Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Skazany M. K. (1) wniósł o wydanie wyroku łącznego, wskazując, iż do połączenia nadają się skazania: Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp. w sprawie II K 129/12, oraz Sądu Rejonowego w Słubicach w sprawach II K 67/10, II K 525/08, II K 1442/12.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

M. K. (2) został skazany został prawomocnymi wyrokami:

1)  Sądu Rejonowego w Słubicach z dnia 19.12.2008 r. w sprawie VI K 525/08 za czyn popełniony 30.08.2008r. z art. 288§1 k.k. na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem na okres 4 lat oraz obowiązek naprawienia wyrządzonej szkody, karę zarządzono postanowieniem z dnia 20.06.2011r.

2)  Sądu Rejonowego w Słubicach z dnia 12.04.2010 r. w sprawie II K 67/10 za czyn popełniony 23.11.2009r. na karę roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, której wykonanie zarządzono postanowieniem z dnia 13 września 2010r.

3)  Sądu Rejonowego w Słubicach z dnia 17.01.2011r. w sprawie II K 1287/10 za czyn z art. 280§1 k.k. popełniony w dniu 18.09.2009r. na karę 2 lat pozbawienia wolności i grzywnę 100 stawek dziennych po 10 złotych każda z nich,

4)  Sądu Rejonowego w Słubicach z dnia 11.03.2013r. w sprawie II K 1442/12 za czyn z art. 62 ust.3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, popełniony w okresie od początku marca do końca lipca 2011r. , na karę miesiąca pozbawienia wolności,

5)  Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp. z dnia 20.11.2012r. w sprawie II K 129/12 za czyny popełnione:

- z punktu I i III części wstępnej( pkt. I części orzekającej) od wiosny 2009r. do 24.07.2010r. z art. 55 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii , na karę 2 lat pozbawienia wolności,

- z punktu IV i V części wstępnej ( pkt. II części orzekającej) od czerwca 2009r. do 24.07.2010r. z art. 58 ust 1 i 59 ust.1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, na karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności ,

- z punktu II części wstępnej ( pkt. III części orzekającej) w lutym 2010r., z art. 62 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii , na karę miesiąca pozbawienia wolności,

- z punktu VI części wstępnej ( pkt. IV części orzekającej) od kwietnia 2010r. do 24.07.2010r. z art. 62 ust.1 ustawy po przeciwdziałaniu markomanii, na karę roku pozbawienia wolności.,

Przy czym orzeczono karę łączną pozbawienia wolności ( po zmianie przez Sąd Apelacyjny ) 2 lat pozbawienia wolności,

Dowód:

- informacja z Krajowego Rejestru Karnego - k. 7-9,

- odpisy wyroków –k.18-20, 21-27, 28-29, 49-51, 55-56,

- akta spraw II K 67/10, II K 1287/10, II K 1442/12, VI K 525/08, II K 129/12.

M. K. (1) obecnie przebywa w jednostce penitencjarnej , nie był karany dyscyplinarnie, nie był również nagradzany . Karę odbywa w systemie zwykłym, nie był zainteresowany realizacją zadań w ramach indywidualnego programu oddziaływania. Do popełnionych czynów jest ustosunkowany krytycznie . Nie deklaruje przynależności do podkultury przestępczej. W kolektywie współosadzonych potrafi prowadzić zgodny tryb życia. W kontaktach z funkcjonariuszami taktowny i regulaminowy. Decyzją Komisji Penitencjarnej z dnia 02 maja 2016r. osadzony został skierowany do odbywania kary pozbawienia wolności w warunkach zakładu karnego typu półotwartego.

Dowód:

- opinia z ZK z obliczeniem kary –k. 35,

Po w/w czasie skazany został raz nagrodzony regulaminowo , otrzymał jedną ulgę. Nie był karany dyscyplinarnie . Dwanaście razy uczestniczył w zajęciach kulturalno oświatowych organizowanych poza jednostką penitencjarną. W trakcie ich trwania wykazywał się samokontrolą i samodyscypliną. Funkcjonariusze nie zgłaszali negatywnych uwag do zachowania skazanego.

M. K. (1) jest zatrudniony odpłatnie w areszcie śledczym na stanowisku pracownika gospodarczego od dnia 10.06.2016r.

Dowód:

- zaświadczenie z dnia 07.09.2016r. –k. 62,

- zaświadczenie z dnia 06.09.2016r. –k. 63,

Sąd zważył, co następuje:

Materiał dowodowy w niniejszej sprawie stanowiły dokumenty z akt spraw, których autentyczność nie budzi wątpliwości, a także informacje Krajowego Rejestru Karnego, a nadto dokumenty w postaci odpisów wyroków i dokumentacja przedstawiona przez obrońcę skazanego w postaci zaświadczeń. Ustalony na ich podstawie stan faktyczny nie budzi wątpliwości. Żadem z przeprowadzonych dowodów nie był przez strony kwestionowany, a z urzędu sąd nie dostrzegł podstaw do ich podważania.

Zgodnie z art. 85 k.k. ( w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015r., nie był bowiem po tym czasie wydany wobec skazanego żaden wyrok stanowiący konieczność orzeczenia kary łącznej w ramach wyroku łącznego), jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw, zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z tych przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu, sąd orzeka karę łączną, biorąc za podstawę kary z osobna wymierzone za zbiegające się przestępstwa. Mając na względzie cytowany wyżej przepis Sąd ustalił, które z przestępstw objętych wskazanymi wyżej wyrokami pozostają w realnym zbiegu, o którym mowa w art. 85 k.k., przy czym okazało się, że są dwa takie zbiegi. Należy przy tym zauważyć, że zakreślając granice postępowania o wydanie wyroku łącznego Sąd miał na uwadze wniosek skazanego, a także inne skazanie, które wnioskiem nie zostało objęte, w tym sensie, że rozważał, czy owe skazanie objąć z urzędu postępowaniem, ponieważ realny zbieg przestępstw jest okolicznością obiektywną, niezależną od woli Sądu czy wnioskodawcy. Dlatego postępowaniem objęto także skazanie w sprawie II K 1287/10 Sądu Rejonowego w Słubicach, mimo że nie zostało ono bezpośrednio ujęte we wniosku. Tak zakreślone granice postępowania o wydanie wyroku łącznego objęły zatem wszystkie wyroki wykazane wyżej w pierwszej części uzasadnienia, i figurujące obecnie w informacji z krajowego rejestru karnego.

Analizując daty wydania wyroków oraz daty popełnienia czynów, wspomnieć należy, iż w niniejszej sprawie zachodzą dwa zbiegi realne.

- pierwszy zbieg obejmuje przestępstwa popełnione pomiędzy 18 września 2009r. a lutym 2010r. Ten zbieg obejmuje zatem czyny osądzone w sprawach: II K 67/10, II K 1287/10 i czyn osądzony w punkcie III części dyspozytywnej wyroku w sprawie II K 129/12,

- drugiego zbiegu należy upatrywać w możliwości połączenia kar w sprawach: II K 1442/12 Sądu Rejonowego w Słubicach oraz kar za pozostałe czyny ze sprawy II K 129/12 Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp. Skazany bowiem popełnił te przestępstwa po kwietniu 2010r. ( wyrok w sprawie II K 67/10 ). Istotą wyroku łącznego jest bowiem uporządkowanie sytuacji prawnej skazanego, a nie wybiórcze wybieranie kar z wyroków kwalifikujących się do połączenia w ramach wyroku łącznego, według wersji pozornie dla niego najkorzystniejszej .

Brak było natomiast podstaw do łączenia kary ze sprawy VI K 525/08 Sądu Rejonowego w Słubicach , bowiem czyny z wszystkich kolejnych spraw zostały popełnione po wydaniu wyroku w tej sprawie - czyli po dniu 19.12.2008r.

Ustalone w ten sposób zbiegi realne przestępstw uprawniają do połączenia kar orzeczonych w wymienionych sprawach. Sąd Okręgowy łącząc skazania opisane w części wstępnej wyroku łącznego połączył kary jednostkowe odpowiednio: rok pozbawienia wolności ze sprawy II K 67/10, dwa lata pozbawienia wolności ze sprawy II K 1287/10 i miesiąc pozbawienia wolności za czyn z punktu III części orzekającej( dyspozytywnej) sprawy II K 129/12 i orzekł wobec skazanego karę łączną przy zastosowaniu zasady asperacji w wymiarze 3 lat pozbawienia wolności. Przy wymierzaniu ww. kary łącznej pozbawienia wolności Sąd miał na względzie dyrektywy wypływające z treści art. 86§1 k.k., które stanowią, że karę łączną należy wymierzyć w granicach od najwyższej z kar orzeczonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy, nie przekraczając jednak granic określonych przepisami prawa. Poruszał się więc od najwyższej z poszczególnych wymierzonych skazanemu kar pozbawienia wolności do sumy wszystkich tych kar. Sąd, orzekając karę łączną w warunkach wyroku łącznego, kierował się względami takimi, jak przy orzekaniu kary łącznej w wypadku jednoczesnego osądzenia kilku czynów. Jednocześnie wymierzając karę łączną nie rozstrzygał ponownie o stopniu społecznej szkodliwości i winie poszczególnych przestępstw, lecz rozważał przedmiotowy i podmiotowy związek zachodzący pomiędzy realnie zbiegającymi się przestępstwami, mając w szczególności na względzie podobieństwa i różnice rodzajowe poszczególnych przestępstw, podobieństwo zamiaru i motywów działania oraz czas pomiędzy poszczególnymi przypisanymi czynami. Zastosowanie zasady absorpcji, asperacji czy kumulacji przy orzekaniu tak kary łącznej, jak i wydawaniu wyroku łącznego uwarunkowane jest przede wszystkim relacjami zachodzącymi pomiędzy prawomocnie osądzonymi czynami, objętymi tymi skazaniami. Relacje te sprowadzają się do określenia, jak bliski związek przedmiotowo - podmiotowy łączy te czyny oraz w jakich odstępach czasu zostały one popełnione. Sąd kładł przy tym nacisk na cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie ma odnieść kara w stosunku do skazanego.

Wymierzając karę łączną 3 lat pozbawienia wolności Sąd zastosował metodę asperacji uwzględniając okoliczności, które ustawodawca nakazał badać przy wydawaniu wyroku łącznego, a wskazane w art. 571 k.p.k. Na tej decyzji Sądu zważył przede wszystkim fakt, iż czyny popełnione przez skazanego są skierowane przeciwko różnym dobrom chronionym prawem, biorąc również pod uwagę ich wielość. Sąd uznał więc, iż w przypadku przedmiotowego zbiegu przestępstw zachodzą przesłanki do zastosowania tejże zasady. Zdaniem Sądu za zastosowaniem tej zasady w orzekaniu wskazanej kary łącznej przemawiają wymienione powyżej relacje przedmiotowe i czasowe między poszczególnymi czynami. Przy wymiarze kary łącznej Sąd zważył również na pozytywne zachowanie skazanego w zakładzie karnym. Zastosowana zasada w niniejszej sprawie pozwala najpełniej oddać w nowo orzeczonej karze łącznej podniesione okoliczności. W ocenie Sądu, tak ukształtowana kara łączna należycie odzwierciedla całą kryminalną zawartość i społeczną szkodliwość objętego nią fragmentu przestępczej aktywności skazanego i uwzględnia wymogi prewencji szczególnej i generalnej. Istotne było przy wymiarze tej kary, iż kary ze spraw II K 67/10 i II K 1287/10 skazany już wcześniej odbył w całości, czyli odbył kary w łącznym wymiarze 3 lat pozbawienia wolności, skracanie zatem kary łącznej w tym przypadku do pełnej absorpcji zgodnie z sugestią obrońcy ( czyli 2 lat) , w okolicznościach , iż skazanemu łącznie zostało jeszcze kilka miesięcy pobytu w zakładzie karnym, oznaczałoby, iż de facto skazany odbył by karę w większym wymiarze niż powinien.

W drugim zbiegu Sąd połączył kary miesiąca pozbawienia wolności ze sprawy II K 1442/12 i kary jednostkowe składające się na karę łączną 2 lat pozbawienia wolności ze sprawy II K 129/12 – czyli roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, roku i 2 lat pozbawienia wolności, i orzekł karę łączną 2 lat pozbawienia wolności. W tym przypadku Sąd zastosował zasadę pełnej absorpcji Przy wymierzaniu ww. kary łącznej pozbawienia wolności Sąd miał na względzie dyrektywy wypływające z treści art. 86§1 k.k., które stanowią, że karę łączną należy wymierzyć w granicach od najwyższej z kar orzeczonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy, nie przekraczając jednak granic określonych przepisami prawa. Poruszał się więc od najwyższej z poszczególnych wymierzonych skazanemu kar pozbawienia wolności do sumy wszystkich tych kar. Sąd, orzekając karę łączną w warunkach wyroku łącznego, kierował się względami takimi, jak przy orzekaniu kary łącznej w wypadku jednoczesnego osądzenia kilku czynów. Jednocześnie wymierzając karę łączną nie rozstrzygał ponownie o stopniu społecznej szkodliwości i winie poszczególnych przestępstw, lecz rozważał przedmiotowy i podmiotowy związek zachodzący pomiędzy realnie zbiegającymi się przestępstwami, mając w szczególności na względzie podobieństwa i różnice rodzajowe poszczególnych przestępstw, podobieństwo zamiaru i motywów działania oraz czas pomiędzy poszczególnymi przypisanymi czynami. Zastosowanie zasady absorpcji, asperacji czy kumulacji przy orzekaniu tak kary łącznej, jak i wydawaniu wyroku łącznego uwarunkowane jest przede wszystkim relacjami zachodzącymi pomiędzy prawomocnie osądzonymi czynami, objętymi tymi skazaniami. Relacje te sprowadzają się do określenia, jak bliski związek przedmiotowo - podmiotowy łączy te czyny oraz w jakich odstępach czasu zostały one popełnione. Sąd kładł przy tym nacisk na cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie ma odnieść kara w stosunku do skazanego.

Wymierzając karę łączną 2 lat pozbawienia wolności Sąd zastosował metodę pełnej absorpcji z uwzględnieniem okoliczności, które ustawodawca nakazał badać przy wydawaniu wyroku łącznego, a wskazane w art. 571 k.p.k. Na tej decyzji Sądu zważył przede wszystkim fakt, iż czyny popełnione przez skazanego są skierowane przeciwko tym samym dobrom chronionym prawem. Sąd uznał więc, iż w przypadku przedmiotowego zbiegu przestępstw zachodzą przesłanki do zastosowania takiej właśnie zasady. Zdaniem Sądu za zastosowaniem tej zasady w orzekaniu wskazanej kary łącznej przemawiają wymienione powyżej relacje przedmiotowe i czasowe między poszczególnymi czynami. Przy wymiarze kary łącznej Sąd zważył również na pozytywne zachowanie skazanego w zakładzie karnym. Zastosowana zasada w niniejszej sprawie pozwala najpełniej oddać w nowo orzeczonej karze łącznej podniesione okoliczności. W ocenie Sądu, tak ukształtowana kara łączna należycie odzwierciedla całą kryminalną zawartość i społeczną szkodliwość objętego nią fragmentu przestępczej aktywności skazanego i uwzględnia wymogi prewencji szczególnej i generalnej.

Sąd pozostawił do odrębnego wykonania pozostałe rozstrzygnięcia wynikające z połączonych wyroków, i jak już powyżej zaznaczył umorzył postępowanie o wydanie wyroku łącznego co do sprawy VI K 525/08.

Stosownie do treści art. 577 k.p.k. Sąd zaliczył na poczet kary łącznej pozbawienia wolności:

- co do pierwszego zbiegu okres kar dotychczas odbytych w sprawach II K 67/10 i II K 1287/10 ,

- co do drugiego zbiegu okres rzeczywistego pozbawienia wolności ze sprawy II K 1442/12 oraz okres rzeczywistego pozbawienia wolności ze sprawy II K 129/12 czyli od 28.04.2016r. do uprawomocnienia się orzeczenia z niniejszej sprawy oraz okresy:28.07.2010r.-29.07.2010r., 05.08.2010r.-06.08.2010r., 28.04.2013r.-23.07.2014r.

Natomiast na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., Sąd zwolnił skazanego od ponoszenia wydatków postępowania, uznając, że jego sytuacja materialna i życiowa przemawia za takim rozstrzygnięciem.