Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VI Ka 204/16

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 lipca 2016 r.

Sąd Okręgowy w Elblągu VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodnicząca:	SSO Irena Śmietana
Protokolant	sekr.sądowy Aneta Zembrzuska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Jerzego Adamowskiego

po rozpoznaniu dnia 21 lipca 2016r., w E.

sprawy:

K. N., s. H. i E., ur. (...) w Ż.

oskarżonego z art. 218§ 1 a kk i inne

na skutek apelacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego i obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Nowym Mieście Lubawskim

z dnia 24 lutego 2016 r., sygn. akt II K 200/15

I. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

a) w pkt 2. przyjmuje, że oskarżony dopuścił się przypisanego mu czynu w okresie od listopada 2012r. do czerwca 2014r. oraz ustala, że nie odprowadzał na rachunek Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. składek na ubezpieczenia społeczne w części finansowanej przez ubezpieczonych oraz w części finansowanej przez pracodawcę, ubezpieczenie zdrowotne oraz Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych,

b) w pkt 6. na mocy art. 46§1 kk orzeka wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych O.. w O. kwoty 261.651,25zł (dwieście sześćdziesiąt jeden tysięcy sześćset pięćdziesiąt jeden złotych 24/100),

II. w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

III. zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za II instancję.

Sygn. akt VI Ka. 204/16

UZASADNIENIE

K. N. został oskarżony o to, że:

I w okresie od marca 2013r. do dnia 28 kwietnia 2014r. w E. będąc prezesem zarządu (...) Spółka z o.o. z siedzibą w (...) nie zgłosił do Sądu Rejonowego w Elblągu V Wydział Gospodarczy wniosku o upadłość tej spółki pomimo powstania warunków uzasadniających jej upadłość,

tj. o czyn z art. 586 khs,

II w okresie od listopada 2012r. do listopada 2013r. i od czerwca 2014r. do października 2014r. w (...) będąc zobowiązanym do opłacenia składek na ubezpieczenie społeczne w części finansowanej przez ubezpieczonych w kwocie należności głównej 84.202,03zł. w części finansowanej przez pracodawcę w kwocie należności głównej 119.171,19zł, w okresie od listopada 2012r. do lutego 2014r. i od czerwca 2014r. do października 2014r. będąc zobowiązanym do opłacenia składek na ubezpieczenie zdrowotne pracowników w kwocie należności głównej 52.541,30zł oraz w okresie od listopada 2012r. do listopada 2013r. będąc zobowiązanym do opłacenia składek na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych w kwocie należności głównej 12.916,48zł uporczywie naruszał prawa zatrudnionych pracowników A. K. (1), K. L., K. B. (1), E. B. (1), M. P., M. D., G. K., R. Ł., R. P., M. Z. (1), E. K., B. B. (1), W. Z., J. N., B. G., A. K. (2), R. M., S. Ł., J. F., M. O., H. P., A. R., M. B., K. K. (1), J. O., S. J., M. Ś., A. M., S. B., W. W. (1), G. B., K. K. (2), Ł. O., E. B. (2), A. B., J. L., W. R.,K. O. (1), Ł. A., B. K., J. Ł., B. B. (2), P. P., A. W., I. G., M. L. (1), L. W., K. O., M. W., K. B. (2), P. W., M. K. (1), A. M., A. Z., Ł. D., J. K., K. G., J. J. (1) J. J. (2), R. G., K. K. (3), M. L. (2), T. K., D. Z., M. K. (2), P. B., P. D., S. K., G. H., K. P., P. S., E. O., M. K. (3), M. K. (4), B. N., M. Z. (2) – wynikające z ubezpieczenia społecznego w ten sposób, że nie odprowadzał należnych składek na konto Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w O.

tj. o czyn z art. 218 §1a kk.

Sąd Rejonowy w Nowym Mieście Lubawskim wyrokiem z dnia 24 lutego 2016r. uznał;

I oskarżonego K. N. za winnego tego, że w okresie od końca lipca 2013r do dnia 27 kwietnia 2014r. w E. jako prezes zarządu (...) Spółka z o.o. z siedzibą w (...) nie zgłosił do Sądu Rejonowego w Elblągu V Wydział Gospodarczy wniosku o upadłość spółki, pomimo powstania warunków uzasadniających jej upadłość w postaci jej niewypłacalności rozumianej jako wykonywanie wymagalnych zobowiązań pieniężnych, tj. popełnienia przestępstwa z art. 586 ksh i za to na mocy art. 586 ksh skazał go na karę 4 miesięcy pozbawienia wolności,

II oskarżonego K. N. uznał za winnego tego, że w okresie od lutego 2013r. do czerwca 2014r. w (...) będąc prezesem zarządu (...) Spółka z o.o. z siedzibą w (...) wykonującym jako pracodawca czynności w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych uporczywie naruszał prawa pracowników A. K. (1), K. L., K. B. (1), E. B. (1), M. P., M. D., G. K., R. Ł., R. P., M. Z. (1), E. K., B. B. (1), W. Z., J. N., B. G., A. K. (2), R. M., S. Ł., J. F., M. O., H. P., A. R., M. B., K. K. (1), J. O., S. J., M. Ś., A. M., S. B., W. W. (1), G. B., K. K. (2), Ł. O., E. B. (2), A. B., J. L., W. R.,K. O. (1), Ł. A., B. K., J. Ł., B. B. (2), P. P., A. W., I. G., M. L. (1), L. W., K. O., M. W., K. B. (2), P. W., M. K. (1), A. M., A. Z., Ł. D., J. K., K. G., J. J. (1) J. J. (2), R. G., K. K. (3), M. L. (2), T. K., D. Z., M. K. (2), P. B., P. D., S. K., G. H., K. P., P. S., E. O., M. K. (3), M. K. (4), B. N., M. Z. (2), wynikających ze stosunku ubezpieczenia społecznego w ten sposób, że będąc zobowiązanym do opłacenia składek na ubezpieczenie społeczne w części finansowanej przez ubezpieczonych oraz w części finansowanej przez pracodawcę składek tych nie odprowadzał na konto organu rentowego – Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O., tj. popełnienia przestępstwa z art. 218§1a kk i za to na mocy art.218§1a kk skazał go na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności,

III na mocy art. 85§1 i 2 kk i art. 86§1 kk połączył jednostkowe kary pozbawienia wolności i orzekł karę łączną 8 miesięcy pozbawienia wolności,

IV na mocy art. 69§ 1 i 2 kk oraz art. 70§1 kk wykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 1 roku,

V na mocy art. 71§1 kk wymierzył oskarżonemu grzywnę w wymiarze 250 stawek dziennych po 20zł każda,

VI na mocy art. 46§2 kk orzekł od oskarżonego środek karny w postaci nawiązki poprzez zapłatę na rzecz oskarżyciela posiłkowego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w O. kwotę 15.000zł,

VII na mocy art. 41§1 kk i art. 43§1 kk orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci 3 lat zakazu zajmowania stanowisk w organach spółek prawa handlowego.

Apelacje od powyższego wyroku złożyli pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego oraz obrońca oskarżonego.

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego - Zakładu Ubezpieczeń Społecznych zaskarżył wyrok w części, tj. w zakresie punktów 2 i 6

1) odnośnie pkt 2 – poprzez wskazanie w opisie czynu z art. 218§1a kk okresu od lutego 2013r. do czerwca 2014r. obejmującego uporczywe naruszanie przez oskarżonego praw pracowników, zatrudnionych w (...) Spółka z o.o. w ten sposób, że będąc zobowiązanym do opłacania składek na ubezpieczenie społeczne w części finansowanej przez ubezpieczonych oraz w części finansowanej przez pracodawcę, nie odprowadzał tych składek, podczas gdy okres ten przypadał od listopada 2012r. do czerwca 2014r., nadto czyn oskarżonego polegał również na zaniechaniu odprowadzania składek na ubezpieczenie zdrowotne oraz Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych,

2) dotyczącej orzeczenia o karze, tj. w pkt 6 wyroku, poprzez orzeczenie o środku karnym w postaci nawiązki na rzecz oskarżyciela posiłkowego, zamiast orzeczenia obowiązku naprawienia szkody przez oskarżonego na rzecz ZUS O. – na niekorzyść oskarżonego.

Skarżący wyrokowi zarzucił:

1) obrazę przepisów prawa materialnego tj:

a) art.218§1a kk poprzez jego błędną wykładnię, polegającą na uznaniu, że uporczywe naruszanie praw pracowniczych wynikających z ubezpieczenia społecznego nie obejmuje nieopłacania składek na ubezpieczenie zdrowotne oraz Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych,

b) art. 46 2 kk poprzez jego błędne zastosowanie, polegające na uznaniu, że orzeczenie obowiązku naprawienia szkody jest w niniejszej sprawie znacznie utrudnione,

c) art. 46§1 poprzez jego niezastosowanie i nie nałożenie na oskarżonego obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem o jakim mowa w art. 218§1a kk w całości na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. poprzez zapłatę kwot należności z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych w kwocie 261.651,25zł,

2) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na treść wyroku , poprzez błędne ustalenie w opisie czynu z art. 218§1a kk okresu nieopłacania składek od lutego 2013r. do czerwca 2014r. stanowiącego uporczywe naruszanie praw pracowników zatrudnionych w (...) Spółka z o.o. w (...), podczas gdy okres ten przypadał od listopada 2012r. do czerwca 2014r., a nadto czyn oskarżonego polegał również na zaniechaniu odprowadzania składek na ubezpieczenie zdrowotne oraz Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych.

Wskazując powyższe zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w części, tj:

1) w pkt 2 poprzez orzeczenie, że oskarżony K. N. dopuścił się zarzucanego mu czynu w okresie od listopada 2012r. do czerwca 2014r. oraz że nie odprowadzał na rachunek Z. O.. w O. składek na ubezpieczenie społeczne w części finansowanej przez ubezpieczonych oraz w części finansowanej przez pracodawcę, ubezpieczenie zdrowotne oraz Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych,

2) w pkt 6 poprzez orzeczenie obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem na rzecz pokrzywdzonego Z. O.. w O. poprzez zapłatę kwot należności z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych w kwocie 261.651,25zł w miejsce orzeczonej nawiązki w kwocie 15.000zł.

Obrońca oskarżonego zaskarżył wyrok w całości zarzucając mu:

- w zakresie czynu określonego w pkt 1 wyroku:

1. obrazę przepisów postepowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 kpk w zw. z art. 193§1 kpk poprzez dowolne przyjęcie, iż sytuacja finansowa Spółki (...) uzasadniała przyjęcie, że spółka utraciła zdolność do wykonywania swoich wymaganych zobowiązań pieniężnych, o których mowa w art. 11 ust.4 p.u. w sytuacji, gdy żaden dowód nie przesądzał przedmiotowej okoliczności,

2. obrazę przepisów postepowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 399§1 kpk poprzez zaniechanie pouczenia oskarżonego, iż Sąd I instancji przy dokonywaniu oceny prawnej będzie brał pod uwagę art. 11 p.u. a w szczególności domniemanie z art. 11 ust. 1a p.u. w sytuacji gdy przepisy te kształtują w sposób zupełnie inny zakres okoliczności faktycznych, których stwierdzenie jest konieczne do przypisania sprawcy znamion z art. 586 k.h.s.

- w zakresie czynu określonego w pkt 2 wyroku:

3. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk poprzez pominięcie zeznań świadka A. Z. w zakresie, w jakim stwierdza ona, iż oskarżony nie wypłacał należnego jemu wynagrodzenia do czasu uprzedniego wypłacenia wynagrodzenia pracownikom spółki, w sytuacji gdy okoliczność ta ma znaczenie dla oceny znamienia uporczywości z art. 218§1 a kk ,

4. obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 kpk poprzez dowolne przyjęcie, iż upadłość spółki hiszpańskiej M. Iglesias nie miała wpływu na kondycję ekonomiczną spółki (...), w sytuacji gdy spółka hiszpańska była jej głównym kontrahentem i jej upadłość w istotny sposób przyczyniła się następnie do zaprzestania produkcji w spółce (...).

W konkluzji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego jako bezzasadna na uwzględnienie zasługiwać nie mogła. Wybiorczo przytoczone w niej argumenty dla poparcia prezentowanego stanowiska, mające uzasadniać obrazę przepisów postępowania były całkowicie chybione i nie znalazły potwierdzenia w przeprowadzonych dowodach.

Odnośnie zarzutu obrazy art. 7 kpk stwierdzić należy, że Sąd orzekający, rozstrzygając o winie oskarżonego kieruje się własnym wewnętrznym przekonaniem, nieskrępowanym żadnymi ustawowymi regułami dowodowymi, a przekonanie to pozostaje pod ochroną art. 7 kpk dopóki nie zostanie wykazane, że sąd I instancji oparł swoje przekonanie o winie oskarżonego bądź to na okolicznościach nieujawnionych w toku przewodu sądowego, bądź ujawnionych, ale ocenionych w sposób sprzeczny ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Zresztą wspomniany zarzut nie może sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sadu, wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku – jak ma to miejsce w przypadku apelacji – lecz musi zmierzać do wykazania, jakich konkretnych uchybień w zakresie logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd I instancji w ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego. Sama bowiem możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez Sąd błędu w ustaleniach faktycznych.

Analiza materiału dowodowego w niniejszej sprawie wskazuje, że Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób wszechstronny i wyczerpujący, gromadząc w prawidłowy sposób materiał dowodowy dający podstawę do podjęcia merytorycznego rozstrzygnięcia, a następnie poddał ten materiał wnikliwej analizie i wyprowadził całkowicie słuszne wnioski co do winy oskarżonego K. N. w zakresie przypisanych mu czynów. Z uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia wynika jednoznacznie, że oceny wartości poszczególnych dowodów dokonano pod względem ich wewnętrznej spójności, wzajemnych relacji, z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, bez wykroczenia poza ramy przysługującej sądowi swobodnej oceny dowodów. Do takiej konkluzji prowadzić musi analiza pisemnych motywów wyroku, w których Sąd Rejonowy zaprezentował tok swego rozumowania oraz wskazał którym dowodom, w jakim zakresie i dlaczego dał wiarę, a którym i na jakiej podstawie tego waloru odmówił. Zdaniem Sądu Odwoławczego zaprezentowanej przez Sąd argumentacji i wyprowadzonym wnioskom nie sposób zarzucić braku logiki czy też rażącej sprzeczności, natomiast apelujący formułując zarzut obrazy art. 7 kpk poprzestaje w istocie na polemice z dokonaną przez Sąd I instancji oceną materiału dowodowego, nie przytaczając jednocześnie przekonujących argumentów mogących tę ocenę podważyć. Podkreślić należy, że szeroka, przejrzysta i należycie umotywowana argumentacja Sądu Rejonowego zawarta w pisemnych motywach wyroku, a dotycząca kwestii sprawstwa oskarżonego K. N. czyni zbędnym przywoływanie w tym miejscu po raz kolejny tych wszystkich racji i dowodów, które legły u podstaw zaskarżonego rozstrzygnięcia, skoro Sąd Odwoławczy a całości ją podzielił, a wystarczającym będzie w tym zakresie odesłanie skarżącego do lektury uzasadnienia.

Z tych też powodów za całkowicie bezzasadny uznać należy zarzut sformułowany w pkt 1. apelacji. Wbrew bowiem zawartym tam twierdzeniom Sąd I instancji w uzasadnieniu wyroku w sposób bardzo szczegółowy i dokładny odniósł się do opinii biegłego z zakresu rachunkowości, słusznie czyniąc ją podstawą ustaleń faktycznych, natomiast zaprezentowana w uzasadnieniu (str. 6, 8-10) wszechstronna analiza i wnikliwa ocena tej opinii nie budzi zastrzeżeń. Jak bowiem wynika z ustnej, uzupełniającej opinii biegłego F. na rozprawie wprost wskazał, że już od początku 2013r. spółka (...) wykazywała brak możliwości wykonywania swoich zobowiązań pieniężnych, natomiast zdecydowane pogorszenie nastąpiło w marcu 2013r. gdy spółka zaprzestała regulować swoje zobowiązania wobec ZUS. Opinia biegłego jest wyczerpująca, odpowiada na wszystkie pytania, odnosi się również szczegółowo do zmian w przepisach Prawo upadłościowe, wskazując, iż poprzednie przepisy były bardziej restrykcyjne. Sąd Okręgowy w całości podziela ocenę tej opinii jasno i przekonująco zaprezentowaną w uzasadnieniu. Znajdująca się tam argumentacja jest tak wyczerpująca, że nie wymaga uzupełnień ze strony Sądu Odwoławczego. Podkreślić jedynie należy, iż Sąd I instancji przekonująco wskazał, dlaczego przyjął, że w lipcu 2013 oskarżony jako prezes zarządu miał obowiązek złożenia wniosku o upadłość i argumentacji tej nie sposób zarzucić braku logiki, czy też sprzeczności. Zresztą jak wynika z protokołu rozprawy z dnia 15.01.2016r. podczas składania opinii przez biegłego F. był obecny jego obrońca, miał możliwość zadawania pytań i to właśnie w odpowiedzi na jego pytanie, biegły m.in. ustosunkował się do nowej regulacji w prawie upadłościowym i wyjaśnił kiedy i dlaczego oskarżony jako prezes spółki miał obowiązek złożyć wniosek o upadłość (k.729).

Jeżeli chodzi o zarzut 2. to Sąd Odwoławczy podtrzymuje swoje stanowisko zaprezentowane w postanowieniu z dnia 23.06.2016r. natomiast bezzasadny jest zarzut sformułowany w pkt 3. apelacji. Skarżący zdaje się pomijać zeznania świadka A. Z., wyrywając z kontekstu jedno zdanie, mające świadczyć o braku złej woli po stronie oskarżonego. Natomiast z obszernych i szczegółowych zeznań tego świadka wynika jednoznacznie, że sytuacja spółki już od końca roku 2012 była bardzo trudna, o czym oskarżony doskonale wiedział, a spowodowane to było – zdaniem świadka, specjalisty ds. księgowości – złym zarządzaniem finansami (k.675-676v). Jej relacja znalazła potwierdzenie w zeznaniach świadka S. B., która dodała, że w styczniu 2013r. odcięto w spółce prąd z powodu nie uregulowania należności za fakturę. Z ustaleń Sądu I instancji wynika jednoznacznie, że oskarżony przez długi okres czasu nie odprowadzał składek do ZUS, mimo iż wypłacał jeszcze nieregularnie wynagrodzenia, regulował niektóre zobowiązania, a przy tym nie podjął żadnych kroków w celu poprawy tej sytuacji, chociażby nie zwrócił się do ZUS-u w celu restrukturyzacji zadłużenia. Słusznie zatem Sąd I instancji uznał, iż takie zachowanie w pełni wyczerpuje dyspozycje art. 218§1 a kk. Sąd Okręgowy w całości podziela i aprobuje ocenę zachowania oskarżonego, której w żaden sposób nie może zmienić fakt, że – gdy pojawiły się w firmie problemy – to najpierw były wypłacane wynagrodzenia dla pracowników, a potem dla oskarżonego. W ustalonym stanie faktycznie nie ma to żadnego znaczenia, jego zachowanie nosiło bowiem – jak to wykazał Sąd Rejonowy - cechy uporczywości, a ponadto trafnie również Sąd I instancji wskazał, iż oskarżony nie może powoływać się na trudną sytuację finansową spółki, ponieważ pracodawca ma obowiązek opłacania składek na ubezpieczenie społeczne pracowników, a jeżeli sytuacja finansowa nie pozwala na wypłatę wynagrodzeń i opłacenie składek pracowniczych to winien podjąć kroki przewidziane prawem w celu naprawy tej sytuacji. Żadnych takich działań oskarżony nie podjął.

Nietrafny był również zarzut 4 apelacji, wbrew bowiem twierdzeniom skarżącego, Sąd I instancji przekonująco wskazał, dlaczego uznał, że hiszpański kontrahent spółka (...) w żaden sposób nie przyczynił się do złej kondycji finansowej i zaprzestania produkcji w spółce (...). Do takiego wniosku prowadzi bowiem analiza zeznań świadków S. B. i A. Z. oraz dokumentów przedłożonych na rozprawie. Wynika z nich jednoznacznie, że firma (...) ogłosiła niewypłacalność, ale w dalszym ciągu prowadziła działalność, nie posiadała zaległości płatniczych i często dokonywała przedpłaty na rzecz spółki (...) (zeznania k.675v-676, k.726-726v). Ocena materiału dowodowego w tym zakresie dokonana została przez Sąd I instancji z uwzględnieniem reguł sformułowanych w art. 7 kpk, zgodna jest zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz nie zawiera błędów faktycznych lub logicznych i z tych względów zasługuje na pełną aprobatę.

Reasumując stwierdzić należy, iż skarżący nie wykazał żadnych konkretnych uchybień w ocenie materiału dowodowego, jakich miał dopuścić się sąd orzekający, a podniesione przez niego zarzuty sprowadzają się wyłącznie do polemiki z prawidłowymi ustaleniami sadu meriti, wyrażonymi w uzasadnieniu orzeczenia. Sad I instancji nie dopuścił się obrazy przepisów postępowania ani błędów w ustaleniach faktycznych, zaś kontrola odwoławcza uzasadnia stwierdzenie, że brak jest podstaw do zdyskwalifikowania zaskarżonego wyroku.

Odnośnie apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego stwierdzić należy, iż zasługiwała ona na uwzględnienie, w szczególności Sąd Okręgowy podziela trafne uwagi, wyczerpująco zaprezentowane w uzasadnieniu apelacji, że naruszenie praw pracowniczych wynikających z ubezpieczenia społecznego obejmuje także nieopłacanie składek na ubezpieczenie zdrowotne oraz Fundusz Pracy i Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych. Przedstawiony bowiem przez Sąd I instancji w uzasadnieniu pogląd W. W. (2) jest odosobniony, natomiast dotychczasowe orzecznictwo stoi na stanowisku, że na pracodawcy jako płatniku spoczywa także obowiązek obliczenia, pobrania z dochodu pracownika i odprowadzenia składek na ubezpieczenie zdrowotne, przy czym obowiązek rozliczenia składki na ubezpieczenie zdrowotne istnieje co miesiąc i następuje w trybie i na zasadach przewidzianych dla składek na ubezpieczenie zdrowotne. Podobnie za osoby pozostające w stosunku pracy pracodawca ma obowiązek odprowadzić składki na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych w trybie i na zasadach przewidzianych dla składek na ubezpieczenie społeczne. Tym samym zgodzić należało się ze skarżącym, iż źródłem obowiązku opłacania tych składek jest stosunek pracy, na pracodawcy ciąży zatem obowiązek opłacania ich do ZUS i dlatego w tym zakresie dokonano korekty zaskarżonego wyroku w pkt 2. Ponadto, zdaniem Sądu Odwoławczego, zmiany wymagał również okres popełnienia przestępstwa przypisanego w pkt 2 wyroku, ponieważ – jak słusznie podkreślił pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego, z załączonych do akt świadectw pracy wynika jednoznacznie, że J. J. (1) zatrudniona była w spółce (...) od 1.11.2012r., zaś K. O. (2) od 1.12.2012r. ponadto również z dołączonych deklaracji rozliczeniowych składanych przez płatnika wynika, że już w listopadzie i grudniu 2012r. zatrudniano pracowników. Należało także podzielić stanowisko skarżącego, że Sąd I instancji niesłusznie orzekł w tej sprawie nawiązkę, gdyż istotnie – jak wynika z pisma procesowego ZUS-u z dnia 3.12.2015r. (k. 679) dokładnie wskazano w nim kwoty nieopłaconych składek – oddzielnie na ubezpieczenie społeczne, zdrowotne i fundusz pracy. Dlatego też Sąd Okręgowy zmienił również pkt 6 wyroku nakładając na oskarżonego obowiązek naprawienia szkody w wysokości żądanej przez oskarżyciela posiłkowego.

Z tych też względów orzeczono jak w wyroku.