Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 października 2016 roku

Sąd Rejonowy w Suchej Beskidzkiej I Wydział Cywilny w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 11 października 2016 roku w Suchej Beskidzkiej

na rozprawie

sprawy z powództwa K. S. (1)

przeciwko D. B.

o zapłatę

1.  zasądza od D. B., na rzecz powoda K. S. (2) kwotę 5.162,00 zł. (pięć tysięcy sto sześćdziesiąt dwa złotych) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 19 maja 2015 r. do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.279,50 zł (jeden tysiąc dwieście siedemdziesiąt dziewięć złotych 50/100) tytułem kosztów procesu, w tym kwotę 1.217,00 zł ( jeden tysiąc dwieście siedemnaście złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt I C 715/15

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 11 października 2016 r., sygn. akt I C 715/15

W pozwie z dnia 3 czerwca 2015 r. (data wpływu, k. 2- 3) powód K. S. (1), reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanego D. B. kwoty 5.162,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 19 maja 2015 r. do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych, a w przypadku wniesienia środka zaskarżenia i przeprowadzenia rozprawy, dodatkowo według spisu kosztów przedstawionego przez pełnomocnika strony powodowej najpóźniej przed zamknięciem rozprawy bezpośrednio poprzedzającej wydanie orzeczenia, a także kosztów uiszczonej przez powoda opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu pozwu strona powodowa podała, iż w dniu 17 sierpnia 2012 r. pozwany (przedstawiciel ustawowy S. B.) zobowiązał się zwrócić powodowi poniesione przez niego na wyszkolenie syna koszty praktycznej nauki zawodu w przypadku nieprzystąpienia syna do egzaminu czeladniczego z przyczyn przez niego zawinionych w związku z zawarciem przez syna- S. B. z powodem umowy o pracę w celu przygotowania zawodowego. W dniu 31 lipca 2014 r. na mocy porozumienia stron uległa rozwiązaniu przedmiotowa umowa o pracę w związku z przerwaniem nauki przez S. B.. Pismem z dnia 6 maja 2015 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 5.162 zł, wyznaczając termin zapłaty – 7 dni od otrzymania wezwania. Termin ten upłynął bezskutecznie w dniu 18 maja 2015 r. W związku z przerwaniem nauki przez syna pozwanego powód utracił dofinansowanie kosztów kształcenia młodocianego pracownika od właściwej gminy. Wysokość kwoty dofinansowania przy pełnym okresie kształcenia- 36 miesięcy wynosi 8.081 zł. S. B. kształcony był przez powoda od 01.09.2012 r. do 31.07.2014 r.- tj. 23 miesiące. Żądana kwota to 5.162 zł (23/36 x 8.081 zł = 5.162 zł).

W dniu 17 czerwca 2015 r. Sąd Rejonowy w Suchej Beskidzkiej wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, sygn. akt I Nc 297/15 (k. 13).

W sprzeciwie z dnia 15 lipca 2015 r. (data wpływu, k. 16-20) od wskazanego nakazu zapłaty, pozwany D. B. , reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, zaskarżył nakaz zapłaty w całości, podnosząc zarzut brak udowodnienia roszczenia tak co do zasady, jak i co do wysokości oraz brak legitymacji biernej po stronie pozwanego i wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. W uzasadnieniu stanowiska pozwany podniósł, iż powód nie wykazał, aby nieprzystąpienie do egzaminu zawodowego nastąpiło z winy pracownika, bowiem rozwiązanie stosunku pracy nastąpiło na podstawie porozumienia stron. Konsekwencją tego zaś było nieprzystąpienie do egzaminu zawodowego. Nadto, strona pozwana podniosła, iż okoliczność zawarcia przez powoda z synem pozwanego umowy o pracę w celu przygotowania zawodowego nie przesądziła o tym, iż dofinansowanie zostało mu przyznane, zatem wskazane dofinansowanie ma charakter ekspektatywy uzależnionej od kilku czynników. Pozwany zarzucił również, iż nie był stroną stosunku pracy, a jedynie w dacie zawarcia pełnił rolę przedstawiciela ustawowego młodocianego pracownika, a na dzień złożenia pozwu S. B. był już osobą pełnoletnią, a zatem wskazane roszczenie odszkodowawcze mogłoby przysługiwać powodowi jednie względem syna pozwanego.

Na rozprawie w dniu 5 września 2016 r. (k. 35) pełnomocnik powoda sprecyzował żądanie w zakresie odsetek wskazując, iż dochodzi odsetek ustawowych za opóźnienie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 17 sierpnia 2012 r. powód K. S. (1), prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...) zawarł z młodocianym S. B. umowę o pracę w celu przygotowania zawodowego. Umowa została zawarta na czas nieokreślony i miała stanowić przygotowanie do wykonywania zawodu mechanika pojazdów samochodowych. Nauka miała trwać 36 miesięcy od dnia 1 września 2012 r. do dnia zdania egzaminu czeladniczego, nie dłużej jednak niż do dnia 31 sierpnia 2015 r. Młodociany S. B. zobowiązał się do realizowania obowiązku dokształcania w Zespole Szkół im. H. (...) w J.. W umowie tej ustalono równocześnie, iż młodociany w okresie nauki zawodu będzie otrzymywał miesięczne wynagrodzenie w wysokości: w I roku- 4%, w II roku- 5%, w III roku- 6% - przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w gospodarce narodowej w poprzednim kwartale , obowiązującego od pierwszego dnia następnego miesiąca po ogłoszeniu przez Prezesa GUS w Dzienniku Urzędowym RP „Monitor Polski”. Jednym z ustalonych w danej umowie obowiązków młodocianego było przystąpienie do egzaminu czeladniczego po ukończeniu nauki zawodu lub sprawdzającego po zakończeniu przyuczenia. W pkt. V wskazanej umowy uzgodniono, iż: „W razie nie przystąpienia młodocianego pracownika do egzaminu czeladniczego z przyczyn przezeń zawinionych jego przedstawiciele ustawowi zobowiązani są zwrócić pracodawcy- rzemieślnikowi poniesione na wyszkolenie młodocianego koszty praktycznej nauki zawodu.” Pod wskazanym zobowiązaniem podpisał się zarówno młodociany wówczas S. B., jak i jego przedstawiciel ustawowy- ojciec- pozwany D. B.. Zarówno pozwany, jak i jego syn, mieli świadomość ciążącego na nich zobowiązania w razie nieprzystąpienia przez S. B. do egzaminu czeladniczego.

Dowód: umowa o pracę w celu przygotowania zawodowego z dnia 17.08.2012 r. (k. 7).

Po podpisaniu powyższej umowy syn pozwanego- S. B. podjął naukę zawodu oraz uczęszczał na praktykę u powoda. Miało to miejsce w okresie od 2012- 2014 r. Jego wynagrodzenie początkowo wynosiło 120 zł, później 130 zł. Do obowiązków S. B. podczas praktyk należało przyglądanie się wykonywanym pracom przez mechaników i pomoc poprzez podawanie i odkładanie narzędzi, utrzymywanie porządku na stanowisku pracy, segregowanie narzędzi. Nieco później S. B., pod nadzorem pracownika powoda, wykonywał samodzielnie prostsze prace przy pojazdach jak np. wymiana kół, naprawa hamulców. Wykonywana przez niego praca samodzielna wymagała nadzoru, sprawdzenia, a niejednokrotnie poprawy. Podczas pracy powód jako pracodawca zapewniał swoim pracownikom ubrania robocze, narzędzia. Pomieszczenia, w których S. B. wykonywał prace były ogrzewane. S. B. nie był zadowolony ze wskazanej praktyki u powoda, gdyż chciał samodzielnie wykonywać bardziej zaawansowane prace z zakresu mechaniki. S. B. uzyskiwał słabe wyniki w nauce. Zdarzało się, że wspólnie z kolegą R. P. wagarowali, zdarzyło się również, że opuścili zajęcia praktyczne. S. B. nie miał zasadniczo problemu z uzyskaniem wolnego od praktyk, kiedy tego potrzebował. S. B. podczas praktyk palił papierosy, co stało się powodem kłótni z pracodawcą- powodem. Szkoła powiadomiła powoda o wysokiej absencji S. B. na zajęciach szkolnych. Będąc na II roku, S. B. postanowił wspólnie z kolegą R. P. o rezygnacji z nauki wskazanego zawodu i zakończeniu praktyk. Powód wówczas interweniował u pozwanego, chcąc aby przekonał syna do kontynuowania nauki zawodu oraz praktyk, jednak ojciec nie zdołał przekonać syna do ukończenia szkoły oraz praktyki. Z uwagi na brak chęci kontynuowania nauki zawodu oraz praktyki, powód nie chcąc robić S. B. problemów, zawarł z nim porozumienie o rozwiązaniu umowy o pracę w celu przygotowania zawodowego. Wskazany młodociany faktycznie wykonywał u powoda pracę w okresie od 1 września 2012 r. do 31 lipca 2014 r., tj. przez 23 miesiące. Powód posiada stosowne kwalifikacje wymagane do prowadzenia przygotowania zawodowego młodocianych. Nie zdarzyło się wcześniej, aby jakiś jego uczeń nie zdał egzaminu czeladniczego.

Dowód: świadectwo pracy z dnia 31.07.2014 r. (k. 8), częściowo zeznania świadków: S. B. (k. 35/2, 00:07:41- 00:21:58), R. P. (k. 35/2, 00:21:59- 00:47:05), przesłuchanie powoda K. S. (1) (k. 39, 00:01:06- 00:45:48), częściowo przesłuchanie pozwanego D. B. (k. 36, 00:47:06- 01:08:44).

Miesięczny koszt utrzymania pracowników przyuczających się do zawodu wynosił u powoda ok. 500- 600 zł. Na wskazane koszty składały się koszty narzędzi: w tym kluczy dobrej jakości, wiertarek, szczotek, papierów ściernych, a także odzieży roboczej, środków czystości, czasopism branżowych, koszty energii elektrycznej, wody. Uczniom czas swój poświęcali również inni pracownicy powoda. Na koszty kształcenia młodocianych powód pobierał dofinansowanie w trybie pomocy de minimis. O wskazane dofinansowanie powód mógł się starać dopiero po złożeniu egzaminu przez młodocianego pracownika. Wysokość wskazanego dofinansowania wynosiła 8.081,00 zł za 36 miesięcy kształcenia i przyznawana była w odpowiedniej proporcji do pełnych okresów kształcenia.

Dowód: decyzja Wójta Gminy w J. z dnia 05.11.2013 r. (k. 9), przesłuchanie powoda K. S. (1) (k. 39, 00:01:06- 00:45:48).

Pismem z dnia 6 maja 2015 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 5.162 zł w terminie 7 dni od otrzymania tego pisma. Pismo to zostało pozwanemu doręczone w dniu 11 maja 2015 r.

Dowód: przedsądowe wezwanie do zapłaty z dnia 06.05.2015 r. (k. 5), dowód nadania wraz z potwierdzeniem odbioru (k. 6).

Ustalając stan faktyczny w niniejszej sprawie, Sąd w pierwszej kolejności oparł się na przedłożonych do sprawy dokumentach, co do których autentyczności oraz prawdziwości żadna ze stron nie zgłaszała zastrzeżeń, a i w ocenie Sądu nie budziły wątpliwości.

Sąd jedynie częściowo uwzględnił zeznania świadków: S. B. i R. P.. W odniesieniu do świadka S. B., Sąd miał na względzie, iż jest synem pozwanego, a zatem miał interes w przedstawianiu okoliczności korzystnych z punktu widzenia rozstrzygnięcia, wobec czego zeznania te Sąd oceniał z dużą ostrożnością. Konfrontując treść tych zeznań z treścią zeznań świadka R. P., Sąd doszedł do przekonania, iż nie polegają na prawdzie twierdzenia świadka S. B. w zakresie, w jakim podawał, iż radził sobie z nauką. W tym bowiem zakresie świadek R. P. przyznał, iż zarówno on, jak i S. B. nie radzili sobie w szkole i na praktykach. Jednocześnie, Sąd nie dał wiary zeznaniom S. B. w zakresie, w jakim podał, iż w umowie było przewidziane, iż kwota 8.000 zł miała zostać zwrócona powodowi jedynie w razie nie podejścia do egzaminu czeladniczego lub zrezygnowania z nauki na III roku, a nie obejmowała przypadku rezygnacji z nauki w trakcie II roku. Zeznania te we wskazanym zakresie są bowiem sprzeczne z treścią dokumentu: umową o pracę z dnia 17.08.2012 r., która w pkt. V przewidywała, iż zwrot kosztów kształcenia nastąpi w razie nie przystąpienia młodocianego pracownika do egzaminu czeladniczego z przyczyn przez niego zawinionych. Wewnętrznie sprzeczne jest również twierdzenie świadka, iż powód płacił mu za praktyki 120- 130 zł, ale odbijał za ubrania. Trzeba wskazać, iż biorąc pod uwagę wysokość umówionego wynagrodzenia w umowie o pracę, wynagrodzenie netto odpowiadałoby wskazanym kwotom. Gdyby zatem powód kompensował koszty ubrań roboczych we wskazanym wynagrodzeniu, to wówczas młodociani pracownicy nie dostawaliby żadnego wynagrodzenia. Skoro jednak wynagrodzenie to w tej wysokości otrzymywali to trudno uznać za wiarygodne twierdzenie świadka, iż powód „odbijał im za ubrania”. Świadek nie wskazał również częstotliwości wskazanej kompensacji.

W odniesieniu do zeznań świadka R. P., Sąd odmówił im wiarygodności w zakresie, w jakim świadek utrzymywał, iż z uwagi na wskazane praktyki, zarówno on, jak i S. B. nie radzili sobie w szkole. Wskazane zeznania są bowiem sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego przy uwzględnieniu okoliczności, iż jak sami wskazani świadkowie podali- nie mieli zbyt dużo pracy podczas praktyki, bowiem mieli jedynie się przyglądać albo sprzątać. Brak zatem podstaw do uznania, aby wskazana praca powodowała u świadków takie zmęczenie, które uniemożliwiałoby im teoretyczne przygotowanie do zajęć. Nadto, świadek sam przyznał, iż czasami ze S. B. wagarowali i w tej też okoliczności należałoby upatrywać problemów z nauką. Również reguły logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego przeczą przyjęciu, aby to praktyki stanowiły przeszkodę w teoretycznym przygotowaniu świadków do zajęć w szkole. Wszak najpierw konieczne jest zbycie podstawowej wiedzy teoretycznej, aby można ją było następnie wykorzystać przy wykonywaniu praktycznych zadań. Równocześnie, trudno upatrywać problemów z nauką w szkole z małą przydatnością praktyki, o czym zeznał wskazany świadek. Oczywiste bowiem jest, iż to wiedza teoretyczna przydatna jest następnie w praktyce, a początkowo uczniowie nie są dopuszczani do samodzielnych poważniejszych prac z zakresu mechaniki pojazdów, a ich praktyczne przygotowanie do wykonywania zawodu może początkowo polegać jedynie na obserwacji pracy doświadczonych i wykwalifikowanych pracowników. W zakresie twierdzenia świadka o kompensacji kosztów ubrań w wynagrodzeniu, zasadniczo powielić należy w tym miejscu ocenę zeznań świadka S. B. we wskazanym zakresie. Trudno również uznać, aby koszty odzieży roboczej znalazły kompensację w jednomiesięcznym wynagrodzeniu pracownika młodocianego. Przy uwzględnieniu powyższych okoliczności, w odniesieniu więc do wskazanych twierdzeń świadków o kompensacji kosztów odzieży roboczej w wynagrodzeniu, z uwagi na wskazane wątpliwości, zeznania wskazanych świadków nie mogły stanowić samodzielnej podstawy do poczynienia ustaleń we wskazanym zakresie.

Z kolei, w odniesieniu do przesłuchania pozwanego D. B., Sąd uwzględnił je również częściowo. Sąd bowiem nie dał wiary tym zeznaniom w zakresie, w jakim pozwany utrzymywał, iż powód nie poniósł żadnych kosztów kształcenia pracownika młodocianego S. B., bowiem zeznania w tym zakresie sprzeczne są ze wskazaniami wiedzy oraz doświadczenia życiowego. Oczywistym bowiem jest, iż koszty takie występują, a składają się na nie m.in. wynagrodzenie pracownika młodocianego oraz koszty, związane z jego praktycznym przygotowaniem do zawodu z uwagi na zużycie np. narzędzi, odzieży roboczej, przygotowania stanowiska pracy. Zdaniem Sądu, nie zasługują również na wiarę zeznania pozwanego w zakresie, w jakim podaje, iż syn nie skończył szkoły przez praktykę. Jak już wcześniej zostało zaznaczone, w ocenie Sądu ocena taka sprzeczna jest zasadami doświadczenia życiowego, przy uwzględnieniu okoliczności, iż syn pozwanego opuszczał zajęcia. Biorąc również pod uwagę okoliczność, o której zeznali świadkowie w niniejszej sprawie, iż praktyka w zakładzie powoda nie wiązała się z wykonywaniem skomplikowanej pracy, bowiem polegała na obserwacji prac wykwalifikowanych mechaników, wykonywania prostych czynności z zakresu mechaniki oraz utrzymywania porządku, trudno przyjąć, aby syn pozwanego nie miał czasu na przygotowanie teoretyczne do zajęć w szkole. Nadto, należy mieć na względzie, iż nie jest zasadne zdaniem Sądu uzależnianie nabycia wiedzy teoretycznej od wykonywanej praktyki, a wręcz przeciwnie, to w pierwszej kolejności nabyta wiedza teoretyczna pozwala na właściwe przygotowanie do wykonywania praktycznych czynności zawodowych. Kreowane więc przez pozwanego stanowisko o bezpośrednim wpływie jakości praktyki na zdobywaną wiedzę teoretyczną w szkole zawodowej, zdaniem Sądu, sprzeczne jest z zasadami prawidłowego rozumowania. Z wcześniej wskazanych przyczyn Sąd również nie uwzględnił twierdzenia pozwanego odnośnie kompensacji kosztów odzieży roboczej z wynagrodzenia S. B..

Sąd zważył, co następuje:

Analiza całokształtu materiału dowodowego, zgromadzonego w niniejszej sprawie, doprowadziła Sąd do przekonania o zasadności żądania pozwu.

W pierwszej kolejności przytoczyć należy treść art. 353 ¹ k.c., zgodnie z którym strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Jednocześnie, zgodnie z art. 471 k.c. dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jednocześnie, przepis art. 472 k.c. przewiduje, iż dłużnik może przez umowę przyjąć odpowiedzialność za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania z powodu oznaczonych okoliczności, za które na mocy ustawy odpowiedzialności nie ponosi. Na gruncie niniejszej sprawy, strona powodowa wywodzi swoje roszczenie z postanowienia umownego, zawartego w umowie o pracę w celu przygotowania zawodowego z dnia 17 sierpnia 2012 r. (k.7), w której pozwany jako przedstawiciel ustawowy młodocianego wówczas pracownika S. B., zobowiązał się do zwrotu pracodawcy poniesionych kosztów na wyszkolenie wskazanego młodocianego do praktycznej nauki zawodu, przy czym jako okoliczności warunkujące wskazaną odpowiedzialność przewidziano nieprzystąpienie przez młodocianego pracownika do egzaminu czeladniczego z przyczyn przez niego zawinionych.

Na wstępie rozważań, w odniesieniu do zarzutu strony pozwanej w przedmiocie braku legitymacji procesowej biernej po jej stronie, wskazać należy, iż zarzut ten nie znajduje uzasadnienia. We wskazanym bowiem punkcie V powołanej umowy wyraźnie wskazaną odpowiedzialność przewidziano po stronie przedstawicieli ustawowego S. B., a pozwany jako ojciec potwierdził przyjęcie na siebie wskazanej odpowiedzialności własnoręcznym podpisem pod przytoczonym zobowiązaniem. Brak zatem wątpliwości co do osoby zobowiązanej do świadczenia w takich warunkach. Skoro więc to pozwany złożył oświadczenie woli o zobowiązaniu do zapłaty na wypadek wskazanych okoliczności, posiada więc legitymację bierną w niniejszym procesie.

Na gruncie niniejszej sprawy istotne było, iż wskazane zobowiązanie umowne istnieje i wynika z powołanego punktu umowy o pracę w celu przygotowania zawodowego. Powód na podstawie wskazanej umowy przyjął syna pozwanego na praktykę w swoim zakładzie pracy. W ocenie Sądu nie ulega wątpliwości, iż poniósł koszty związane z utrzymaniem wskazanego pracownika, na które złożyły się: wynagrodzenie, koszty przygotowania stanowiska pracy, w tym koszty odzieży roboczej, wyposażenia zakładu pracy w narzędzia, czasopisma branżowe, środki czystości oraz związane z eksploatacją tzw. mediów (energii elektrycznej, wody). Pracodawca, czy to osobiście, czy też przez innych swoich pracowników, poświęcał czas S. B., nadzorował podjęte przez niego prace, niejednokrotnie musiał je poprawić Z uwagi na przyjęcie na praktykę zwiększyło się również zapotrzebowanie na potrzebne do pracy narzędzia, środki czystości. W kosztach tych należy uwzględnić również amortyzację wskazanych narzędzi, odzieży roboczej, środków czystości. Z uwagi na powyższe, zgodzić się należy ze stanowiskiem strony powodowej, iż zawsze pracodawca ponosi koszty utrzymania młodocianego pracownika, co dostrzegł również ustawodawca, który w art. 70 b Ustawy z dnia 7 września 1991 r. – o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r.,Nr 256, poz. 2572 z późn. zm., zwana dalej: u.s.o.) przewidział dla pracodawcy pomoc publiczną w formie pomocy de minimis. Jak słusznie zauważa strona powodowa, wskazana pomoc ma charakter jedynie dofinansowania, a nie refundacji, a zatem ustawodawca zakłada, iż pracodawca ponosi wyższe koszty kształcenia pracownika młodocianego nić maksymalna wartość dofinansowania wynosząca 8.081,00 zł. Należy wskazać, iż udzielenie pracodawcy wskazanej pomocy de minimis zależy od spełnienia dwóch warunków. Pierwszy dotyczy pracodawcy (lub osoby prowadzącej zakład w imieniu pracodawcy albo osoby zatrudnionej u pracodawcy), od którego wymaga się aby zawierając z młodocianymi pracownikami umowę o pracę w celu przygotowania zawodowego posiadał kwalifikacje wymagane do prowadzenia przygotowania zawodowego młodocianych, określone w przepisach w sprawie przygotowania zawodowego młodocianych i ich wynagradzania. Drugi warunek dotyczy młodocianego pracownika. Aby pracodawca uzyskał dofinansowanie pracownik młodociany musi ukończyć naukę zawodu lub przyuczenie do wykonywania określonej pracy i musi zdać egzamin, zgodnie z obowiązującymi przepisami. Stosownie do treści art. 70 b ust. 2 u.s.o. wysokość kwoty dofinansowania kosztów kształcenia jednego młodocianego pracownika wynosi w przypadku nauki zawodu- do 8.081 zł przy okresie kształcenia wynoszącym 36 miesięcy; jeżeli okres kształcenia jest krótszy niż 36 miesięcy, kwotę dofinansowania wypłaca się w wysokości proporcjonalnej do okresu kształcenia. Należy mieć również na względzie, iż wskazane dofinansowanie należy się pracodawcy jedynie w wypadku, gdy młodociany pracownik złoży egzamin zawodowy. A contrario, dofinansowanie takie nie przysługuje pracodawcy, gdy młodociany pracownik nie podejdzie do wskazanego egzaminu. Z kolei, rezygnacja z nauki przez takiego pracownika nie uprawnia go do podejścia do wskazanego egzaminu, a tym samym pozbawia pracodawcę możliwości częściowej kompensacji poniesionych przez niego kosztów kształcenia młodocianego pracownika.

W warunkach niniejszej sprawy, nie ulega wątpliwości, iż powód jako pracodawca poniósł koszty na kształcenie syna pozwanego – S. B.. Jednocześnie, powód kwalifikował się do otrzymania wskazanej pomocy de minimis z uwagi na posiadanie koniecznych uprawnień. Świadczy o tym otrzymywanie przez niego wskazanego świadczenia na pokrycie kosztów kształcenia innych pracowników (k. 9). Należało więc przyjąć, iż w stopniu graniczącym z pewnością, powodowi przysługiwałoby wskazane dofinansowanie do poniesionych przez niego kosztów kształcenia syna pozwanego. Wysokość tych kosztów, w ocenie Sądu, została prawidłowo przez powoda wykazana, który posłużył się kwotą dofinansowania, obliczoną proporcjonalnie do faktycznego czasu pracy młodocianego S. B.- tj. 23 miesiące (23/36 x 8.081 zł= 5.162 zł). Oczywiste jest, iż faktycznie poniesione przez powoda koszty kształcenia wskazanego młodocianego mogły być zdecydowanie wyższe, jednak Sąd związany jest zakazem orzekania ponad żądanie, wyrażonym w art. 321 § 1 k.p.c.

Kolejnymi przesłankami odpowiedzialności pozwanego było nieprzystąpienie przez jego syna do egzaminu czeladniczego, wynikające z okoliczności przez niego zawinionych. W ocenie Sądu, w kontekście nieprzystąpienia do egzaminu czeladniczego nie ma znaczenia, czy syn pozwanego zrezygnował z pobierania nauki na II czy też III roku. Efektem tej czynności, powziętej na każdym etapie wskazanego kształcenia jest niemożliwość podejścia do wskazanego egzaminu czeladniczego. Z punktu widzenia wskazanej odpowiedzialności pozwanego nie jest więc istotna sama rezygnacja z pobierania nauki przez jego syna, ale jej efekt- a więc nieprzystąpienie do egzaminu czeladniczego.

Konieczna jest również analiza okoliczności, które spowodowały rezygnację z nauki przez syna pozwanego. Z punktu widzenia odpowiedzialności pozwanego muszą to być jedynie okoliczności zawinione przez jego syna.

Rozpatrując przesłankę zawinienia, należy mieć na względzie ogólne rozumienie tej przesłanki na gruncie prawa cywilnego. Przyjmuje się zatem, iż można ją przypisać podmiotowi prawa, kiedy istnieją podstawy do negatywnej oceny jego zachowania zarówno z punktu widzenia obiektywnego, jak i subiektywnego (tak: SN w orz. z dnia 26.09.2003 r., sygn. akt IV CK 32/02, LEX nr 146462). W ocenie Sądu, rezygnacja z pobierania nauki zawodu przez syna pozwanego S. B. była spowodowana okolicznościami przez niego zawinionymi, a więc opuszczaniem zajęć i nie radzeniem sobie w szkole. Przyczyn powyższego, zdaniem Sądu, nie można doszukiwać się w jakości odbywanych praktyk. Z analizy całokształtu materiału dowodowego wynika bowiem, iż czynności wykonywane przez S. B. podczas praktyk u powoda adekwatne były do zajmowanego stanowiska, a więc młodocianego pracownika przygotowującego się do wykonywania zawodu. Praca ta jednocześnie nie była na tyle absorbująca, aby powodować u S. B. takie zmęczenie, które uniemożliwiałoby ewentualne przygotowanie się do zajęć. Jednocześnie, twierdzenie świadków, iż przez praktyki nie radzili sobie w szkole, nie znajduje logicznego uzasadnienia. Trudno bowiem przyjąć, iż S. B. miał polegać w szkole jedynie na wiedzy zaczerpniętej z praktyk. Oczywistym jest, że głównym źródłem nabywania wiedzy teoretycznej w szkole zawodowej były zajęcia i stosowna literatura. Sąd nie znalazł podstaw do usprawiedliwienia przekonania S. B., iż polegać może jedynie na wiedzy pozyskanej z praktyk. Nadto, jak wynika z zeznań świadka R. P., zarówno on jak i S. B. wagarowali i nie radzili sobie w szkole. Głównym powodem rezygnacji z pobierania nauki było zatem, w ocenie Sądu, nierzetelne podejście S. B. do obowiązków szkolnych. Zachowanie takie należy ocenić negatywnie. Rezygnację z pobierania nauki przez S. B. nie usprawiedliwiały żadne okoliczności przez niego niezawinione, a wręcz przeciwnie. Rezygnacja z pobierania nauki była jego świadomą i dobrowolną decyzją, a nie poparta była żadną obiektywną przyczyną. Tak więc, rezygnacja z tej nauki spowodowała brak możliwości podejścia do egzaminu czeladniczego przez S. B.. Należało więc przyjąć, iż wskazane okoliczności były przez syna pozwanego zawinione. Mając na względzie powyższe, w ocenie Sądu, zaktualizowały się przesłanki odpowiedzialności pozwanego.

O odsetkach ustawowych za opóźnienie Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 455 k.c. Skoro termin spełnienia świadczenia nie był wcześniej oznaczony, jego wymagalność nastąpiła po upływie terminu wskazanego w wezwaniu do zapłaty dłużnika, a więc w dniu 19 maja 2015 r.

Mając na względzie powyższe, na podstawie powołanych przepisów, orzeczono jak w pkt. 1 sentencji wyroku.

W pkt. 2 sentencji wyroku Sąd orzekł o kosztach procesu na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z § 6 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 461 z późn. zm.).