Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 listopada 2013 r.

Sąd Okręgowy w Koszalinie VI Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 13 listopada 2013 r. w Koszalinie

na rozprawie sprawy

o zapłatę

na skutek apelacji strony pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego w Koszalinie

z dnia 14 czerwca 2013 r. w sprawie V GC 47/13

1.  zmienia zaskarżony wyrok w punktach I./pierwszym/ i II. /drugim/ w ten sposób, że nadaje im następujące brzmienie:

I.  zasądza od pozwanego E. W. na rzecz powoda (...) spółka akcyjna w S. kwotę 9639,76 zł / dziewięć tysięcy sześćset trzydzieści dziewięć złotych 76/100/ z ustawowymi odsetkami:

a.  od kwoty 123 zł za okres od dnia 21 stycznia 2012r. do dnia zapłaty;

b.  od kwoty 1302,08 zł za okres od dnia 14 lipca 2012r. do dnia zapłaty;

c.  od kwoty 3644,98 zł za okres od dnia 4 lutego 2012r. do dnia zapłaty;

d.  od kwoty 4569,70 zł za okres od dnia 14 lipca 2012r. do dnia zapłaty;

a w pozostałej części powództwo oddala;

II.  zasądza od pozwanego E. W. na rzecz powoda (...) spółka akcyjna w S. kwotę 2801zł /dwa tysiące osiemset jeden złotych/ tytułem zwrotu kosztów procesu;

2.  oddala apelację w pozostałym zakresie;

3.  zasądza od pozwanego E. W. na rzecz powoda (...) spółka akcyjna w S. kwotę 1724zł /jeden tysiąc siedemset dwadzieścia cztery złote/ tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

UZASADNIENIE

Powód (...) spółka akcyjna w S. domagał się zasądzenia od pozwanego E. W. na swoją rzecz kwoty 10.015,02 zł wraz z ustawowymi odsetkami tytułem ceny za sprzedane pozwanemu towary. Nadto powód żądał zwrotu kosztów procesu.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 26 października 2012r. Sąd Rejonowy w Koszalinie orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa oraz obciążenie powoda kosztami postępowania. Zarzucił, iż powód nie dostarczył mu towarów wyszczególnionych w fakturach VAT nr (...), jak również nie otrzymał dowodów WZ i nigdy nie zwracał powodowi towarów, która to czynność została odnotowana na fakturach korygujących.

Sąd Rejonowy ustalił, że powód sprzedał pozwanemu w okresie od 21 grudnia 2011 r. do 17 stycznia 2012r. artykuły o łącznej wartości 10015,02 zł, na które wystawione zostały faktury VAT nr (...). Zamówienie złożono telefonicznie. Pozwany uzgodnił z pracownikiem powoda K. K. wymiary płyt kartonowo - gipsowych i cenę towarów. Sprzedane pozwanemu płyty kartonowo- gipsowe powód zakupił od (...)spółki jawnej w B.. Towar objęty fakturą VAT nr (...) według ustaleń stron został bezpośrednio dostarczony pozwanemu przez producenta, a pozwany pokwitował odbiór towaru na liście przewozowym. Faktury VAT dotyczące tych artykułów zostały przesłane nabywcy

Pismem z dnia 8 marca 2012r. pozwany odesłał powodowi faktury VAT nr (...) i fakturę korygującą nr (...) zarzucając, że nie zawierają one prawidłowego wymiaru płyt, które otrzymał, tj. 1,20 m x 2,00 m oraz ustalonej między stronami ceny jednostkowej.

Na skutek zakwestionowania przez stronę pozwaną wymienionych na fakturach VAT wymiarów płyt kartonowo - gipsowych powód dokonał korekt. Odnośnie faktury VAT nr (...) z dnia 21.12.2011r. na kwotę 1.758,84 zł z terminem płatności do dnia 20.01.2012r. powód wystawił fakturę korygującą nr (...), według której do zapłaty pozostała kwota 123 zł oraz wystawił na resztę towaru nową fakturę VAT nr (...) z dnia 11.07.2012r. na kwotę 1.635,84 zł, wskazując w jej treści prawidłowy wymiar płyty 1,20 m x 2,00m, zamiast niewłaściwie wpisanego na fakturze VAT nr (...) wymiaru 1,20 m x 2,60 m.

W przypadku faktury VAT nr (...) z dnia 4.01.2012r. na kwotę 9.628,86 zł z terminem płatności do dnia 3.02.2012r. powód wystawił fakturę korygującą nr (...) z dnia 17.01.2012r., w której pominięto pozycję 5 korygowanej faktury, obniżając wartość faktury do kwoty 3.686,48 zł. Co do towaru objętego pozycją 5 z faktury nr (...) wystawiona została nowa faktura nr (...) z 17.01.2012r. na kwotę 4 569,70 zł z terminem płatności do dnia 7.02.2012r., w treści której powód, przychylając się do żądania pozwanego, obniżył cenę jednej sztuki płyty kartonowo-gipsowej zwykłej z ceny 13,42 zł za sztukę na 10,32 zł za sztukę. Następnie wystawiona została faktura korygująca nr (...) z dnia 11.07.2012r. na kwotę 4 569,70 zł. Tego samego dnia wystawiona była nowa faktura VAT nr (...) na kwotę 4 569,70 zł, wskazująca prawidłowy wymiar płyty 1,20 m x 2,00 m, zgodny z tym jaki otrzymał pozwany, a błędnie określony na fakturach VAT (...) jako 1,20 m x 2,60 m

Pozwany nie zapłacił za otrzymane towary, mimo iż powód skierował do niego dodatkowe wezwania do dobrowolnej zapłaty należności.

Na podstawie takich ustaleń Sąd Rejonowy uznał, że powództwo zasługuje na uwzględnienie. Zdaniem Sądu I instancji, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazuje w sposób jednoznaczny, iż strony zawarły umowę sprzedaży w rozumieniu art. 535 i następne k.c.

Pozwany zakwestionował otrzymanie towarów od powoda. Twierdził, że dostarczył mu te towary inny podmiot. A jednocześnie w piśmie z dnia 8 marca 2012r. potwierdził, że otrzymał od powoda płyty kartonowo-gipsowe o wymiarze 12,5 x 1,20 m x2,00 m .Powód wyjaśnił, iż pierwotnie nieprawidłowo podał w treści faktur VAT nr (...) wymiary 12,5 x 1,20 m x 2,60 m. gdyż faktycznie sprzedał towar w nietypowym wymiarze 1,20 m x 2,00 m. Cena sprzedanych płyt była negocjowana z pozwanym i była niższa niż powód stosuje w ogólnej sprzedaży.

Powód wykazał, że używa programu komputerowego, w którym nie jest przewidziany, jako podstawa wystawienia faktury korygującej, wyłącznie zły wymiar artykułu. Podanie nieprawidłowego wymiaru nie miało wpływu na wartość towaru objętego fakturą. Żeby dokonać korekty wymiaru zgodnie z życzeniem klienta, powód wpisał zwrot towaru jako podstawę wystawienia faktury korygującej, a następnie wystawił skorygowane faktury. Bezsporne jest między stronami, iż pozwany nie zwrócił powodowi żadnej z pobranych płyt.

Na podstawie zeznań świadków M. J. i K. K. Sąd Rejonowy ustalił, że przedmiotowy towar powód kupił od spółki jawnej (...). Strony umówiły się, że zostanie on bezpośrednio z tej spółki dostarczony pozwanemu. Odebranie towaru zostało poświadczone na liście przewozowym, który pozwany przekazał powodowi. Według Sądu I instancji, zeznania przesłuchanych w sprawie świadków potwierdziły dostatecznie, iż doszło do sprzedaży pozwanemu towarów, za które powód domaga się zapłaty.

Pozwany nie stawił się na rozprawie w dniu 7 czerwca 2013r, a jego nieobecność nie została usprawiedliwiona stosownie do wymogu art. 214 ¹ § 1 k.p.c. Jednocześnie Sąd Rejonowy oddalił wniosek pozwanego o przesłuchanie go w charakterze strony. Pozwany nie przytoczył okoliczności, na które miałby być przesłuchany. Sąd I instancji uznał, iż istotne okoliczności sprawy zostały wyjaśnione za pomocą zebranego w sprawie materiału dowodowego.

Na podstawie takich ustaleń i wniosków Sąd Rejonowy w Koszalinie, wyrokiem z dnia 14 czerwca 2013r.:

-

zasądził od pozwanego E. W. na rzecz powoda (...) spółka akcyjna w S. kwotę 10.015,02 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwot:

-

1 758,84 zł od dnia 21 stycznia 2012r. do dnia zapłaty,

-

3 686,48 zł od dnia 4 lutego 2012r. do dnia zapłaty,

-

4 569,70 zł od dnia 8 lutego 2012r. do dnia zapłaty

-

a nadto kwotę 501 zł tytułem kosztów sądowych oraz 2417 zł zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął na mocy art. 98 § 1 k.p.c, tj. w myśl zasady odpowiedzialności za wynik sprawy.

Apelację od całości tego wyroku wniósł pozwany, który za zarzucił:

-

błędne ustalenia i wadliwą ocenę stanu faktycznego

-

pominięcie wniosków strony pozwanej

-

błędne zastosowanie przepisów prawa

-

niewłaściwą ocenę i pominięcie dowodów

W uzasadnieniu tych lakonicznych zarzutów pozwany zarzucił, że już w sprzeciwie od nakazu zapłaty z dnia 22.12.2012r. wnosił przesłuchanie go w charakterze strony, przed Sądem Rejonowym w Szczecinie w drodze pomocy sądowej. Twierdził, że jestem osobą chorującą na kręgosłup i podróż doK.bałaby nadmiernie uciążliwa. Sąd I Instancji nie uwzględnił tego wniosku i nie wydał w tej sprawie postanowienia.

Pozwany podkreślił, że nie otrzymał od powoda towarów wyszczególnionych w pozwie, ani dowodów wydania mu towarów, które mogłyby potwierdzić uzasadnienie żądania zapłaty.

Zdaniem apelującego, zakup przez powoda płyt kartonowo - gipsowych od (...)spółki jawnej w B., nie jest poparty żadnym wiarygodnym dowodem zakupu, poza zeznaniem świadka M. J. i K. K.. Przedstawiona przez powoda kopia faktury VAT z (...)numer (...) z dnia 2013-01-25 jest niewiarygodna, bowiem powód na towar z tej faktury wystawił fakturę VAT nr (...) w dniu 17.01.2012r., czyli ponad rok wcześniej.

Zaprzeczył pozwany, aby uzgadniał z powodem, że towar objęty fakturą VAT nr (...) zostanie mu przywieziony bezpośrednio. Nie jest też prawdą, że przekazał powodowi list przewozowy z 14.12.2011r. Bezpodstawnie Sąd Rejonowy przyjął, że w piśmie z dnia 08.03.2012r. przyznał, że otrzymałem płyty o wymiarach 1,20 m x 2,00 m, podczas, gdy wskazywał tam wymiary płyt 12,5x1200x2000 mm.

Brak było również, w ocenie pozwanego, podstaw do przyjęcia, że list przewozowy numer (...)z dnia 14.12.2011r. stanowi dowód dostarczenia mu towarów z faktury VAT nr (...), skoro na liście przewozowym nie występuje żaden z towarów wymienionych w tej fakturze. Nadto Sąd I Instancji podaje wymiary płyt 12,5 x 1,20 m x 2,60 m niezgodnie ze stanem faktycznym. Faktyczny wymiar płyt według systemu K. jest następujący, np: 12,5mmx1200mmx2600mm.

Sąd I Instancji faktycznie nie ustalił wartości płyt za metr kwadratowy. Na fakturach VAT wymienione są następujące trzy rodzaje płyt gipsowo-kartonowych: Płyta GIPS-KART WODA, Płyta GIPS-KART OGIEŃ, Płyta GIPS-KART zwykła.

Wg faktury VAT nr (...) z dnia 11.07.2012r., cena 1 m ² kwadratowego płyty GIPS-KART zwykłej wynosiła 4,30 zł/m ².

Co oznacza, że cena 480 szt płyt powinna być ustalona na poziomie 6.092,93 zł brutto. Natomiast Sąd I Instancji nie ustalił, co konkretnie składa się na żądanie strony powodowej do zapłaty kwoty 10.015,02 zł.

Zdaniem pozwanego, nieprawdziwe są zeznania świadka M. J., że program nie może wystawić faktury korygującej uwzględniając inny wymiar artykułu, gdyż wszystkie programy sprzedaży mogą wystawiać faktury korygujące na towary wprowadzone zgodnie z fakturami zakupu.

Zakwestionował również pozwany zasadność zasądzenia odsetek:

-

od kwoty 1.758,84 zł od dnia 21 stycznia 2012r., gdyż na fakturze VAT nr (...) z dnia 11.07.2012r., obejmującej należność za Płyty GIPS-KART OGIEŃ figuruje termin zapłaty 14.07.2012r.

-

od kwoty 3.686,48 zł od dnia 4 lutego 2012r., gdyż brak jest dokumentu opiewającego na taką kwotę;

-

odsetek ustawowych od kwoty 4.569,70 zł od dnia 8 lutego 2012r. ponieważ na fakturze VAT nr (...) z dnia 11.07.2012r., na którą to powołuje się Sąd I Instancji przy zasądzeniu tej należności jest termin zapłaty 14.07.2012r.

Wskazując takie zarzuty pozwany wnosił o zmianę i oddalenie powództwa ewentualnie uchylenie orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

W odpowiedzi na apelację pozwanego powód wnosił o jej oddalenie i zasądzenie kosztów procesu.

Rozpoznając apelację Sąd Okręgowy w Koszalinie ustalił i zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego zasługiwała na uwzględnienie jedynie w nieznacznej części.

Na wstępie należy zaznaczyć, że Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do podzielenia przeważającej części zastrzeżeń pozwanego, zmierzających do zakwestionowania poczynione przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych. Jedynie w zakresie ustaleń, co do określenia ceny masy szpachlowej (...)i 67 szt. / tj. 209 m ^{( 2)}/ płyt G/K 1200x2000x12,5 ogień /na podstawie faktury VAT nr (...) z dnia 21.12.2011r. skorygowanej fakturą VAT nr (...) z dnia 11.07.2012r./ oraz terminów opóźnienia dłużnika w płatnościach poszczególnych należności Sąd Okręgowy dokonał odmiennych ustaleń, uznając, że materiał procesowy jest wystarczający dla ich poczynienia, o czym w dalszej części uzasadnienia. Wyłączając powyższe kwestie, wbrew zarzutom pozwanego, dokonana przez Sąd Rejonowy ocena zgromadzonego materiału dowodowego nie uchybia treści art. 233 § 1 kpc, a wyprowadzone na jej podstawie ustalenia faktyczne zasługiwały na akceptację. Podkreślić należy, iż skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd zasad oceny dowodów wymaga wykazania, jakie dyrektywy zawarte w cytowanym art. 233 § 1 k.p.c. zostały naruszone, w jaki sposób oraz jakie konkretnie dowody zostały wadliwie ocenione. Jest zatem oczywiste, że skuteczne postawienie zarzutu obrazy art. 233 § 1 k.p.c. nie może ograniczać się do zaprezentowania odmiennej oceny dowodów, niż ta, jaką dokonał sąd orzekający. Apelujący powinien bowiem wykazać sprzeczność oceny materiału dowodowego z doświadczeniem życiowym, brak wszechstronności, czy też bezzasadne pominięcie dowodów przez Sąd I instancji, których należyte uwzględnienie doprowadziłoby do odmiennych wniosków. Tymczasem, w niniejszej zaś sprawie, apelujący skoncentrował się na wykazywaniu innej, niż przyjął to Sąd I instancji wadze poszczególnych dowodów, która stanowi w istocie jedynie polemikę z oceną dowodów dokonaną przez Sąd I instancji, przez co zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie mógł zostać uznany za uzasadniony. Ponadto wskazać należy, iż Sąd II instancji dokonując kontroli w zakresie oceny dowodów przeprowadzonej przez Sąd niższej instancji, nie ustala prawdziwości faktów, lecz sprawdza, czy granice swobodnej oceny nie zostały przekroczone. W przedmiotowej sprawie takiego zarzutu Sąd I instancji poczynić nie można. Natomiast w stanowisku pozwanego, dostrzegalne są niekonsekwencje i dążenie do skierowania sporu na kwestie nie mające żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia. W szczególności chodzi tu o podkreślanie kwestii nieprecyzyjnego określenia wymiarów płyt kartonowo – gipsowych, w sytuacji, kiedy pozostawało poza sporem, że rozliczenia należności stanowiły funkcję ilości metrów kwadratowych płyt i ceny jednostkowej, stawianie za znaczący problem faktycznej możliwości i sposobu dokonania korekty wymiarów płyt na fakturach, wreszcie ustalenia, czy to pozwany przekazał powodowi podpisany przez niego egzemplarz listu przewozowego. Sam fakt, czego okoliczności sprawy są wystarczającym dowodem, że powód sprawy dokumentacyjne prowadzi w sposób chaotyczny i niestaranny, nie może stanowić wyłącznej podstawy oddalenia jego żądań.

Otóż wyraźnie trzeba zaznaczyć, że w sprawie zostało dostatecznie wykazane, że pozwany, w wykonaniu zawartej z powodem umowy, poza 25 kg masy szpachlowej(...), otrzymał:

-

67 szt. / tj. 209 m ²/ płyt G/K 1200x2000x12,5 ogień /na podstawie faktury VAT nr (...) z dnia 21.12.2011r. ostatecznie skorygowanej fakturą VAT nr (...) z dnia 11.07.2012r..

-

360 szt. / tj. 864 m ²/ płyt G/K 1200x2000x12,5 zwykła

-

60 szt. / tj. 144 m ²/ płyt G/K 1200x2000x12,5 woda

-

60 szt. / tj. 144 m ²/ płyt G/K 1200x2000x12,5 ogień.

Nadto należy zauważyć, że wraz z dostawami materiałów budowlanych pozwany został obciążony obowiązkiem zapłaty za palety:

-

1 szt. na kwotę 123 zł w fakturze VAT nr (...) z dnia 21.12.2011r.;

-

8 szt. na kwotę 984 zł w fakturze VAT nr (...) z dnia 4.01.2012r. następnie skorygowanej fakturą VAT nr (...) z dnia 17.01.2012r.

Gdy chodzi o pierwszą z pozycji wymienionych materiałów budowlanych, rzeczywiście powód nie przedstawił dowodu WZ wydania towaru pozwanemu, jednakże fakt jego otrzymania pozwany potwierdził w piśmie z dnia 8 marca 2012r., w którym zakwestionował jedynie ustalenie ceny za te płyty wskazując, że powinna być to cena 5,06 zł/m ². W tym zakresie, co do ustalenia ceny za płyty na podstawie faktury VAT nr (...) z dnia 21.12.2011r., przyznać należało rację pozwanemu. Faktycznie powód nie przedstawił żadnych przekonujących dowodów ustalenia ceny w wysokości 19,85 zł/szt, co odpowiada cenie ok. 6,36 zł/m ². Natomiast wypada zauważyć, że w przy drugiej dostawie cena tych samych płyt została ustalona na poziomie 15,80 zł/szt, co dla płyty o wymiarze 1200x2000x12,5 mm, odpowiada właśnie cenie 5,06 zł/m ². Również uzgadniający ceny ze strony powoda, świadek K. K., jakkolwiek nie pamiętał szczegółowych cen zeznał, że ujęte w fakturze VAT (...) odpowiadały cenom uzgodnionym. W konsekwencji w ocenie Sądu Okręgowego zaistniały wystarczające podstawy do przyjęcia, iż również w pierwszej dostawie płyt G/K 1200x2000x12,5 ogień cena została ustalona na poziomie 15,80 /netto/ zł/szt, co oznaczało, że łączna cena tego materiału wynosiła 1302,08 zł, a nie jak przyjmował powód 1635,84 zł.

Podobnie trzeba ocenić zagadnienie żądania zapłaty za 25 kg masy szpachlowej (...)ujętych w fakturze VAT nr (...) z dnia 4.01.2012r. następnie skorygowanej fakturą VAT nr (...) z dnia 17.01.2012r. Powód nie przedstawił dowodu WZ wydania towaru pozwanemu, jednakże fakt jego otrzymania pozwany potwierdził w piśmie z dnia 8 marca 2012r., w którym zakwestionował jedynie ustalenie ceny za tę masę szpachlową wskazując, że uzgodnioną była cena 112 zł/25 kg, co oznacza cenę 137,76 /brutto/ zł/25 kg. Powód do tego twierdzenia się nie odniósł, ani też nie przedstawił jakichkolwiek dalszych dowodów na potwierdzenie własnego stanowiska. Stąd też uzasadnione było ustalenie, że cena 25 kg masy szpachlowej (...)wynosiła 137,76 /brutto/ zł/25 kg.

Odbiór pozostałych materiałów /360 szt. płyt G/K zwykła, 60 szt. płyt G/K woda i 60 szt. płyt G/K ogień/ pozwany pokwitował na liście przewozowym z dnia 14 grudnia 2011r. /k.45/ i przyznał ich otrzymanie w piśmie z 8 marca 2012r. Bez znaczenia dla sprawy jest, w jaki sposób powód wszedł w posiadanie dokumentu listu przewozowego z podpisem pozwanego, jednakże trzeba wskazać, ze z treści dołączonej od akt kopii faksu wynika, że został od nadany z faksu należącego do pozwanego. Trudno również dopatrzeć się zasadność zastrzeżeń pozwanego, co do znaczenia dowodowego faktury VAT numer (...) firmy (...)spółki jawnej w B., która wcale nie została wystawiona, jak twierdzi pozwany 25 stycznia 2013r., a 17 grudnia 2011r., a w styczniu 2013r. został wystawiony jedynie jej duplikat.

Jeżeli chodzi o ustalenie cen za te materiały, to należy podkreślić, że z treści pisma pozwanego z 8 marca 2012r. wynika, aby kwestionował on ceny tych materiałów. Zważywszy na fakt, że świadkowie M. J. i K. K. potwierdzili, że w fakturach ujęte zostały ceny uzgodnione z pozwanym, przy jednoczesnym niezakwestionowaniu tych cen przez pozwanego, zasadne było ustalenie ceny za 60 szt. /tj. 144 m ^{( 2)}/ płyt G/K 1200x2000x12,5 woda na kwotę 1357,18 zł 60 szt. /tj. 144 m ^{( 2)}/ płyt G/K 1200x2000x12,5 ogień na kwotę 1166,04 zł, jak w fakturze VAT nr (...) z dnia 17.01.2012. Co zaś się tyczy ceny za 360 szt. /tj. 864 m ^{( 2)}/ płyt G/K 1200x2000x12,5 zwykłych to powód skorygował cenę z kwoty 13,42 /netto/ zł/szt tj. łącznie 5942,38 /brutto/ zł w fakturze VAT nr (...) z dnia 4.01.2012 do kwoty 10,32 /netto/ zł/szt tj. łącznie 4569,70 /brutto/ zł w fakturze VAT nr (...) z dnia 4.01.2012r. Z materiałów sprawy nie wynika, aby pozwany cenę tę skutecznie zakwestionował.

Ostatecznie zatem materiał dowodowy uzasadniał przyjęcie za udowodnione następujących należności:

kwoty 123 zł za 1 szt. palety /faktura VAT nr (...)/;

kwoty 1302,08 zł za 67 szt. / tj. 209 m ²/ płyt G/K 1200x2000x12,5 ogień /faktura VAT nr (...)/

kwoty 3644,98 zł za 25 kg masy szpachlowej (...), 60 szt. płyt G/K woda i 60 szt. płyt G/K ogień i 8 szt. palet /faktura VAT nr (...)/

kwoty 4569,70 zł za 360 szt. /tj. 864 m ²/ płyt G/K zwykłych /faktura VAT nr (...)

łącznie zatem 9639,76 zł.

Jednocześnie zgodzić się należało ze stanowiskiem pozwanego, że terminy płatności winny być przyjmowane jak w fakturach skorygowanych. W świetle wyznaczenia w fakturach VAT nr (...) nowych terminów płatności na dzień 14.07.2012r. daty te należało przyjmować za terminy wykonania świadczenia pieniężnego. Zupełnie nieprzekonujące są argumenty powoda, jakoby ze względu na fakt, że faktura korygująca jest ściśle powiązana z fakturą VAT, a zawarte w niej dane dotyczą głównie informacji o tym, w jakich pozycjach faktura VAT ulega zmianie na skutek wystawienia faktury korygującej, dane zawarte w fakturze pierwotnej nie tracą aktualności przez fakt wystawienia faktury korygującej.

Podkreślić trzeba, że w orzecznictwie dominuje, zgodne z potrzebami obrotu, zapatrywanie, że faktura VAT może spełniać wiele funkcji, które wykraczają poza kwestie księgowe. W orzecznictwie uznano fakturę zawierającą stosowną klauzulę za pełniącą rolę wezwania do zapłaty w rozumieniu art. 455 k.c. oraz za pokwitowanie (por. m.in. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 19 maja 1992 r., III CZP 56/92, OSNCP 1992 nr 12, poz. 219, oraz wyroki Sądu Najwyższego z dnia 23 października 2001 r., 1 CKN 323/99, OSNC 2002, nr 7-8, poz. 94, z dnia 15 czerwca 1999, III CKN 252/98, nie publ., z dnia 7 lipca 2005 r., IV CK 28/05, nie publ. i z dnia 7 października 2003 r. IV CK 57/02, nie publ.). Faktura może stanowić "stwierdzenie wierzytelności pismem" w rozumieniu art. 514 k.c. (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 6 lipca 2005 r., III CZP 40/05, OSNC 2006 nr 5, poz. 61), a jej treść może także w istotnym zakresie współkształtować lub wręcz określać treść umowy, na podstawie której jest wystawiana lub dowód której stanowi. W szczególności w ten sposób można wyznaczyć sposób (np. płatność gotówką) lub termin spełnienia świadczenia (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 7 października 2003 r., IV CK 57/02, nie publ. i z dnia 19 stycznia 1999 r., II CKN 153/98, nie publ.). Zatem wystawienie, podpisanie, a także przyjęcie faktury, w zależności od kontekstu sytuacyjnego, może być potraktowane nie tylko za oświadczenie wiedzy, ale także za oświadczenie woli.

Przenosząc rozważania na grunt okoliczności faktycznych przedmiotowej sprawy stwierdzić należy, że skoro powód, w fakturach mających znaczenie korygujących, przed wykonaniem zobowiązania przez dłużnika, wskazał nowe terminy płatności, korzystniejsze dla zobowiązanego, to doszło do skutecznej zmiany terminów płatności, wyznaczających daty, od jakich można mówić o opóźnieniu w spełnieniu świadczenia pieniężnego /art. 481 § 1 k.c./. Z tych powodów Sąd Okręgowy dokonał również modyfikacji orzeczenia w zakresie daty początkowej odpowiednich roszczeń odsetkowych.

W ocenie Sądu Okręgowego brak było podstaw do uwzględnienia pozostałych zarzutów pozwanego. W szczególności, gdy chodzi o zagadnienia podania na fakturach błędnych wymiarów płyt, sposobu dokonywania przez powoda korekt dokumentów rozliczeniowych, sposobu przekazania powodowi kopii listu przewozowego – w sytuacji, gdy wielkość dostaw materiałów nie budziła wątpliwości a ceny zostały ustalone, okoliczności te należy uznać za pozbawione jakiegokolwiek znaczenia dla sprawy.

Natomiast, co do pominięcia dowodu z przesłuchania stron należy wskazać, że stosownie do treści art. 299 kpc dowód z przesłuchania stron ma charakter subsydiarny i jego uzasadnienie stanowi wyłącznie taka sytuacja, kiedy po wyczerpaniu środków dowodowych lub w ich braku, pozostały niewyjaśnione okoliczności faktyczne istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. W orzecznictwie zostało przesądzone, że sąd procesowy nie ma obowiązku zarządzenia przesłuchania stron, jeżeli na podstawie już przeprowadzonych dowodów wyrobi sobie przekonanie, pozytywne bądź negatywne co do istotnych faktów spornych. ( zob. orzeczenie Sądu Najwyższego z 17 stycznia 1966 r., II PR 486/65, OSP z 1966r. nr 8, poz. 209). Pomocniczy charakter dowodu z przesłuchania stron prowadzi do wniosku, że uzasadnienie dla jego dopuszczenia ma taka sytuacja, gdy na okoliczności sporne przeprowadzono już inne dowody, ale mimo to pozostały one nie wyjaśnione.

Słusznie Sąd Rejonowy w przedmiotowej sprawie nie dopatrzył się podstaw do dopuszczenia dowodu z przesłuchania stron i ten wniosek pozwanego, na rozprawie w dniu 14 czerwca 2013r. oddalił. Trzeba bowiem wskazać, ze zadaniem strony, zgłaszającej wniosek dowodowy jest wskazanie konkretnych okoliczności, które przy pomocy tego dowodu mają być wykazane. Tymczasem pozwany takich okoliczności nie wskazał, również co do uzgodnionych pomiędzy stronami cen, które rzekomo miały być odmienne, od żądanych przez powoda. Skoro pozwany nie przytoczył podlegających dowodzeniu twierdzeń, nie zostały spełnione przesłanki dla dopuszczenia dowodu z przesłuchania stron bowiem nie wskazano Faktów, które „pozostały niewyjaśnione”, o jakich mowa w art. 299 kpc. Tylko na marginesie należy podkreślić, że w przypadku prowadzenia każdego dowodu kolejność czynności sądu polega na tym, że w pierwszym rzędzie podejmowana jest decyzja, co do samej zasadności dopuszczenia dowodu, a dopiero później określany jest sposób jego przeprowadzenia. W konkretnym przypadku, skoro Sąd Rejonowy nie znalazł podstaw do dopuszczenia dowodu z przesłuchania stron, bezprzedmiotowe było rozważanie możliwości przesłuchania pozwanego przed sądem jego miejsca zamieszkania.

Mając na uwadze powyższe ustalenia i wnioski, zaskarżony wyrok podlegał zmianie w zakresie wskazanym w punkcie 1. /art. 386 § 1 kpc/. W pozostałej części, apelacja jako bezzasadna podlegała oddaleniu /art. 385 kpc/.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 100 kpc i art. 108 § 1 kpc stosunkowo je rozdzielając mając na uwadze stopień uwzględnienia stanowisk każdej ze stron w postępowaniu apelacyjnym i poniesione przez nie koszty procesu. Koszty powoda wyniosły: 1817 zł /koszty zastępstwa prawnego1800 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17 zł/, pozwanego 501 zł /opłata od apelacji/, zaś apelacja została uwzględniona w zakresie 4 % wartości zaskarżenia.