Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 września 2016 r.

Sąd Okręgowy w Gdańsku VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSR del. do SO Jarosław Matuszczak

Protokolant: referent stażysta Magdalena Szczygieł

po rozpoznaniu w dniu 22 września 2016 r. w Gdańsku

na rozprawie

sprawy z odwołania M. B.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w G.

znak (...) z dnia 12 kwietnia 2016 r.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o prawo do emerytury

1.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonemu M. B. prawo do emerytury od dnia 29 lutego 2016 r.,

2.  nie stwierdza odpowiedzialności organu rentowego za nie ustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Sygn. akt. VII U 900/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 12 kwietnia 2016 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił ubezpieczonemu M. B. prawa do emerytury z uwagi na niespełnienie przez wnioskodawcę przesłanek niezbędnych do nabycia prawa do dochodzonego świadczenia – tj. nielegitymowanie się przez skarżącego 15- letnim stażem pracy w szczególnych warunkach.

Odwołanie od decyzji wywiódł ubezpieczony, wskazując, że posiada wymagany przepisami prawa 15 – letni staż pracy w szczególnych warunkach.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w decyzji.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony M. B., urodzony w dniu (...), w dniu 24 lutego 2016 r. złożył w organie rentowym wniosek o prawo do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym.

Odwołujący się nie jest członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego, a w dniu 29 lutego 2016 r. ukończył 60 lat.

W toku postępowania przed organem rentowym, na dzień 01 stycznia 1999 r. wnioskodawca udowodnił 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych.

Zaskarżoną w niniejszym postępowaniu decyzją z dnia 12 kwietnia 2016 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił ubezpieczonemu M. B. prawa do emerytury z uwagi na niespełnienie przez wnioskodawcę przesłanek niezbędnych do nabycia prawa do dochodzonego świadczenia – tj. nielegitymowanie się przez skarżącego 15- letnim stażem pracy w szczególnych warunkach.

Organ rentowy uznał za udowodniony staż pracy w szczególnych warunkach w wymiarze 14 lat, 6 miesięcy i 2 dni.

Do stażu pracy w szczególnych warunkach pozwany nie uwzględnił okresu od 11 kwietnia 1983 r. do 07 stycznia 1984 r. z tytułu zatrudnienia wnioskodawcy w Spółdzielni (...) w Z..

Okoliczności bezsporne, nadto akta rentowe: wniosek ubezpieczonego – k. 24-27, karta przebiegu zatrudnienia – k. 56, decyzja pozwanego z dnia 12 kwietnia 2016 r. – k. 57

Od 06 lipca 1981 r. odwołujący się posiada prawo jazdy kat A i B.

W okresie od 11 kwietnia 1983 r. do 07 stycznia 1984 r. odwołujący się był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w Spółdzielni (...) w Z. na stanowisku kierowcy ciągnika (w skierowaniu do pracy z 08 kwietnia 1983 r. stanowisko określono jako traktorzysta). W ramowym zakresie czynności i obowiązków kierowców pojazdów samochodowych i ciągnikowych dla M. B., wskazano, że do obowiązków kierowcy należy przewożenie ładunków przydzielonym pojazdem [...].

W spornym okresie zatrudnienia ubezpieczony za pomocą obsługiwanego sprzętu - ciągnika U. C – 360 brał udział w wykonywaniu szeregu prac polowych. Na wiosnę M. B. za pomocą ciągnika orał (pługiem 3 – skibowym), bronował, wykonywał kultywację ziemi. Następnie w maju oraz czerwcu zajmował się koszeniem traw. Skarżący zajmował się ponadto rozrzucaniem obornika (za pomocą rozrzutnika połączonego z ciągnikiem) oraz opryskiwał ziemniaki.

W żniwa przewoził wymłócone zboże. Natomiast jesienią wnioskodawca przy użyciu obsługiwanego sprzętu zajmował się również podorywką. W okresie jesiennym opisane powyżej prace polowe trwały aż do zamarznięcia gleby. W okresie, w którym kończyły się prace polowe wnioskodawca był kierowany do wykonywania czynności w transporcie. Do obowiązków skarżącego należało wówczas m. in. przewożenie wapna nawozowego, cegieł. Po wapno wnioskodawca udawał się do S. i wykonywał dwa takie kursy dziennie co łącznie zajmowało około 8-10 godzin.

Wnioskodawca świadczył pracę przez 6 dni w tygodniu, a w okresie żniw pracował także w niedziele. Nierzadko (szczególnie uczestnicząc w pracach polowych) wykonywał przepisane mu zadania więcej niż 8 godzin dziennie.

W sytuacji, w której doszło do awarii czy uszkodzenia ciągnika, odwołujący się nie był kierowany do dokonywania napraw pojazdu. W okresie w którym odwołujący się świadczył pracę we wskazanym powyżej przedsiębiorstwie zdarzyła się tylko jedna sytuacja, w której używany przez ubezpieczonego pojazd okazał się zepsuty. Wówczas pracodawca powierzył skarżącemu do obsługi inny ciągnik

Dowód:

-

akta sprawy: zeznania świadka J. C. – k. 29, zeznania świadka J. K. – k. 29, zeznania ubezpieczonego – k. 30; zapis obrazu i dźwięku – k. 32.

-

akta osobowe i płacowe ubezpieczonego (brak nr kart): skierowanie do pracy z dnia 08.04.1983 r. umowa o pracę z 09.04.1983 r., angaż z dnia 25.04.1983 r., ramowy zakres czynności

W Zakładach (...) S.A. w S. M. B. świadczył pracę jako aparatowy syntezy leków w okresie od dnia 09 maja 1984 r. do 01 lutego 2004 r.

Dowód, akta emerytalne (tom II): świadectwo pracy - k. 7.

Sąd zważył co następuje:

Powyższy stan faktyczny był niesporny w części dotyczącej sumarycznego stażu ubezpieczeniowego M. B., jego wieku, braku przynależności do OFE, a okoliczności te znajdowały dodatkowe potwierdzenie w dokumentach znajdujących się w aktach organu rentowego.

W spornym zakresie Sąd ustalił fakty na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach osobowych skarżącego, których prawdziwość i rzetelność nie była przez żadną ze stron wprost kwestionowana. Sąd również nie znalazł podstaw do podważenia jej wiarygodności z urzędu. Dokumenty związane z przebiegiem zatrudnienia powoda jednoznacznie określały jego stanowisko jako kierowca ciągnikowy, równoważne określeniu „traktorzysta”. Zarówno w umowie o pracę z 09 kwietnia 1983 r. jak i na angażu z dnia 25 kwietnia 1983 r. zajmowane przez skarżącego stanowisko było określane mianem kierowca ciągnikowy. Podobnie w sporządzonej w dniu 07 stycznia 1984 r. opinii pracowniczej oraz świadectwie pracy z tego dnia wskazano, że w okresie od 11 kwietnia 1983 r. do 07 stycznia 1984 r. odwołujący się był zatrudniony na stanowisku kierowcy ciągnikowego. Taki charakter zatrudnienia potwierdza też ramowy zakres czynności i obowiązków kierowców pojazdów samochodowych i ciągnikowych dla M. B., gdzie wskazano, że do obowiązków kierowcy należy przewożenie ładunków przydzielonym pojazdem. Zaznaczenia jednak wymaga, że zakres czynności dotyczył nie tylko kierowców ciągników ale i pojazdów samochodowych co powodowało, że miał on ogólny charakter.

Podstawę ustaleń stanu faktycznego stanowiły także zeznania świadków J. C. oraz J. K., poza wyjątkami opisanymi poniżej. Świadkowie jako współpracownicy ubezpieczonego ze spornego okresu zatrudnienia, posiadający wiedzę w zakresie prac wykonywanych przez wnioskodawcę jak również w sposób precyzyjny spójny opisali wszystkie czynności wchodzące w zakres obowiązków skarżącego. Ponadto zeznania w/w świadków zasadniczo korespondowały z pozostałym uznanym za wiarygodny materiałem dowodowym.

Sąd uznał zeznania J. K. za niewiarygodne, w zakresie w jakim w/w świadek wskazywał, ze w sytuacji w której wystąpiła awaria ciągnika ubezpieczony brał udział w jego naprawie w warsztacie.

Po pierwsze, świadek zeznając w tej części wyraził bardziej przypuszczenie niż opisał fakt (posłużył się sformułowaniem „mógł pracować na warsztacie”).

Po drugie, sam wnioskodawca wskazywał, że nie był zobligowany do naprawy sprzętu, nadto, że awaria pojazdu w trakcie jego zatrudnienia zdarzyła się raz i wówczas pracodawca udostępnił mu pojazd zamienny.

W ocenie Sądu Okręgowego tym zakresie należy uznać za wiarygodne zeznania ubezpieczonego. Przede wszystkim mając na uwadze krótki okres czasu w jakim skarżący był zatrudniony we wskazanym powyżej przedsiębiorstwie podnoszone przez niego twierdzenia jakoby awaria sprzętu wystąpiła tylko raz są wiarygodne. Zdaniem sądu świadek J. K., wskazując na konieczność naprawy sprzętu przez kierowców opisał przypadki, które pamiętał ze swojego świadczenia pracy, względnie późniejszą zasadę występującą w przedsiębiorstwie, w okresie późniejszym niż świadczenie w nim pracy przez skarżącego.

Ustalając stan faktyczny sprawy Sąd oparł się także na zeznaniach samego odwołującego, który logicznie, spójnie spontanicznie i dość szczegółowo wyjaśnił istotę prac oraz obowiązków wykonywanych w spornym okresie zatrudnienia.

Podkreślenia wymaga, że osobowe źródła dowodowe dostarczyły informacji zgodnych z treścią dokumentów z akt osobowych.

W zakresie zatrudnienia ubezpieczonego w Zakładach (...) S.A. w S., sąd oparł swe ustalenia o treść świadectwa pracy wystawionego przez ten zakład.

W świetle poczynionych ustaleń faktycznych odwołanie skarżącego zasługuje na uwzględnienie.

Wyniki przeprowadzonego przez Sąd postępowania dowodowego wykazały, że wnioskodawca legitymuje się także wymaganym 15 – letnim stażem pracy w szczególnych warunkach, co sprawia, że stanowisko organu emerytalnego odmawiające wnioskodawcy prawa do wcześniejszej emerytury, nie jest słuszne.

Ogólne zasady nabywania prawa do emerytury dla ubezpieczonych urodzonych po 1948 r. zostały uregulowane w treści art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2016, poz. 887), zgodnie z którym ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, tj. spełniają łącznie następujące warunki na dzień 01 stycznia 1999 r. :

1)  legitymują się okresem zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż: 65 lat - dla mężczyzn, 60 dla kobiet,

2)  mają okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej: 25 lat dla mężczyzn, 20 dla kobiet,

3)  nie przystąpili do otwartego funduszu emerytalnego albo złożyli wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Dla uzyskania uprawnień do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym wymagane jest także przepracowanie określonej ilości lat w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze.

Aktem wykonawczym, do którego odsyła ustawa o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, jest rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Stosownie do treści § 4 tego rozporządzenia pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli na dzień 1 stycznia 1999 r. spełnia łącznie następujące warunki:

1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

W wykazie A – prac w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego – stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku praca kierowców ciągników zostały ujęte w dziale VIII– „W transporcie”.

Dodatkowo wskazać należy, iż zgodnie z przepisem § 2 ust 1 i 2 powołanego wyżej rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Okresy pracy natomiast, o których mowa w ust. 1, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy (§ 2 ust. 2).

W postępowaniu przed sądem, okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przewidziane rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze mogą być ustalane także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia z zakładu pracy (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 1984 r., III UZP 6/84 oraz uchwała Sądu Najwyższego z dnia 21 września 1984 r. III UZP 48/84), a więc wszelkimi dopuszczalnymi przez prawo środkami dowodowymi.

Bezspornym jest, iż ubezpieczony na dzień 1 stycznia 1999 r. udokumentował okres składkowy i nieskładkowy w wymiarze 25 lat, nie jest członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego, a w dniu 29 lutego 2016 r. ukończył wiek 60 lat.

W ocenie Sądu Okręgowego zgromadzony w sprawie materiał dowodowy prowadzi do uznania, że skarżący spełnia także przesłankę świadczenia pracy w szczególnych warunkach.

W pierwszej kolejności zauważyć należy, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych dokonał błędnej subsumpcji art. 32 ust. 1a pkt 1 ustawy emerytalnej, co skutkowało bezpodstawnym obniżeniem szczególnego stażu pracy ubezpieczonego. Pozwany organ potrącił bowiem z tego stażu pracy okresy korzystania przez M. B. ze zwolnień lekarskich (pobierania wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy z powodu choroby i zasiłku chorobowego), co wynika z porównania karty przebiegu zatrudnienia i decyzji. Łączny okres zatrudnienia ubezpieczonego w tym zakładzie wynosił 14 lat, 7 miesięcy i 23 dni, a organ uznał za pracę w szczególnych warunkach 14 lat, 6 miesięcy i 2 dni (odjęto okresy z kodem 47).

Tymczasem obecnie nie istnieje podstaw do wyłączenia z okresów zatrudnienia w szczególnych warunkach okresów pobierania wynagrodzenia albo zasiłku chorobowego. Wprawdzie art. 32 ust. 1a pkt 1 ustawy emerytalnej, przewiduje, że przy ustalaniu okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze nie uwzględnia się okresów niewykonywania pracy, za które pracownik otrzymał po dniu 14 listopada 1991 r. wynagrodzenie lub świadczenia z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, jednakże zastosowanie wskazanej normy prawnej, wprowadzonej ustawą o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z FUS oraz niektórych innych ustaw, jest uzasadnione jedynie wobec tych osób, które przed dniem jej wejścia w życie, tj. przed 1 lipca 2004 r., nie spełniły wszystkich warunków nabycia prawa do wcześniejszej emerytury wynikających z art. 184 ust. 1 ustawy emerytalnej. Ustawodawca utrwalił sytuację osób, które w dniu wejścia w życie ustawy (1 stycznia 1999 r.) wypełniły warunki stażu szczególnego oraz ogólnego, niezależnie od tego, kiedy osiągną wymagany wiek i zadeklarował ich przyszłe prawo do emerytury. Przez wydanie tego przepisu nastąpił stan związania, tj. zobowiązania się przez Państwo do powstrzymania się od jakiejkolwiek ingerencji w istniejące prawo tymczasowe. Gwarancji przyszłego prawa do emerytury złożonej wobec osób, o których mowa w art. 184 ustawy emerytalnej, ustawodawca nie mógł już naruszyć przez ustalenie innego sposobu wyliczenia ich stażu ubezpieczenia. Dlatego też, wykazanie w dniu 1 stycznia 1999 r. określonego w art. 184 ustawy emerytalnej okresu wykonywania pracy w szczególnych warunkach wyłącza ponowne ustalenie tego okresu po osiągnięciu wieku emerytalnego, według zasad wynikających z art. 32 ust. 1a pkt 1 wskazanej ustawy, obowiązujących po dniu 1 lipca 2004 r. ( por. z wielu: wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 9 lutego 2016 r. III AUa 1601/15, LEX nr 2004573, wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 09 października 2015 r. III AUa 716/15, LEX nr 1842227).

Tym samym do stażu pracy w szczególnych warunkach M. B. należało zaliczyć cały okres zatrudnienia ubezpieczonego w Zakładach (...) S.A. w S. wynoszący 14 lat, 7 miesięcy i 23 dni.

Oprócz powyższego ustalenia, sąd stwierdził, że materiał dowodowy wskazany jako podstawa ustaleń faktycznych daje uzasadnioną podstawę do twierdzenia, że odwołujący się w trakcie zatrudnienia w Spółdzielni (...) w Z. w okresie od 11 kwietnia 1983 r. do 07 stycznia 1984 r. stale oraz w pełnym wymiarze czasu pracy zajmował się obsługą ciągnika – tj. wykonywał pracę określoną pod poz. 3 działu V wykazu A stanowiącego załącznik do cytowanego powyżej Rozporządzenia.

We wszystkich angażach znajdujących się w dokumentacji osobowej ubezpieczonego zajmowane przez niego stanowisko zostało określone mianem kierowcy ciągnikowego. Także powołani przez Sąd świadkowie J. C. oraz J. K. zgodnie twierdzili, że wykonywana przez wnioskodawcę praca polegała na obsłudze ciągnika. Ubezpieczony w zależności od pory roku uczestniczył w wykonywaniu szeregu prac polowych – takich jak koszenie trawy, orka, siew czy opryskiwanie roślin, podczas, gdy zimą, za pomocą obsługiwanego sprzętu zajmować się rozwożeniem obornika czy transportowaniem różnego typu towarów ( np. wapna) do gospodarstwa czy S..

Mając na uwadze rozmiar powierzonych wnioskodawcy obowiązków, fakt, że w okresie letnim, w czasie wzmożonych prac na polu odwołujący się wykonywał przypisane mu zadania nawet w soboty, ponadto wielokrotnie świadczył prace ponad 8 godzin dziennie – zrozumiałym jest, ze praca w szczególnych warunkach była wykonywana przez skarżącego w pełnym wymiarze czasu pracy.

Z kolei fakt niedelegowania ubezpieczonego do innych rodzajowo czynności potwierdza to, że skarżący świadczył pracę w szczególnych warunkach stale.

Tym samym cały ten okres należało zaliczyć do pracy w szczególnych warunkach, o której mowa w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku, wykazie A, dziale VIII – „w transporcie”, pod poz. 3.

Ten ostatni wniosek wynika z podzielanego przez sąd w składzie rozpoznającym sprawę poglądu wyrażonego w wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 01 kwietnia 2015 r. w sprawie o sygn. akt III AUa 1842/14 ( opubl. Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych, www.orzeczenia.ms.gov.pl), iż charakter pracy kierowcy ciągnika wykonującego wyłącznie transport oraz kierowcy ciągnika wykonującego w pewnych okresach wyłącznie transport, w innych zaś przemiennie transport i prace polowe nie różni się – polega bowiem na kierowaniu określonym pojazdem mechanicznym.

Co więcej praca polowa może być bardziej uciążliwa, gdyż może być wykonywana w znacznie cięższych warunkach niż praca kierowcy wykonującego transport (np. na pochyło umiejscowionych polach i łąkach, na błotnistych terenach, przy użyciu maszyn wytwarzających duży hałas). Przy tej konstatacji, mając na względzie przedstawione wyżej stanowisko orzecznicze w przedmiocie znaczenia wyodrębnienia stanowiskowo-branżowego dla oceny charakteru pracy jako pracy warunkach szczególnych, nie ma znaczenia, że prace kierowców ciągników ujęte zostały w dziale VIII wykazu A załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku – „W transporcie”.

Sąd I instancji za cytowanym orzeczeniem Sądu Apelacyjnego w Gdańsku, podziela także stanowisko wyrażone w wyrokach Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 5 lutego 2013 r. III AUa 910/12 (LEX nr 1282799) i z dnia 5 marca 2013 r. III AUa 1163/12, zgodnie z którymi przyjęcie, że tylko kierowcy ciągników, kombajnów i pojazdów gąsienicowych zatrudnieni w firmach transportowych wykonywali pracę w warunkach szczególnych w rozumieniu art. 32 ust. 2 u.e.r.f.u.s., wypaczałoby sens tej regulacji, gdyż te specyficzne pojazdy wykorzystywane są przede wszystkim do określonego rodzaju prac polowych, wojskowych, ziemnych, a nie jako środek transportu.

Praca „traktorzysty” była wymieniona jako praca w warunkach szczególnych w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 września 1956r. w sprawie zaliczania pracowników do kategorii zatrudnienia (DZ.U. z 1956r. poz. 39) – w dziale XVII „rolnictwo”, w brzmieniu obowiązującym od 01 lipca 1956 r do 31 grudnia 1979r. W rozporządzeniu Rady Ministrów z 7 lutego 1983r. w dziale X „W rolnictwie i przemyśle rolno-spożywczym” traktorzysty nie wymieniono.

W ocenie tut. Sądu, przyporządkowanie pracy kierowcy ciągnika (traktorzysty) do działu VIII „transport” załącznika do rozporządzenia, było wynikiem wyłącznie tego, iż ciągnik, podobnie jak autobus, samochód ciężarowy, pojazd gąsienicowy, jest pojazdem silnikowym, którego definicję zawierała ustawa z 1 lutego 1983r. – prawo o ruchu drogowym (Dz.U.z 1983 r., nr 6, poz. 35 - obowiązująca od 11.02.1983r. do 30.06.1999r., a więc przez cały okres zatrudnienia ubezpieczonego w (...) w Z.), a warunki uzyskiwania uprawnień do kierowania nim określał Minister Komunikacji (vide rozporządzenie Ministra Komunikacji i Spraw Wewnętrznych z 13.10.1983r. w sprawie kierowców pojazdów silnikowych - Dz.U.1990.73.438). Przyjmując przeciwną argumentację pozwanego należałoby, wykluczyć jako pracę w warunkach szczególnych np. pracę kierowcy samochodu ciężarowego o ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony przewożącego wyłącznie pieczywo, z uwagi na niewymienienie pracy takiego kierowcy w dziale X „W rolnictwie i przemyśle rolno-spożywczym”.

Dodatkowo wskazać należy, iż prawodawca w tej samej pozycji działu VIII obok prac kierowców ciągników wymienił prace kierowców kombajnów lub pojazdów gąsienicowych. Oczywistym jest zaś, że urządzenie jakim jest kombajn jest maszyną rolniczą wykonującą prace polowe. Zestawienie tych trzech rodzajów prac (kierowca ciągnika, kombajnu i pojazdu gąsiennicowego) łącznie pod poz. 3 działu VIII – w transporcie spowodowane było uznaniem tych prac za prace w warunkach szczególnych właśnie ze względu na samo kierowanie tymi pojazdami, a nie ze względu na wykonywanie takiej pracy wyłącznie „w transporcie” – rozumianym jako „w ruchu publicznym”.

Odnosząc powyższe do realiów przedmiotowej sprawy stwierdzić należy, iż należało ten sporny okres zatrudnienia (od 11.04.1983 r. – 07.01.1984 r. tj. 8 miesięcy i 27 dni) zakwalifikować jako prace wymienione w wykazie A stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, uznając iż prace te wykonywane były stale i w pełnym wymiarze czasu pracy (§ 2 ust 1 rozporządzenia).

Tym samym skarżący spełnił ostatnią przesłankę warunkująca nabycie prawa do dochodzonego świadczenia, gdyż jego sumaryczny staż pracy w szczególnych warunkach wynosi 15 lat, 4 miesiące i 10 dni.

W rezultacie Sąd na zasadzie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. w związku z cytowanymi wyżej przepisami, w punkcie 1 wyroku zmienił zaskarżoną decyzję organu rentowego i przyznał ubezpieczonemu prawo do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach od dnia 29 lutego 2016 r.(tj. od dnia w którym odwołujący się ukończył wymagany przepisami prawa wiek 60 lat) kierując się dyspozycją art. 129 ust. 1 cyt. ustawy, zgodnie z którym świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstawania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca w którym zgłoszono wniosek.

Równocześnie, działając na podstawie art. 118 ust. 1a ustawy, Sąd wnioskując a contrario, w punkcie 2 wyroku nie stwierdził odpowiedzialności pozwanego organu rentowego za nie ustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, mając na uwadze fakt, z uwagi na brak dysponowania przez ubezpieczonego świadectwem wykonywania prac w szczególnych warunkach, dopiero wyniki niniejszego postępowania dowodowego pozwoliły na poczynienie wiążących ustaleń co do charakteru zatrudnienia ubezpieczonego, mającego wpływ na jej prawo do wnioskowanego świadczenia.