Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 sierpnia 2016 r.

Sąd Rejonowy w Wąbrzeźnie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 30 sierpnia 2016 r. w Wąbrzeźnie

sprawy z powództwa (...) w K.

przeciwko A. B.

o zapłatę

1.  oddala powództwo;

2.  nie obciąża pozwanej kosztami procesu poniesionymi przez powoda.

SSR Hanna Woźniak

Sygn. akt I C 323/16 upr

UZASADNIENIE

W dniu 18 kwietnia 2016r. powód(...)w K.wystąpił do Sądu Rejonowego L.z pozwem przeciwko A. B.o zapłatę kwoty 1.183,16 zł z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwu powód podał, że pozwaną i Bank (...) S.A.z siedzibą w W.łączyła umowa bankowa z dnia 30 sierpnia 2011r. o numerze (...), na podstawie której pozwana otrzymała określoną w umowie kwotę pieniężną, zobowiązując się do jej zwrotu na warunkach wynikających z umowy. Pozwana nie wywiązała się z zobowiązania, wobec czego niespłacona kwota należności głównej stała się wymagalna wraz z kwotą odsetek umownych w dniu 06 maja 2013r. Według powoda na dochodzoną w pozwie kwotę składają się skapitalizowane na podstawie art. 482 kc: - należność główna w wysokości 802,98 zł, - odsetki karne naliczone za opóźnienia w spłatach zobowiązania przez pierwotnego wierzyciela w wysokości 333,32 zł, - odsetki w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP naliczone od dnia 18 września 2015r. do dnia 31 grudnia 2015r. w wysokości 23,10 zł, - odsetki w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP, nie wyższe niż wysokość odsetek maksymalnych, naliczone za opóźnienie od dnia 01 stycznia 2016r. do dnia 17 kwietnia 2016r. w wysokości 23,76 zł.

Wobec stwierdzenia braku podstaw do wydania nakazu zapłaty postanowieniem z dnia 09 maja 2016r. referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym L.przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Wąbrzeźnie.

Strona powodowa po wezwaniu w trybie art. 505 ³⁷ kpc do uzupełnienia braków formalnych pozwu, wykazała umocowanie pełnomocnika do działania w imieniu strony powodowej i podtrzymała powództwo.

Pozwana nie stawiła się na wyznaczony termin rozprawy, nie złożyła odpowiedzi na pozew i nie zajęła stanowiska procesowego w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

pozwana A. B. zawarła w dniu 29 sierpnia 2011r. z Bankiem (...) S.A. z siedzibą w W. umowę karty kredytowej nr (...), na warunkach określonych w tej umowie oraz Regulaminie kart kredytowych, w oparciu o którą bank przyznał pozwanej limit kredytowy wynoszący 1.000,00 zł. Umowa została zawarta na okres równy okresowi ważności karty głównej, podlegający przedłużeniu pod warunkiem wznowienia lub wydania nowej karty głównej. Pozwana, jako posiadacz karty głównej o nr (...), była zobowiązana w terminach spłaty, wskazanych w wyciągu, do zapewnienia minimalnej kwoty spłaty na rachunku karty o nr (...), wysokośc minimalnego procentu spłaty była określona w cenniku usług, a w dniu zawarcia umowy wynosiła 5 %. Opłatę roczną za obsługę karty w pierwszym roku ustalono na kwotę 75 zł, a w kolejnych latach – zgodnie z cennikiem usług. Wysokość oprocentowania zadłużenia została określona na 21 % (dla transkacji gotówkowych i bezgotówkowych), natomiast dla spłaty w innym banku na 9,90 %. Całkowity koszt kredytu dla karty wynosił 1.014,00 zł. W przypadku niewykonania przez posiadacza karty głównej zobowiązań wynikających z umowy, bank obciążał rachunek karty: opłatą za przekroczenie limitu karty – 40zł, kosztami sądowymi, kosztami prowadzenia działań przez pełnomocników, przed sądami oraz organanmi administracji publicznej, w tym kosztami zastępstwa procesowego oraz kosztami opłaty skarbowej, kosztami postępowania egzekucyjnego, opłatą pobieraną od wniosku o nadanie klauzuli wykonalności (...), kosztami wezwania do zapłaty określonymi w cenniku usług, które na dzień zawarcia umowy wynosiły 20 zł.

dowód: - kserokopia umowy karty kredytowej z 29.08.2011r. (k.67-68)

W dniu 13 maja 2013r. Bank (...) S.A. z/s w W. wystawił bankowy tytuł egzekucyjny nr (...), w którym stwierdził, że zobowiązanie dłużnika A. B. wynika z tytułu zawartej bezpośrednio z bankiem umowy karty kredytowej numer (...) z dnia 29 sierpnia 2011r. na podstawie której została przyznana karta kredytowa nr (...), która została zastąpiona kartą nr (...). Wysokość wymagalnego zobowiązania dłużnika według stanu na dzień 13 maja 2013r. wynosi łącznie 1.182,32 zł i obejmuje: - należność główną: 924,06 zł, z podziałem na transakcje bezgotówkowe: 885,36 zł, transakcje gotówkowe: 38,70 zł, - odsetki umowne naliczone od należności głównej od 01 września 2012r. do 13 maja 2013r. z tytułu transakcji bezgotówkowych w wysokości: 100,89 zł., - odsetki umowne naliczone od należności głównej od 01 września 2012r. do 13 maja 2013r. z tytułu transkacji gotówkowych w wysokości: 4,46 zł, - opłaty w wysokości 152,91 zł. Od dnia 14 maja 2013 roku Bankowi przysługiwały również dalsze odsetki od wyżej wskazanej kwoty należności głównej, obliczane wg czterokrotnej stopy procentowej kredytu lombardowego NBP (odsetki maksymalne), naliczane od dnia dnia następnego po wystawieniu (...) do dnia dnia efektywnego zaspokojenia wierzytelności banku i obciążają dłużnika.

dowód: kserokopia bankowego tytułu egzekucyjnego, k. (69-69v)

Postanowieniem z dnia 27 maja 2013 roku wydanym w sprawie o sygn. akt (...) referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w C. VI Zamiejscowy Wydział Cywilny z/s w W. nadał powyższemu bankowemu tytułowi egzekucyjnemu klauzulę wykonalności.

dowód: kserokopia postanowienia (k. 70-70v)

W dniu 10 lipca 2013r. Bank (...) S.A. sporządził adresowany do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Wołominie M. Ż. wniosek o wszczęcie postępowania egzekucyjnego przeciwko A. B. w celu wyegzekwowania kwot stwierdzonych (...) nr (...) z dnia 13 maja 2013r., opatrzonym klauzulą wykonalności postanowieniem z dnia 27 maja 2013r.

dowód: kserokopia wniosku o wszczęcie postępowania egzekucyjnego (k. 71-71v)

W dniu 17 września 2015r. Bank (...) S.A.z siedzibą w W.zawarł z (...) z/s w K.umowę sprzedaży wierzytelności. Według postanowień tej umowy bank przeniósł wierzytelność względem pozwanej A. B.wynikającą z umowy karty kredytowej z dnia 30 sierpnia 2011r, z kapitałem wierzytelności wynoszącym 802,98 zł oraz odsetkami karnymi w wysokości 333,32 zł. Zgodnie z pkt 4.6 tej umowy w przypadku braku zapłaty całości ceny umownej przez fundusz na rzecz banku najpóźniej w dacie zamknięcia transakcji, umowa ulegała automatycznemu natychmiastowemu rozwiązaniu. Warunek w postaci zapłaty całości ceny umownej we wskazanym terminie został spełniony.

dowód: - umowa sprzedaży wierzytelności wraz z załącznikami (k.24-51)

-

oświadczenie Banku (...) S.A. z/s w W. (k.72)

W dniu 30 wrzesnia 2015r. (...) sporządził adresowane do A. B.zawiadomienie o nabyciu wierzytelności od Banku (...) S.A.z/s w W.z tytułu umowy (...)z dnia 30 sierpnia 2011r., w którym wartość zobowiązania pozwanej określił na kwotę 1.139,16 zł, a także wezwanie do zapłaty, ze wskazaniem, iż na wskazaną kwotę składają się: kapitał – 802,98 zł i odsetki – 336,18 zł

dowód: - zawiadomienie o przelewie wierzytelności (k.52)

-

wezwanie do zapłaty (k.53)

W dniu 11 marca 2016 r. (...)zmienił nazwę na (...).

dowód: - dwa wyciągi z rejestru funduszy inwestycyjnych z dnia 23 lipca 2015r. i 20 maja 2016r. (k.16-17, k.18-19)

Sąd ustalił stan faktyczny w sprawie na podstawie wskazanych dokumentów oraz kserokopii dokumentów, które nie zostały poświadczone za zgodność z oryginałem przez pełnomocnika powoda będącego radcą prawnym. Kserokopie te wprawdzie nie stanowiły dowodów z dokumentów, o którym mowa w art. 244 kpc i art. 245 kpc, lecz jednocześnie nie były pozbawione mocy dowodowej, w rozumieniu art. 232 kpc w zw. z art. 308 kpc. Dopóki sąd, czy strona przeciwna nie zakwestionuje tego rodzaju dowodu i nie zażąda złożenia oryginału dokumentu, stanowi on jeden ze środków dowodowych, przy pomocy którego strona może udowodnić fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Dowód taki, jak każdy inny, podlega ocenie sądu na podstawie art. 233 kpc Dopiero, jeżeli sąd zażąda przedstawienia oryginału dokumentu, strona jak również każda inna osoba, która go posiada, obowiązana jest, zgodnie z art. 248 kpc, przedstawić oryginał. Obowiązek złożenia oryginału dokumentu powstaje dla strony, która powołuje się na dokument, także w sytuacji wskazanej w art. 129 § 1 kpc, a więc wtedy, gdy strona przeciwna zażądała złożenia oryginału dokumentu. Wówczas, zamiast oryginału, strona może złożyć odpis dokumentu, jeżeli jego zgodność z oryginałem została poświadczona przez osoby wskazane w art. 129 § 2 kpc. Natomiast jeżeli jest to uzasadnione okolicznościami sprawy, Sąd, na wniosek strony albo z urzędu, może zażądać od strony składającej poświadczony odpis dokumentu, przedłożenia jego oryginału (art. 129 § 4 kpc). Ponieważ złożone przez powoda niepoświadczone kserokopie dokumentów nie zostały zakwestionowane przez sąd, ani przez pozwaną, powód nie miał obowiązku składania oryginałów tych dokumentów lub ich poświadczonych kserokopii.

Sąd zważył, co następuje:

powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 339 § 1 kpc jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę, albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wydaje wyrok zaoczny. Sąd nie może wydać wyroku zaocznego, jeżeli pomimo niestawiennictwa pozwanego na rozprawie, żądał on przeprowadzenia rozprawy w swej nieobecności albo składał już w sprawie wyjaśnienia ustnie lub na piśmie (art. 340 kpc), stwierdzono nieprawidłowość w doręczeniu wezwania albo jeżeli nieobecność pozwanego jest wywołana nadzwyczajnym wydarzeniem lub inną znaną sądowi przeszkodą, której nie można przezwyciężyć (art. 214 § 1 kpc).

W realiach niniejszej sprawy zachodziły podstawy do wydania wyroku zaocznego, ponieważ pozwana nie wdała się w spór, co do istoty sprawy, pomimo prawidłowego zawiadomienia o terminie rozprawy, nie stawiła się na jej termin, nie zajęła żadnego stanowiska procesowego, nie wnosiła o przeprowadzenie rozprawy w swojej nieobecności, ponadto brak jest podstaw, aby przyjąć, iż wystąpiły szczególne przeszkody uniemożliwiające jej stawiennictwo do sądu.

Po myśli art. 339 § 2 kpc, sąd wydając wyrok zaoczny przyjmuje za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa.

W orzecznictwie istnieje utrwalony pogląd, że przyjęcie twierdzeń powoda za prawdziwe dotyczy wyłącznie okoliczności faktycznych i nie zwalnia sądu orzekającego od obowiązku rozważenia, czy oświadczenia te uzasadniają należycie i w całości żądania pozwu i czy uwzględnienie tych żądań nie narusza obowiązujących przepisów. Sąd nie jest zatem zwolniony z obowiązku dokonania prawidłowej oceny materialnoprawnej zasadności żądania pozwu opartego na tych twierdzeniach (vide: wyrok SN z 15 września 1967 r., III CRN 175/67, OSNC 1968/8-9/142, Lex nr 707, wyrok SN z 15 marca 1996 r., I CRN 26/96, OSNC 1996/7-8/108, Lex nr 24031; wyrok SN z 6 czerwca 1997 r., I CKU 87/97, Prok. i Pr.-wkł. (...), wyrok SN z 31 marca 1999 r., I CKU 176/97, Prok. i Pr.-wkł. 1999/9/30, Lex nr 37430).

Należy przyjąć, iż twierdzenia pozwu budzą uzasadnione wątpliwości m.in., gdy dowody i twierdzenia przedstawione w pozwie są niekompletne, pozostawiają wątpliwości, co do okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sporu, nie przedstawiają pełnego obrazu rzeczywistości, wskazują na brak legitymacji procesowej powoda lub pozwanego itp.

W niniejszej sprawie Sąd uznał, iż przytoczone w pozwie okoliczności faktyczne budzą wątpliwości, dlatego zostało przeprowadzone postępowanie dowodowe.

Powód swoje roszczenie oparł na art. 509 § 1 i 2 kc, stanowiącym, iż wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością na nabywcę przechodzą wszelkie związane z nią prawa, a w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Warunkiem uzyskania należności przez nabywcę długu jest udowodnienie, że takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi.

Podstawę prawną żądania stanowił przepis art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe (Dz.U.2015.128 j.t. z późn.zm.), zgodnie z którym przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

W niniejszej sprawie zastosowanie winny znaleźć także przepisy, obowiązującej w dniu zawarcia umowy, ustawy z dnia 20 lipca 2001r. o kredycie konsumenckim (Dz.U.2001.100.1081), w szczególności art. 2 ust. 1 stanowiący, iż przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę, na mocy której przedsiębiorca w zakresie swojej działalności, zwany dalej "kredytodawcą", udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi kredytu w jakiejkolwiek postaci.

Obecny kształt procesu cywilnego z woli ustawodawcy posiada charakter kontradyktoryjny, co potwierdzają unormowania zawarte w art. 232 kpc oraz w art. 6 kc. Ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania, które są dysponentem toczącego się procesu. To strony winny przejawiać aktywność, w celu wykazania wszystkich istotnych okoliczności i faktów, z których wywodzą skutki prawne, ponieważ ponoszą ryzyko wydania niekorzystnego dla nich rozstrzygnięcia. W aktualnym stanie prawnym sąd nie ma obowiązku zarządzania dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też nie jest zobowiązany do przeprowadzania z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Aktywność procesowa sądu jest dopuszczalna tylko w wyjątkowych sytuacjach i w ogóle nie powinna mieć miejsca w sytuacji, gdy strony są reprezentowane przez fachowych pełnomocników (vide: wyrok Sądu Najwyższego z 17 grudnia 1996 r., I CKU 45/96, OSNC 1997/6-7/76, Lex nr 29440 ; wyrok Sądu Najwyższego z 24 listopada 2010 r., II CSK 297/10, LEX nr 970074).

Na gruncie niniejszej sprawy obowiązek wykazania istnienia wierzytelności oraz jej wysokości, a także skutecznego dokonania cesji, spoczywał wyłącznie na reprezentowanej przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, stronie powodowej, ponieważ to ona z faktów tych wywodziła swoje roszczenie o zapłatę.

W oparciu o art. 92a § 1 ustawy Prawo bankowe, bank miał prawo zawrzeć z funduszem sekurytyzacyjnym umowę przelewu wierzytelności. Ponieważ wierzytelność była stwierdzona na piśmie (umowa karty kredytowej), zgodnie z wymogami art. 511 kc, do jej przeniesienia również była wymagana forma pisemna, co miało miejsce w niniejszej sprawie (umowa przelewu wierzytelności wraz z załącznikami).

Powództwo nie mogło jednak zostać uwzględnione, ponieważ w niniejszej sprawie występowały rozbieżności oraz braki w materiale dowodowym.

Aby sąd mogł udzielić ochrony prawnej, z żądaniem powinna wystąpić osoba do tego uprawniona przeciwko osobie zobowiązanej. Legitymacja procesowa stanowi materialnoprawną przesłankę skuteczności powództwa i oznacza wynikające z przepisów prawa materialnego uprawnienie do wystąpienia w danym procesie w charakterze powoda (legitymacja procesowa czynna) oraz pozwanego (legitymacja procesowa bierna) (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 05 września 1997 r., III CKN 152/97, Lex nr 50615). Badanie legitymacji procesowej stron procesu jest obowiązkiem Sądu, który do kwestii tej odnosi się przed merytoryczną oceną sprawy. Istnienie legitymacji procesowej bada zatem z urzędu Sąd orzekając co do istoty sprawy. Brak legitymacji procesowej czynnej prowadzi do wydania wyroku oddalającego powództwo. (vide: Henryk Pietrzkowski, Zarys metodyki pracy sędziego w sprawach cywilnych, Warszawa 2007, s. 112).

Należy zauważyć, iż powód w treści pozwu jako datę zawarcia umowy karty kredytowej podał 30 sierpnia 2011r. (k.3v) i taka też data widnieje w załączniku nr 1b do umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 17 września 2015r. (k.46). Z kolei na dołączonych do akt sprawy kserokopiach zarówno umowy karty kredytowej (k.67), jak i bankowego tytułu egzekucyjnego (k.69) widnieje data 29 sierpnia 2011r. Zdaniem Sądu, w przypadku dochodzenia wierzytelności, nie może być mowy o takiej rozbieżności. Wszelkie dane dotyczące daty umowy, na podstawie której jest dochodzona wierzytelność, winny być jednakowe, ponieważ tego wymaga bezpieczeństwo obrotu gospodarczego. W zaistniałej sytuacji nie ma możliwości jednoznacznego ustalenia, że umowa, o której mowa w pozwie stanowiła faktycznie przedmiot przelewu wierzytelności, co na gruncie procesowym prowadzi do uznania, iż powód nie wykazał swojej legitymacji czynnej w sprawie.

W ocenie Sądu powód w toku postępowania nie wykazał również, aby roszczenie względem pozwanej było wymagalne, ponieważ nie zaoferował dowodu na okoliczność, iż zawarta z A. B. umowa pożyczki została przez bank wypowiedziana.

Kodeks cywilny nie definiuje pojęcia „wymagalności”, ale w doktrynie przyjmuje się, że przez wymagalność należy rozumieć stan, w którym wierzyciel ma prawną możliwość żądania zaspokojenia przysługującej mu wierzytelności. Jest to stan potencjalny, o charakterze obiektywnym, którego początek następuje od chwili, w której wierzytelność zostaje uaktywniona.

Zgodnie z ustawą z dnia 29 sierpnia 1997r. Prawo bankowe, minimalny termin wypowiedzenia umowy kredytu w przypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu, wynosi 30 dni (art. 75 ust. 2). Z kolei w świetle regulacji art. 14 ustawy o kredycie konsumenckim z dnia 20 lipca 2001r., jeżeli konsument nie zapłacił w terminach określonych w umowie pełnych rat kredytu za co najmniej dwa okresy płatności, kredytodawca może wypowiedzieć umowę po uprzednim wezwaniu konsumenta, w trybie określonym w umowie kredytowej, do zapłaty zaległych rat lub ich części w terminie nie krótszym niż 7 dni od otrzymania wezwania pod rygorem wypowiedzenia umowy. Termin wypowiedzenia umowy nie może być krótszy niż 30 dni.

Mając na uwadze powyższe należy przyjąć, iż dla wypowiedzenia umowy istotne jest nie tylko złożenie oświadczenia w tym zakresie, ale warunkiem koniecznym prawidłowego rozwiązania umowy pozostaje również, uprzednie wystosowanie przez kredytodawcę do kredytobiorcy wezwania do zapłaty w terminie 7 dni, w którym zostanie określona wierzytelność wymagalna, zaległa, która odpowiada co najmniej wysokości dwóch pełnych rat kredytu. Tak bowiem określona wierzytelność, której dłużnik nie zapłacił w zakreślonym terminie, staje bowiem dopiero podstawą do wystosowania wypowiedzenia umowy. To właśnie ocena tych a nie innych należności stanowi w rezultacie o skuteczności wypowiedzenia umowy.

Powód w uzasadnieniu pozwu podnosił, iż w związku z brakiem wywiązania się przez pozwaną z umowy bankowej zawartej z Bankiem (...) S.A. z/s w W., kwota niespłaconej należności głównej stała się wymagalna wraz z kwota odsetek umownych w dniu 06 maja 2013r. Powód nie zaoferował jednak żadnego dowodu potwierdzającego wykonanie przez bank przedmiotowego postanowienia, tj. nie złożył pisma zawierającego zarówno wezwanie pozwanej do uiszczenia kwoty odpowiadającej swoją wielkością dwóm niezapłaconym ratom, ze wskazaniem iż w przypadku nieuiszczenia tejże kwoty umowa kredytu zostanie jej wypowiedziana, jak i wypowiedzenia umowy. Ponadto do pozwu nie został dołączony nawet “Regulamin kart kredytowych”, który obok postanowień zawartych w umowie karty kredytowej, określał warunki umowy wiążącej strony. Tym samym nie jest wiadome, na jakich zasadach mogło nastąpić wypowiedzenie umowy, jaki był okres wypowiedzenia umowy, w szczególności, czy odpowiadał on minimalnemu terminowi 30 dni z art. 75 ust. 2 prawa bankowego czy też był dłuższy, jaka zaległość (za jaki okres) mogła bank do tego uprawniać.

O wymagalności roszczenia nie przesądza wystawiony przez pierwotnego wierzyciela bankowy tytuł egzekucyjny nr (...) z dnia 13 maja 2013r., który zawiera jedynie oświadczenie Banku (...) S.A. i sam w sobie nie stanowi dowodu skutecznego wypowiedzenia umowy. Za skutecznym wypowiedzeniem umowy karty kredytowej nie przemawia fakt, że bankowemu tytułowi egzekucyjnemu została nadana klauzula wykonalności na mocy postanowienia referendarza sądowego w Sądzie Rejonowym w C.VI Zamiejscowy Wydział Cywilny z/s w W. z dnia 27 maja 2013r., skoro w postępowaniu klauzulowym Sąd ogranicza się do badania warunków formalnych (...) oraz okoliczności, czy dłużnik poddał się egzekucji, natomiast nie analizuje merytorycznych kwestii, w tym skuteczności wypowiedzenia umowy pożyczki gotówkowej przez bank.

Mając na uwadze powyższe, w pkt 1 wyroku Sąd oddalił powództwo.

O kosztach procesu postanowiono po myśli art. 108 § 1 kpc w zw. z art. 98 kpc, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Z uwagi na okoliczność, iż stroną przegrywającą niniejsze postępowanie był powód, Sąd w pkt 2 wyroku nie obciążył pozwanej poniesionymi przez niego kosztami procesu.

Sędzia

Hanna Woźniak