Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 listopada 2016 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Węgrowie Dariusza Ciobana

po rozpoznaniu w dniu 17 listopada 2016 r.

sprawy A. W. (1)

oskarżonej z art. 278 § 1 kk i in.

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonej

od wyroku Sądu Rejonowego w Węgrowie

z dnia 3 lutego 2016 r. sygn. akt II K 30/14

zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; zasądza od oskarżonej na rzecz oskarżycieli posiłkowych A. W. (2), M. L. i I. W. kwoty po 420 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego poniesionych w postępowaniu odwoławczym; zasądza od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 270 zł tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt II Ka 371/16

UZASADNIENIE

A. W. (1) została oskarżona o to, że:

I.  w październiku 2012 roku – daty bliżej nieustalonej, z będącego w budowie domu mieszkalnego w M. przy ul. (...), w powiecie (...), w województwie (...), zabrała w celu przywłaszczenia: 15 l farby emulsyjnej DULUX, cztery barwniki każdy o pojemności 40 ml, kosz wiklinowy owalny, mydelniczkę GREY, kubek na szczoteczkę, dozownik mydła oraz dywanik 60x90 cm, o łącznej wartości 558,07 złotych na szkodę A. W. (2),

tj. o czyn z art. 278 § 1 kk

II.  w dniu 03 października 2012 roku z domu mieszkalnego w M. przy ul. (...), w powiecie (...), w województwie (...), zabrała w celu przywłaszczenia kluczyk służący do otwierania wszystkich drzwi i uruchamiania silnika samochodu osobowego m-ki B. o nr rej. (...) o wartości 816,36 zł na szkodę M. L.,

tj. o czyn z art. 278 § 1 kk

III.  w dniu 03 października 2012 roku w M. przy ul. (...), w powiecie (...), w województwie (...), dokonała zniszczenia mienia poprzez wybicie przy użyciu młotka podwójnej szyby w oknie o wym. 120x90 cm, będącego w budowie domu mieszkalnego oraz trwale uszkodziła zamki w trzech drzwiach wejściowych do tegoż domu poprzez włożenie w ich mechanizmy drobnych metalowych elementów, powodując straty o wartości 1.050,92 zł na szkodę A. W. (2),

tj. o czyn z art. 288 § 1 kk

IV.  w dniu 03 października 2012 roku w M. przy ul. (...), w powiecie (...), w województwie (...), wdarła się do domu mieszkalnego swojego męża A. W. (2),

tj. o czyn z art. 193 kk

V.  w dniu 05 października 2012 roku w M., w powiecie (...), w województwie (...), groziła swojej teściowej I. W. popełnieniem przestępstwa na jej szkodę w ten sposób, że pozbawi ją życia, przy czym groźby te wzbudziły w niej uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione,

tj. o czyn z art. 190 § 1 kk

Sąd Rejonowy w Węgrowie wyrokiem z dnia 03 lutego 2016 r., sygn. II K 30/14:

I.  oskarżoną A. W. (1) w ramach czynów zarzucanych jej w punktach I i II aktu oskarżenia uznał za winną tego, że:

- w październiku 2012 – daty bliżej nieustalonej z będącego w budowie domu mieszkalnego w M. przy ul. (...), w powiecie (...), w województwie (...), zabrała w celu przywłaszczenia: 15 l farby emulsyjnej DULUX, cztery barwniki każdy o pojemności 40 ml, kosz wiklinowy owalny, mydelniczkę GREY, kubek na szczoteczkę, dozownik mydła oraz dywanik 60x90 cm, o łącznej wartości 558,07 złotych na szkodę A. W. (2), co stanowi wypadek mniejszej wagi, tj. czynu z art. 278 § 3 kk;

- w dniu 03 października 2012 roku z domu mieszkalnego w M. przy ul. (...), w powiecie (...), w województwie (...), zabrała w celu przywłaszczenia kluczyk służący do otwierania wszystkich drzwi i uruchamiania silnika samochodu osobowego m-ki B. o nr rej. (...), o wartości 816,36 zł na szkodę M. L., co stanowi wypadek mniejszej wagi, tj. czynu z art. 278 § 3 kk;

przy czym ustalił, że czyny te zostały popełnione w warunkach ciągu przestępstw i za to na podstawie art. 278 § 3 kk skazał ją, wymierzając jej na mocy art. 278 § 3 kk w zw. z art. 91 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk karę grzywny w wysokości 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięciu) złotych; na podstawie art. 46 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk orzekł wobec oskarżonej obowiązek naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody w całości, poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego A. W. (2) kwoty 558,07 (pięciuset pięćdziesięciu ośmiu i 07/100) złotych, zaś na rzecz pokrzywdzonej M. L. kwoty 816,36 (ośmiuset szesnastu i 36/100) złotych;

II.  oskarżoną A. W. (1) w ramach zarzucanego jej czynu z pkt III aktu oskarżenia uznał za winną tego, że w dniu 03 października 2012 roku w M. przy ul. (...), w powiecie (...), w województwie (...), dokonała zniszczenia mienia poprzez wybicie przy użyciu młotka podwójnej szyby w oknie o wym. 120 x 90 cm, będącego w budowie domu mieszkalnego raz trwale uszkodziła zamki w trzech drzwiach wejściowych do tegoż domu, poprzez włożenie w ich mechanizmy drobnych metalowych elementów, powodując straty o wartości 770,92 zł na szkodę A. W. (2), co stanowi wypadek mniejszej wagi, tj. czynu z art. 288 § 2 kk i za to na podstawie art. 288 § 2 kk w zw. z art. 4 § 1 kk skazał ją na karę grzywny w wysokości 80 (osiemdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięciu) złotych; na podstawie art. 46 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk orzekł wobec oskarżonej obowiązek naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego A. W. (2) kwoty 770,92 (siedmiuset siedemdziesięciu i 92/100) złotych;

III.  oskarżoną A. W. (1) uznał za winną popełnienia zarzucanego jej w pkt IV aktu oskarżenia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 193 kk i za to na podstawie art. 193 kk w zw. z art. 4 § 1 kk skazał ją na karę grzywny w wysokości 30 (trzydziestu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięciu) złotych;

IV.  oskarżoną A. W. (1) uznał za winną popełnienia zarzucanego jej w pkt V aktu oskarżenia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 190 § 1 kk i za to na podstawie art. 190 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk skazał ją na karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięciu) złotych;

V.  na podstawie art. 91 § 2 kk w zw. z art. 4 § 1 kk jednostkowe kary grzywny orzeczone wobec oskarżonej połączył i wymierzył jej karę łączną grzywny w wysokości 250 (dwustu pięćdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięciu) złotych;

VI.  zasądził od oskarżonej na rzecz oskarżycieli posiłkowych A. W. (2), M. L. i I. W. kwoty po 1.845 (jeden tysiąc osiemset czterdzieści pięć) złotych tytułem zastępstwa procesowego wykonywanego w ich imieniu przez adw. A. S.;

VII.  zasądził od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 250 (dwustu pięćdziesięciu) złotych tytułem opłaty oraz obciążył ją poniesionymi w sprawie wydatkami w kwocie 876,46 (ośmiuset siedemdziesięciu sześciu i 46/100) złotych.

Apelację od przedstawionego wyżej wyroku wniósł obrońca oskarżonej zaskarżając go w całości oraz zarzucając mu:

1)  obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie:

a)  art. 7 kpk, poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny wyjaśnień złożonych przez oskarżoną A. W. (1) w zakresie, w jakim Sąd dał im wiary w kwestii przyznania się oskarżonej do wybicia szyby w domu należącym do A. W. (2), zaś w pozostałym zakresie uznania, że są niewiarygodne, a jednocześnie na bezkrytycznym obdarzeniu wiarą zeznań, będących w głębokim konflikcie z oskarżoną, zeznań oskarżycieli posiłkowych i będących w bardzo dobrych relacjach towarzyskich z oskarżycielami świadków;

b)  art. 410 kpk, poprzez pominięcie przy dokonywaniu ustaleń faktycznych istotnego dowodu świadczącego na korzyść oskarżonej w postaci nagrania audio z rozmowami oskarżonej z oskarżycielką posiłkową – I. W. oraz świadkami oskarżenia w czasie zdarzenia na załączonej do akt postępowania płycie CD i tym samym dokonanie ustaleń dotyczących zarzucanego oskarżonej czynu z art. 190 § 1 kk w oparciu o część materiału dowodowego;

c)  art. 410 kpk, poprzez pominięcie przy dokonywaniu ustaleń faktycznych istotnych dowodów świadczących na korzyść oskarżonej, wbrew obowiązkowi nałożonemu przez Sąd Okręgowy w uzasadnieniu wyroku z dnia 10 grudnia 2013 r., w sprawie II Ka 553/13, w postaci akt spraw cywilnych toczących się między stronami, a w szczególnosci akt sprawy rozwodowej i o zwrot poniesionych nakładów;

w konsekwencji obrazy ww. przepisu postępowania karnego, obrońca oskarżonej zaskarżonemu wyrokowi zarzucił także:

2)  a) obrazę przepisów postępowania, a mianowicie art. 424 § 1 pkt 1 kpk, poprzez brak odniesienia się Sądu I instancji do sprzeczności w zeznaniach oskarżycieli posiłkowych, jak również brak oceny i odniesienia się do dowodu w postaci dysku CD z nagraniem audio, załączonego przez oskarżoną do akt sprawy;

3)  błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, polegający na bezpodstawnym przyjęciu, że oskarżona dopuściła się zarzucanych jej czynów, gdy tymczasem z zasługujących na wiarę wyjaśnień oskarżonej wynika, że nie dokonała ona kradzieży przedmiotów z pkt I i II aktu oskarżenia, weszła zaś do domu w M. przy ul. (...) poprzez wybicie młotkiem szyby w oknie, bowiem traktowała ten dom jako również jej własność, przekonana, że ma do domu tego, ze względu na nakłady jakie na niego poniosła, prawo na równi z byłym mężem – A. W. (2), a równocześnie nie uszkodziła w drzwiach wejściowych zamków, jak również, co wynika z załączonego nagrania CD, nie groziła swojej teściowej I. W. popełnieniem przestępstwa, zaś słowa wypowiedziane przez oskarżoną nie mogły wzbudzić w oskarżycielce posiłkowej żadnych obaw, bowiem w utarczce słownej I. W. nie pozostawała dłużna w stosunku do oskarżonej.

W następstwie tak sformułowanych zarzutów obrońca oskarżonej wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej od zarzucanych jej czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu.

Na rozprawie apelacyjnej Sąd Okręgowy postanowił zaliczyć do materiału dowodowego akta I C 757/11 i I Ns 60/13 Sądu Rejonowego w Węgrowie. Przewodnicząca poinformowała jednocześnie, że po zapoznaniu się z aktami o sygn. I C 757/11 nie zachodzi potrzeba wezwania A. W. (2) w charakterze świadka, celem uzupełnienia przesłuchania. Po udzieleniu głosu stronom, obrońca oskarżonej poparł apelację i wnioski w niej zawarte. Prokurator wniósł o nieuwzględnienie apelacji i utrzymanie wyroku w mocy. Pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych wniósł o nieuwzględnienie apelacji i utrzymanie wyroku w mocy, wniósł także o zasądzenie na rzecz oskarżycieli posiłkowych kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonej jako niezasadna, nie zasługiwała na uwzględnienie. Wszelkie podniesione w niej zarzuty, rozważone przez Sąd Odwoławczy w wyniku kontroli instancyjnej zaskarżonego wyroku, okazały się chybione.

Na wstępie stwierdzenia wymaga, iż ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji mieszczą się w ramach sędziowskiej, swobodnej oceny dowodów i pozostają pod ochroną art. 7 kpk. Stanowiły one wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonej oraz zostały logicznie, wyczerpująco i przekonująco, z uwzględnieniem zasad i doświadczenia życiowego, uargumentowane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Sąd Rejonowy przeprowadził przy tym szczegółową analizę zgromadzonych dowodów. Tok rozumowania przedstawiony w pisemnych motywach wyroku jest czytelny i poprawny logicznie, nie zawiera sprzeczności i dwuznaczności, zaś wywiedzione wnioski zostały oparte na wynikających z materiału dowodowego przesłankach.

Odnosząc się bezpośrednio do skargi apelacyjnej zaznaczyć należy, iż przedmiotowa sprawa charakteryzowała się mnogością wątków, a między oskarżoną a oskarżycielami posiłkowymi i świadkami, min. zamieszkującymi w pobliżu członkami bliskiej rodziny W., istnieją liczne konflikty, nieporozumienia oraz wzajemne zaszłości. Obrońca oskarżonej braku wiarygodności zeznań świadków upatruje przede wszystkim we wskazanym wyżej konflikcie. Ze stanowiskiem tym nie sposób się jednak zgodzić. Pisemne motywy zaskarżonego wyroku sformułowane przez Sąd Rejonowy w Węgrowie są odzwierciedleniem należytego przeanalizowania relacji o zdarzeniu przesłuchiwanych w sprawie osób z wyjątkową dozą ostrożności i krytycyzmu. Sąd orzekający uwzględnił przy tym podejmowane przez te osoby próby przedstawienia się w jak najkorzystniejszym świetle. O wartości poszczególnych dowodów osobowych nie przesądziło jednak pochodzenie od osoby o bliższym lub dalszym stopniu pokrewieństwa, relacje towarzyskie, sympatie, czy też antypatie między świadkami, lecz treść poszczególnych dowodów, tak w aspekcie ich wewnętrznej spójności, jak i w konfrontacji z treścią innych dowodów. Żaden przeprowadzony w sprawie dowód nie został oceniony w oderwaniu od wymowy wszystkich pozostałych, a właśnie w ten sposób postępuje apelujący postulując obdarzenie wiarą wyjaśnień oskarżonej w całości – także w zakresie w jakim nie przyznała się do zarzutów opisanych w pkt I, II, IV i V aktu oskarżenia. Wyjaśnienia oskarżonej oraz depozycje świadków przesłuchanych w przedmiotowej sprawie podlegały kontroli we wzajemnym powiązaniu z innymi dowodami dotyczącymi zdarzeń opisanych w treści poszczególnych zarzutów przedstawionych A. W. (1) w ramach tego postępowania i dopiero, gdy znalazły one potwierdzenie w innych dowodach lub wynikały logicznie z przebiegu wypadków, zostały uznane za mogące stanowić podstawę do czynienia ustaleń faktycznych. Zeznania świadków przesłuchanych w przedmiotowej sprawie nie zostały zatem obdarzone przymiotem wiarygodności bezkrytycznie, lecz w konfrontacji z innymi weryfikującymi je dowodami, z uwzględnieniem zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego. W analogiczny sposób Sąd ferujący zaskarżony wyrok postąpił z wyjaśnieniami oskarżonej, co spotkało się z pełną aprobatą Sądu II instancji. Uznanie wyjaśnień oskarżonej za wiarygodne jedynie w części ocenić należy jako stanowiące naturalną konsekwencję oceny dowodów, spełniającej wymogi płynące z art. 7 kpk.

Przechodząc do zarzutu z pkt 1b) apelacji, który w ocenie skarżącego, polegać miał na pominięciu przez Sąd Rejonowy przy dokonywaniu ustaleń faktycznych dowodu w postaci nagrania audio zawiarającego rozmowę oskarżonej z oskarżycielka posiłkową I. W., zaznaczyć należy, iż w ocenie Sądu Okręgowego, w realiach tej sprawy, zarzut ten pozostaje pozbawiony merytorycznych podstaw. Dowód w postaci płyty CD został ujawniony na rozprawie głównej Sądu Rejonowego w dniu 27 stycznia 2016 r., co znalazło właściwe odzwierciedlenie w protokole (k. 362). Nadto, Sąd I instancji w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku zaznaczył, iż stan faktyczny w przedmiotowej sprawie ustalił w oparciu o następujące dowody, wśród których wskazał płytę CD z zapisem w/w rozmowy (k. 385). Dowód ten co prawda, nie został szczegółowo i wyczerpująco omówiony w uzasadnieniu pierwszoinstancyjnym, aczkolwiek lektura całości pisemnych motywów rozstrzygnięcia nie pozostawia wątpliwości, iż Sąd Rejonowy wziął ten dowód pod uwagę ustalając stan faktyczny zdarzenia, zaś skrótowe sformułowania dotyczące dowodów korelujących z dowodami osobowymi ocenione mogą być jedynie przez pryzmat niedostatków pisemnych motywów zaskarżonego wyroku – uchybienia, o którym stanowi przepis art. 424 § 1 pkt 1 kpk. Problematyka tegoż zarzutu zostanie szczegółowo omówiona w dalszej części niniejszych rozważań. Uzupełniająco zaznaczenia wymaga, iż szczególna forma dowodu, jakim jest zapis rozmowy na płycie CD, umożliwiła Sądowi II instancji w sposób bezpośredni zapoznanie się z jego treścią w toku postępowania apelacyjnego. Okoliczność ta doprowadziła Sąd Okręgowy do stanowczego przekonania, iż podniesiony przez obrońcę zarzut obrazy art. 410 kpk, dotyczący pominięcia w dokonywaniu ustaleń przez Sąd Rejonowy dowodu w postaci zapisu rozmowy oskarżonej i oskarżycielki posiłkowej na płycie CD, nie jest trafny.

Przypomnieć w tym miejscu należy, iż Sąd Odwoławczy dopuszcza dowody na rozprawie, jeżeli nie jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu sądowego w całości. Sytuacja taka miała miejsce także w przedmiotowej sprawie, gdzie na rozprawie apelacyjnej zaliczono do materiału dowodowego akta sprawy rozwodowej o sygn. I C 757/11 oraz sprawy o podział majątku o sygn. I Ns 60/13 Sądu Rejonowego w Węgrowie, które toczyły się między stronami niniejszego postępowania - oskarżoną A. W. (1) oraz jej byłym mężem A. W. (2). Dowody te nie dały podstaw do zmiany lub uchylenia zaskarżonego wyroku, ani nie podważyły zasadności oraz prawidłowości merytorycznego rozstrzygnięcia będącego przedmiotem zaskarżonego orzeczenia. Okoliczność w postaci toczących się między stronami wyżej wymienionych sprawy cywilnych była doskonale znana Sądowi I instancji od początku postępowania w przedmiotowej sprawie.

Aby obraza przepisu postępowania mogła zostać uznana za względną przyczynę odwoławczą określoną w art. 438 pkt 2 kpk, musi mieć wpływ na treść orzeczenia. Sąd II instancji nie stwierdził, aby kryterium to nie zostało spełnione w przedmiotowej sprawie w zakresie zarzutu naruszenia art. 410 kpk z pkt 1c) skargi apelacyjnej.

Brak było też podstaw do podzielenia zarzutu obrazy przepisu art. 424 § 1 pkt 1 kpk, która miała według autora pisemnej skargi wpływ na treść orzeczenia. Argumentację wykorzystaną przez obrońcę przy uzasadnieniu zarzutu obrazy art. 424 § 1 pkt 1 kpk w zakresie oceny wyjaśnień oskarżonej oraz zeznań świadków uznano za mającą jedynie polemiczny charakter. Warto przy tym zauważyć, iż wbrew twierdzeniom obrońcy, zeznania obciążające oskarżoną złożyli nie tylko świadkowie pozostający z nią w głębokim konflikcie, ale również świadek J. M., która zeznała, iż oskarżona wręcz chwaliła się jej wybiciem szyby w nowowybudowanym domu oskarżyciela posiłkowego, relacjonowała o zniszczeniu zamków w drzwiach oraz pokazywała jej kluczyki do samochodu B. należącego do M. L. z charakterystycznym breloczkiem w kształcie misia – różowego prosiaczka z bajki „Kubuś Puchatek”, o którym wspominali w swoich depozycjach inni świadkowie. Pogorszenie w późniejszym czasie relacji towarzyskich łączących oskarżoną i świadka J. M., nie mogło automatycznie warunkować powstania wątpliwości co do wiarygodności jej zeznań – w szczególnosci wobec wymowy pozostałych dowodów zgromadzonych w sprawie, popartych nieodpartą logiką zdarzeń.

Chociaż rację należy przyznać skarżącemu, iż z przyczyn opisanych we wcześniejszej części niniejszych rozważań przy omówieniu zarzutu obrazy art. 410 kpk, dotyczącego dowodu z rozmowy zarejestrowanej na płycie CD, nie sposób uznać, aby uzasadnienie pierwszoinstancyjne było wzorcowe, niemniej jednak pamiętać należy, iż zgodnie z dyspozycją art. 455a kpk nie można uchylić wyroku z tego powodu, że jego uzasadnienie nie spełnia wymogów określonych w art. 424 kpk.

Zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem Sądu Najwyższego i sądów powszechnych, obraza art. 424 kpk nigdy nie jest naruszeniem prawa procesowego mającym wpływ na treść orzeczenia (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 28 kwietnia 2015 r., sygn II AKa 41/15, KZS 2015/6/72, Prok. i Pr.-wkł. 2016/2/25). Skoro dla skuteczności zarzutu obrazy przepisu postępowania konieczne jest wykazanie jej możliwego wpływu na treść orzeczenia (art. 438 pkt 2 kpk) to naruszenie art. 424 kpk samo w sobie nie może prowadzić do spodziewanego przez skarżącego rezultatu, ponieważ to, co było później (uzasadnienie) nie może wpływać na to, co było wcześniej (wyrok). Wady uzasadnienia mogą świadczyć o wadliwości procesu wyrokowania, skłaniają do tym wnikliwszej kontroli odwoławczej, ale o tej wadliwości same w sobie nie przekonują (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 07 kwietnia 2016 r., sygn. II AKa 332/15, LEX nr 2052582). Przedmiotem oceny Sądu Odwoławczego nie jest przecież jedynie treść uzasadnienia wyroku, lecz sam wyrok w kontekście przeprowadzonych na rozprawie dowodów oraz dochowania reguł i gwarancji procesowych (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 18 listopada 2015 r., sygn. II AKa 222/15, KZS 2016/1/40, LEX nr 2052692).

Poddanie zaskarżonego wyroku pogłębionej kontroli odwoławczej wespół z uzupełnieniem postępowania dowodowego na rozprawie apelacyjnej, doprowadziło Sąd II instancji do pozbawionej wątpliwości konstatacji odnośnie tego, iż zaskarżony wyrok jest słuszny, a oskarżona popełniła zarzucane jej w akcie oskarżenia czyny.

Wobec bezzasadności wszystkich zarzutów obrazy przepisów karnoprocesowych, z aprobatą Sądu Okręgowego nie spotkały się również wtórne zarzuty, dotyczące błędów w ustaleniach faktycznych, sprowadzające się - w ocenie skarżącego - do bezpodstawnego przyjęcia, iż oskarżona dopuściła się zarzucanych jej czynów. Błędy w ustaleniach faktycznych miały wynikać z uchybień w zakresie postępowania dowodowego oraz wadliwej oceny dowodów, generującej te ustalenia. Oczywistym pozostaje jednak, iż gdyby pierwszoinstancyjna ocena dowodów była inna, odmienne byłyby również poczynione przez ten Sąd ustalenia faktyczne, stanowiące podstawę zaskarżonego wyroku. Możliwość przeciwstawienia ustaleniom Sądu odmiennej oceny materiału dowodowego nie świadczy jednak o tym, że zaskarżone orzeczenie zostało wydane w wyniku błędu w ustaleniach faktycznych. Zarzut ten nie może sprowadzać się wyłącznie do zakwestionowania stanowiska Sądu orzekającego w sprawie, czy też gołosłownej polemiki z jego ustaleniami, lecz powinien wskazywać na mankamenty toku rozumowania Sądu, co do oceny poszczególnych dowodów i okoliczności sprawy. Nie stwierdzono ich w przedmiotowej sprawie. W ocenie Sądu Odwoławczego, dokonane ustalenia faktyczne są pozbawione jakiegokolwiek błędu, należało uznać je za trafne, prawidłowe i mające pełne oparcie w wiarygodnym materiale dowodowym.

Kierując się przedstawionymi wyżej racjami, nie podzielając zarzutów apelacyjnych oraz nie dopatrując się uchybień podlegających uwzględnieniu z urzędu, Sąd Okręgowy w Siedlcach działając na podstawie art. 456 § 1 kpk w zw. z art. 437 § 1 kpk zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.

Na podstawie art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 627 kpk Sąd II instancji zasądził od oskarżonej na rzecz oskarżycieli posiłkowych A. W. (2), M. L. i I. W. kwoty po 420 (czterysta dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, ustalając wysokość tych kosztów zgodnie z § 4 ust. 1 i § 17 ust. 2 pkt 4 i ust. 7 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2015 r., poz. 1801).

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze, Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 634 kpk w zw. z art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 627 kpk i art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1983 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. Nr 49, poz. 223 z 83 r. z późń. zm.), zasądzając od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 270 złotych tytułem opłaty (10 % grzywny orzeczonej w pierwszej instancji oraz 20 złotych wydatków postępowania odwoławczego - ryczałt za doręczenia pism w sprawie).

Z tych też względów, Sąd Okręgowy w Siedlcach orzekł jak w wyroku.