Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W związku ze złożeniem wniosku o uzasadnienie wyroku jedynie co do rozstrzygnięcia o karze i środkach karnych na podstawie art. 424 § 3 kpk ograniczono zakres uzasadnienia do wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku oraz podjętych rozstrzygnięć.

Sąd zważył, co następuje:

Biorąc pod uwagę zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, na jego podstawie ustalono, że oskarżony W. K. w dniu 01 maja 2016 roku około godz. 16:00 przy ulicy (...) w O., okręgu (...), podczas i w związku z pełnieniem czynności i obowiązków służbowych przez funkcjonariuszy Policji st. sierż. M. R. i sierż. A. K., w celu zmuszenia ich do zaniechania prawnej czynności służbowej polegającej na doprowadzeniu M. K. do KPP w P., stosował przemoc odpychając funkcjonariuszy. Oskarżony działał publicznie, bez powodu okazując w ten sposób rażące lekceważenie porządku prawnego, oraz czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności będąc skazanym za umyślne przestępstwo podobne - czyn z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk w zb. z art. 158 § 1 kk zw. z art. 11 § 2 kk, prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Szczytnie z dnia 25 lutego 2013 roku, w sprawie o sygn. akt VII K. 124/13. Karę tę odbywał w okresie od 20 maja 2013 roku do 14 sierpnia 2015 roku. Tak więc swoim zachowaniem oskarżony wyczerpał znamiona czynu określonego w art. 224 § 2 kk w zw. z art. 57a § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk. Przestępstwo to zagrożone jest karą pozbawienia wolności do lat trzech. Z racji działania w warunkach czynu chuligańskiego (art. 57a § 1 kk) karę wymierza się w wysokości nie niższej od dolnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę. Przyjęcie natomiast popełnienia czynu w warunkach recydywy sprawia, że górna granica ustawowego zagrożenia podlega zwiększeniu o połowę (art. 64 § 1 kk).

Na rozprawie oskarżony złożył wniosek w trybie art. 387 kpk, który w braku sprzeciwu pokrzywdzonych obecnych na rozprawie Sąd uwzględnił.

Za przypisane oskarżonemu przestępstwo Sąd - kierując się dyrektywami wymiaru kar wymienionymi w art. 53 kk - wymierzył W. K. na mocy art. 224 § 2 kk w zw. z art. 57a § 1 kk karę zasadniczą 10 miesięcy pozbawienia wolności. Orzekając taką karę Sąd uwzględnił jako okoliczności obciążające niewątpliwie popełnienie występku o wysokiej szkodliwości społecznej – działanie zmierzające do uniemożliwienia wykonywania obowiązków służbowych przez funkcjonariuszy policji, stosowanie przemocy oraz uporczywość w działaniu (mimo ostrzeżeń ze strony policjantów i wezwań do zachowania zgodnego z prawem). Kara w ocenie Sądu jest współmierna do zawinienia oskarżonego i spełnia wymogi prewencji ogólnej i szczególnej.

Sąd, poza przyznaniem się oskarżonego do popełnienia przestępstwa i złożeniem wniosku o wydanie wyroku w trybie art. 387 § 1 kpk, nie dopatrzył się po stronie oskarżonego żadnych okoliczności łagodzących. Postępowanie oskarżonego pomimo wcześniej stosowanych kar pozbawienia nie uległo zmianie. Jak dotychczas nie zostały osiągnięte cele wychowawcze, jakie stawiano przed tamtymi karami. Znaczny stopień nasilenia złej woli świadczy o realnym zagrożeniu dla porządku prawnego ze strony oskarżonego.

Powyższe okoliczności obciążające kierowały Sądem, gdy wymierzał bezwzględną karę pozbawienia wolności. Zdaniem Sądu nie ma żadnej uzasadnionej prognozy, że oskarżony W. K. nie popełni kolejnego przestępstwa. Brak jest też jakichkolwiek przesłanek dla twierdzenia, iż nagle po wydaniu wyroku oskarżony diametralnie zmieni swe postępowanie i będzie zachowywał się zgodnie z prawem. Wręcz przeciwnie - wcześniej wykonywane kary i podejmowane działania resocjalizacyjne nie przyniosły w przypadku tej osoby spodziewanych efektów. Oskarżony w dniu 14 sierpnia 2015 roku opuścił zakład karny by w dniu 1 maja 2016 roku popełnić kolejne przestępstwo umyślne. Skoro, zatem nie można go już wychować należy izolować, aby chronić społeczeństwo przed kolejnymi czynami zabronionymi oskarżonego. Dlatego też w niniejszym przypadku - mając na uwadze jego dotychczasowy styl życia - izolacja oskarżonego jest konieczna. Pobyt w odosobnieniu może skłoni W. K. do przemyślenia swego dotychczasowego postępowania i w przyszłości będzie bardziej krytycznie podchodził do podejmowanych przez siebie działań oraz zda sobie sprawę, że za naruszanie prawa kara jest surowa i nieuchronna.

W ocenie Sądu kara 10 miesięcy pozbawienia wolności za przypisane oskarżonemu przestępstwo jest karą wyważoną, proporcjonalną do stopnia zawinienia i co należy podkreślić nie razi swoją surowością. Winna spełnić swoją rolę zwłaszcza w zakresie jej funkcji prewencyjnej w środowisku, z którego oskarżony się wywodzi, a być może także - do czego nie doprowadziły poprzednio wykonywane kary - w zakresie jej funkcji wychowawczej wobec samego oskarżonego. Uwzględnia przy tym zawarte pomiędzy oskarżonym a oskarżycielem publicznym porozumienie.

Oskarżony swoim umyślnym zachowaniem wyrządził krzywdę pokrzywdzonym i działał w warunkach czynu chuligańskiego, dlatego też stosowanie do treści art. 57a § 2 kk Sąd orzekł wobec niego na rzecz pokrzywdzonych M. R. i A. K. nawiązki w wysokości po 200 złotych. Wysokości nawiązek oskarżony nie kwestionował. Co więcej uznał ją, składając wniosek o wydanie wyroku skazującego.

W toku postępowania oskarżony był reprezentowany przez obrońcę wyznaczonego z urzędu stąd też z uwagi na złożony przez adwokata wniosek i oświadczenie Sąd przyznał obrońcy od Skarbu Państwa opłatę za czynności obrończe uwzględniając charakter niniejszej sprawy – stosunkowo nieskomplikowany jej przedmiot i zakończenie na jednym terminie – vide: punkt III. wyroku.

O kosztach postępowania orzeczono w pkt IV. wyroku zwalniając oskarżonego z obowiązku ich uiszczenia – brak majątku i własnych dochodów oraz fakt, iż aktualnie odbywa karę roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności a koniec kary przypada na styczeń 2018 roku.

ZARZĄDZENIE

1. (...);

2. (...)

3. za 14 dni lub z apelacją.

P., dnia (...)