Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 listopada 2016r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu XVII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Susmaga

Protokolant: stażysta Anna Kujawińska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Poznaniu Pawła Gryzieckiego

po rozpoznaniu w dniu 15 listopada 2016r. sprawy

P. S.

oskarżonego o popełnienie przestępstwa z art. 178a § 4 kk i inne

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Śremie z dnia 10 maja 2016 roku, sygn. akt. II K 40/16

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

2.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa zwrot kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze w kwocie 50 zł oraz zwalnia go od opłaty.

Małgorzata Susmaga

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 10 maja 2016 roku w sprawie II K 40/16 Sąd Rejonowy w Śremie uznał oskarżonego P. S. za winnego zarzucanego mu przestępstwa z art. 178a § 4 k.k. i art. 180a k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. (k. 28 – 28v).

Apelację od wyroku Sądu Rejonowego wniósł obrońca oskarżonego w zakresie dotyczącym rozstrzygnięcia o karze (k. 48 – 54).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługiwała na uwzględnienie.

Przed ustosunkowaniem się do zarzutów obrońcy zawartych w apelacji należy zauważyć, iż Sąd I instancji w sposób prawidłowy i wyczerpujący rozważył wszystkie okoliczności i dowody ujawnione w toku rozprawy dokonując następnie na ich podstawie właściwych ustaleń faktycznych. Postępowanie w niniejszej sprawie zostało przeprowadzone dokładnie i starannie. Ocena materiału dowodowego, dokonana przez Sąd Rejonowy nie wykazuje błędów logicznych i nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów. Uzasadnienie wyroku odpowiada wymogom art. 424 § 1 i 2 k.p.k. i w pełni pozwala na kontrolę prawidłowości rozstrzygnięcia. Do czynu przypisanego oskarżonemu Sąd I instancji zastosował właściwą kwalifikację prawną i należycie ją uzasadnił.

Odnosząc się do stawianych przez skarżącego zarzutów stwierdzić należy, że okazały się one zupełnie niesłuszne. Z uwagi na ich identyczne uzasadnienie Sąd Okręgowy omówi je wspólnie, gdyż będzie to racjonalne. Przede wszystkim należy wyraźnie podkreślić, że szeroko opisywane i nakreślane przez skarżącego okoliczności dotyczący sfery motywacyjnej oskarżonego w zakresie popełnionego przestępstwa znalazły już należyte zastosowanie przy ustaleniu wymiaru kary wymierzonej oskarżonemu, jak również faktu, iż jej wykonanie zostało warunkowo zawieszone. Z tego względu nie ma żadnych podstaw, aby w oparciu o te właśnie okoliczności wywodzić, iż zastosowane wobec oskarżonego w pkt 4 i 6 zaskarżonego wyroku środki karne przekraczały stopień jego winy.

Wbrew stanowisku skarżącego środek karny wymierzony oskarżonemu w pkt 6 zaskarżonego wyroku był w realiach niniejszej sprawy całkowicie uzasadniony oraz potrzebny. Popełnianie przestępstw z art. 178a § 1 k.k. oraz z art. 178a § 4 k.k. jest bowiem w Polsce nagminne i powszechne. Z tego względu sprawców, którzy się ich dopuszczają należy przykładnie karać, jak również uświadamiać ogółowi społeczeństwa, iż takie zachowania zawsze wiążą się z nieuchronną reakcją wymiaru sprawiedliwości. Dodatkowo na niekorzyść oskarżonego w tym zakresie przemawia także i to, że dopuścił się on tego przestępstwa będąc uprzednio karanym za jazdę pod wpływem alkoholu. Miał więc już wcześniej świadomość tego, że prowadzenie pojazdów pod wpływem alkoholu zagraża nie tylko jemu samemu, ale przede wszystkim postronnym uczestnikom ruchu drogowego. W ocenie Sądu odwoławczego trafnie uznano, że podanie wyroku do publicznej wiadomości poprzez jego publikację jest konieczne w celu oddziaływania na samego oskarżonego, jak i innych użytkowników dróg. Środek ten powinien bowiem skłonić oskarżonego do refleksji, iż w przypadku popełniania tak powszechnych i nagminnych przestępstw nie pozostanie on anonimowy.

Również drugi z orzeczonych wobec oskarżonego środków karnych w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 10 lat okazał się całkowicie słuszny. Skarżący zdaje się bowiem nienależycie dostrzegać, że w istocie wobec oskarżonego winien zostać orzeczony dożywotni zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych, a to z uwagi na treści przepisu art. 42 § 3 k.k. zdanie pierwsze, w którym wprost wskazano, że w przypadku skazanego za przestępstwo z art. 178a § 4 k.k. środek ten orzeka się obligatoryjnie dożywotnio. Jedynie z uwagi na ostatnie zdanie przepisu art. 42 § 3 k.k., które pozwala na odstąpienie od tego obowiązku z uwagi na wyjątkowy wypadek uzasadniony szczególnymi okolicznościami. W istocie rzeczy Sąd Rejonowy właśnie z uwagi na przytoczone przez skarżącego okoliczności dotyczące śmierci brata oskarżonego odstąpił od orzeczenia tego środka dożywotnio i wymierzył go w wymiarze zaledwie 10 lat. Skarżący nie dostrzega, że korelacja obu tych wartości pozwala stwierdzić, że okres ten jest wręcz znacząco niski w porównaniu z „dożywotnością”. Stąd zarzuty obrony, iż rozmiary środka przekraczają winę oskarżonego są pozbawione podstaw. Oskarżony powinien należycie docenić szansę jaką w istocie dostał do Sądu Rejonowego na to, aby jeszcze kiedykolwiek, w perspektywie czasu, kierować pojazdami mechanicznymi. Nie można bowiem pomijać, co również opacznie podnosi sam skarżący, że oskarżony dopuścił się przypisanego mu czynu w okresie obowiązywania poprzedniego środka karnego w postaci zakazu kierowania pojazdami mechanicznym, co sprawia, iż jego postępek był tym bardziej karygodny, albowiem świadomie lekceważył on nałożony na niego zakaz. Z tych względów Sąd odwoławczy nie znalazł jakichkolwiek podstaw, aby uwzględnić wywody zawarte w apelacji skarżącego. Okazały się one bowiem bezpodstawne i oderwane od realiów niniejszej sprawy.

W tym miejscu zaznaczyć należy, że Sąd Okręgowy dokonał również z urzędu kontroli instancyjnej zaskarżonego wyroku w świetle bezwzględnych przesłanek odwoławczych przewidzianych przepisami art. 439 § 1 k.p.k. oraz art. 440 k.p.k., jednak żadne z nich w przedmiotowej sprawie nie wystąpiły. Z tego względu nie było potrzeby ingerencji w zaskarżone orzeczenia z urzędu.

W tym stanie rzeczy, mając na uwadze wszystkie poczynione powyżej rozważania, Sąd Okręgowy na podstawie przepisu art. 437 § 1 k.p.k. utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

O kosztach postępowania odwoławczego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie przepisów art. 634 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. w zw. z art. 636 § 1 k.p.k. – zasądzając od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa zwrot kosztów sądowych w kwocie 50,00 złotych, a nadto na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tj. Dz.U. z 1983 roku, Nr 49, poz. 223, ze zm.) – zwalniając oskarżonego od opłaty za drugą instancję z uwagi na jego sytuacją osobistą i materialną.

Małgorzata Susmaga