Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 maja 2016 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie w IV Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Okręgowego Anna Folwarczna

Protokolanci: st. sekr. sąd. Piotr Zawada, st. sekr. Sylwia Krupa, st. prot. Tomasz Sala

przy udziale Prokuratora: Agnieszki Adamowicz, Joanny Sadurskiej

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 15 lipca 2013 roku, 25 września 2013 roku, 28 października 2013 roku, 2 grudnia 2013 roku, 30 stycznia 2014 roku, 7 kwietnia 2014 roku, 19 stycznia 2015 roku, 8 kwietnia 2015 roku, 7 maja 2015 roku, 8 czerwca 2015 roku, 13 lipca 2015 roku, 3 sierpnia 2015 roku, 12 października 2015 roku, 3 grudnia 2015 roku, 7 stycznia 2016 roku, 11 lutego 2016 roku, 25 kwietnia 2016 roku, 28 kwietnia 2016 roku

sprawy:

1.  T. K. , syna I. i K. z domu Posiadała, urodzonego (...) w S.,

2.  G. K. (1) , syna H. i M. z domu W., urodzonego (...) w Ł.;

oskarżonych o to, że:

w okresie od 14 maja 2009 roku do 4 października 2010 roku w L. działając wspólnie i w porozumieniu, w ramach uzgodnionego podziału ról, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadzili (...) Agencję (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości w wysokości 497 554, 26 zł w ten sposób, że podczas ubiegania się przez (...) o dofinansowanie przez w/w Agencję jako podmiot dysponujący środkami publicznymi realizacji projektu „Wzrost konkurencyjności przedsiębiorstwa dzięki wytwarzaniu produktów energetycznych z biomasy” ze środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa L. na lata 2007-2013, w tym z funduszy europejskich w kwocie 318 235,00 zł, zaś ze środków Skarbu Państwa w kwocie 56 159,25 zł, wprowadzili pracowników w/w Agencji w błąd co do realizacji projektu zgodnie z umową oraz co do faktycznej wartości zakupionych w ramach projektu maszyn i wysokości poniesionych przez (...) wydatków, przedkładając nierzetelne dokumenty w postaci protokołów wyboru najkorzystniejszej oferty dotyczącej zakupów objętych dofinansowaniem oraz stwierdzające nieprawdę dokumenty w postaci faktur VAT o nr (...), które zostały wystawione przez G. K. (1) jako osobę prowadzącą działalność gospodarczą pod nazwą (...) G. K. (1), mające istotne znaczenie dla uzyskania w/w wsparcia finansowego,

tj. o czyn z art. 297 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 273 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w stosunku do T. K. i o czyn z art. 297 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w stosunku do G. K. (1)

T. K. i G. K. (1) uznaje za winnych tego, że:

w okresie od 14 maja 2009 roku do 4 października 2010 roku, w L., działając wspólnie i w porozumieniu, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadzili (...) Agencję (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości w wysokości 497.554,26 złotych w ten sposób, że podczas ubiegania się przez (...) o dofinansowanie przez ww. Agencję jako podmiot dysponujący środkami publicznymi realizacji projektu „Wzrost konkurencyjności przedsiębiorstwa dzięki wytwarzaniu produktów energetycznych z biomasy” ze środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa L. na lata 2007-2013, w tym z funduszy europejskich w kwocie 318.235 złotych, zaś ze środków Skarbu Państwa w kwocie 56.159,25 złotych, wprowadzili pracowników ww. Agencji w błąd co do realizacji projektu zgodnie z umową oraz co do faktycznej wartości zakupionych w ramach projektu maszyn i wysokości poniesionych przez (...) wydatków, przedkładając nierzetelne dokumenty w postaci protokołów wyboru najkorzystniejszej oferty dotyczącej zakupów objętych dofinansowaniem oraz stwierdzające nieprawdę dokumenty w postaci faktur VAT o nr (...), zawyżając wartość urządzeń objętych rzeczonymi fakturami na kwotę 541.471 złotych, które zostały wystawione przez G. K. (1) jako osobę prowadzącą działalność gospodarczą pod nazwą (...) G. K. (1), mające istotne znaczenie dla uzyskania ww. wsparcia finansowego, tj. czynu z art. 297 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 273 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w stosunku do T. K. i czynu z art. 297 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w stosunku do G. K. (1) i za to:

na mocy art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. skazuje T. K. i G. K. (1) na kary po roku i 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności, których wykonanie na mocy art. 69 § 1 i 2 k.k., art. 70 § 1 pkt 1 k.k. (w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 lipca 2015 roku, tj. przed datą wejścia w życie ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw - Dz. U. z 2015 r., poz. 396) warunkowo zawiesza obydwu oskarżonym tytułem próby na okres lat 4 (czterech),

na podstawie art. 33 § 2 i 3 k.k. wymierza T. K. i G. K. (1) grzywny w wymiarze po 75 (siedemdziesiąt pięć) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 30 (trzydzieści) złotych,

na mocy art. 46 § 1 k.k. orzeka wobec T. K. i G. K. (1) obowiązek naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody poprzez zapłatę na rzecz (...) Agencji (...) kwoty 186.879,26 zł (sto osiemdziesiąt sześć tysięcy osiemset siedemdziesiąt dziewięć złotych dwadzieścia sześć groszy) solidarnie,

na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonych kar grzywien zalicza oskarżonym okresy rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie - T. K. w dniu 7 listopada 2012 roku, G. K. (1) od dnia 7 listopada 2012 roku do dnia 8 listopada 2012 roku,

zasądza od T. K. i G. K. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwoty po 3.000 (trzy tysiące) złotych tytułem częściowych kosztów sądowych, w pozostałej części zwalnia oskarżonych od ich uiszczania i obciąża nimi Skarbu Państwa.

Sygn. akt IV K 440/12

UZASADNIENIE

Na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie ustalono następujący stan faktyczny:

T. K. i G. K. (1) są spokrewnieni poprzez swoje żony, które są siostrami. T. K. jest z zawodu blacharzem samochodowym, zaś G. K. (1) posiada wyższe wykształcenie, jest ekonomistą, prowadzi działalność gospodarczą - firmę (...) sp. z o.o. z siedzibą w Ł.. Po ślubie w 2008 roku T. K. wraz z żoną zaczął zastanawiać się jak powinni ulokować swoje oszczędności. Podczas jednego ze spotkań rodzinnych szwagier G. K. (1), zasugerował T. K., żeby ten założył działalność gospodarczą, by mieć własne źródło utrzymania. Działalność ta miała być związana z przeróbką słomy, ponieważ w tamtym czasie T. K. razem z żoną prowadzili własne gospodarstwo rolne. Pomagali także w gospodarstwie (...) – żony G. K. (1). Z pracy w tych gospodarstwach pozostawała duża ilość słomy, którą chcieli w jakiś sposób wykorzystać. G. K. (1) informował także, iż na działalność ekologiczną można otrzymać dofinansowanie z (...) Agencji (...). Polecił ponadto firmę, która zajmowała się doradztwem finansowym i miała siedzibę w Ł. – Centrum Doradztwa (...), prowadzone przez U. B.. Oskarżeni postanowili, iż T. K. założy działalność polegającą na produkcji peletu i brykietu. Wspólnie ustalili ponadto, że sprzęt i całą linię produkcyjną T. K. kupi w firmie należącej do (...) sp. z o.o., a sprzęt komputerowy – firmie należącej do żony G. K. (1) – Centrum (...) w Ł. (częściowo wyjaśnienia T. K. k. 963-965, 689-692, 704, częściowo wyjaśnienia G. K. (1) k. 965-967v, 699-702, 704, zeznania świadka U. B. k. 670-671, k. 1015v-1016).

W dniu 9 kwietnia 2009 roku w ewidencji działalności gospodarczej prowadzonej przez Burmistrza Miasta Ł. został wpisany T. K., zajmował się on produkcją wyrobów tartacznych oraz pozostałych wyrobów z drewna, korka, słomy i materiałów używanych do wyplatania (częściowo wyjaśnienia T. K. k. 963-965, 689-692, 704, zaświadczenie o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej k. 360).

Następnie oskarżony T. K. w dniu 14 maja 2009 roku złożył w (...) Agencji (...) pierwszy wniosek o dofinansowanie projektu „Wzrost konkurencyjności przedsiębiorstwa dzięki wytwarzaniu produktów energetycznych z biomasy” (wniosek k. 364-404). Uzupełnienie do wniosku wraz z załącznikami zostało złożone w (...) w dniu 20 lipca 2009 roku (k. 405-461).

W dniu 3 grudnia 2009 roku T. K. zawarł umowę o dofinansowanie z (...) Agencją (...), a (...) umowa o dofinansowanie projektu „Wzrost konkurencyjności przedsiębiorstwa dzięki wytwarzaniu produktów energetycznych z biomasy” (częściowo wyjaśnienia T. K. k. 963-965, 689-692, 704, zeznania E. S. k. k. 968-969v, 463-467, W. N. k. 970-971, 468-470, , P. A. k. 971-972, 471-475, , M. S. k. 996-997v , 488-492, , umowa k. 338-348v).

Następnie w dniu 13 sierpnia 2010 roku strony zawarły aneks do umowy. Na mocy tej umowy (...) Agencja (...) jako instytucja Pośrednicząca II stopnia zobowiązała się, pod warunkiem, że beneficjent spełni wszystkie wymogi przewidziane prawem i umową, udzielić (...) dofinansowania na realizację wskazanego projektu. Kwota dofinansowania to kwota 497 910 złotych. Wkład własny (...) określono na kwotę 213 390 złotych (zeznania E. S. k. 968-969v, 463-467, W. N. k. 970-971, 468-470, , P. A. k. 971-972, 471-475, M. S. k. 996-997v , 488-492, umowa k. 338-348v, aneks do umowy k. 196-196v).

Żeby dostać potrzebne dofinansowanie beneficjent został zobowiązany przy realizacji projektu wybierać i udzielać wszelkich zamówień w oparciu o najbardziej korzystną ekonomicznie ofertę w oparciu o zasady przejrzystości i uczciwej konkurencji oraz dołożyć wszelkich starań w celu uniknięcia konfliktu interesu (§ 3 pkt 7 umowy k. 341). Takie postępowanie ofertowe odbyło się. Jednak T. K. wspólnie z G. K. (1) ustalili, iż, aby najkorzystniejszą ofertą okazała się oferta prowadzonej przez G. K. (1) firmy (...) sp. z o.o., w postępowaniu ofertowym wzięły udział jeszcze dwa podmioty, które ściśle współpracowały z (...) sp. z o.o. i cenę za sprzęt, który miał być wyprodukowany i pochodzić z (...) sp. z o.o. powiększyły o swoją marżę z tytułu pośrednictwa. Były to oferty (...) K. B. oraz J. R.. K. B. w okresie od 5 czerwca 2009 roku do 10 listopada 2010 roku pełnił ponadto funkcję prezesa zarządu (...) sp. z o.o., z której pochodziły materiały promocyjne i reklamowe (k. 485-487, 847-851), zaaś J. R. pracował w (...) sp. z o.o. i wykonywał usługi ślusarsko-spawalnicze. Tym nieuczciwym sposobem najkorzystniejszą była oferta spółki (...) i ona też została przez T. K. wybrana w dniu 11 grudnia 2009 roku (częściowo wyjaśnienia T. K. k. 963-965, 689-692, 704, częściowo zeznania J. R. k. 972-973v, 482-484, k. 540-541, , K. B. k. 995v-996, 485-487, częściowo zeznania E. S. k. 968-969v, 463-467, W. N. k. 970-971, 468-470, P. A. k. 971-972, 471-475, M. S. k. 996-997v , 488-492, protokół wyboru najkorzystniejszej oferty k. 66, odpis z KRS k. 847v-851v).

Projekt zakładał zakup nowej linii technologicznej do przerobu biomasy składającej się z brykieciarki, rozdrabniacza do słomy, granulatora i młyna młoteczkowego do rozdrabniania oraz zakup nowego sprzętu komputerowego (częściowo zeznania E. S. k. k. 968-969v, 463-467, W. N. k. 970-971, 468-470, P. A. k. 971-972, 471-475, M. S. k. 996-997v, umowa k. 338-348v).

Po zakupie urządzeń od (...) przystąpiono do montażu i szkoleń z obsługi sprzętu na przełomie roku 2009 i 2010. Zajmował się tym bezpośrednio A. W. z ramienia spółki (...) (wyjaśnienia T. K. k. 963-965, 689-692, 704, częściowo zeznania F. K. k. 1000-1001, 662-665).

T. K. pierwszy wniosek o płatność złożył w dniu 5 marca 2010 roku za okres do 3 marca 2010 roku. Wniosek o płatność końcową został złożony w dniu 26 maja 2010 roku. Wnioskowana kwota dofinansowania do wypłaty wynosiła 497 910 złotych. Wydatki objęte wnioskiem zostały udokumentowane fakturami: fakturą VAT nr (...). Z powyższych złożonych faktur niezgodne z rzeczywistym, satem rzeczy stwierdzały faktury: (...), (...), (...) oraz (...). Wskazane w nich kwoty za poszczególne urządzenia były zawyżone. Łączna kwota, o którą cena za sprzęt tworzący linię produkcyjną została zawyżona wynosiła 541 471 złotych. Na kwotę tę składała się różnica pomiędzy sumą czterech faktur a wyceną sporządzoną przez biegłego A. B.. Suma wystawionych faktur przez (...) wynosiła 853 146 złotych, zaś faktyczna cena urządzeń tam wyszczególnionych opiewała na kwotę 311 675 złotych. Jedynym urządzeniem, którego wartość podana w fakturze była prawidłowa – 188 000 złotych to brykieciarka hydrauliczna (...) 300 (opinia biegłego A. B. k. 2304-2304v).

T. K. złożył także kopie wydruków z rachunków bankowych, kopie protokołów odbioru urządzeń (wyjaśnienia T. K. k. 963-965, 689-692, 704, częściowo zeznania E. S. k. 968-969v, 463-467, W. N. k. 970-971, 468-470, P. A. k. 971-972, 471-475, M. S. k. 996-997v , 488-492, wniosek o płatność k. 10-26, wniosek o płatność końcową k. 27-82, faktury k. 41-47, kopie wydruków z rachunków bankowych, kopie protokołów odbioru urządzeń k. 48-63v, A. B. k. 1613-1634, k. 2252v-2255v, k. 2270-2272, k. 2304-2305v, k. 2258-2266).

Wskazany wniosek zawierał uchybienia, dlatego oskarżony składał w dniu 15 lipca 2010 roku jego poprawioną wersję o płatność. Jako wnioskowaną kwotę dofinansowania wskazał 497 756 złotych. I ten wniosek był nieprawidłowy, dlatego złożył kolejną korektę. Ostateczny, poprawiony złożył w dniu 17 sierpnia 2010 roku (wyjaśnienia T. K. k. 963-965, 689-692, 704, częściowo zeznania E. S. k. 968-969v, 463-467, W. N. k. 970-971, 468-470, P. A. k. 971-972, 471-475, M. S. k. 996-997v, 488-492, kolejne składane poprawione wnioski k. 83-152, k. 166-195, k. 219-240).

Otrzymanie dofinansowania wiązało się z koniecznością przeprowadzenia przez (...) kontroli projektu w miejscu jego realizacji odnośnie zarządzania finansowego i udokumentowania poniesionych wydatków, promocji i informacji projektu, przechowywania i archiwizacji dokumentów projektu oraz celów i uchybień projektu. Nie stwierdzono żadnych nieprawidłowości ani uchybień. Jednak na miejscu prowadzonej działalności w miejscowości T. Rogi (...), poszczególne elementy linii produkcyjnej brykietu i peletu są oznakowane tabliczkami znamionowymi, na których jako producent wskazana jest spółka (...) i rok produkcji – 2010. Ostatecznie w dniu 24 września 2010 roku zatwierdzona została kwota wydatków na poziomie 497 554, 24 złotych, która została wypłacona na rzecz (...) (wyjaśnienia T. K. k. 963-965, 689-692, 704, częściowo zeznania E. S. k. 968-969v, 463-467, W. N. k. 970-971, 468-470, P. A. k. 971-972, 471-475, M. S. k. 996-997v, 488-492, dokumentacja fotograficzna k. 476-479, protokół oględzin linii produkcyjnej w firmie (...) k. 552-557) .

W spółce (...) przeprowadzana była kontrola przez Urząd Kontroli Skarbowej w L. w zakresie prawidłowości rozliczeń z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych za rok 2009 oraz podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące w 2009 roku. Ustalono, iż miał miejsce fikcyjny obrót maszynami, na które wystawiano fikcyjne faktury, a faktyczne przeniesienie własności sprzętu nie następowało (zeznania W. Ł. k. 997v-1000, 497-501).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o przytoczone dowody.

T. K. podczas przesłuchania w toku postępowania przygotowawczego w dniu 7 listopada 2012 roku nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, iż na jednym ze spotkań rodzinnych G. K. (1), szwagier oskarżonego, współoskarżony w sprawie, zaproponował założenie działalności gospodarczej o charakterze ekologicznym, na rozwinięcie której istnieje możliwość otrzymania dotacji. Wskazał, iż owa działalność miała polegać na produkcji brykietu, a wniosek o dofinansowanie sporządziła firma z Ł.. Maszyny do prowadzenia działalności miały pochodzić od G. K. (1). Wydawało mu się, że lepiej kupić sprzęt od rodziny, bo będzie to łatwiejsze np. w przypadku późniejszych napraw. Z uwagi na to, iż ceny wskazane przez G. K. (1) „zszokowały” oskarżonego, za jego namową dowiadywał się o ceny podobnych maszyn w innych firmach, wskazanych przez szwagra. Okazało się, iż współoskarżony oferuje najkorzystniejsze ceny. T. K. wyjaśnił, iż nie wiedział wówczas, że maszyny oferowane przez zasugerowane przez G. K. (1) firmy także pochodzą z (...), a są powiększone o marżę. Oskarżony o tym fakcie dowiedział się przy montażu sprzętu, jednak szwagier uspokoił go, twierdząc, że jest to dopuszczalne. Oskarżony wskazał ponadto, że nie wie, ile może kosztować jedna maszyna, natomiast orientuje się w cenach całej linii. Sądził on, że maszyny będą wyprodukowane przez firmę (...), ponieważ widział tego typu maszyny u niego w zakładzie i myślał, że zajmuje się ich produkcją. Podał, iż podobnie było ze sprzętem komputerowym – to współoskarżony zaproponował, żeby dokonać zakupu w jego firmie. Oskarżony wyjaśnił, że w momencie składania wniosku o dofinansowanie nie był pewny, czy kupi maszyny od szwagra, ale ceny wskazał takie, jak on mu zasugerował. Ponadto podał, że pieniędzmi z dofinansowania spłacił kredyt, zapłacił za faktury wystawione przez G. K. (1). Były to jedyne pieniądze przekazane współoskarżonemu. Oskarżony twierdził, że nie znał A. W. (k. 689-692).

Podczas konfrontacji z G. K. (1) w dniu 8 listopada 2012 roku potwierdził swoje wcześniejsze wyjaśnienia, twierdził, że współoskarżony nie mówił prawdy. Podał, że na pewno ceny z wniosku o płatność to były ceny od G. K. (1) i nie miało to charakteru oferty. Nie pamiętał jednak, czy ceny wskazał mu sam G. K. (1), czy któryś z jego pracowników (k. 704-704v).

Na rozprawie w dniu 15 lipca 2013 roku T. K. również nie przyznał się do dokonania zarzucanego mu czynu. Podał, że w latach 2009 i 2010 przeszedł dwie kontrole z Urzędu Skarbowego i nie stwierdzono żadnych uchybień. Ponownie opisał, iż to G. K. (1) zaproponował mu założenie działalności gospodarczej, wskazując jednocześnie na ich relacje rodzinne. Stwierdził, że po informacje zwrócili się wraz z żoną do Centrum Doradztwa (...) prowadzonego przez U. B.. Z ramienia centrum sprawą zajmował się K. P., pomagał zebrać dokumenty, doradzał w wielu kwestiach. Doradzali się także G. K. (1), ponieważ uważali go za autorytet z racji długoletniego prowadzenia przez niego działalności gospodarczej. Oskarżony zaciągnął kredyt w banku (...) w Ł. w wysokości 500 000 złotych. Podał, że zwrócił się do J. R. i K. B. o przedstawienie ofert na piśmie a także do innych osób, jednak nie wszystkie oferty otrzymał. Najkorzystniejszą ofertą okazała się oferta G. K. (2). Wydawało się mu, że będzie się starał wykonać zlecenie bardziej starannie z uwagi na powiązania rodzinne. W maju 2009 roku oskarżony złożył za pośrednictwem biura doradztwa wszystkie dokumenty do (...) Agencji (...) wraz z wnioskiem o zwrot kosztów. Zaznaczał, że jest początkującym przedsiębiorcą. Agencja kilka razy zwracała wniosek, dopatrując się nieścisłości. W końcu w grudniu 2009 roku podpisał umowę z Agencją o dofinansowanie działalności. O tym, że J. R. pracował dla G. K. (1) dowiedział się dopiero podczas dostawy maszyn. We wrześniu 2010 roku miała miejsce kontrola z Agencji i uznano, że wszystko jest w porządku. Następnie w maju 2011 roku został wezwany jako świadek do Izby Skarbowej w sprawie spółki (...), której właścicielem jest G. K. (1). Zaniepokojony zwrócił się do K., ale ten go uspokoił, twierdząc, że są to normalne, rutynowe procedury. Z uwagi na powyższe, gdy w lipcu 2012 roku miała miejsce kontrola Policji – (...) Biura (...) był już spokojny. T. K. wyjaśnił, iż w międzyczasie doszło do konfliktów między nim i współoskarżonym G. K. (1) na tle naprawy maszyn. Mężczyźni do tej pory pozostają skłóceni. Oskarżony wskazał, że zapłacił za maszyny według faktury 850 000 złotych. Starał się wywiązać z umowy z Agencją, nadal prowadzi działalność, chociaż spadła jej opłacalność. Ponadto twierdził, że czują się wraz z żoną oszukani przez G. K. (1), a oczekiwali z jego strony pomocy. Potwierdził swoje wcześniejsze wyjaśnienia (k. 963-965).

G. K. (1) podczas przesłuchania w toku postępowania przygotowawczego w dniu 8 listopada 2012 roku nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że ceny maszyn zakupionych przez współoskarżonego nie były zawyżone. Są to standardowe ceny katalogowe. Mogą być one wyższe w przypadku dodatkowego wyposażenia. Jednak nie pamiętał jakie dodatkowe wyposażenia posiadały urządzenia sprzedane do (...). Odnośnie urządzeń od firmy (...) wskazał, że jego firma jest stosunkowo młoda i nie posiada wielu rozwiązań wysokiej jakości. Podał w jaki sposób pozyskują maszyny, jak je rozbierają i konstruują. Z przedmiotowymi maszynami było tak, że były tańsze i lepsze niż konkurencji. Dostawę pod koniec 2009 roku wykonał A. W.. Następnie miało miejsce szkolenie i uruchomienie maszyn w 2010 roku. Wskazał, że T. K. zostały sprzedane brykieciarki model (...) 300, które są rzadziej spotykane i droższe od (...) 200, oba urządzenia są podobne w wyglądzie. Oskarżony wskazał, że ofertę przygotował jego pracownik A. K.. Oskarżony wiedział, że T. K. stara się o dofinansowanie, ale sam go do tego nie namawiał. Nie pamiętał, czy T. K. zakupił sprzęt komputerowy w firmie należącej do żony oskarżonego, jednak tego nie wykluczył, bo pamiętał rozmowy na ten temat. Wskazał ponadto, że także A. W. był jego klientem i dostarczał urządzenia do rozrysowania (k. 699-702).

Podczas konfrontacji z T. K. w dniu 8 listopada 2012 roku potwierdził swoje wcześniejsze wyjaśnienia, twierdził, że na spotkaniach rodzinnych unikał rozmów o interesach. Podał, ze nie pamiętał rozmowy dotyczącej założenia przez współoskarżonego działalności gospodarczej i uzyskania dotacji (k. 704-704v).

Na rozprawie w dniu 15 lipca 2013 roku G. K. (1) także nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, potwierdził swoje wcześniejsze wyjaśnienia. Wskazał, że pomiędzy nim, a współoskarżonym nie było żadnej zmowy, wystawione faktury w 100% odzwierciedlają stan faktyczny. Podał historię swoich działalności gospodarczych. Wskazał, że w firmie sprawami z jego szwagrem zajmował się pracownik A. K., który sporządzał oferty, wydawał urządzenia i przeprowadzał szkolenia. Wyjaśnił, że w 2008 lub 2009 roku sprzedał brykieciarkę typu (...) 300 firmie (...) na kwotę 130 000 – 140 000 złotych. zaprzeczył, by sugerował T. K. założenie działalności gospodarczej, czy branży w której miałby funkcjonować, ani też nie polecał żadnej firmy, która opracowuje wnioski o dotacje unijne. Stwierdził, że K. musiał pomylić go z A. K., bo on nie podawał żadnych cen za maszyny. Zaprzeczył, aby K. rozmawiał z nim o kredycie albo o cenach maszyn oraz aby miał udzielić zabezpieczenia pod wspomniany kredyt. Podał, iż od maja do grudnia 2009 roku nie brał personalnie żadnego udziału jako doradca. W jego firmie upoważnieni to podpisywania faktur byli księgowa, handlowiec oraz on sam. Jego zdaniem przyczyną konfliktu pomiędzy nim i T. K. mogły być niedopowiedzenia oraz brak pełnego zrozumienia tematu przez współoskarżonego. Odnośnie awarii wyjaśnił, iż były one zgłaszane do serwisu i przez nich usuwane. Ponadto stwierdził, iż z uwagi na charakter prowadzonej działalności często wyjeżdża zagranicę a także na targi, dlatego mogło zdarzyć się tak, że nie miał czasu na spotkanie z T. K.. G. K. (1) wyjaśnił, że tego typu maszyn i w tej jakości, jak kupił współoskarżony nie można kupić po niższej cenie, jednak cena maszyn i jakiegokolwiek sprzętu zależy od wyposażenia, może być wersja tańsza i droższa. Potwierdził, że on sam ubiegał się o unijne dofinansowanie i taki wniosek składał w (...) Agencji (...), a pomagała mu w tym firma (...) z L., zaprzeczył jednak, by wskazywał firmę doradczą T. K.. Nazwisko U. B. się nie przewinęło (k. 965-967v).

W ocenie Sądu wyjaśnienia obu oskarżonych należy obdarzyć wiarą jedynie w części dotyczącej relacji rodzinnych oraz co do faktu prowadzenia przez nich działalności gospodarczej. Znajdują one potwierdzenie w materiale nieosobowym (zaświadczenie o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej k. 360), jak też w zeznaniach świadków, co będzie omówione w dalszej części uzasadnienia. W zasadniczych kwestiach, tzn. nieprzyznania się do popełnienia zarzucanych im czynów, udziału w przestępczym procederze, ich współdziałania i porozumienia, wspólnie czynionych ustaleń, sposobu działania wyjaśnienia oskarżonych nie są wiarygodne. Zmierzają one w ocenie Sądu do pomniejszenia własnej roli w czynie którego się dopuścili, powodowane chęcią uniknięcia odpowiedzialności karnej.

W pierwszej kolejności należy wskazać, iż przy rozpoznaniu niniejszej sprawy Sąd w przeważającej mierze opierał się na opinii A. B. z Biura (...) w L. zarówno tej pisemnej jak i tej szczegółowo i obszernie uzupełnionej na rozprawie. Opinia ta dotyczyła ustalenia wartości rynkowej maszyn wchodzących w skład linii do produkcji biomasy w dwóch cyklach produkcyjnych.

Biegły A. B. w swojej pierwszej opinii pisemnej (k. 1613-1634) posłużył się metodą porównania parami, za wyjątkiem wyceny połączeń transportowych, których wartość oszacowaną z wykorzystaniem podejścia kosztowego przez biegłego P. Ł. przyjął ją za zasadną i nie budzącą wątpliwości. Biegły wskazał, iż oszacowana wartość rynkowa całości sprzętu który został zakupiony od (...) przez T. K. wynosiła 220 888 złotych. W uzupełniającej opinii pisemnej (k. 2258-2266) A. B. wskazał, iż brak jest uzasadnienia do doliczania do kosztów wytwarzania urządzeń „kosztów utrzymania gwarancji” w wysokości 14 % i kosztów szkolenia, gdyż faktycznie nie mogą one wchodzić w skład ceny poszczególnych urządzeń do linii produkcyjnej wytwarzającej produkty energetyczne z biomasy (opinia k. 2265). Taki zabieg podwyższa koszty netto łącznie o 42 633,17 złotych. Wartość urządzeń, wynikająca z faktur sprzedaży jest wyższa o 57 149,50 złotych od wartości netto sprzedaży do klienta wynikającej z przedłożonej kalkulacji (k. 2258-2266). Zawyżono także koszty wytworzenia sprzętu o łącznie 19 083 złote. Biegły uznał, że zawarta w ofercie (...) cena brykieciarki (...)300 (k. 577) cena netto 129 000 złotych odpowiadała konstrukcji i zaawansowaniu technicznemu urządzenia.

Biegły A. B. wydawał także ustną opinię uzupełniającą na rozprawie w dniu 7 stycznia 2016 roku (k. 2252v-2255v), w dniu 11 lutego 2016 roku (k. 2270-2272) oraz w dniu 25 kwietnia 2016 roku (k. 2304-2305v). Biegły przedstawił także pisemną opinię uzupełniającą (k. 2258-2266), w której sprecyzował swoje stanowisko co do wartości rynkowej urządzeń do produkcji biomasy w firmie oskarżonego T. K. w świetle dodatkowych dokumentów przedłożonych przez oskarżonego G. K. (1) (k. 1639-1931, 1934-2251).

W opinii ustnej uzupełniającej podczas rozprawy w dniu 25 kwietnia 2016 roku (k. 2304v) biegły A. B. zaopiniował, że jego łączna wycena całości sprzętu zakupionego przez T. K. od (...) sp. z o.o. wynosi 311 675 złotych, zaś suma wystawionych faktur wynosi 853 146 złotych. Różnica – 541 471 złotych stanowi kwotę, o jaką faktury VAT o nr (...) zostały zawyżone. To tę wartość Sąd przyjął jako najbardziej adekwatną, bowiem biegły dysponował wówczas najpełniejszą wiedzą i dokonał pełnej analizy cen poszczególnych urządzeń, dysponując dodatkowym materiałem dowodowym przedłożonym przez oskarżonego G. K. (1).

W niniejszej sprawie opinię sporządzał także biegły P. Ł..

W swojej pierwszej opinii pisemnej (k. 602-655) biegły P. Ł. wskazał, iż wartość linii do produkcji brykietu i peletu ze słomy zbożowej zainstalowanej w (...) w ramach dofinansowania projektu wynosi 392 000 złotych netto. Różnica pomiędzy kosztem zakupu przedmiotowej linii produkcyjnej przedstawionym we wniosku a wartością rzeczywistą szacowaną wynosi 307 300 złotych netto. Aby zrealizować przedstawioną we wniosku i biznesplanie produkcję peletu i brykietu ze słomy należało zebrać słomę z areału 3000 ha pól o mniej żyznych glebach lub z 1500 ha pól o glebach pszenno-buraczanych. Koszt zakupu słomy w postaci sprasowanych, suchych bel to około 180 złotych netto za tonę czyli 540 000 złotych co stanowi około połowy wartości peletu lub brykietu ze słomy (k. 655). Biegły posługiwał się metodą rynkową porównawczą poza wyceną połączeń transportowych, gdzie posłużył się metodą kosztową.

Biegły P. Ł. opiniował także uzupełniająco na szeregu terminach rozpraw – w dniu 28 października 2013 roku (k. 1016v-1020), 2 grudnia 2013 roku (k. 1033v-1041), 30 stycznia 2014 roku (k. 1084v-1091v), 19 stycznia 2015 roku (k. 1244-1247), 7 maja 2015 roku (k. 1407v-1408v), 13 lipca 2015 roku (k. 1441-1444). Przedłożył także uzupełniającą opinię pisemną (k. 1366-1404, 1430-1433). Kategorycznie podtrzymał swoją opinię pisemną złożoną na etapie postępowania przygotowawczego (k. 602-655), oraz kolejne ustne opinie wydawane podczas kolejnych wskazanych wyżej terminów rozprawy. Nie znalazł podstaw by w świetle wyceny świadka Z. M. by dokonać korekty wartości ogólnej linii do peletowania i brykietowania (k. 1404).

Zarówno biegły A. B. jak i P. Ł. posługiwali się inną metodą wyceny (biegły P. Ł. metodą porównawczą A. B. porównania parami), co tłumaczy pojawiające się różnice. Niewątpliwe co do zasady są one zgodne, gdyż zarówno jedna, jak i druga wskazuje na zawyżone ceny urządzeń sprzedanych przez (...). Biegły Ł. stwierdził, iż wszystkie ceny przedmiotowych urządzeń zostały zawyżone, podczas, gdy biegły A. B. na rozprawie wskazał, że brykieciarka (...) 300 przedstawiała rzeczywistą wartość (k. 2304-2304v).

Tak więc opinia A. B. z uwagi na materiał porównawczy jaki użył jest bardziej wyczerpująca i przekonywująca, dlatego też była podstawą ustaleń przyjętych przez Sąd. Na marginesie należy zaznaczyć, że kwota wyliczona przez A. B. była wyższa, aniżeli ta w opinii P. Ł.. W pierwszym przypadku wartość zawyżonych urządzeń stanowiła kwotę 541 471 złotych, w drugim 307 300 złotych.

Opinię A. B. z Biura (...) Sąd w pełni podzielił. Jest ona jasna, logiczna, nie zawiera w sobie żadnych sprzeczności, sporządzona przez osobę posiadającą specjalistyczną wiedzę. Opinia została wyczerpująco i logicznie uzasadniona. Jej wydanie zostało poprzedzone przeprowadzeniem wnikliwej analizy rynku. Biegły odniósł się do całości dokumentacji złożonej przez oskarżonego G. K. (2), a także znajdującej się w aktach sprawy, drobiazgowo i przekonywująco wykazując, że przyjęta przez niego wartość poszczególnych urządzeń jest prawidłowa. Zaznaczył przy tym, że metoda porównania parami, jaką się posłużył, jest zaliczana do najbardziej dokładnych i wiarogodnych.

Sąd nie dał wiary wycenie pisemnej linii technologicznej do przerobu biomasy (k. 1284-1363) oraz przedstawionej w zeznaniach Z. M. (k. 1416-1423). Pozostają one w rażącej sprzeczności z omówionymi wyżej opiniami biegłych, a przede wszystkim z opinią A. B.. Wycenę sporządzał on na zlecenie spółki (...), nie była to niezależna wycena, tak jak w przypadku biegłego P. Ł. i A. B.. Sam biegły P. Ł. w swojej opinii uzupełniającej odnoszącej się do wyceny Z. M. stwierdził, iż jest ona nieobiektywna i znacznie przeszacowana (k. 1367). Z. M. przy sporządzaniu swojej wyceny posługiwał się metodą kosztową, co jest w ocenie Sądu niewłaściwe, bowiem możliwym jest odnalezienie na rynku podobnych maszyn do tych zakupionych przez T. K. od spółki (...) i zbadanie wartości sprzętu metodą porównawczą, a zostało to udokumentowane w opinii A. B. (metoda porównania parami).

Za wiarygodne uznać należało także zeznania świadków, pracowników (...) Agencji (...) –S. (k. 463-467, k. 968-969v), W. N. (k. 468-470, k. 970-971), P. A. (k. 471-475, k. 971-972), M. S. (k. 488-492, k. 996-997v). Zajmowali się oni kwestią dofinansowania dla spółki założonej przez T. K. w związku ze swoimi obowiązkami zawodowymi. Logicznie, spójnie i szczerze opisali proces składania wniosków o dofinansowanie oraz w późniejszych etapach o płatność. Są to osoby profesjonalnie zajmujące się obsługą związaną dofinansowaniem do działalności gospodarczej i jakiekolwiek nieścisłości w ich zeznaniach, gdy nie dysponowali dokumentacją źródłową w czasie ich składania należy tłumaczyć wielością tego rodzaju spraw, którymi na co dzień się zajmują. Powyższe w żaden sposób nie podważa wiarygodności ich zeznań.

Także zeznania W. Ł. (k. 497-501, k. 997v-1000) w ocenie Sądu zasługują na wiarę. Jest ona pracownikiem Urzędu Kontroli Skarbowej w L., prowadziła postępowanie kontrolne w firmie (...) w zakresie prawidłowości rozliczeń z budżetem państwa z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od towarów i usług za rok 2009. Opisała w swoich zeznaniach wykryte nieprawidłowości, mechanizm ich odkrycia, podała ponadto, iż Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej wydał decyzję określającą zaległości w podatku dochodowym od osób fizycznych i podatku od towarów i usług za kontrolowany okres, jednak G. K. (1) złożył odwołanie i Izba Skarbowa w L. uchyliła decyzję, kierując sprawę do ponownego rozpoznania. Na dzień składania zeznań merytorycznej decyzji jeszcze nie było.

Nadto zeznania świadka U. B. (k. 670-671, k. 1015v-1016) Sąd także uznał za wiarygodne w zakresie pomocy uzyskanej przez T. K. od jej pracowników w ramach Centrum Doradztwa (...) w Ł.. Świadek wskazała jednak, że jej firma nie wnika w aspekty merytoryczne realizacji projektów, zajmuje się jedynie przygotowaniem dokumentacji aplikacyjnej – wniosku i biznesplanu, bazując na informacjach uzyskanych od klienta. Zeznania W. Ł. i U. B. nie budzą wątpliwości. Są to jednak zeznania dotyczące wstępnej fazy ubiegania się o dofinansowanie całego projektu przez T. K.. Zdaniem Sądu wyjaśnienia G. K. (1), iż nie polecał w/w firmy (...) na wiarę nie zasługują, gdyż G. K. (1) przez cały czas prowadził działalność gospodarczą i doskonale zorientowany był w tym przedmiocie, podczas gdy T. K. dopiero ją rozpoczynał.

O tym, iż oskarżeni dysponowali różnymi ofertami handlowymi związanymi z zakupem urządzeń do produkcji biomasy, to istotnie taki fakt miał miejsce, lecz zdaniem Sądu wszystkie te oferty, to znaczy K. B. i J. R. można uznać, że były fikcyjne. Niewątpliwie produkowane były w P., a do ich ceny dołączono marżę pośrednictwa i przedłożone były jako oferty J. R. i K. B. z ceną znacznie wyższą po to, by wygrała oferta P. G. K. (1). Potwierdzeniem tej okoliczności są zeznania J. R., a także K. B..

Świadek J. R. (k. 482-484, k. 540-541, k. 972-973v) zeznał, że był pracownikiem firmy (...), wykonywał usługi ślusarsko-spawalnicze. Ponadto miał pośredniczyć w sprzedaży maszyn produkowanych przez (...), choć nigdy nie doszło do zawarcia takiej transakcji z jego udziałem. Ponadto J. R. stwierdził, że T. K. wiedział, że pracuje on dla (...) oraz, że nie jest producentem maszyn, które oferował do sprzedaży. Jednocześnie zaznaczył, składając zeznania przed Sądem (k. 972-973v), iż nigdy podobnych ofert innym producentom nie wystawiał. Tym bardziej budzi wątpliwość fakt, że jedyną ofertą na sprzedaż urządzeń wystawioną przez J. R. była oferta dla oskarżonego K.. Świadek wystawił taką ofertę dla oskarżonego T. K. na sprzęt, który sam wcześniej kupiłby od firmy (...) z ceną powiększoną o własną marżę, żeby T. K. ubiegając się o dofinansowanie z (...) mógł wywiązać się z ciążącego na nim w związku z umową zawartą z (...) zobowiązania do przeprowadzenia postępowania ofertowego i wybrania najkorzystniejszej oferty. Podobna sytuacja miała miejsce w przypadku K. B.. Ich działania ukierunkowane były na to, aby najkorzystniejszą ofertą z trzech przedstawionych okazała się oferta (...).

W tej więc sytuacji jak można mówić o wymaganej przy dofinansowaniu przejrzystości oferty, która zdaniem Sądu stała się nierzetelna, ponieważ faktycznym oferentem była (...) G. K. (1), nie firmy (...). Świadek J. R. przyznał, że nie dokonywał wyceny linii produkcyjnej do produkcji peletu i brykietu. Wycenę tę robiła (...), a on doliczył jedynie marżę.

Zeznaniom tym Sąd dał wiarę, bowiem zarówno jeden jak i drugi przedstawili taki sposób działania, który miał ułatwić otrzymanie dotacji finansowej przez T. K..

Kolejną grupę świadków stanowią osoby w pewien sposób powiązane zawodowo z oskarżonymi, podobnie jak J. R. i K. B.. Są to - F. K. (k. 662-665, k. 1000-1001), W. B. (k. 559-562, k. 1001-1001v), A. K. (k. 538-539,k. 666-669, k. 1013-1015v, k. 1421v-1423). Zeznania ich w zakresie pełnionych funkcji w spółkach (...) oraz powiązań z oskarżonymi T. K. i G. K. (1) Sąd uznał za wiarygodne. Są one spójne, logiczne. Świadkowie F. K. i W. B. nie wypowiadali się w kwestii cen maszyn zakupionych przez E. T. K. od (...), nie posiadali wiedzy w tym zakresie. Świadek A. K. zeznał, iż ceny sprzętu oferowanego przez (...) były konkurencyjne, atrakcyjne. Jego zdaniem ceny za jakie T. K. nabył urządzenia w linii produkcyjnej nie były zawyżone. Zeznaniom A. K. w tym zakresie Sąd odmówił wiary, ponieważ są rażąco sprzeczne z opinią biegłego A. B. – szczegółowo omówioną wyżej.

Zeznania świadków P. T. (k. 819-819v) oraz P. P. (k. 820-820v) Sąd uznał za wiarygodne. Są to osoby prowadzące działalność gospodarczą w zakresie serwisów komputerowych, sprzedaży sprzętu oraz oprogramowania. Sporządzali oni oferty dla T. K., jednak nie skorzystał on z nich wybierając ofertę firmy (...) (żony G. K. (1)) - Centrum (...) w Ł.. Ich zeznania Sąd uznał za prawdziwe i przekonywujące.

Sąd oparł się także na dowodach z dokumentów. Przede wszystkim wskazać należy na kopię dokumentacji dotyczącej dofinansowania projektu złożonego przez (...) (k. 5-300), pismo (...) wraz z załącznikami w postaci kopii dokumentów dotyczących dofinansowania dla (...) (k. 306-462), pismo (...) wraz z załącznikiem w postaci raportu rocznego złożonego przez (...) (k. 493-495), pismo (...) wraz z załącznikiem w postaci informacji po kontroli w (...) (k. 502-506), pismo Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w L. wraz z załącznikami w postaci kserokopii dokumentów z postępowania kontrolnego w (...) G. K. (1) (k. 510-548), protokół oględzin linii produkcyjnych w (...) (k. 552-557), specyfikacje istotnych warunków zamówienia (k. 1056-1061), pisma – wyniki kontroli Urzędu Kontroli Skarbowej (k. 1512-1517, 1518-1521, 1522-1528, 1529-1535). Zostały one sporządzone przez uprawnione osoby, w przepisanej prawem formie, nie były kwestionowane przez żadną ze stron, dlatego Sąd uznał je za autentyczne i miarodajne, opierając na nich swoje ustalenia faktyczne.

Podsumowując zdaniem Sądu oskarżony T. K. doskonale wiedział, że ceny poszczególnych urządzeń (...) są zawyżone (podobnie jak oskarżony G. K. (1)), bowiem jego wyjaśnienia stwierdzające, iż porównywał ceny tychże urządzeń z cenami innych firm są niewiarygodne, gdyż nie wskazał nazwy żadnej z nich.

Czyn jaki został zarzucony T. K. wyczerpuje dyspozycję z art. 297 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 273 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k., zaś G. K. (1) dyspozycję art. z art. 297 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. polega na tym, iż sprawca działając w celu osiągnięcia korzyścią majątkowej doprowadza inną osobą do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd lub wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania.

W niniejszej sprawie sprawcy wprowadzili w błąd pracowników (...) Agencji (...) co do rzeczywistych wartości urządzeń do produkcji peletu i brykietu poprzez wpisanie przez G. K. (1) w przedmiotowych fakturach zawyżonych cen, a następnie tak sporządzone dokumenty M. K. przedstawił (...) Agencji (...).

Przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. jest przestępstwem skutkowym. Skutkiem działania sprawcy jest rozporządzenie mieniem niekorzystne z punktu widzenia interesów osoby pokrzywdzonej. W niniejszej sprawie przekazanie przez (...) dofinansowania ze środków unijnych jest niekorzystnym rozporządzeniem mienia i jakim mowa w art. 286 § 1 k.k. Czynności polegające na wystawieniu faktur, o których była mowa we wcześniejszym fragmencie uzasadnienia przez G. K. (1) nie miały żadnego ekonomicznego uzasadnienia i służyły wyłącznie fikcyjnemu zwiększeniu wartości urządzenia.

Podając nieprawdziwe dane w przedmiotowych fakturach sprawcy pozbawili (...) Agencję (...) możliwości oceny, czy realizowany przez firmę (...) projekt spełnia cele, które Agencja zakładała.

Przestępstwo oszustwa jest przestępstwem kierunkowym – celem działania sprawcy jest osiągnięcie korzyści majątkowej. Pojęcie korzyści majątkowej konkretyzującej cel działania sprawcy jest rozumiane szeroko aktualne i przyszłe przysporzenie mienia, osiągnięcie korzyści majątkowej w konkretnych okolicznościach, ogólne polepszenie sytuacji majątkowej.

W niniejszej sprawie zachowanie oskarżonych ukierunkowane było na uzyskanie środków pieniężnych dla (...) M. K., co wiązało się z polepszeniem sytuacji majątkowej, umożliwiało spłatę kredytu zaciągniętego przez ten podmiot. Korzyść majątkową osiągnął również G. K. (1) sprzedając urządzenia po zawyżonej cenie, aniżeli ich rzeczywista wartość.

Reasumując oskarżeni swoim zachowaniem wyczerpali znamiona przedmiotowe i podmiotowe występku z art. 286 § 1 k.k.

Wysokość szkody poniesionej przez pokrzywdzonego (...) Agencję (...) wynosi 497 554,26 złotych, w tym 318 235 złotych z funduszy europejskich, a 56 159,25 ze środków Skarbu Państwa. W rozumieniu art. 115 § 5 k.k. kwota ta stanowi mienie znacznej wartości, dlatego czyn T. K. i G. K. (1) należało zakwalifikować także z art. 294 § 1 k.k.

Kwota, którą T. K. przyznano pochodziła z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa L. na lata 2007-2013.

Czyn ten należało zakwalifikować również z art. 297 § 1 k.k., gdyż oskarżony G. K. (1) sprzedając T. K. urządzenia do linii produkcyjnej peletu i brykietu po zawyżonych cenach i wystawiając na te urządzenia nierzetelne dokumenty – faktury i oferty, doprowadził do tego, że T. K. uzyskał dotację z (...)u w wysokości 497 554, 26 złote. Dokumenty te niewątpliwie miały istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego.

Czyn oskarżonego T. K. wypełnia także dyspozycję art. 273 k.k., zaś G. K. (1) art. 271 k.k., bowiem ten pierwszy posłużył się nieprawdziwymi dokumentami składając wniosek do (...) o dofinansowanie swojego przedsięwzięcia, zaś drugi te nieprawdziwe dokumenty wystawił jako firma (...).

Niewątpliwie oskarżeni działali wspólnie i w porozumieniu.

Współsprawstwo w ujęciu wynikającym z art. 18 § 1 k.k. nie wymaga wspólnego dokonania czynności czasownikowych. Polega ono bowiem na opartym porozumieniu wspólnym wykonywaniu przestępstwa, co charakteryzuje się po stronie każdego ze współdziałających odgrywaniem istotnej roli w procesie realizacji ustawowych znamion przestępstwa. Jako współsprawcę traktować należy także osobę, która wprawdzie nie wykonuje czynności odpowiadającej znamieniu czasownikowemu danego przestępstwa, ale której zachowanie jest uzgodnione ze wspólnikiem, stanowi istotny wkład w realizację wspólnego przestępczego zamachu. O tym, że rola danej osoby jest istotna świadczy zwykle hipotetyczne przyjęcie, że przez odstąpienie tej osoby od działania, przestępstwo w ogóle nie zostałoby dokonane lub byłoby dokonane w inny sposób.

Udział G. K. (1) w realizacji przestępczego zamierzenia był istotny. Dzięki jego działaniu (zawyżenie wartości urządzeń do produkcji peletu i brykietu uwidocznione w fakturach), T. K. mógł uzyskać dofinansowanie z (...) Agencji (...).

Z uwagi na fakt, iż T. K. oraz G. K. (1) działali w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, o czym świadczy schemat ich postępowania, zachowanie oskarżonych należało zakwalifikować z art. 12 k.k. jako jeden czyn zabroniony.

Sąd wyeliminował z opisu czynu fragment wskazujący, iż oskarżeni działali w ramach uzgodnionego podziału ról, gdyż brak jest ku temu jakichkolwiek dowodów, zaś wartość urządzeń objętych rzeczonymi fakturami ustalił na kwotę 541 471 złotych, opierając się w tym wyliczeniu na opinii biegłego A. B..

Przy wymiarze kar za przestępstwa popełnione przez T. K. i G. K. (1) Sąd miał na uwadze treść art. 53 § 1 i 2 kk, a więc rodzaj i charakter naruszonego dobra, sposób i okoliczności popełnienia czynu, postać zamiaru i motywację sprawców, cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonych, jak również potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Stopień społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonym czynu był znaczny, wyrażał się w rozmiarach szkody. Swoim zachowaniem godzili oni w jedno z podstawowych dóbr prawnych jakim jest mienie, a swoimi czynami dali wyraz braku szacunku dla publicznej własności. Oskarżeni działali w sposób zaplanowany, przemyślany, popełnili przestępstwo umyślne, działając z niskich pobudek. Sąd poczytał to za okoliczność obciążającą.

Okoliczność łagodząca to dotychczasowa niekaralność oskarżonych (dane o karalności T. K. k. 827, 1260, 2279, dane o karalności G. K. (1) k. 828, 1259, 2280), dlatego też Sąd orzekając karę pozbawienia wolności warunkowo zawiesił jej wykonanie w oparciu o art. 69 § 1 i 2 k.k., art. 70 § 1 pkt 1 k.k. (w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 lipca 2015 roku, tj. przed datą wejścia w życie ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw Dz.U. 2015, poz. 396). Przepisy te okazały się względniejsze, bowiem pozwalały na warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności orzeczonej w wymiarze nieprzekraczającym 2 lat, kierując się w tym przypadku art. 4 § 1 k.k. Sąd doszedł do wniosku, że oskarżeni w przyszłości będą przestrzegać porządku prawnego i nie popełnią nowego przestępstwa.

Sprawcy przestępstwa objętego niniejszym postępowaniem działali w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, dlatego na podstawie art. 33 § 2 i 3 k.k. Sąd orzekł grzywny, aby aby ugruntować takie przeświadczenie również w świadomości społecznej, że popełnienie tego rodzaju przestępstw jest nieopłacalne, kierując się także względami prewencji indywidualnej oraz generalnej. Ustalając ilość stawek dziennych grzywny Sąd brał pod uwagę, aby wyżej wymieniona kara była współmierna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu, natomiast przy ustalaniu wysokości stawki dziennej Sąd wziął pod uwagę sytuację rodzinną i majątkową oskarżonych. T. K. jest żonaty, nie posiada dzieci. Utrzymuje się z prowadzonej działalności gospodarczej firmy (...) oraz zatrudniony jest w charakterze kierowcy na umowę zlecenia, z czego osiąga dochód około 2000 złotych miesięcznie. Jest on współwłaścicielem mieszkania w Ł. o powierzchni 38 m ², działki o powierzchni 10 ha, samochodu marki F. z 1999 roku. Z kolei G. K. (1) - żonaty, ma trójkę dzieci, ekonomista, utrzymuje się z prowadzonej działalności w spółce (...) sp. z o.o. oraz (...) sp. z o.o., z czego osiąga dochody od 10 000 złotych do 20 000 złotych miesięcznie. jest on współwłaścicielem nieruchomości o powierzchni 2 ha w D., 4 ha w S., 0,2 ha w W. oraz samochodu marki T. z 2011 roku.

Kierując się wskazanymi powyżej argumentami Sąd skazał T. K. oraz G. K. (1) na kary po roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności i grzywny w wymiarze 75 stawek dziennych, ustalając wysokość stawki dziennej na kwotę 30 złotych. Zdaniem Sądu tak wymierzona grzywna współmierna jest do sytuacji majątkowej oskarżonych i ich realnych możliwości płatniczych.

Sąd na podstawie art. 46 § 1 k.k. nie orzekł w całości obowiązku naprawienia szkody na rzecz (...)u, jedynie 186 879,26 złotych. Kwota ta wynika z matematycznego wyliczenia, bowiem gdyby ceny urządzeń do produkcji biomasy nie zostały zawyżone, to niewątpliwie dotacja finansowa z tejże instytucji T. K. także należałaby się. W tej sytuacji Sąd od kwoty dofinansowania odjął rzeczywistą wartość urządzeń wyliczoną przez biegłego A. B. wynoszącą 311 675 złotych, przy czym należy zaznaczyć, że firma (...) nadal funkcjonuje. Jakkolwiek niezależnie od powyższego pokrzywdzony może dochodzić niezaspokojonej części roszczenia w drodze postępowania cywilnego zgodnie z art. 46 § 3 k.k.

Na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczono obu oskarżonym na poczet orzeczonych kar grzywny okresy rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie – T. K. w dniu 7 listopada 2012 roku, zaś G. K. (1) od 7 listopada 2012 roku do 8 listopada 2012 roku, przyjmując, jeden dzień pozbawienia wolności za równoważny dwóm stawkom dziennym grzywny.

Ponadto na podstawie art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k. oraz art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (DZ.U. t.j. 1983 Nr 49, poz. 223) zasądzono na rzecz Skarbu Państwa od T. K. i G. K. (1) kwoty po 3 000 złotych tytułem częściowych kosztów sądowych. W pozostałej części zwolniono oskarżonych od ich uiszczania i obciążono nimi Skarb Państwa z uwagi na orzeczony obowiązek naprawienia szkody oraz kary grzywny. Sąd uznał, iż obciążanie całością kosztów oskarżonych stanowiłoby dla nich nadmierne obciążenie finansowe.

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak wyroku.