięcy i 5 dni; składkowe – 23 lata, 5 miesięcy i 26 dni; uzupełniające - rola – 2 lata, 3 miesiące i 2 dni; łącznie 25 lat, w tym w szczególnych warunkach – 6 lat, 4 miesiące i 4 dni. Do stażu pracy w szczególnych warunkach nie zaliczono okresów zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie Budowlanym w P. na podstawie akt osobowych: od 15 kwietnia 1977 r. do 31 grudnia 1981 r. na stanowisku betoniarza, od 1 kwietnia 1985 r. do 31 maja 1988 r. na stanowisku betoniarza-brukarza, od 1 lutego 1990 r. do 16 czerwca 1993 r. (od 1 lutego 1990 r. do 30 czerwca 1991 r. brak podanego stanowiska, od 1 lipca 1991 r. do 16 czerwca 1993 r. wskazano stanowisko betoniarza-brukarza), ponieważ na świadectwie pracy z dnia 29 czerwca 1993 r. ostatnio zajmowane stanowisko to betoniarz-brukarz, a brak w/w stanowiska w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r., w łącznym wymiarze 11 lat, 3 miesiące i 2 dni.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył wnioskodawca J. P. (1), zaskarżając ją w całości i zarzucając nieuzasadnione odmówienie zaliczenia mu do 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach okresów zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie Budowlanym w P. od 15 kwietnia 1977 r. do 31 grudnia 1981 r., od 1 kwietnia 1985 r. do 31 maja 1988 r., od 1 lutego 1990 r. do 16 czerwca 1993 r., kiedy to wnioskodawca wykonywał prace betoniarskie i prace brukarzy, które zostały wymienione w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Wnioskodawca wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji w całości poprzez przyznanie mu prawa do emerytury w ustawowej wysokości od dnia 16 grudnia 2015 r. oraz zasądzenie kosztów postępowania.

Na uzasadnienie swojego stanowiska wnioskodawca podał w szczególności, że nazwy stanowisk, które zajmował w (...) Przedsiębiorstwie Budowlanym w P. w okresach, które przez organ rentowy nie zostały zaliczone do okresu pracy w szczególnych warunkach odpowiadają rodzajom prac wymienionych w rozporządzeniu Rady Ministrów w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze – prace betoniarskie w dziale V, poz. 4, a prace brukarzy w dziale IX, poz. 6 wykazu A. Z powyższych względów nie jest trafny argument organu rentowego podniesiony w zaskarżonej decyzji, że brak stanowiska betoniarz-brukarz w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. Będąc zatrudnionym od 15 kwietnia 1977 r. do 16 czerwca 1993 r. w (...) Przedsiębiorstwie Budowlanym na stanowisku brukarz, za wyjątkiem okresu od 21 lipca 1990 r. do 30 listopada 1990 r., w którym korzystał z urlopu bezpłatnego i okresu od 4 grudnia 1991 r. do 31 stycznia 1992 r., przez który pracował na eksporcie, wykonywał on pracę brukarza, co związane było z oddawaniem do użytku wznoszonych przez zakład pracy osiedli mieszkaniowych. Prace brukarzy polegają nie tylko na układaniu chodników z płyt i bruku, ale również krawężników, które są łączone betonem, stąd też w niektórych angażach określano ubezpieczonemu stanowisko betoniarz-brukarz, czy betoniarz. Jednakże wnioskodawca w spornych okresach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, a wielokrotnie ponad ten wymiar, wykonywał pracę brukarza. Pracodawca nie wydał wnioskodawcy świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Wnioskodawca posiada jednak okres takiej pracy wynoszący łącznie 17 lat, 7 miesięcy i 6 dni, i w rezultacie spełnia wszystkie warunki niezbędne do przyznania mu prawa do emerytury.

W odpowiedzi na odwołanie ZUS wniósł o jego oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy w Przemyślu ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca J. P. (1), ur. (...), w dniu 20 listopada 2015 r. złożył wniosek o emeryturę, oświadczając w nim, że nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego.

Do wniosku wnioskodawca dołączył dokumentację poświadczającą przebieg zatrudnienia, z której wynika w szczególności, że: był on zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) w P. od 18 marca 1974 r. do 27 sierpnia 1974 r. na stanowisku montera wewnętrznych instalacji budowlanych; był on zatrudniony w Nadleśnictwie O. w O. w pełnym wymiarze czasu pracy od 1 października 1974 r. do 8 kwietnia 1975 r. na stanowisku sezonowego robotnika leśnego; odbywał zasadnicza służbę wojskową od 25 kwietnia 1975 r. do 8 kwietnia 1977 r.; był on zatrudniony w (...) Przedsiębiorstwie Budowlanym w P. w okresie od 15 kwietnia 1977 r. do 16 czerwca 1993 r. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku brukarza oraz betoniarza-brukarza, z tym że korzystał z urlopu bezpłatnego w okresie od 21 lipca 1990 r. do 30 listopada 1990 r. i od 4 grudnia 1991 r. do 31 stycznia 1992 r. – praca na eksporcie; był on zatrudniony w Zarządzie Dróg Miejskich w P. w okresie od 1 lipca 1993 r. do 31 marca 1995 r., w tym okresie od 1 lipca 1993 r. do 19 lipca 1993 r., od 20 sierpnia 1993 r. do 14 lutego 1994 r., od 20 lutego 1994 r. do 24 lutego 1994 r., od 4 marca 1994 r. do 22 marca 1994 r., od 26 marca 1994 r. do 2 października 1994 r., od 19 października 1994 r. do 12 stycznia 1995 r., od 20 lutego 1995 r. do 12 marca 1995 r., 20 marca 1995 r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracował w warunkach szczególnych, wykonywał prace brukarzy na stanowisku brukarza; był on zatrudniony w (...) Sp. z o.o. w P. w okresie od 10 kwietnia 1996 r. do 8 października 2000 r. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku posadzkarza-brukarza.

Na podstawie całości zgromadzonej w aktach sprawy dokumentacji, decyzją z dnia 26 stycznia 2016 r., znak: ENS/25/035109784, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. odmówił wnioskodawcy J. P. (1) prawa do emerytury, ponieważ na dzień 1 stycznia 1999 r. nie udowodnił on 15 lat zatrudnienia w szczególnych warunkach.

Zakład przyjął za udowodnione na dzień 1 stycznia 1999 r. okresy nieskładkowe w wymiarze 9 miesięcy i 5 dni; składkowe – 23 lata, 5 miesięcy i 26 dni; uzupełniające – rola – 2 lata, 3 miesiące i 2 dni; łącznie 25 lat, w tym w szczególnych warunkach/charakterze – 6 lat, 4 miesiące i 4 dni. Do zatrudnienia w szczególnych warunkach ZUS uwzględnił: okresy pracy od 1 stycznia 1982 r. do 31 marca 1985 r. oraz od 1 czerwca 1988 r. do 31 stycznia 1990 r. w (...) Przedsiębiorstwie Budowlanym w P., a ponadto okresy pracy okresie od 1 lipca 1993 r. do 19 lipca 1993 r., od 20 sierpnia 1993 r. do 14 lutego 1994 r., od 20 lutego 1994 r. do 24 lutego 1994 r., od 4 marca 1994 r. do 22 marca 1994 r., od 26 marca 1994 r. do 2 października 1994 r., od 19 października 1994 r. do 12 stycznia 1995 r., od 20 lutego 1995 r. do 12 marca 1995 r., 20 marca 1995 r. w Zarządzie Dróg Miejskich w P..

Dowód – akta emerytalne wnioskodawcy:

- wniosek o emeryturę z dnia 20.11.2015 r.,

- świadectwa pracy, świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach,

- decyzja ZUS z dnia 26.01.2016 r.,

- raport ustalenia uprawnień do świadczenia.

Ponadto Sąd ustalił, że wnioskodawca został zatrudniony w (...) Przedsiębiorstwie Budowlanym od dnia 15 kwietnia 1977 r. na stanowisku brukarza-betoniarza. Od początku zatrudnienia pracował przy wykonywaniu prac brukarskich i betoniarskich. Do obowiązków wnioskodawcy należało układanie płyt chodnikowych, krawężników na terenie budów prowadzonych w P.. Zajmował się betonowaniem dróg dojazdowych do budowanych osiedli. Ponadto pracodawca powierzał mu prace betoniarskie związane z wykonywaniem betonowych podłóg w budowanych przez zakład pracy blokach mieszkalnych, betonowaniu piwnic. Wnioskodawca pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Natomiast w okresie od 21 lipca 1990 r. do 30 listopada 1990 r. i od 4 grudnia 1991 r. do 31 stycznia 1992 r. wnioskodawca korzystał z urlopu bezpłatnego w macierzyńskim zakładzie pracy i wówczas pracował na budowie eksportowej we L.. Zakład pracy budował 10-piętrowe bloki mieszkaniowe we L.. Wnioskodawca w trakcie pracy na budowie eksportowej wykonywał te same prace, co w kraju, a więc pracował przy budowie dróg betonowych, układaniu chodników z płyt, wykonywaniu betonowych wylewek podłogowych w mieszkaniach. Przy wykonywaniu ww. czynności wnioskodawca pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Dowód:

- dokumentacja zgromadzona w aktach osobowych wnioskodawcy z okresu zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie Budowlanym w P.,

- zeznania świadka C. Ś.,

- zeznania świadka J. R.,

- zeznania świadka J. P. (2),

- przesłuchanie wnioskodawcy.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów
z dokumentów zgromadzonych w aktach emerytalnych wnioskodawcy oraz w aktach osobowych wnioskodawcy z okresu zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie Budowlanym w P., których domniemanie prawdziwości wynika z art. 244 i nast. k.p.c., a ponadto ich wiarygodność nie została obalona przez żadną ze stron.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadków C. Ś., J. R. i J. P. (2) oraz wnioskodawcy J. P. (1), jako logiczne, spójne, wzajemnie się uzupełniające. Wynika z nich jednoznacznie charakter zatrudnienia, rodzaje powierzonych wnioskodawcy obowiązków w spornym okresie zatrudnienia w tym zakładzie pracy. Świadkowie pracowali wraz z wnioskodawcą, stąd też mieli bezpośrednie wiadomości potwierdzające faktyczny rodzaj powierzonych mu prac.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie wnioskodawcy J. P. (1) należy uznać za uzasadnione.

Na podstawie art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. j. Dz. U. z 2015 r., poz. 748 ze zm.) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa
(ust. 2 art. 184).

Zgodnie z art. 32 ust. 1 powołanej wyżej ustawy o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r., będącym pracownikami, o których mowa
w ust. 2 i 3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 ust. 2 i 3.

Dla celów ustalenia uprawnień, o których mowa w ust. 1, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia (art. 32 ust. 2).

Wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych (ust. 4 art. 32).

Przepisy dotychczasowe to rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Zgodnie z § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.
w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43
ze zm.) - pracownik, który wykonywał pracę w szczególnych warunkach określonych w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeśli osiągnął wiek emerytalny wynoszący 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn, ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Ponadto według § 2 ust. 1 cyt. rozporządzenia, okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach
lub w szczególnym charakterze była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Okresy pracy w szczególnych warunkach stwierdza zakład pracy
na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac
w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy.

W myśl § 3 powołanego rozporządzenia za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej "wymaganym okresem zatrudnienia", uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia.

Bezspornym jest, iż wnioskodawca J. P. (1) w dniu 16 grudnia 2015 r. ukończył 60 lat; we wniosku o emeryturę zawarł oświadczenie, iż nie jest członkiem OFE; a ponadto wykazał na dzień 1 stycznia 1999 r. wymagany okres zatrudnienia wynoszący co najmniej 25 lat dla mężczyzn.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych przyjął za udowodnione na dzień 1 stycznia 1999 r. okresy nieskładkowe w wymiarze 9 miesięcy i 5 dni; składkowe – 23 lata, 5 miesięcy i 26 dni; uzupełniające – rola – 2 lata, 3 miesiące i 2 dni; łącznie 25 lat, w tym w szczególnych warunkach – 6 lat, 4 miesiące i 4 dni. Do zatrudnienia w szczególnych warunkach ZUS uwzględnił: okresy pracy od 1 stycznia 1982 r. do 31 marca 1985 r. oraz od 1 czerwca 1988 r. do 31 stycznia 1990 r. w (...) Przedsiębiorstwie Budowlanym w P., a ponadto okresy pracy okresie od 1 lipca 1993 r. do 19 lipca 1993 r., od 20 sierpnia 1993 r. do 14 lutego 1994 r., od 20 lutego 1994 r. do 24 lutego 1994 r., od 4 marca 1994 r. do 22 marca 1994 r., od 26 marca 1994 r. do 2 października 1994 r., od 19 października 1994 r. do 12 stycznia 1995 r., od 20 lutego 1995 r. do 12 marca 1995 r., 20 marca 1995 r. w Zarządzie Dróg Miejskich w P..

Istotą sporu w niniejszej sprawie była kwestia ustalenia, czy wnioskodawca był zatrudniony, co najmniej 15 lat w warunkach szczególnych.

Przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe wykazało, że wnioskodawca był zatrudniony w szczególnych warunkach również w spornych okresach od 15 kwietnia 1977 r. do 31 grudnia 1981 r., od 1 kwietnia 1985 r. do 31 maja 1988 r., od 1 lutego 1990 r. do 16 czerwca 1993 r. (...) Przedsiębiorstwie Budowlanym w P., gdzie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał on prace brukarskie i betoniarskie na stanowiskach brukarza i betoniarza.

Wskazane wyżej stanowiska wymienione zostały w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w wykazie A, dziale V – „W budownictwie i przemyśle materiałów budowlanych”, poz. 4 – „Prace zbrojarskie i betoniarskie”, dziale IX – „W gospodarce komunalnej”, poz. 6 – „Prace brukarzy” oraz w załączniku nr 1 do zarządzenia nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983 r. w sprawie wykazu stanowisk pracy podległych ministrowi budownictwa i przemysłu materiałów budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach w wykazie A, dziale V, poz. 4, pkt 3 – „betoniarz”, dziale IX, poz. 6, pkt 1 – „brukarz”.

Pełne zatrudnienie w warunkach szczególnych pojmowane jest jako bezwzględna cecha tego zatrudnienia, które uprawnia do świadczeń z ubezpieczenia emerytalnego. Możliwe jest przy tym łączenie w przebiegu dniówki prac o różnym charakterze polegające na wykonywaniu nie jednego, lecz kilku rodzajów prac w szczególnych warunkach, wymienionych w wykazie. W takim wypadku do czasu pracy w warunkach szczególnych zlicza się czas równolegle wykonywanych czynności wtedy, gdy różne prace wszystkie łącznie lub każda z osobna odpowiadają pracom w szczególnych warunkach i wszystkie razem wykonywane są stale i w pełnym wymiarze czasu pracy (por. wyroki Sądu Najwyższego z 27 stycznia 2012 r., II UK 103/11, niepubl. i 24 stycznia 2013 r., III UK 47/12, niepubl.; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 15 września 2015 r., III AUa 1461/14). W przypadku wnioskodawcy te warunki zostały bez wątpienia spełnione.

Podkreślenia wymaga, iż w postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość mogą być udowadniane wszelkimi dowodami przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego, w tym również zeznaniami świadków i stron.

W postępowaniu wszczętym odwołaniem od decyzji organu rentowego Sąd kieruje się regułami dowodzenia określonymi w art. 227-309 k.p.c., zwłaszcza że w przepisach regulujących postępowanie w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych (art. 477 ⁸ i nast. k.p.c.) nie ma jakichkolwiek odrębności lub ograniczeń. Przeciwnie, art. 473 § 1 k.p.c. stanowi,
że w sprawach z tego zakresu nie stosuje się przepisów ograniczających dopuszczalność dowodu ze świadków i z przesłuchania stron, co oznacza,
że fakty, od których uzależnione jest prawo do emerytury i renty oraz wysokość tych świadczeń, mogą być wykazywane wszelkimi środkami dowodowymi, w tym także zeznaniami świadków i stron.

Z poczynionych wyżej ustaleń wynika, że wnioskodawca na dzień 1 stycznia 1999 r. wykazał więc łącznie ponad 15 lat pracy w warunkach szczególnych, a tym samym spełnił wszystkie przesłanki niezbędne do przyznania mu prawa do emerytury w świetle wyżej powołanych przepisów.

Zgodnie z art. 129 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z FUS, świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca,
w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu.

W niniejszej sprawie wnioskodawca wszystkie przesłanki do nabycia świadczenia spełnił od dnia 16 grudnia 2015 r., a więc od ukończenia 60 lat życia.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c.
w związku z powołanymi wyżej przepisami prawa orzeczono, jak w sentencji wyroku.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie przepisów art. 98, art. 99 i art. 108 § 1 k.p.c. oraz § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t. j. Dz. U. z 2015 r. poz. 1804).

Wskazać należy, iż rozstrzygając o kosztach zastępstwa procesowego Sąd miał na uwadze niezbędny nakład pracy pełnomocnika, charakter sprawy, wkład pełnomocnika w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia, stąd też zasadnym okazało się zasądzenie od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych na rzecz wnioskodawców solidarnie kwoty 240 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.