Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 września 2016 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Zbigniew Szczuka

Protokolant: st. sekr. sądowy Dominika Kołpa

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 września 2016 r. w Warszawie

sprawy D. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

o przeliczenie wysokości emerytury

na skutek odwołania D. B.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

z dnia 18 listopada 2015 r. znak: (...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że zalicza do wysokości emerytury D. B. staż pracy w Zakładzie (...) przy Wojewódzkim (...) w B. za okres od 16 grudnia 1969 r. do 21 grudnia 1970 r.

Sygn. akt VII U 1797 /15

Transkrypcja uzasadnienia wyroku z dnia 6 września 2016 r.

Wygłoszone uzasadnienie wyroku.

W swoim odwołaniu, odwołująca D. B. wnosiła o zmianę zaskarżonej decyzji organu rentowego z 18 listopada 2015 roku, odmawiającej jej prawa do ponownego ustalenia wysokości emerytury przez uwzględnienie do stażu pracy dodatkowego okresu zatrudnienia, do którego załączyła zaświadczenie Zakładu (...), znajdujące się na karcie 69 akt rentowych, tom II. Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wnosił o oddalenie odwołania. Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny. Odwołująca pobiera z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. emeryturę (strona 59 akt rentowych, tom II) przyznaną w oparciu o powyższą Ustawę z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. W dniu 12 listopada 2015 roku odwołująca złożyła wniosek o ponowne ustalenie wysokości emerytur przez uwzględnienie do stażu pracy dodatkowego okresu zatrudnienia, do którego załączyła zaświadczenie Zakładu (...); pakiet dokumentów znajduje się na stronie od 65 do 69 akt rentowych, tom II. Organ rentowy stanął na stanowisku, iż odwołująca nie dostarczyła przekonywających dokumentów, które mogłoby dać podstawę do uwzględnienia jej wniosku, bowiem przedłożone zaświadczenie z dnia 21 grudnia 1970 roku (strona 69 akt rentowych, tom II) nie spełnia wymogów formalnych, ponieważ nie wskazuje daty zakończenia zatrudnienia, części etatu, na jakim ubezpieczona była zatrudniona, jak również nie zostało opatrzone pieczątką imienną, ani podpisem osoby upoważnionej do wystawienia dokumentu. W związku z powyższym zaskarżoną decyzję z dnia18 listopada 2015 roku (strona 73 akt rentowych, tom II), organ rentowy odmówił odwołującej przeliczenia tego zaświadczenia. Odwołująca podniosła w ramach przesłuchania w charakterze strony, iż urodziła się i uczęszczała do szkół w B.. Po ukończeniu 18 lat rozpoczęła pracę w Zakładzie (...) przy Wojewódzkim (...), gdzie pracowała do maja 1972 roku. Od 1972 roku przeprowadziła się do W. i podjęła studia. W międzyczasie przeprowadziła się kilkanaście razy i część dokumentów została zagubiona, między innymi pierwsza książeczka ZUS-u, dlatego też rozpoczęła pracę w W. w firmie (...) i został wtedy wystawiony duplikat książeczki ZUS. Odwołująca wskazała, iż starała się uzyskać dokumenty potwierdzające jej zatrudnienie i pracę na rzecz Zakładu (...), jednakże z uwagi na fakt, że firma ta nie istnieje już od wielu lat, wystąpiła do Archiwum Państwowego w B., potem do Sądu Rejonowego i na końcu (...) Urzędu Wojewódzkiego w B., z prośbą o potwierdzenie jej zatrudnienia. Niestety z żadnej z wymienionej instytucji nie uzyskała pozytywnej odpowiedzi, a naczelnik (...), ostatni na etapie podnoszonych przez nią starań, stwierdził, że sprawa dotyczy zbyt odległego zatrudnienia i w tamtych latach zdarzało się, że dokumenty firm, które były zlikwidowane, nie zostały zarejestrowane w archiwum. Odwołująca wskazała, że jedynym dokumentem, jaki posiada na potwierdzenie jej zatrudnienia, to przedstawione zaświadczenie o ukończeniu kursu, na którym wymienione są 2 daty, rozpoczęcia jej zatrudnienia od 16 grudnia 1969 roku oraz data wystawienia tego świadectwa, 21 grudzień 1972 roku, co w ocenie odwołującej potwierdza, że była zatrudniona w tym czasie w Zakładzie (...). Również w zaświadczeniu jest potwierdzenie, że odbyła roczny staż na stanowisku młodszego inwentaryzatora. Wskazała także, że na zaświadczeniu widnieje pieczątka Zakładu i podpisy członków komisji. Sąd Okręgowy w ramach postępowania dowodowego, podjął starania celem wystąpienia do właściwych podmiotów, które mogłyby przechowywać dokumentację, jeśli chodzi o zatrudnionych pracowników w Zakładzie (...) przy Wojewódzkim (...) w B. i w związku z powyższym wystąpił do (...), który udzielił Sądowi odpowiedzi, znajdującej się na karcie 60 akt sprawy. Urząd Wojewódzki wskazał, iż po dokonaniu kwerendy, w aktach nie znaleziono żadnych dokumentów osobowo - płacowych odwołującej. Poinformował jednocześnie Sąd, że udało się pracownikom archiwum tegoż urzędu ustalić, że akta osobowe odwołującej, potwierdzające jej zatrudnienie w Przedsiębiorstwie Hurtu (...) w B., są przechowywane w Państwowym Archiwum Dokumentacji Osobowej w M., przy ulicy (...). Powyższe Archiwum w M. w piśmie (karta 63) podało informację, że nie ma możliwości odnalezienia dokumentacji zatrudnienia odwołującej, wskazując również i sugerując kontakt z (...) Spółdzielnią (...), gdzie taka dokumentacja może być przechowywana. Sąd występując do powyższej (...) Spółdzielni (...) w B., uzyskał odpowiedź (karta 66) tejże Spółdzielni, iż nie posiada w swoim archiwum zakładowym żadnym dokumentów osobowych i płacowych byłych pracowników, zatrudnionych w Przedsiębiorstwie Hurtu (...) w B., a powyższe dokumenty mogą się znajdować w Archiwum Państwowym w M.. Sąd biorąc pod uwagę zeznania odwołującej, które w przekonaniu Sądu są wiarygodne i potwierdzają oczywisty fakt odległego czasu, kiedy praca przez odwołującą, licząc od 16 grudnia 1969 roku była podjęta. Potwierdzają również fakt, że takie obowiązki odwołująca wykonywała, jako młodszy inwentaryzator, w oparciu o zaświadczenie przedłożone przez odwołującą, posiadające pieczątkę, posiadającą, co prawda nieczytelne, podpisy członków komisji, ale w ocenie Sądu dokument ten jest wiarygodny i należy jako wiarygodne przyjąć twierdzenie odwołującej, że w tamtym okresie formuła pracy z inwestowania przez pracodawcę w edukację i przyuczenie do zawodu, jak również zwieńczenie tej edukacji egzaminem, w tamtym okresie tyczyło pracowników zatrudnionych na pełnym etacie, nie w ramach cząstkowej ilości etatu. Oczywiście Sąd nie ma podstaw do kwestionowania stanowiska odwołującej, iż pracowała we wspomnianym Zakładzie (...) do 1972 roku, jednakże to strona odwołująca się musi uwiarygodnić te tezy, które prezentuje w sporze przed Sądem. W ocenie Sądu ten czasokres od 16 grudnia 1969 roku do 21 grudnia 1970 roku, został uwiarygodniony w zakresie przedłożonego zaświadczenia i zeznań przesłuchanej w charakterze strony odwołującej. Sąd nie dopuścił się w żadnej mierze jakiegokolwiek zaniechania, podobnie zresztą jak odwołująca, bowiem podejmował rozliczne wystąpienia i poszukiwania dokumentacji, która by w sposób jednoznaczny mogła na przykład potwierdzić czasokres pracy do 1972 roku. Jednakże te poszukiwania, wobec przytoczonej korespondencji z poszczególnymi archiwami, nie przyniosły oczekiwanych rezultatów. W tym stanie rzeczy można przyjąć, w ocenie Sądu Okręgowego, iż została uwiarygodniona okoliczność, iż odwołująca faktycznie na pełnym etacie świadczyła pracę w okresie od 16 grudnia 1969 roku do 21 grudnia 1970 roku. Trzeba podkreślić, że brak czytelnych pieczątek przewodniczącego komisji i członków komisji egzaminacyjnej, w ocenie Sądu, zostały uzupełnione, nie do końca, ale na tyle czytelną pieczątką Zakładu (...), że powyższe zaświadczenie może być honorowane przy rozstrzyganiu przedmiotowej sprawy. Biorąc zatem pod uwagę Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 roku w sprawie postępowania o świadczenie emerytalno - rentowe w tym zakresie, w ocenie Sądu, zostało uwiarygodnione w sposób na tyle przekonywający, że dający podstawę do uwzględnienia czasokresu, o który wystąpiła odwołująca, do emerytury i wobec powyższego Sąd mając na uwadze przeprowadzone postępowanie i przytoczoną podstawę prawną, na mocy artykułu 477(14) paragraf 2 Kodeksu postępowania cywilnego orzekł jak w sentencji.