Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 stycznia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Przemyślu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący SSO Józef Pawłowski

Protokolant st. sekr. sądowy Ewelina Kowalska

po rozpoznaniu w dniu 26 stycznia 2016 r. w Przemyślu

na rozprawie

sprawy F. R.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w R.

o emeryturę

na skutek odwołania F. R.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w R.

z dnia 10 listopada 2015 r., znak: (...)

I.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje wnioskodawcy F. R. prawo do emerytury w ustawowej wysokości, począwszy od dnia 1 października 2015 r.,

II.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w R. na rzecz wnioskodawcy F. R. kwotę 360 zł (słownie: trzysta sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt III U 35/16

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 26 stycznia 2016 r.

Decyzją z dnia 10 listopada 2015 r. znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. odmówił wnioskodawcy F. R. przyznania emerytury.

W podstawie prawnej decyzji powołano ogólnie przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015, poz. 748) oraz rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

W uzasadnieniu organ rentowy powołał się na treść art. 184 ustawy emerytalnej w związku z § 4 powołanego rozporządzenia, z których wynika,
iż ubezpieczonemu urodzonemu po dniu 31 grudnia 1948 r. emerytura przysługuje, jeżeli spełnił łącznie następujące warunki:

- osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat dla mężczyzn,

- nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego albo złożył wniosek
o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem zakładu, na dochody budżetu państwa,

- w dniu wejścia w życie przepisów ustawy emerytalnej, tj. 1 stycznia 1999 r. osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący 25 lat dla mężczyzn,
w tym okres zatrudnienia w szczególnych warunkach, wykonywanego stale
i w pełnym wymiarze czasu pracy, obowiązującym na danym stanowisku pracy, wynoszący co najmniej 15 lat.

Organ rentowy wyjaśnił, że odmówił przyznania emerytury, bowiem nie został udowodniony wymagany 15 – letni okres pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Na podstawie dowodów dołączonych do wniosku i uzyskanych w wyniku przeprowadzonego postępowania, Zakład przyjął za udowodnione na dzień 1 stycznia 1999 r. okresy nieskładkowe w wymiarze 6 miesięcy i 14 dni, okresy składkowe w wymiarze 27 lat, 9 miesięcy i 18 dni, tj. łącznie 28 lat, 4 miesiące i 2 dni, w tym staż w szczególnych warunkach w wymiarze 8 lat i 28 dni.

Zakład wyjaśnił, że uznał za udowodniony okres pracy w szczególnych warunkach od 1 lipca 1973 r. do 28 października 1974 r. oraz od 1 stycznia 1975 r. do 30 września 1981 r., tj. 8 lat i 28 dni w (...) SA w Z..

Wnioskodawca F. R. reprezentowany przez radcę prawnego A. K. w dniu 11 grudnia 2015 r. złożył odwołanie od powyższej decyzji zaskarżając ją w całości i zarzucając naruszenie art. 184 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r., nr 153, poz. 1227 ze zm.) poprzez uznanie, iż ubezpieczony nie spełnił warunków do przyznania emerytury,
w sytuacji gdy w dniu 1 stycznia 1999 r. posiadał wymagany 15 – letni okres pracy w warunkach szczególnych oraz spełnił pozostałe wymogi warunkujące prawo do emerytury. W rezultacie wniósł o jej zmianę i przyznanie mu prawa do emerytury.

W uzasadnieniu wskazał, iż do okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach winien zostać zaliczony także okres pracy w (...) Przedsiębiorstwie (...) w P. od 1 października 1981 r. do 31 lipca 1983 r. na stanowisku elektryka oraz od 1 sierpnia 1983 r. do 31 grudnia 1996 r. na stanowisku spawacza.

Wyjaśnił, iż w początkowym okresie zatrudnienia w (...)
w P. był zatrudniony na stanowisku elektryka i wykonywał czynności przy remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych znajdujących się na terenie zakładu pracy. W jego ocenie były to czynności, o których mowa
w wykazie A, dziale II rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze. Dodał, iż z wykształcenia jest elektroenergetykiem.

Następnie od 1 sierpnia 1983 r. w tym samym zakładzie pracy, po ukończeniu kursu spawania elektrycznego, na który został skierowany przez pracodawcę, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracował na stanowisku spawacza i wykonywał czynności wymienione w rozporządzeniu Rady Ministrów w z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnianych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze w wykazie A, dział XIV, poz. 12, tj. prace przy spawaniu
i wycinaniu elektrycznym, gazowym i atomowodorowym.

Podkreślił, iż powyższe okoliczności potwierdzić mogą wskazani
w odwołaniu świadkowie.

W jego ocenie, niewątpliwie legitymuje się on 15 – letnim, okresem pracy w szczególnych warunkach i w związku z wcześniejszym spełnieniem pozostałych przesłanek wniósł o przyznanie mu prawa do emerytury.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie.

Organ rentowy wyjaśnił, że rozpatrując wniosek F. R. uznał, że na dzień 1 stycznia 1999 r. udowodnił 28 lat, 4 miesiące i 2 dni okresów składkowych i nieskładkowych, co pozwala na przyjęcie, że posiada wymagany staż ogólny pracy, tj. 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych dla mężczyzn. Nie wykazał jednakże, że przed 1 stycznia 1999 r., że uzyskał staż w szczególnych warunkach w wymiarze 15 lat.

Zwrócił uwagę, że wnioskodawca przedstawił wymagane dokumenty na okres zatrudnienia w (...) SA w Z. od 1 lipca 1973 r. do 28 października 1974 r. i od 1 stycznia 1975 r. do 30 września 1981 r., które to okresy zostały uznane przez organ rentowy za prace w szczególnych warunkach w łącznym wymiarze 8 lat i 28 dni. Nie przedstawił jednak żadnej dokumentacji na okoliczność zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie (...) w P. w okresie od 1 października 1981 r. d 31 lipca 1983 r. i od 1 sierpnia 1983 r. do 31 grudnia 1996 r.,
co w rezultacie stało się przyczyną odmownej decyzji ZUS.

Sąd Okręgowy w Przemyślu

III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca F. R., urodzony dnia (...)r.,
z zawodu elektroenergetyk, ostatnio zatrudniony na stanowisku pomocnika elektromontera, w dniu 13 października 2015 r. na mocy decyzji z dnia 21 stycznia 1999 r. Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P., począwszy od 13 lutego 1999 r., tj. od dnia zaprzestania pobierania zasiłku chorobowego otrzymał prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, którą otrzymywał do 31 grudnia 2007 r. Następnie w okresie od 9 marca 2015 r. do 5 sierpnia 2015 r,. pobierał świadczenie rehabilitacyjne.

W dniu 13 października 2015 r. wnioskodawca złożył niosek o emeryturę oświadczając w nim jednocześnie, iż nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego.

Do wniosku dołączył: świadectwo ukończenia zasadniczej szkoły zawodowej z dnia 20 czerwca 1973 r.; zaświadczenie o ukończeniu nauki zawodu z dnia 20 czerwca 1973 r.; świadectwo pracy z dnia 18 grudnia 1998 r. wystawione przez (...) SA w Z.,
z którego wynika, że w okresie od 1 września 1970 r. dom 30 września 1981 r. był zatrudniony na stanowiskach: od 1 września 1970 r. do 30 czerwca 1973 r. uczeń zawodu/pracownik młodociany, elektromonter sieci napowietrznych oraz elektromonter pogotowia elektroenergetycznego – kierowca; świadectwo pracy z dnia 12 lutego 1999 r. wystawione przez (...) Przedsiębiorstwo (...) w R. Oddział Rejonowy
w P., z którego wynika, że w wnioskodawca w okresie od 1 października 1981 r. do 12 lutego 1999 r. był zatrudniony na stanowisku elektryka i kierowcy – konserwatora; świadectwo pracy z dnia 30 września 2014 r. wystawnie przez Instalatorstwo Elektryczne (...) M. Ł. w P., z którego wynika, że w okresie od 1 kwietnia 2014 r. do 30 września 2014 r. był zatrudniony na stanowisku pomocnika elektromontera; świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach
z dnia 3 września 2014 r. wystawione przez (...) SA Oddział z Siedzibą w Z., z którego wynika, że w okresie od 1 września 1970 r. do 30 września 1981 r. stale i pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace przy wytwarzaniu, przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej oraz montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych i cieplnych, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie na stanowiskach: od 1 lipca 1973 r. do 31 sierpnia 1979 r. – elektromonter linii napowietrznych, od 1 września 1979 r. do 30 czerwca 1980 r. – elektromonter pogotowia elektroenergetycznego i od 1 lipca 1980 r. do 30 września 1981 r. – elektromonter pogotowia elektroenergetycznego – kierowca wymienionych
w wykazie A, dziale II, poz. 1, pkt 11 i 13 wykazu stanowiącego złącznik nr 1 do Zarządzenia nr 17 Ministra Górnictwa i Energetyki z dnia 12 sierpnia 1983 r. w sprawie określenia stanowisk pracy w resorcie górnictwa i energetyki, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach; zaświadczenie
z dnia 13 października 2015 r. wystawione przez Powiatowy Urząd Pracy
w P., z którego wynika, że w okresie od 6 sierpnia 2015 r. do dnia wydania zaświadczenia był zarejestrowany jako bezrobotny i z tego tytułu pobierał zasiłek dla bezrobotnych.

W aktach organu rentowego zalega ponadto kserokopia książeczki wojskowej oraz kserokopia świadectwa pracy z dnia 30 września 1981 r. wystawione przez Zakład (...), z którego wynika, że w okresie od 1 lipca 1973 r. do 30 września 1981 r. był zatrudniony na stanowisku elektromontera – kierowcy.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. decyzją z dnia 10 listopada 2015 r. odmówił wnioskodawcy prawa do emerytury uznając przy tym za udowodnione na dzień 1 stycznia 1999 r. okresy nieskładkowe w wymiarze 6 miesięcy i 14 dni, składkowe w wymiarze 27 lat, 9 miesięcy i 18 dni, tj. łącznie 28 lat, 4 miesiące i 2 dni, w tym staż w szczególnych warunkach w wymiarze 8 lat i 28 dni.

Dowód:

- decyzja ZUS O/P. z dni 21.01.1999 r., 23.01.2002 r., 16.12.2004 r., 31.07.2007 r.,

- decyzja ZUS O/R. z dni 26.03.2015 r., i 24.06.2015 r.,

- wniosek o emeryturę z dnia 13.10.2015 r.,

- świadectwo ukończenia zasadniczej szkoły zawodowej z dnia 20.06.1973 r.;

- zaświadczenie o ukończeniu nauki zawodu z dnia 20.06.1973 r.,

- świadectwo pracy z dnia 18.12.1998 r. wystawione przez (...) SA w Z.;

- świadectwo pracy z dnia 12.02.1999 r. wystawione przez (...) Przedsiębiorstwo (...) w R. oddział Rejonowy w P.;

- świadectwo pracy z dnia 30.09.2014 r. wystawnie przez Instalatorstwo Elektryczne (...) M. Ł. w P.;

- świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 3.09.2014 r. wystawione przez (...) SA Oddział z siedziba w Z.;

- zaświadczenie z dnia 13 października 2015 r. wystawione przez Powiatowy Urząd Pracy w P.;

- kserokopia książeczki wojskowej;

- kserokopia świadectwa pracy z dnia 30 września 1981 r. wystawione przez zakład (...);

- decyzja ZUS O/R. z dnia 10.11.2015 r.

Sąd ustalił, że wnioskodawca w okresie od 1 października 1981 r. do 12 lutego 1999 r. był zatrudniony w (...) Przedsiębiorstwie (...) w R. Oddział Rejonowy w P.,
w tym od 1 października 1981 r. do 31 lipca 1983 r. na stanowisku elektryka, a od 1 sierpnia 1983 r. do 31 grudnia 1996 r. na stanowisku spawacza. Zakład zajmował się sprzedażą zwierząt i w tym celu posiadał cztery stajnie, w których przebywały konie, owce, cielęta i bydło.

Podczas pierwszego angażu wnioskodawca zajmował się remontem oświetlenia, a także obsługą sieci znajdujących się na słupach elektrycznych na terenie zakładu.

Następnie zakład pracy skierował F. R. na kurs spawacza, który ukończył z powodzeniem w dniu 23 czerwca 1983 r.
i w związku z tym od 1 sierpnia 1983 r. rozpoczął pracę w pełnym wymiarze czasu na stanowisku spawacza elektrycznego. Z tytułu zatrudnienia wnioskodawcy na stanowisku spawacza, pobierał dodatek pieniężny do każdej godziny roboczej. Był on jedynym pracownikiem posiadającym takie uprawnienia. W zakładzie wnioskodawca miał wydzielone stanowisko, przy którym spawał klatki, w których były przewożone zwierzęta. Zdarzało się ponadto, że swoje czynności wykonywał w oborze spawając boksy, w których znajdowały się konie, owce i cielęta.

W 1996 r. F. R. przeszedł lekki zawał mięśnia sercowego i w związku ze wskazaniem lekarza kardiologa, iż praca spawacza jest dla niego przeciwskazana, począwszy od 1 stycznia 1997 r. rozpoczął pracę na stanowisku obsługi zwierząt.

Dowód :

- zeznania świadków: E. G., k. 21,

B. P., k. 21,

- przesłuchanie wnioskodawcy F. R., k. 21,

- kserokopia książeczki spawacza, k. 7.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów
z dokumentów zgromadzonych w aktach organu rentowego, których domniemanie prawdziwości wynika z art. 244 i nast. k.p.c., a ponadto ich wiarygodność nie została obalona przez żadną ze stron.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadków E. G. oraz B. P., jako logiczne i spójne. Sąd dał wiarę ponadto zeznaniom wnioskodawcy na okoliczność jego zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie (...) w P. na stanowisku spawacza w okresie od 1 sierpnia 1983 r. do 31 grudnia 1996 r. Przesłuchani w sprawie świadkowie, z uwagi na to, iż byli współpracownikami F. R. mieli bezpośrednie wiadomości o tym, w jakim charakterze pracował wnioskodawca i co należało do jego obowiązków.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie wnioskodawcy F. R. należy uznać za uzasadnione.

Na podstawie art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U.
z 2015 r. poz. 748) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa
(ust. 2 art. 184).

Zgodnie z art. 32 ust. 1 powołanej wyżej ustawy o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r., będącym pracownikami, o których mowa
w ust. 2 i 3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 ust. 2 i 3.

Przy ustalaniu okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach
lub w szczególnym charakterze nie uwzględnia się: okresów niewykonywania pracy, za które pracownik otrzymał po dniu 14 listopada 1991 r. wynagrodzenie lub świadczenia z ubezpieczenia społecznego w razie choroby
i macierzyństwa (art. 32 ust. 1a pkt 1).

Dla celów ustalenia uprawnień, o których mowa w ust. 1,
za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości
dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia (art. 32 ust. 2).

Wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych (ust. 4 art. 32).

Przepisy dotychczasowe to rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Zgodnie z § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.
w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43
ze zm.) - pracownik, który wykonywał pracę w szczególnych warunkach określonych w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeśli osiągnął wiek emerytalny wynoszący 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn, ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Ponadto według § 2 ust. 1 cyt. rozporządzenia, okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych
w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach
lub w szczególnym charakterze była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

W myśl § 3 powołanego rozporządzenia za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej "wymaganym okresem zatrudnienia", uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat
dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi
do okresów zatrudnienia.

Bezspornym jest, iż wnioskodawca F. R. w dniu 7 lutego 2015 r. ukończył 60 lat; nie był członkiem otwartego funduszu emerytalnego oraz posiada wymagany okres zatrudnienia wynoszący co najmniej 25 lat dla mężczyzn.

Bezspornym okazał się ponadto okres zatrudnienia wnioskodawcy
w (...) SA w Z. w okresie od 1 września 1970 r. do 30 września 1981 r. na stanowiskach elektromonter linii napowietrznych oraz pogotowania elektroenergetycznego, który został uwzględniony przez organ rentowy jako praca wykonywana w szczególnych warunkach w wymiarze 8 lat i 28 dni.

Istotą sporu w niniejszej sprawie była zatem kwestia ustalenia,
czy wnioskodawca był zatrudniony, co najmniej 15 lat w warunkach szczególnych.

Przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe wykazało,
że wnioskodawca był zatrudniony w warunkach szczególnych w (...) Przedsiębiorstwie (...) w P. na stanowisku spawacza w okresie od 1 sierpnia 1983 r. do 31 grudnia 1996 r.

Wprawdzie nazwy stanowisk zajmowanych przez wnioskodawcę nie odpowiadają nazewnictwu stanowisk ustalonych w zarządzeniu resortowym, jednak nie oznacza to, iż prace nie są wykonywane w warunkach szczególnych. Zgodnie bowiem z utrwalonym poglądem orzecznictwa dla ustalenia pracy wykonywanej w warunkach szczególnych w rozumieniu przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. istotne znaczenie ma rodzaj faktycznie wykonywanej pracy.

Zakres wykonywanych czynności przez wnioskodawcę we wskazanym powyżej okresie w pełni odpowiadał pracom w szczególnych warunkach wymienionym w wykazie A, w dziale XIV (prace różne), pod pozycją 12 (prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym i atomowodorowym), stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Zajmowane przez wnioskodawcę stanowisko wymienione zostało również w wykazie A, dział XIV (prace różne), pozycja 12 (Prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym, atomowowodorowym), w punkcie 1 – spawacz elektryczny i gazowy, stanowiącym załącznik nr 1 do Zarządzenia Nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983 r. w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach pracy nadzorowanych przez Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę oraz do wzrostu emerytury lub renty.

Podkreślenia wymaga również, iż w postępowaniu przed sądami pracy
i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość mogą być udowadniane wszelkimi dowodami przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego, w tym również zeznaniami świadków
i stron.

W postępowaniu wszczętym odwołaniem od decyzji organu rentowego Sąd kieruje się regułami dowodzenia określonymi w art. 227-309 k.p.c., zwłaszcza że w przepisach regulujących postępowanie w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych (art. 477 ⁸ i nast. k.p.c.) nie ma jakichkolwiek odrębności lub ograniczeń. Przeciwnie, art. 473 § 1 k.p.c. stanowi,
że w sprawach z tego zakresu nie stosuje się przepisów ograniczających dopuszczalność dowodu ze świadków i z przesłuchania stron, co oznacza,
że fakty, od których uzależnione jest prawo do emerytury i renty
oraz wysokość tych świadczeń, mogą być wykazywane wszelkimi środkami dowodowymi, w tym także zeznaniami świadków i stron.

Zatem z poczynionych wyżej ustaleń wynika, że wnioskodawca na dzień 1 stycznia 1999 r. wykazał łącznie ponad 15 lat pracy w warunkach szczególnych (po zsumowaniu z okresami uwzględnionymi przez organ rentowy), a tym samym spełnił wszystkie przesłanki niezbędne
do przyznania mu prawa do emerytury w świetle wyżej powołanych przepisów.

Zgodnie z art. 129 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z FUS, świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca,
w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu.

W niniejszej sprawie wnioskodawca wszystkie przesłanki do nabycia świadczenia emerytalnego spełnił w dniu 7 lutego 2015 r., tj. w dniu ukończenia 60 lat, natomiast wniosek o emeryturę został złożony
dopiero w dniu 13 października 2015 r., a zatem w oparciu o powyższe, prawo do świadczenia emerytalnego należało przyznać począwszy od 1 października 2015 r., tj. od miesiąca, w którym został złożony wniosek o świadczenie emerytalne.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c.
w związku z powołanymi wyżej przepisami prawa orzeczono, jak w punkcie I sentencji wyroku.

O kosztach zastępstwa procesowego Sąd orzekł w punkcie II sentencji wyroku na podstawie art. 98 k.p.c., art. 99 k.p.c. i 108 k.p.c. oraz § 9 ust. 2
rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r.
w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015, poz. 1804).