Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 listopada 2016 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie VIII Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Anna Budzyńska

Sędziowie: SO Agnieszka Kądziołka

SR del. Anna Górnik (spr.)

Protokolant: stażysta Paulina Rynkiewicz

po rozpoznaniu w dniu 4 listopada 2016 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa Zakład Produkcyjno - Usługowy (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w M.

przeciwko (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółce komandytowo-akcyjnej w S.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego Szczecin - Centrum w Szczecinie z dnia 26 kwietnia 2016 roku, sygnatura akt XI GC 1144/15

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.750,03 zł (dwa tysiące siedemset pięćdziesiąt złotych trzy grosze) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

SSR del. A. G. SSO A. B. SSO A. K.

VIII Ga 343/16

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 29 kwietnia 2015 roku powódka Zakład Produkcyjno-Usługowy (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością wniosła przeciwko pozwanej (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością spółce komandytowo-akcyjnej w S. o zapłatę kwoty 17.653,89 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 28 września 2014 r. W uzasadnieniu pozwu wskazała, że zawarła z pozwaną umowę, której przedmiotem była dostawa rur i kształtek preizolowanych. Podała, że pozwana złożyła zamówieni cząstkowe, a powódka przystąpiła do wykonania zamówionych rur. Wyjaśniła, że pozwana ograniczyła zakres zamówienia, w chwili gdy proces produkcji zamówionych materiałów był na zaawansowanym etapie. Wskazała, że pozwana nie odebrała zamówionych rur i nie uiściła wynagrodzenia z tytułu ich dostawy.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana wniosła o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych. W uzasadnieniu podniosła, że powód nie wypełnił postanowień umowy, nie poinformował jej o przygotowaniu do produkcji rur giętych i błędnie zinterpretował oświadczenie woli zawarte w korekcie zamówień cząstkowych.

Wyrokiem z dnia 26 kwietnia 2016 r. Sąd Rejonowy Szczecin - Centrum w Szczecinie zasądził od pozwanej (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowo-akcyjnej w S. na rzecz powoda Zakładu Produkcyjno-Usługowego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w M. kwotę 17.653,89 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, a od 1 stycznia 2016 roku za opóźnienie w transakcjach handlowych, liczonymi od dnia 13 października 2014 roku do dnia zapłaty, oddalił powództwo w pozostałym zakresie i zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 3300 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Powyższy wyrok zapadł po ustaleniu przez Sąd Rejonowy, iż w dniu 11 czerwca 2013 r. Zakład Produkcyjno-Usługowy (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością zawarła z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością spółką komandytowo-akcyjną w S. umowę w przedmiocie dostawy rur i kształtek preizolowanych na realizację zadania pod nazwą „Opracowanie dokumentacji projektowej i przebudowa sieci ciepłowniczej wysokich parametrów wraz z przyłączami w rejonie ulic (...) w S.”, a także montaż złączy DX 560/750. W umowie, w § 1 ust. 5, ustalono, że zamawiający niezależnie od harmonogramu dostaw będzie przesyłał dostawcy zamówienia cząstkowe z zakresem i terminem dostawy poszczególnych partii materiału z minimum dwutygodniowym wyprzedzeniem. Przy czym, pierwsza dostawa będzie realizowana po upływie dwóch tygodni od dostarczenia zamówienia cząstkowego i podpisania umowy. Ustalono także w § 5 ust. 2, że zamawiający zobowiązuje się do odbioru zamówionego towaru, zgodnie z zamówieniami cząstkowymi, z zastrzeżeniem, że zakres dostawy może ulec zmianie w trakcie realizacji zamówienia, jednakże elementy takie jak: trójniki, zawory, kolana nierównoramienne oraz kolana o innych kątach niż 90°, zwężki odpowietrzenia, odwodnienia i rury gięte wyprodukowane na potrzeby umowy muszą bezwzględnie zostać odebrane i zapłacone przez zamawiającego. Zapłata za dostarczone materiały miała nastąpić, na podstawie faktury VAT wystawianej do każdorazowej dostawy w terminie 45 dni od daty wystawienia faktury do wysokości limitu kredytowego o wartości 500 000 zł.

Sąd ustalił także, iż w dniu 8 lipca 2013 r. pozwana złożyła zamówienie cząstkowe nr 3 i 4, w którym zamówiła m. in. rury preizolowane o średnicy 250/400 mm gięte fabrycznie, l=12 m, V=15 st., R=46m, prawa – 2, odcinki po 24 m w ilości 4 szt. oraz rury preizolowane o średnicy 250/400 mm gięte fabrycznie, l=12 m, V=18 st., R=38m, prawa – 2, odcinki po 12 m w ilości 2 szt. Zamówienie miało zostać zrealizowane w terminie do 22 lipca 2013 r. Zamówienie obejmujące rury gięte zostało bezzwłocznie uruchomione do produkcji. Zaś widomością e-mail z dnia 17 lipca 2013 r. pozwana wskazała, że przesyła załącznik do zamówienia cząstkowego nr 4, a zestawienie jest „nieznacznie skorygowane”. W zestawieniu materiałów do zamówienia cząstkowego nr 4 wskazano, że pozwana rezygnuje z zamówienia ww. rur preizolowanych giętych fabrycznie.

Sąd I instancji wskazał dalej, że pismem z dnia 12 listopada 2013 r. powódka wskazała, że wykonała rury gięte R-250/400 w ilości 6 szt. W dniu 28 sierpnia 2014 r. powódka wystawiła fakturę VAT nr (...) na kwotę 26 480,84 zł tytułem dostawy rur preizolowanych, na które składały się kwota 17.653,89 zł brutto tytułem wynagrodzenia za dostawę 4 szt. Rur preizolowanych M-cz 15’ oraz 8.826,95 zł brutto tytułem wynagrodzenia za dostawę 2 szt. Rur preizolowanych M-cz B = 18’. Pismem z dnia 12 listopada 2016 r. powódka wskazała, że zwrot faktury przez pozwaną jest bezpodstawny i zadeklarowała pomoc w odsprzedaży przedmiotowych rur. W dniu 20 lutego 2015 r. powódka wystawiła fakturę korygującą nr (...), którą zmniejszyła wynagrodzenie z tytułu faktury VAT nr (...) r. z dnia 28 sierpnia 2014 r. o kwotę 8.826,95 zł brutto. Pismem z dnia 3 marca 2015 roku powódka wezwała pozwaną do zapłaty należności w wysokości 17.653,89 zł.

Na podstawie powyższych ustaleń Sąd rejonowy uznał powództwo za zasadne w całości. Wskazał, że strony zawarły umowę dostawy a stosownie do treści art. 605 k.c. przez umowę dostawy dostawca zobowiązuje się do wytworzenia rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku oraz do ich dostarczenia częściami albo periodycznie, a odbiorca zobowiązuje się do odebrania tych rzeczy i do zapłacenia ceny.

Pozwana zarzucała natomiast, że towar nie został jej dostarczony oraz że powódka nie dochowała wymogów z art. 608 k.c. W spornym zakresie Sąd w całości oparł się dokumentach przedłożonych przez strony oraz zeznaniach świadków. Zaznaczył, iż w szczególności świadek I. D. potwierdziła, że pozwana zamówiła przedmiotowe rury. Podała, że w chwili otrzymania e-maila dotyczącego zmiany treści zamówienia materiał był wyprodukowany i gotowy do wysyłki. Nie przeczą temu w ocenie Sadu Rejonowego, ani zeznania I. B., ani przesłuchanie M. B., którzy w tym zakresie żadnej wiedzy nie mają. Sąd w całości dał im wiarę, wskazując jednocześnie, że odróżnić należy relację o stanie faktycznym, od oceny tego stanu faktycznego, co w szczególności przy przesłuchaniu M. B. się splotło. M. B. będąc przesłuchanym za pozwaną przedstawił swoją ocenę i wyrywkową interpretację umowy – opierającą się tylko na treści § 4 i § 5ust.1, z czym po pierwsze sąd nie musi się zgodzić, a po drugie nie przekreśla to wiarygodności tej osoby. Nadto przyznał on, że zamówienie cząstkowe zawierające m.in. ww. rury zostało do powódki wysłane, a to, zdaniem Sądu, jest kluczem do rozstrzygnięcia sporu.

Na podstawie dostarczonego przez strony materiału dowodowego Sąd ustalił, że pozwana zamówiła, a powódka zgodnie z zamówieniem przystąpiła do wykonania m. in. rur giętych. Powódka dochodzi kwoty 17.653,89 zł, wskazując, że sprzedała część zamówionych rur o wartości 8.826,95 zł. Znamiennym jest, że spór dotyczy materiałów wykonanych specjalnie na zamówienie pozwanej, o nietypowej charakterystyce. Nadto, strony już w treści łączącej je umowy ustaliły obostrzenia dotyczące obowiązku odbioru towarów w przypadku zamówienia rur giętych wyprodukowanych na potrzeby umowy. Sąd wskazał, że zgodnie z art. 353 ¹ k.c. strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Strony zatem związane były treścią § 5 ust. 2 umowy, który pozwanej nakazywał odbiór i zapłacenie, za niektóre z elementów, w tym – w szczególności za wyprodukowane rury. Ponadto, z uwagi na krótki termin realizacji zamówienia, powódka musiała natychmiast przystąpić do jego realizacji, a zatem do zmiany treści zamówienia przez pozwaną doszło, gdy realizacja zamówienia była już w znacznym stopniu ukończona.

Odnosząc się do zarzutów pozwanej, Sąd wskazał, że w zakresie roszczenia głównego strony powodowej one całkowicie nieuzasadnione. Po pierwsze, nietrafnie strona pozwana zarzucała, że towar nie został jej dostarczony. Wskazał, że w toku realizacji umowy powódka wielokrotnie wyrażała zamiar dostarczenia towaru zgodnie z pierwotną treścią zamówienia, ewentualnie do pomocy w odsprzedaży wyprodukowanych materiałów. Tymczasem, pozwana odmówiła przyjęcia towaru, powołując się na zmianę zakresu zamówienia dokonaną już po przystąpieniu powódki do wykonania przedmiotowych rur. Sąd powtórzył, że zgodnie z treścią art. 605 k.c. odbiorca zobowiązuje się do odebrania zamówionych rzeczy. W tej sytuacji pozwaną obciążało ryzyko konieczności poniesienia kosztów realizacji przedmiotowego zamówienia, w przypadku gdy ze znacznym opóźnieniem poinformowała powódkę o modyfikacji zamówienia.

Po drugie zaś Sąd przyjął, iż nie można uznać aby powódka była związana treścią art. 608 § 1 k.c. Zgodnie z przywołanym przepisem „jeżeli w umowie zastrzeżono, że wytworzenie zamówionych rzeczy ma nastąpić z surowców określonego gatunku lub pochodzenia, dostawca powinien zawiadomić odbiorcę o ich przygotowaniu do produkcji i jest obowiązany zezwolić odbiorcy na sprawdzenie ich jakości”. Przepis ten znajduje zastosowanie jedynie wówczas, gdy w umowie dostawy strony zastrzegły, że wytworzenie zamówionych rzeczy ma nastąpić z surowców określonego gatunku lub pochodzenia lub też w określony sposób. Tym samym przepis ten ma charakter dyspozytywny, w razie braku stosownych zastrzeżeń w umowie wyłączona jest realizacja uprawnień odbiorcy określonych w komentowanym przepisie. Tymczasem łącząca strony umowa nie zawiera żadnych zastrzeżeń dotyczących gatunku surowców użytych do produkcji rur czy ich pochodzenia. Ich nietypowość wynika nie z użytego materiału, ale z parametrów wygięcia.

Mając na uwadze powyższe, należało stwierdzić, że pozwana pozostawała z opóźnieniem w zapłacie łącznie kwoty 17.653,89 zł, stanowiącej wartość 4 szt. zamówionych przez pozwaną rur.

Orzeczenie o odsetkach oparte zostało o przepis art. 481 k.c. stanowiącego, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia. O ile strony nie ustaliły inaczej wierzycielowi należą się odsetki ustawowe. W takiej też wysokości powódce należne są odsetki od dnia następnego po wskazanym przez nią terminie do zapłaty należności. Na gruncie niniejszej sprawy odsetki należą się powódce nie jak za okres następujący po dniu wskazanym w treści faktury VAT jako termin płatności należności, a od wskazanego w umowie terminu 45 dni od daty wystawienia faktury. Termin ten upływał w dniu 12 października 2014 r., a więc odsetki ustawowe należą się powódce od dnia 13 października 2014 r. W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu.

Sąd rozstrzyga o kosztach w każdym orzeczeniu kończącym sprawę w instancji (art. 108 § 1 k.p.c.). Pozwana przegrała proces w całości i obowiązana jest do zwrotu powódce celowych kosztów procesu (art. 98 k.p.c.). Na koszty te składają się: kwota opłaty od pozwu ustalona zgodnie z treścią ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398) w kwocie 100 zł oraz wynagrodzenie radcy prawnego ustalone na podstawie § 6 pkt. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1349) na kwotę 600 złotych, a także opłata od pełnomocnictwa w wysokości 17 złotych.

Apelację wniosła strona pozwana zaskarżając wyrok w części, co do punktu I i orzeczenia o kosztach procesu.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono:

1.  obrazę przepisów prawa materialnego tj. art. 605 k.c. poprzez niewłaściwe jego zastosowanie i uznanie, że pozwana była zobowiązana do zapłaty ceny, mimo że powódka rur nie dostarczyła, co stanowi esentialia negoti umowy dostawy, a pozwana zamówienie cofnęła;

2.  obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia tj.:

a)  art. 233 k.p.c. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę dowodów, sprzeczną z zasadami logiki i doświadczenie życiowego oraz zasadami ciężaru dowodowego, w szczególności z dokumentów zgromadzonych w sprawie i zeznań świadka I. D., w wyniku której, Sąd I instancji błędnie przyjął, że w chwili zmiany treści zamówienia materiał był wyprodukowany i gotowy do wysyłki, a roszczenie powódki zasadne, podczas gdy prawidłowa ocena dowodów prowadzi do wniosku, że towar został wyprodukowany po 17 lipca 2013 roku, a powódka pominęła zmianę zamówienia i nie przekazała zmian do działu produkcji.

b)  art. 232 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. poprzez przyjęcie, że to pozwana winna wykazać, że w chwali zmiany treści zamówienia materiał nie został wyprodukowany podczas gdy, strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne i to powódka nie wykazała okoliczność, że rury zostały wyprodukowane przed zmianą zamówienia, a w konsekwencji oparcie orzeczenia na relacji świadka I. D. i nieweryfikowalnych twierdzeń powódki, przy czym to powódka miała możliwość powołania i przedstawienia obiektywnych dowodów wykonania rur poprzez wydruk informacji z systemu informatycznego, potwierdzenia dostawy materiałów z huty czy dokumentu WZ nr (...), a pozwana w tym zakresie nie mogła mieć i nie miała żadnej wiedzy.

Mając powyższe na uwadze na podstawie art. 368 §1 pkt 5 k.p.c. pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa i zasądzenie od powódki Zakładu Produkcyjno-Usługowego (...) Sp. z o.o. w M. na rzecz pozwanej (...) Sp. z o.o. S.K.A. w S. kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych za obie instancje.

Pozwany wniósł nadto o dopuszczenie dowodu z:

a)  uzupełniającego przesłuchania w charakterze świadka I. D.

b)  zwrócenie się do właściwego dla świadka I. D. oddziału Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i w tym celu zobowiązanie strony pozwanej do wskazania właściwego oddziału ZUS dla I. D. celem ustalenia czy w okresie od 1 czerwca 2013 roku do 31 grudnia 2013 roku świadek była zwolniona z obowiązku świadczenia pracy, jeżeli tak to w jakim okresie oraz z jakich tytułów;

c)  zobowiązanie powódki do przedłożenia listy obecności obejmujących obecność świadka I. D. w zakładzie powódki w okresie od 1 czerwca 2013 roku do 1 stycznia 2014 roku;

d)  korespondencji e-mail stron załączonej do apelacji

wszystkie na okoliczność okresów przerwy i urlopów świadka, nie przekazania zmiany zakresu zamówienia, zaprzestania prowadzenia korespondencji pomiędzy stronami w okresie ustalania zakresu i treści zamówienia, braku wiedzy świadka o okolicznościach zmiany zamówienia i wykonania usługi.

Powód w odpowiedzi na apelację wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego, wskazując, że orzeczenie Sądu Rejonowego było prawidłowe i podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie. Jednocześnie na rozprawie w dniu 4 listopada 2016 roku powód wniósł także o zwrot kosztów dojazdu na rozprawę apelacyjną.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się nieuzasadniona.

Na gruncie przepisów Kodeksu postępowania cywilnego obowiązuje obecnie model tzw. apelacji pełnej, w którym wniesienie środka odwoławczego prowadzi do ponownego rozpatrzenia sprawy. Oznacza to, że Sąd II instancji nie poprzestaje wyłącznie na ustosunkowaniu się do zarzutów podniesionych w apelacji, lecz jako sąd orzekający merytorycznie ma obowiązek poczynić własne ustalenia i samodzielnie ocenić stan faktyczny z punktu widzenia prawa materialnego.

Na gruncie niniejszej sprawy, dokonując oceny materiału dowodowego zgromadzonego w pierwszej instancji, Sąd Okręgowy stwierdza, że ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy są prawidłowe w świetle zasad rządzących postępowaniem cywilnym i czyniąc ich treść częścią własnego rozstrzygnięcia, nie znajduje potrzeby ponownego ich szczegółowego prezentowania.

Zastrzeżeń nie budzi również dokonana przez Sąd I instancji kwalifikacja prawna umowy łączącej strony oraz wykładnia stosownych przepisów przeprowadzona z uwzględnieniem realiów niniejszej sprawy. W powyższym zakresie Sąd Okręgowy również podziela w całości stanowisko Sądu Rejonowego.

Apelujący skoncentrował zarzuty apelacji na naruszeniu przez Sąd nor art. 233§1 w zw. z art. 232 zd.1 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c., zarzucając Sądowi Rejonowemu brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego, a w konsekwencji błędne przyjęcie, iż powódka udowodniła swoje roszczenie.

Wskazać wyraźnie należy, że zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Przepis ten wyraża dwie ogólne reguły: pierwszą - generalnie wymagającą udowodnienia powołanego przez stronę faktu, powodującego powstanie określonych skutków prawnych, oraz drugą regułę, która sytuuje ciężar dowodu danego faktu po stronie osoby, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Pierwsza "zasada obowiązku udowodnienia powoływanego faktu" jest w istocie nieunikniona ze względów racjonalnych, ponieważ odmienna regulacja powodowałaby powstanie niedopuszczalnej łatwości wywodzenia skutków prawnych z prostego powołania się na fakt bez potrzeby jego udowodnienia. Natomiast druga stanowi "ogólną zasadę rozkładu ciężaru dowodu", od której wyjątki wskazywać mogą niektóre przepisy szczególne (por. T. Sokołowski w Kidyba A. (red). Kodeks cywilny. Komentarz. Tom I. Część ogólna. Lex 2009). Powódka udźwignęła ciążący na niej ciężar dowodu i udowodniła, że okoliczności faktyczne, jakie przywołała dla uzasadnienia podstawy swego żądania miały miejsce.

Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił przedstawiony przez strony materiał dowodowy, czego konsekwencją było uznanie, iż powódka udźwignęła ciężar dowodu w zakresie istnienia umowy stron, jej treści, a także skierowania zamówienia do produkcji przed dokonaniem zmiany przez pozwaną. Zeznania świadka I. D. były w tym zakresie kategoryczne, zaś pozwana nie przedstawiła dowodu, który mógłby podważyć wiarygodność świadka, czy wykazać okoliczność przeciwną. Nadmienić przy tym należy, iż okoliczności, na jakie wnioskowany był ten świadek, znalazły swój wyraz już w odpowiedzi na sprzeciw, pozwany mógł więc reagować odpowiednimi wnioskami dowodowymi, czego jednak nie uczynił ani pisemnie, ani też na rozprawie, na której świadek był słuchany.

Mając na uwadze powyższe Sąd oddalił także wnioski dowodowe zawarte w apelacji i odpowiedzi na apelację. W ocenie Sądu okoliczności przywołane w apelacji nie uzasadniały dopuszczenia tych dowodów na etapie postępowania odwoławczego. Strona nie uprawdopodobniła, iż wcześniejsze przedstawienie dokumentów nie było możliwe. Argumentem za przyjęciem tych wniosków dowodowych nie może być przeświadczenie strony o tym, iż dotychczas złożone wnioski dowodowe przez powoda nie powinny być dla Sądu Rejonowego wystarczające dla uznania roszczenia za udowodnione. Sąd II instancji uznał, iż nie zaistniały przesłanki z art. 381 k.p.c. dopuszczające przeprowadzenie nowych dowodów.

Analizując materiał dowody w niniejszej sprawie w kontekście żądania strony powodowej i twierdzeń stron uznać należy, iż Sąd I instancji nie dopuścił się naruszenia przepisów art. 233§1 k.p.c., art. 232 zd. 1 k.p.c. czy art. 6 k.c. wskazać przy tym należy, że sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według swego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. W orzecznictwie trafnie przyjmuje się iż, jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena taka nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów wymaganej normą art. 233§1 k.p.c. Ocena taka musi się ostać nawet, gdyby z materiału tego w równym stopniu dały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku braku logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie przeprowadzono wbrew zasadom doświadczenia życiowego, ocena dowodów przeprowadzona przez sąd może być skutecznie podważona ( wyrok SN z 27.09.2001, II CKN 817/00, LEX nr 56906). Apelujący wskazał jedynie na swoje przekonanie, iż stan faktyczny w istocie był odmienny niż ustalony przez Sąd, nie przedstawił jednak przyczyn dyskwalifikujących postępowanie Sądu w tym zakresie. Nie podał więc, jakie kryteria oceny naruszył Sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając ich wiarygodność i moc dowodową (por. orzecz. SN z 23.01.2001r. (...) LEX 52753, z 10.01.2002, II CKN 572/99, LEX 53136). Apelujący przedstawił jedynie swoje stanowisko, iż okoliczności wskazane w pozwie winny być wykazane „obiektywnymi” dowodami. Nie podważa to jednak prawidłowości oceny przez Sąd I instancji dowodów naprowadzonych przez stronę powodową i przeprowadzonych w toku procesu.

Uznanie, iż okoliczności faktyczne w sprawie zostały ustalone prawidłowo, podzielić należy także rozważania prawne dokonane przez Sąd Rejonowy. W szczególności prawidłowo zakwalifikowano umowę jako umowę dostawy i jednocześnie wskazano na uprawnienie stron do swobodnej modyfikacji umowy. Z jej treści tymczasem wynika jednoznacznie, iż pozwany miał obowiązek odebrania zamówionego towaru, czego w odniesieniu do spornej partii, nie wykonał. Co więcej, uprawnienie pozwanego do zmiany zamówienia cząstkowego było ograniczone w przypadku szczegółowo wymienionych elementów. Te elementy właśnie były przedmiotem spornej części zamówienia. Zgodnie z treścią § 5 umowy pozwany miał obowiązek towar ten odebrać i za niego zapłacić. Bezspornie tego nie uczynił, zaś rezygnacja z zamówienia nastąpiła już po jego wyprodukowaniu – o czym była mowa powyżej. Tym samym Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, iż pozwany ma obowiązek uiścić wynagrodzenie za wyprodukowane na jego zlecenie elementy.

Biorąc pod uwagę całokształt przytoczonych okoliczności i powyższą argumentację, Sąd Okręgowy uznał zarzuty apelacji za niezasadne, co skutkowało jej oddaleniem w trybie art. 385 k.p.c.

Orzekając o kosztach procesu za drugą instancję Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 108 k.p.c. oraz 98 k.p.c. Na koszty strony powodowej złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika ustalone na podstawie § 2 pkt 5 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. 2015.1804) na kwotę 2400 zł. Doliczyć również należało koszty dojazdu pełnomocnika w kwocie 350,03 zł Odległość pomiędzy siedzibą pełnomocnika a sądem w obie strony wynosi 418,8 km, co przy stawce 0,8358 zł za kilometr (§ 2 pkt 1 lit. b rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. Nr 27 poz. 271 ze zm.), daje łącznie 350,03 zł.

SSO A. K. SSO A. B. SSR del. A. G.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

4.  z (...) (...)