Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 września 2016 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Zbigniew Szczuka

Protokolant: st. sekr. sądowy Dominika Kołpa

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 września 2016 r. w Warszawie

sprawy A. O.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

o wcześniejszą emeryturę (z warunków szczególnych)

na skutek odwołania A. O.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

z dnia 30 września 2015 r. znak: (...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje A. O. prawo do wcześniejszej emerytury od dnia 20 sierpnia 2015r.

Sygn. akt. VII U 1790/15

Transkrypcja uzasadnienia wyroku z dnia 6 września 2016 r.

Wygłoszone uzasadnienie wyroku.

Odwołujący w swoim odwołaniu z dnia 10 listopada 2015 roku, karta 2 akt sprawy odwołał się od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. z dnia 30 września 2015 roku odmawiającej mu prawa do wcześniejszej emerytury z warunków szczególnych. Organ rentowy w swojej odpowiedzi na odwołanie, karta 14 wnosił o oddalenie odwołania.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny. Odwołujący A. O. urodzony (...) w dniu 20 sierpnia 2015 roku złożył wniosek o emeryturę strona pierwsza tom drugi akt organu rentowego. Organ rentowy uznał po przeanalizowaniu całej dokumentacji przedłożonej przez odwołującego, że odwołujący nie spełnił wymogu 15 lat pracy w szczególnych warunkach na dzień 1 stycznia 1999 roku. Zdaniem organu rentowego odwołujący udowodnił jedynie 4 lata 11 miesięcy i 7 dni pracy w warunkach szczególnych to jest od 21 marca 1981 roku do 31 grudnia 1983 roku w Miejskich Zakładach (...) oraz od 1 kwietnia 1991 roku do 10 czerwca 1993 roku w Komendzie Miejskiej Państwowej Straży Pożarnej. W ocenie organu rentowego inne okresy, odnośnie innych okresów pracy odwołujący nie przedłożył świadectw wykonywania pracy w warunkach szczególnych i wobec powyższego w ocenie organu rentowego odwołanie w przedmiotowej sprawie jest bezzasadne. Na okoliczność pracy w warunkach szczególnych w Zakładach (...) odwołujący powołał świadków R. K., W. P., A. C., J. S., J. W., którzy złożyli zeznania na okoliczność wykonywania przez odwołującego pracy w warunkach szczególnych w latach od 1967 roku do 1995.

Sąd po przeprowadzeniu postępowania dowodowego i przesłuchania świadków dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu BHP na okoliczność ustalenia, czy prace wykonywane przez odwołującego w Zakładach Radiowych (...) w W. były pracami wykonywanymi w warunkach szczególnych. Biegły w swojej opinii znajdującej się na karcie od 39 akt sprawy do 48 stwierdził po dokonaniu analizy całego zebranego materiału dowodowego, zapoznaniem się również z zeznaniami świadków, iż nie podlegają uznaniu, jako wykonywane w szczególnych warunkach prace przez odwołującego wykonywane w przedziale od 15 stycznia 1975 roku do 30 sierpnia 1976 roku to jest: praca zatrudnienie na stanowisku robotnika transportu, następnie praca w okresie od 15 maja 1978 roku do 31 sierpnia 1980 roku to jest czasokres zatrudnienia na stanowisku operatora podnośnika i zmiatarki oraz praca od 15 października 1990 roku do 18 marca 1991 roku to jest zatrudnienie na stanowisku kierowcy mechanika natomiast spełniają przesłanki uznania za wykonywane w szczególnych warunkach prace odwołującego w okresach od 1 października 1972 roku do 14 stycznia 1975 roku, od 1 września 1976 roku do 14 maja 1978 roku i od 3 lutego 1984 roku do 14 października 1990 roku.

Biegły wskazał, iż z materiału dowodowego wynika, że odwołujący w tym okresie wykonywał prace związane z montażem elementów i podzespołów, prace związane z wymianą wadliwych elementów elektronicznych lub podzespołów z zastosowaniem połączeń lutowanych. Oglądu [? 00:05:58.116] efektów wykonywanych czynności wykonywał z użyciem stosownych mierników.

W ocenie biegłego powyższy zakres prac wykonywanych przemiennie miał charakter prac podstawowych i był wykonywany stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na zajmowanym stanowisku. Zdaniem biegłego tego rodzaju prace podlegają uznaniu za wykonywane w szczególnych warunkach, bowiem były wykonywane stale i w pełnym wymiarze czasu pracy i odpowiadają rodzajowi pracy wymienionemu w dziale III w hutnictwie i przemyśle metalowym pozycja 83 lutowanie płyt, blach, przewodów ołowianych oraz metali niezależnych, w dziale IV w chemii pozycja 17 produkcja i przetwórstwo żywic i tworzyw sztucznych, w dziale VIII w transporcie i łączności pozycja 2 prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3 i pół tony, w dziale XIV prace różne pozycja 17 lakierowanie ręczne lub natryskowe niezhermetyzowane.

Organ rentowy w ramach odniesienia się do treści przytoczonej opinii stanął na stanowisku, iż nie zgadza się z argumentacją biegłego w zakresie, w jakim biegły ten zalicza do prac w szczególnych warunkach okresy od 10 października 1972 roku do 14 stycznia 1975 roku oraz od 1 września 1976 roku do 14 maja 1978 roku oraz od 3 lutego 1984 roku do 14 października 1990 roku, co wyraził w piśmie procesowym z dnia 6 lipca 2016 roku, karta 64. Organ rentowy podniósł, iż należy zważyć, że w spornym okresie odwołujący wykonywał prace w Zakładzie (...) natomiast biegły wskazuje, iż wykonywał on prace przypisane w rozporządzeniu z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze do działu III w hutnictwie i przemyśle metalowym, do działu IV w chemii, działu VIII w transporcie i łączności oraz w dziale XIV prace różne.

W tym zakresie organ rentowy powołał się na wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 7 lipca 2015 roku zgodnie, z którym usystematyzowanie prac o znacznej szkodliwości i uciążliwości do oddzielnych działów wykazu A oraz poszczególnych stanowisk w ramach gałęzi gospodarki nie jest przypadkowe, gdyż należy przyjąć, że konkretne stanowisko [ns 00:08:49.902] ekspozycję na czynniki szkodliwe w stopniu mniejszym lub większym w zależności od tego, w którym dziale przemysłu jest umiejscowione. Konieczny jest, co przytacza Sąd Apelacyjny, którego wyrok został przedstawiony i zaprezentowany w piśmie procesowym organu rentowego bezpośredni związek wykonywanej pracy z procesem technologicznym właściwym dla danego działu gospodarki.

Konkludując Sąd Apelacyjny w Lublinie stwierdził, że prawo do emerytury przewidziane w artykule 184 w związku z artykułem 32 omawianej ustawy ma charakter wyjątkowy jest odstępstwem od ogólnej reguły dotyczącej warunków przechodzenia na emeryturę, a zatem właściwe przepisy muszą być wykładane w sposób ścisły. Niedopuszczana jest wykładnia rozszerzająca prowadząca w konsekwencji do wypaczenia idei, że emerytura w wieku wcześniejszym jest wynikiem pracy w obciążających dla zdrowia warunkach.

Nadto organ rentowy zważył, że biegły w swojej opinii opierał się na zeznaniach świadków, które jednak zawierają nieścisłości i w tym zakresie wskazał, iż świadek R. K. twierdzi, że na hali pracowało 250 osób, zaś świadek W. P., że 100 osób, co niewątpliwie zmniejszałoby szkodliwość warunków pracy. Ponadto w ocenie organu rentowego z zeznań świadka C. wynika, że w 99% odwołujący pracował kierując samochodami powyżej 3 i pół tony, przy czym należy zauważyć, że praca ta powinna być wykonywana stale i w pełnym wymiarze. Z kolei świadek J. W. stwierdza, iż z odwołującym jeździł w delegacje krajowe i zagraniczne do jednostek wojskowych i że zwykle były to wyjazdy tygodniowe, a następnie stwierdza, że odwołujący rzadko jeździł na delegacje.

Wobec powyższych wątpliwości organ rentowy wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej biegłego z zakresu BHP celem odniesienia się do wskazanych zagadnień.

Biegły w opinii uzupełniającej zawartej na karcie od karty 66 do karty 69 odniósł się do zastrzeżeń przedstawionych przez organ rentowy i stwierdził, że lutowanie płyt blach przewodów ołowianych produkcja i przetwórstwa żywic i tworzyw sztucznych nie są przyporządkowane wyłącznie do branży odpowiednio hutnictwa i przemysłu metalowego oraz chemii. Ponadto biegły wskazał, iż nie udało mu się ustalić, który z ministrów nadzorował Zakłady (...) w W. w spornym okresie. Ustalił natomiast, iż likwidacja majątku zakładów wyżej wymienionych przeprowadzona została z udziałem organu założycielskiego, czyli Ministra Przemysłu i Handlu.

W ocenie biegłego nieścisłości w zeznaniach świadków w kwestiach dotyczących liczby pracujących na hali pracowników 100, czy 250 pracowników oraz częstości wyjazdów na delegacje służbowe są bez wpływu na dokonaną przez niego ocenę spełnienia przesłanek wymaganych dla uznania prac za wykonywane w szczególnych warunkach. Przesłanka wykonywania prac objętych wykazem stale i w pełnym wymiarze czasu pracy nie może być rozumiana w ocenie biegłego, jak to podkreśla w swojej opinii uzupełniającej dosłownie. Zwykle pracom w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze objętym wykazaniem prac stanowiących załączniki do Rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 roku towarzyszą inne prace nieobjęte wykazami. Biegły wskazał, iż nie podziela stanowiska organu rentowego, iż wykonywanie rodzajów prac objętych wykazem przez 99% normalnego czasu pracy oznacza niespełnienie przesłanki wykonywania prac objętych wykazem stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Strona odwołująca poparła swoje stanowisko w zakresie uznania i uwzględnienia odwołania. Pełnomocnik odwołującego przedstawił w piśmie procesowym odnoszącym się do przedmiotowej sprawy ostateczne wyliczenie, które nie zostało matematycznie w żaden sposób uzasadnione, co Sąd podkreśla, bowiem wyliczenie organu rentowego jest prawidłowe. 15 lat przyjąć te okresy i które Sąd Okręgowy przyjął, które były kwestionowane przez ZUS, a które zostały uznane, jako okresy pracy w warunkach szczególnych daje to w sumie z tym okresem pracy uznanym przez organ rentowy 4 lat, jako pracy w warunkach szczególnych 11 miesięcy 7 dni okresy uwzględnione przez biegłego, jako okresy pracy w warunkach szczególnych daje w sumie 15 lat 7 miesięcy 8 dni. Pełnomocnik odwołującego chyba nie doliczył szczegółów, ponieważ wyliczył 16 lat 11 miesięcy, co wyartykułował w swoim piśmie procesowym to na marginesie natomiast istotnym elementem dla Sądu jest kwestia przekroczenia 15 lat zakreślona przez ustawę.

Sąd Okręgowy po przeanalizowaniu całości zebranego materiału dowodowego zważył, co następuje.

W ocenie Sądu Okręgowego zebrany materiał dowodowy, zeznania świadków składających swoje oświadczenia do protokółu w toku postępowania sądowego oraz opinia biegłego z zakresu BHP główna i uzupełniająca są w pełni przekonywujące i w ocenie Sądu zeznania są wiarygodne poparte w końcowej części postępowania dowodowego zeznaniami samego odwołującego, który odniósł się i przedstawił pokrótce, jak wyglądała jego praca w warunkach szczególnych w kwestionowanych okresach natomiast również opinia biegłego jest opinią w sposób rzetelnie profesjonalnie sporządzoną odnoszącą się do poszczególnych kwestionowanych okresów z szerokim uzasadnieniem, dlaczego okresy wymienione w opinii uwzględnia, jako okresy pracy w warunkach szczególnych, a jakich nie uwzględnia nadto biegły odniósł się w sposób przekonywujący w ocenie Sądu Okręgowego w opinii uzupełniającej do wszelkich argumentów wytoczonych w piśmie procesowym przez organ rentowy kwestionujący opinię główną biegłego.

W ocenie Sądu biorąc powyższe pod uwagę i uznając, iż materiał dowodowy daje podstawę do przyjęcia, iż przekroczony został 15-letni okres pracy w przypadku odwołującego w warunkach szczególnych, a pozostałe wymogi uwarunkowania zakreślone Ustawą z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w zakresie ubiegania się o tak zwaną wcześniejszą emeryturę zostały przez odwołującego spełnione uznał, iż zachodzi uzasadniona podstawa do zmiany zaskarżonej decyzji. Sąd biorąc jednakże pod uwagę fakt, iż odwołujący złożył wniosek o emeryturę 20 sierpnia 2015 roku przyznał tą emeryturę na warunkach szczególnych od 20 sierpnia 2015 roku, czyli od daty złożenia wniosku. Ponieważ pełnomocnik odwołującego, jako pełnomocnik profesjonalny nie wypowiedział się w kwestii zasądzenia kosztów zastępstwa procesowego Sąd w świetle obowiązującego Kodeksu postępowania cywilnego odstąpił od zasądzenia takiej kwoty i w tym zakresie panie mecenasie myślę, że nie muszę nic więcej dodawać, ani tej okoliczności uzasadniać.

Biorąc wszystkie te elementy pod uwagę Sąd Okręgowy uznając odwołanie w przedmiotowej sprawie za uzasadnione, uzasadnione na mocy artykułu 477(14) paragraf 2 Kodeksu postępowania cywilnego orzekł, jak w sentencji.